นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 13
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 13
“เดิมพัน?”
ราอนหรี่ตาลง
“แกพูดถึงการเดิมพันแบบไหนอยู่?”
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมราธต้องการเดิมพัน
เจ้าไม่ต้องกังวลไป ราชาแห่งแก่นแท้ไม่มีโกหกหลอกลวง ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นเอง
ข้อความใหม่ปรากฏขึ้นทันทีที่เขาพูด
<ราธ> เสนอเดิมพันครั้งแรก
เงื่อนไข: เป็นอันดับหนึ่งในการสอบเลื่อนระดับเป็นผู้ฝึกฝนอย่างเป็นทางการ
สำเร็จ: สถานะทั้งหมด +2 ,ได้รับคุณสมบัติแบบสุ่ม
ล้มเหลว: อารมณ์โกรธของ<ราธ>เพิ่มขึ้น 10 แต้ม
ดูเหมือนว่าราธตั้งใจจะส่งมอบความสามารถของตัวเองให้หากราอนชนะเดิมพัน
“แกกำลังพูดถึงการทดสอบที่ริมเมอร์พูดถึงอยู่หรือเปล่า”
ถูกต้อง เขาบอกว่าจะมีผู้ที่ได้อันดับที่หนึ่ง
"อืม…"
เขายังเหลือคำถามสองสามข้อ
“แล้วนี่อะไร ค่าคุณสมบัติแบบสุ่มงั้นเหรอ?”
มันเป็นหนึ่งในคุณสมบัติที่ราชาแห่งแก่นแท้ครอบครองอยู่ แน่นอนว่าระดับของมันจะถูกลดลงให้เหมาะกับร่างกายของเจ้า
“อืม... คุณสมบัติ...”
ราอนมองดูราธที่กำลังลุกโชนราวกับถูกเติมเชื้อเพลิง เขามักจะเรียกตัวเองว่าเป็นราชาแห่งปีศาจ
เขาไม่สามารถเชื่อใจราธได้ แต่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นตัวตนพิเศษเพียงใด หมายความว่าคุณสมบัติสุ่มของมันก็น่าจะมีประโยชน์กับเขา
"อีกอย่าง ตรงนี้สำคัญเลย แกหมายความว่าไงเนี่ยที่เพิ่มอารมณ์โกรธ 10 แต้มเมื่อล้มเหลว”
หมายความตามนั้น เจ้าจะได้รับอารมณ์แห่งความโกรธ ซึ่งราชาแห่งแก่นแท้มีอยู่
“จะบอกว่าแกควบคุมความรู้สึกของฉันได้สินะ?”
มันไม่ขนาดนั้น ข้าจะเพิ่มความโกรธเล็กน้อยแก่เจ้า... มันน้อยจริงๆ แต่เพราะแบบนั้น..
เสียงของราธดูมีความคาดหวัง
แต่เหมือนกับการเก็บเล็กผสมน้อย เมื่อเจ้าได้รับความโกรธเกรี้ยวของราชาแห่งแก่นแท้เรื่อยๆ สักวันเจ้าจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป… ไม่ว่าเจ้าจะมีจิตใจแข็งแกร่งเพียงใด
“นั่นคือเป้าหมายของแกตั้งแต่แรกสินะ”
ราอนมองลงไปที่ราธอย่างเยือกเย็น ดูเหมือนว่ามันกำลังพยายามที่จะครอบครองร่างกายของเขาอย่างช้าๆ
เจ้าน่าจะรู้แล้วว่าร่างกายของเจ้าเปลี่ยนไปตามค่าสถานะพวกนั้น หากเข้าร่วมในการเดิมพันนี้เจ้าจะเข้าใกล้การล้างแค้นของเจ้ามากขึ้น
ราธพูดอย่างใจเย็นเพื่อโน้มน้าวให้เขายอมรับข้อเสนอ ทางราอนก็รู้สึกแย่แบบแปลกๆ
'ทำไมมันถึงสร้างการเดิมพันแบบนี้กัน?'
ในเมื่อร่างกายจริงๆของเขายังคงอยู่ ราอนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องใช้วิธีการที่ซับซ้อนเช่นนี้
อย่างที่ข้าได้กล่าวไปแล้ว ความสามารถของร่างจริงของราชาแห่งแก่นแท้เชื่อมโยงกับเจ้า ถ้าข้าสามารถใช้พลังนั้นได้ ข้าคงครอบครองร่างกายของเจ้าไปแล้ว
ราธตอบกลับราวกับอ่านใจเขาได้
“แน่ใจนะว่าไม่ได้โกหก?”
ราชาแห่งแก่นแท้เป็นราชาแห่งปีศาจ และราชาแห่งปีศาจไม่โกหก
“ฮ่าาา…”
ราอนถอนหายใจเบาๆ ราธเป็นปีศาจโรคจิตอย่างแน่นอน แต่เขาก็ไม่เคยพูดโกหกอะไรเลย
“ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกินแอปเปิ้ลพิษลูกนี้เหรอ?”
เขาปฏิเสธไม่ได้ ในเมื่อรางวัลคือการเพิ่มสองแต้มในทุกสถานะ และคุณสมบัติพิเศษใหม่
ในทางกลับกัน ความเสี่ยงค่อนข้างน้อย มันจะอันตรายก็ต่อเมื่อเขาพลาดหลายๆครั้ง
"อืม…"
มีเด็กที่โดดเด่นมากมายในการฝึก ไม่ใช่แค่รูนันและเบอร์เรนเท่านั้น แต่เด็กสายรองและเด็กที่ได้รับการแนะนำก็มีความสามารถพิเศษเช่นกัน
เด็กทั่วไปคงไม่คิดไม่ฝันที่จะเป็นที่หนึ่ง
แต่ไหนๆเขาก็กลับชาติมาเกิดแล้ว
ไม่ว่าการทดสอบจะเป็นอะไร ไม่ว่าเด็กๆคนอื่นจะมีพรสวรรค์เพียงใด เขามั่นใจว่าเขาจะไม่แพ้หากใช้ประสบการณ์ในชีวิตก่อน
“ตกลง ฉันยอมรับข้อเสนอ”
เป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดดี
คุณยอมรับการเดิมพันกับ <ราธ>
ราอนมองเข้าไปในดวงตาของราธผ่านข้อความ ราธยิ้มอย่างมั่นใจว่าจะชนะ
เขาจึงยิ้มตอบกลับไป
'มันจะไม่เป็นไปตามที่แกคิดหรอก'
***
วันต่อมา ยามรุ่งสาง
เบอร์เรนเปิดประตูสู่สนามฝึกซ้อมและเข้าไป
พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเพราะเช้าเกินไป ผมของเขาก็ถูกหวีเรียบร้อยและชุดฝึกที่สวมใส่ก็ถูกรีดมาเป็นอย่างดี เขาเป็นชนชั้นสูงที่เป็นแบบอย่าง
"อืม?"
เครนและพรรคพวกอีกสามคนที่เคยนับถือเขามาก หันมองไปทางอื่นหลังจากโค้งคำนับอย่างงุ่มง่าม
'ทำไมพวกเขาถึงทำอย่างนั้น?'
เขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อนอย่างสงสัย
'อย่าบอกนะว่า... พวกนั้นไปทำร้ายเขาแล้ว?’
เบอร์เรนขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบราอนเช่นกัน แต่การไปคุกคามเขานั้นเป็นการกระทำที่ทำให้ชื่อของซีกฮาร์ทแปดเปื้อน
'ไอ้พวกชั้นต่ำน่าสมเพชนี่'
ขณะที่เขากำลังจะเข้าไปหาพวกงี่เง่าเพื่อต่อว่าพวกเขา ประตูก็เปิดออกและราอนก็เข้ามา
"หืม?"
เขาสบายดี ไม่มีบาดแผลหรือรอยฟกช้ำใดๆ ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ถูกทำร้ายมา แถมเขาดูมีความมั่นใจมากกว่าเมื่อวานอีก
“เฮือก!”
“อึก!”
ในทางกลับกัน เครนและพวกพ้องก็พยายามซ่อนตัวอยู่ที่มุมทันทีที่เห็นราอน
'อะไร? เกิดอะไรขึ้น?'
เบอร์เรนกลืนน้ำลาย เขาไม่เข้าใจสถานการณ์
"เฮ้"
เขาไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้เข้าใกล้พวกสายรองที่ตัวสั่นได้
“ท-ท่านเบอร์เรน!”
เครนและพวกพ้องก้มหน้าลงพร้อมกับอ้าปากค้าง
“ทำไมตัวสั่นอย่างนั้นล่ะ”
“ค-คือ…”
“อะแฮ่ม!”
เด็กสายรองปิดปากลงเมื่อเห็นราอน สามารถเห็นความกลัวได้ในดวงตาของพวกเขา
'พวกเขากลัวราอน แทนที่จะเป็นฉันงั้นเหรอ?'
ราอนทำอะไรกับพวกเขาถึงทำให้พวกเขากลัวขนาดนี้?
“ไม่ ไม่มีอะไรครับ”
"ครับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ”
"ฮ่ะๆ..."
สายรองเกาหัวด้วยท่าทางเก้งก้าง
'หรือเป็นพวกเขาที่ถูกทำร้าย?'
นั่นเป็นทางเดียวที่ดูเป็นไปได้
พวกสายรองคงถูกโต้กลับเมื่อพวกเขาเข้าไปสั่งสอนบทเรียนให้เขา
เบอร์เรนหันกลับมามองราอน เขาได้แต่ยืนเงียบๆเหมือนไม่ได้สนใจอะไร
'หรือเขาซ่อนความสามารถของเขาอยู่'
น่าขันสิ้นดี คนป่วยไร้ความสามารถแบบนั้นจะซ่อนระดับที่อ่อนแอเอาไว้เหรอ
ถ้าอย่างนั้นก็เชิญพยายามต่อไปเลย
แต่มันไร้สาระสิ้นดี ยังไงเขาก็ยังคงอยู่ที่อันดับล่างอยู่ดี
* * *
* * *
ในขณะที่ยืดเส้นสาย ราอนได้สบตากับสายรองที่เขาได้ 'พูดคุย' กันวันก่อน
"อึก!"
พวกนั้นส่งเสียงแปลกๆ และร่นถอยออกไป
"ฮะ?"
"เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?"
ภาพที่เห็นทำให้เด็กคนอื่นสงสัยเกี่ยวกับสถานการณ์
ราอนหันศีรษะไปทางเสียงหัวเราะเย้ยหยัน เบอร์เรนกำลังเยาะเย้ยเขาอย่างชัดเจน
'ฉันพนันได้เลยว่าเขาคงคิดว่าต่อให้ฉันพยายามแค่ไหนก็ไม่สำคัญแน่ๆ'
เบอร์เรนแสดงออกชัดเจนเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เขาต้องคิดว่ามันไร้สาระแน่ๆ เด็กป่วยๆอย่างเขาคงจะไปได้ไม่ไกล
'คงเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ของเขาเลย'
เนื่องจากราอนมี 'ราชาแห่งแก่นแท้'แล้ว พรสวรรค์จึงไม่มีความหมาย เมื่อเขาจบจากการเป็นผู้ฝึกหัดชั่วคราว เขาคงจะแซงหน้าเบอร์เรนไป
ดวงตานั่นน่ารำคาญมาก ไปควักออกให้ข้าที
'ไม่!'
ย้อนกลับไปในอาณาจักรปีศาจ ใครก็ตามที่กล้ามองตาข้าจะ...
'ได้โปรด! หุบปาก!'
ราอนเคาะสร้อยข้อมือของเขา ราธก็เงียบไป
จ-เจ้ากล้า!
'แกพูดมากไปแล้ว'
ในขณะที่เขาพยายามฝึกด้วย 'วงแหวนแห่งไฟ' โดยไม่สนใจราธ ประตูสนามฝึกก็ถูกเปิดออก
เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดของประตูดังขึ้น ริมเมอร์และเหล่าครูฝึกก็เดินเข้ามา
ครูฝึกกำลังตั้งแถวอย่างเป็นระเบียบ ส่วนริมเมอร์วิ่งขึ้นไปบนเวที
"อรุณสวัสดิ์"
ริมเมอร์ยิ้มขณะที่เขามองลงมาที่พวกเขา
"ครับ/ค่ะ!"
เด็กฝึกหัดชั่วคราวตอบเสียงดังและหนักแน่น ทั้งๆที่มันเป็นเวลาเช้าตรู่
“เมื่อวานต้องเป็นเรื่องยากแน่ๆเพราะเธอวิ่งด้วยความเร็วเต็มที่ พวกเธอคงเคยฝึกฝนกันมาเยอะแล้ว ดังนั้น…”
ริมเมอร์พยักหน้าและยิ้มมากขึ้น
“วันนี้พวกเธอจะวิ่งอีกครั้ง ด้วยความเร็วเต็มที่!”
"หา?"
“อ-อีกแล้วเหรอ”
“ขีดจำกัดของความแข็งแกร่งของมนุษย์จะเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่หมดแรง เพราะงั้นก็วิ่งไปจนกว่าฉันจะบอกให้หยุด”
เด็กๆทำหน้ามุ่ย แล้วก็มีสองคนที่เริ่มตั้งท่าทันทีนั่นคือรูนันและเบอร์เรน
ปัง!
ไม่เหมือนเมื่อวานที่พวกเขาประหยัดแรงเอาไว้ วันนี้พวกเขาวิ่งด้วยทุกอย่างที่มี
"ฮึบ!"
“เร่งอีก เร็ว!”
เด็กๆเริ่มวิ่งพร้อมกับบ่น พวกเขาวันนั้นพวกเขาได้บทเรียนมาแล้ว
วิ่งอีกแล้ว? นี่มันน่าเบื่อมาก ไม่ต้องทำเช่นนี้เจ้าก็แข็งแกร่งขึ้นได้ หากเจ้าฆ่าศัตรู…
'ฉันจะทำแบบนี้'
ราอนตัดราธออกจากสารบบ เขาเริ่มออกตัวหลังจากหายใจเข้าลึก ๆ
จริงหรือ เจ้าสนุกกับการวิ่งกินฝุ่นแบบไม่รู้จบ?
'การวิ่งทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้น'
โง่รึไง! เพียงเจ้าฝากร่างกายไว้กับราชาแห่งแก่นแท้เจ้าก็จะกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดภายในหนึ่งปี...
'มันไม่มีประโยชน์ถ้าฉันไม่ใช่ฉันอีกต่อไป'
ราธหยุดพูดเรื่องไร้สาระ เขาวิ่งต่อไป
'ฉันเร็วกว่าเมื่อวันก่อนมาก'
ต้องขอบคุณความว่องไวและพลังกายที่เพิ่มขึ้นของเขา เขาสามารถวิ่งได้เร็วกว่าเดิม
เขาสามารถวิ่งได้เร็วเท่ากับเด็กสายรองและเด็กที่โดนแนะนำเข้ามา ซึ่งเขาคงสามารถวิ่งตามได้จนสิ้นสุดการทดสอบ
"ฮะ?"
"หืม…"
“ร-ราอนเหรอ?”
ดวงตาของเด็กในที่วิ่งในกลุ่มกลางๆค่อนหลังเบิกกว้างเมื่อเห็นเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจว่าราอนวิ่งอยู่ข้างพวกเขาได้อย่างไร
'ฉันสามารถพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว'
ราอนยิ้มเบาๆและวิ่งไปกับพวกเขา การมีแต้มสถานะและมี'วงแหวนแห่งไฟ' ทำให้การเติบโตของเขารวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
อย่างไรก็ตาม เบอร์เรนกับรูนันก็ยังทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าพรสวรรค์ของพวกเขาและจำนวนที่พวกเขาฝึกมานั้น ไม่ได้อยู่ในระดับที่เขาสามารถตามทันได้
แค่ไม่ได้ตอนนี้
'ก็ไม่ใช่สภาพแวดล้อมที่แย่'
เขาทุ่มสุดตัว มีเด็กมากมายที่ไล่ตามสองคนนั้นเช่นกัน มันเป็นสภาพแวดล้อมที่สมบูรณ์แบบในการพัฒนาตัวเอง
ราอนมองไปที่ริมเมอร์ซึ่งกำลังงีบหลับอยู่บนเวที เขาเป็นคนขี้เล่นแต่วิธีการฝึกฝนของเขาเชื่อถือได้เลย
'การฝึกของนาย... ฉันจะใช้มันให้เป็นประโยชน์อย่างเต็มที่เอง'
***
"พอ!"
การวิ่งที่เริ่มต้นก่อนรุ่งเช้าจะสิ้นสุดเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น
“เฮ้อ!”
“ฮ้า...”
“แฮ่กๆ..”
เด็กๆกำลังหอบและนอนอยู่บนพื้น
แทบจะไม่มีใครยืนอยู่เพราะส่วนใหญ่วิ่งด้วยความเร็วเต็มที่
“สิ้นสุดการฝึกรุ่งสาง”
“รุ่ง…รุ่งสาง…”
“ยังไม่เช้า แค่รุ่งสาง...”
เด็กๆส่ายหน้าไม่ยอมรับเมื่อได้ยินว่าการฝึกรุ่งสางสิ้นสุดลงแล้ว
“อ่า... อากาศสดชื่นในตอนรุ่งสางทำให้เธอสัมผัสมานาได้ง่ายขึ้น ชินกับมันไว้นะ เพราะทุกคนต้องทำแบบนี้ทุกวัน ต่อให้สอบเลื่อนระดับไปแล้วก็ตาม”
ริมเมอร์ดีดนิ้ว เด็กๆจะต้องวิ่งต่อแบบไม่สิ้นสุด
“งั้นก็ ไปกินข้าวเช้ากัน”
“วิ่งขนาดนี้ พวกเราจะกินอาหารเช้าได้ยังไง…?”
“ฉัน… ฉันกินไม่ลง!”
“ไม่มีทาง ฉันกลืนไม่ลงแน่!”
เด็กๆยังคงนอนอยู่บนพื้น
“พวกเธอควรกินนะ ยังมีการฝึกฝนรออยู่ ถ้าพวกเธอไม่กินก็ไม่รู้จะฝึกต่อไหวรึเปล่า ยังไงก็แล้วแต่นะ”
จากนั้นริมเมอร์ก็จากไป เขาหมายความว่าเด็กๆจะทำแบบที่ต้องการก็ได้
'เขาบอกให้เรากินหลังจากวิ่ง…”
“ฉัน… ฉันคิดว่าฉันจะกิน ถึงพอกินเสร็จ ฉันจะอ้วกออกก็เถอะ…”
เด็กๆเดินโซเซขณะที่พวกเขาไปที่ห้องอาหาร อาหารเป็นมื้อเบาๆไม่เลี่ยนเลย ดูเหมือนว่าคนทำอาหารจะรู้เรื่องการฝึกอย่างดี
มื้ออาหารนี้ประกอบด้วย ซุปอุ่นๆ ขนมปังนุ่มๆ เนื้อไม่ติดมัน และผักอีกสองสามชนิด
“อาหารแย่มากจริงๆ”
“ฉันคิดว่าฉันกินได้นะ”
เด็กสายรองมองไปที่ราอนที่กำลังจ้องมองอาหารในจานของเขา
“ดูเขาสิ”
“เขาไม่กิน”
“ฉันเดาว่าเขาคงกินแบบนั้นไม่ได้แหง”
"จริงสิ เขาป่วย คงต้องได้รับการดูแลอย่างดีเลยสินะ”
เด็กคนอื่นๆหัวเราะคิกคักเยาะเย้ยเขา แต่ราอนกลับกำลังคิดถึงบางสิ่งที่แตกต่างไปจากที่พวกเขาคาดไว้อย่างสิ้นเชิง
'มีอาหารด้วยเหรอ?'
เขาไม่เคยได้รับอาหารระหว่างการฝึกเลยในชีวิตที่แล้ว จะมีอาหารให้เขาก็ต่อเมื่อจบการฝึกแล้วเท่านั้น
เขากระทั่งกินหญ้าหรือล่าสัตว์ด้วยตัวเองเพื่อประทังความหิว ตั้งแต่เขายังเด็กกว่าชีวิตนี้ตอนนี้อีก เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีการให้อาหารแก่เขา
'ที่แห่งนี้ดีที่สุดจริงๆ!'
