ตอนที่ 2
“ไอ้อัคคีแน่ใจนะว่าแกไม่ได้ป่วยแกลองไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลหน่อยไหมไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายเดี่ยวฉันออกให้ทั้งหมดเอง”น้ำถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงรึมันบ้าไปแล้ววะเดี่ยวจริงจังเดี่ยวปัญญาอ่อนถึงจะเป็นนิสัยปกติของมันก็เถอะ
“ฮ่าๆๆๆ บอกเลย บอกเลยน้ำพี่คนนี้นะสบายดีแบบสบายดีแบบสุดๆเลยละ”อัคคีตอบกลับด้วยสีหน้าเริงร่า ระบบ ระบบ
ติ๊ง ว่ายังไงโฮสต์ หน้าจอสีฟ้ากะพริบขึ้นมาตรงหน้าอัคคีพร้อมข้อความและเสียงโมโนโทนราบเรียบเหมือนของสิริดังขึ้นมา แล้วรถของฉันมันอยู่ไหนกันละมันถูกต้องตามกฎหมายทำนองคลองธรรมใช่ไหมแกไม่ได้แบบขโมยวาปมาจากโชว์รูมใช่ไหมแล้วรถของชั้นจอดไว้ที่ไหน
ติ๊ง โฮสต์ไม่ต้องห่วงเพราะกรรมสิทธิ์ซื้อขายถูกต้องแน่นอนแล้วยังซื้อภายใต้ชื่อของโฮสต์เองอีกด้วย ส่วนเงินนั้นระบบมีวิธีของระบบเองโฮสต์ไม่ต้องห่วงเอกสารต่าง ๆก็ว่างอยู่ใต้ลิ้นชักโต๊ะคอมของโฮสต์เองที่บ้านส่วนรถนั้นได้จอดไว้โรงจอดรถของโรงเรียน
“ไอ้นี้แม่งแปลกวะ”น้ำมองอัคคีด้วยสีหน้าป่วยๆ
“เออไอ้อัคคีเรื่องแพรที่แกพูดเมื่อกี้พูดแล้วก็พูดเถอะวะแกจะยอมปล่อยไปแบบนี้จริงหรอวะแกอุส่าชอบเธอตั้งแต่ม.ต้นจนตอนนี้จะจบม.6แล้วนะเว้ยอย่างน้อยแกก็ควรบอกความรู้สึกแกออกไปเปล่าวะ”น้ำเอ่ยปากแนะนำออกมา
“เออ ห๊ะ ไรวะแกพูดไรวะฉันไม่ได้ฟัง”อัคคีเอ่ยตอบเพราะเค้ามั่วแต่คุยเรื่องของรางวัลกับระบบในจิตใจเลยไม่ได้ฟังที่เพื่อนพูดเลยสักกะติ๊ดหนึ่ง
“เห้อไอนี้แกไ่ม่เป็นไรจริงหรอวะ เรื่องแพรนะเรื่องแพร”น้ำเอ่ยออกมาพร้อมมองมาทางอัคคีอย่างเป็นห่วง
“อ้อ เรื่องนั้นฉันก็บอกแกไปแล้วไม่ใช่หรอวะว่าฉันตัดใจไปแล้วแกก็ดูสิ เธอเป็นถึงลูกสาวของเจ้าสัว วิเชษฐ์เจ้าของธุรกิจก่อสร้างขนาดใหญ่มูลค่าหมื่นล้านกับฉันที่เป็นเด็กกำพร้าดอกฟ้ากับหมาวัดชัดๆอีกอย่างฉันจะเอาอะไรไปสู้กับผู้ชายพวกนั้นกัน แต่ละคนหล่อๆรวยๆกันทั้งนั้น ถึงฉันจะหล่อกว่าก็เถอะ”อัคคีตอบน้ำต้วยน้ำเสียงปลงๆใช่ตัวเค้านั้นเป็นเด็กกำพร้าที่เข้ามาอยู่โรงเรียนนี้ได้ก็เพราะทุนจากทางโรงเรียนทั้งนั้นที่ครอบคลุมให้ทุกอย่างทั้งค่าใช้จ่ายเบี้ยเลี้ยงรายเดือนที่ถ้าประหยัดก็อยู่ได้สบายๆไม่เดือดร้อนอะไรทั้งนั้นกับแพรที่เป็นดาวโรงเรียนแถมยังเป็นคนรวยละดับนั้นเค้าสู้ไม่ไหวหรอก
“เอ๊ะไอ้นี้ไม่ลองจะรู้ได้ไงวะ”น้ำเอ่ยตอบ
“เถอะน่าถ้าคนมันมีวาสนาต่อกันเดี่ยวมันก็โคจรมาเจอกันเองแหละแต่ตอนนี้ขึ้นเรียนเหอะจะหมดเวลาพักเที่ยงแล้ว”อัคคีเอ่ยตอบพร้อมลุกขึ้นจากม้านั่งข้างอาคาร พร้องเสียงอ๊อดดังขึ้น กริ๊ง กริ๊ง แจ้งให้นักเรียนทุกคนขึ้นอาคารเพื่อเข้าเรียนด้วยหากพบเจอใครหลัง 13.00 ภายนอกอาคาร จะโดนโทษวินัยทันที อ่าวงี้เวลาปวดฉี่ทำไงอย่างที่บอกโรงเรียนนี้ครอบคลุมทุกอย่างเพราะฉะนั้นในตัวอาคารมีห้องน้ำให้อยู่แล้วละ
“เอ๊ะ หรือมันยังไม่รู้หรอวะว่าแพรก็ติดม.กรุงเทพเหมือนกันเอาเถอะก็ถูกอย่างมันว่าหากมีวาสหนาคงได้บรรจบกันเองแหละอ่าวเฮ้ยรอก่อนดิวะไอ้อัคคีรีบไปไหนวะ”น้ำบ่นพรึมพร่ำอยู่คนเดียวพร้อมรีบลุกวิ่งตามอัคคีไปที่เดินไปไกลแล้ว
ครืด เสียงเปิดประตู
“แฮกๆ แม่งรีบไปไหนวะไอ้อัคคีไม่รอกันเลย”น้ำเอ่ยถามพร้อมหอบออกมา
“แกทำอย่างกะวิ่งมาเป็นกิโลงั้นแหละห้อง6/1 เราอยู่ชั้นแรกแท้แล้วก็อยู่ไม่ไกล จากม้าหินอ่อนที่เรานั้งอยู่ข้างอาคารไม่ถึง300 เมตรด้วยซ้ำ”อัคคีเอ่ยตอบ
“อืมเอาละก่อนที่พวกเธอจะยืนเถียงกันไปมาควรไปนั่ังที่โต๊ะของพวกเธอได้แล้วนะเพราะมันขวางประตู”
“อุ๊ย ครับครู เกสร”น้ำ,อัคคี เอ่ยตอบพร้อมกับรีบไปที่โต๊ะข้างหน้าต่างของเค้าพร้อมกับเสียหัวเราะของเพื่อนๆในห้อง
“เอาละๆเงียบได้แล้วจริงๆต่อจากนี้จะไม่มีการเรียนการสอนแล้วเพราะยังไงสะพรุ่งนี้ก็เป็นวันปัจฉิมนิเทศของพวกเธอแล้วพูดแล้วก็น่าคิดถึงจริงๆผ่านมา6ปีแล้วสินะที่ครูอยู่กับพวกเธอมาเวลามันผ่านไปเร็วจริงๆต่อจากนี้ครูก็ขอให้พวกเธอทุกคนประสบความสำเร็จทุกคนก็แล้วกันโดยเฉพาะนายอัคคีคนอื่น ๆครูไม่เป็นห่วงเท่าไหร่หรอกด้วยพื้นฐานทางครอบครัว” เกสรพูดพร้อมกวาดสายตาไปรอบๆห้องแล้วเจาะจงสายตามาทีอัคคีแป๊ปหนึ่งพร้อมพูดต่อว่า
“เอาละพรุ่งนี้ปัจฉิมนิเทศอย่าสายกันก็แล้วกันอ้อแล้วก็เนื่องจากวันนี้ชั้นม.6 ไม่มีการเรียนการสอนแล้ว ผอ.จึงอณุญาติให้พวกเธอกลับกันก่อนเวลาได้เอาละเรื่องที่ครูจะพูดมีแค่นี้แหละรักษาสุขภาพกันด้วยและขอให้พวกเธอโชคดี”กาสรพูดเสร็จแล้วเดินออกจากห้องไปพอครูกาสรเดินออกไปเสียงจ๊อกแจกคุยกันก็ดังขึ้นทันทีบางคุยเรื่องมหาลัยที่จะไปต่อบ้างคุยเรื่องไปเที่ยวบ้างคุยว่าต้องไปเรียนต่างประเทศบ้างบอกว่าจะไม่เรียนต่อแล้วไปฝึกงานที่บริษัทครอบครัวตัวเอง
“เออไอ้น้ำฉันว่าฉันจะไปเรียนต่อม.กรุงเทพกับแกนั้นแหละ”อัคคีพูดขึ้นมา
“ห๊ะเอาจริงดิงี้ดิวะเพื่อนเลิฟส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายแกไม่ต้องห่วงป๋าน้ำไหวอยู่แล้วชิวๆ”น้ำเอ่ยตอบด้วยสีหน้าดีใจปนสุข
“เออไม่ต้องห่วงฉันจ่ายไหวอยู่แล้วน๊า”อัคคีเอ่ยตอบ ถ้าไม่มีระบบฉันไม่กล้าพูดงี้หรอกแต่ตอนนี้มีระบบแล้วขนาดรถคันเกือบ10ล้านยังได้เลยค่าเทอมแค่2แสนเท่าไหร่เฉียว
“ห๊ะเอาจริงดิ”น้ำเอ่ยตอบด้วยใบหน้าสงสัย
“จริงดิวะไอ้นี้ว่าแต่ไอ้น้ำแกจะทำอะไรต่อปะถ้าไม่ฉันว่าเรากลับกันเลยดีปะ”อัคคีเอ่ยถาม
“ไม่อะงั้นเดี่ยวฉันโทรบอกลุงรงณ์มารับแล้วกัน”น้ำเอ่ยตอบ
“เดี่ยววไปโรงรถกันดีกว่า”อัคคีเอ่ยตอบ
“ห๊ะไปโรงรถไปทำไมวะ”น้ำถามด้วยสีหน้าสงสัย
“เถอะน่า ตามมาเถอะน๊าฉันขับรถมา”อัคคีเอ่ยตอบพร้อมลุกออกจากโต๊ะเดินไปโรงรถ
“อะไรของมันวะว่าแต่มันมีรถตอนไหนวะ”น้ำพรึมพรำออกมา
“อัคคีไหนอะรถเอ็ง”น้ำถาม
“บร๊ะไอ้นี้ แปป ฉันหาก่อนลืมที่จอดไว้ฮ่าๆๆ”อัคคีเอ่ยตอบพร้อมถามระบบ ระบบรถฉันจอดอยู่ตรองไหนกัน
ติ๊ง ก็จอดอยู่ทางด้านขวามือโฮสต์นั้นไงส่วนกุญแจอยู่ในกางเกงนักเรียนโฮสต์
“ห๊ะ เออไอ้น้ำๆคือรถฉันจอดอยู่ตรงนั้นนะ”อัคคีเอ่ยบอกน้ำพร้อมชี้มือทางขวาไปที่รถพร้อมกับมือซ้ายคลำหากุญแจรถในกระเป๋ากางเกงตัวเอง
“เหี้ยยยย จริงดิ๊ S-Class Saloon Mercedes-Benz เยสเข๊อย่างสวยโคตรหรูขนาดฉันยังไม่มีเลยแกไปซื้อมาตอนไหนวะ”น้ำเอ่ยถามพร้อมเอามือรูปคลำไปทั่วรถ
“อืมไอ้น้ำไอ้สวยไอ้หรูนะมันก็จริงแต่ฉันมีเรื่องซีเรียสอย่างหนึ่ง”อัคคีเอ่ยตอบด้วยหน้าจริงจัง
“เรื่องอะไรวะ”น้ำตอบแต่สายตายังไม่ละไปจากรถคันนี้สงสัยกลับไปต้องอ้อนพ่อซื้อให้สักคันแล้วแหละ
“ตรงๆเลยนะไอ้น้ำมันขับยังไงวะ”อัคคีเอ่ยตอบด้วยใบหน้าเหยเก
“……”น้ำ