บทที่ 7 วีรบุรุษที่ช่วยสาวงามตั้งแต่สมัยโบราณ
บทที่ 7 วีรบุรุษที่ช่วยสาวงามตั้งแต่สมัยโบราณ
เสื้อผ้าสีแดงเหมือนดอกไห่ถัง(บีโกเนีย)และรูปร่างผอมเพรียว
คือแม่นางกาน
แม่นางกานแบกกู่ฉินไว้บนหลัง แล้วเดินช้าๆ ไปตามถนนยาว
เมื่อเห็นว่า แม่นางกานปลอดภัยดีแล้ว หยางจิ่วก็มีความสุขมาก
สายมากแล้ว แม่นางกานจะไปไหน?
เมืองฉางอันถูกคนเก็บดอกไม้รบกวนเมื่อเร็วๆ นี้ และแม่นางกานป่วยหนัก ดังนั้นการเดินตอนกลางคืนจึงอันตรายเกินไป
ก่อนที่นางจะรู้ตัว หยางจิ่วก็เดินตามแม่นางกานไปอย่างเงียบๆ
ครั้งนี้เขาระมัดระวังอย่างมาก โดยตั้งใจว่าจะไม่ให้แม่นางกานสังเกตเห็น
ถ้าเขารู้ว่าแม่นางกานอาศัยอยู่ที่ไหน เขาจะแวะไปดื่มชา ฟังเพลง และพูดคุยเรื่องชีวิตระหว่างกันไม่ได้เหรอ?
นี่เป็นแค่ความรู้สึกดีๆ เท่านั้น หยางจิ่วอยากคุยกับแม่นางกานมากกว่า ถ้าเขาต้องการทำเรื่องอย่างว่าจริง ๆ การไปที่หอหยุนหยู(หอเมฆฝน) พร้อมกับเงินในอ้อมแขนของเขา จะไม่มีความสุขไปกว่านี้หรือ?
สุดถนนยาว มีหญิงสาวในชุดขาวยืนกอดอกอยู่กลางถนน มองแม่นางกานด้วยสายตาเย็นชาอย่างเงียบๆ
แม่นางกานเดินช้าๆ และหยุดเมื่อนางอยู่ห่างจากหญิงสาวในชุดขาวไม่กี่ก้าว นางกุมกำปั้นแล้วพูดว่า "คารวะซือเจี่ย"
ซือเจี๋ย(ศิษย์พี่หญิง)?
หยางจิ่วแสร้งทำเป็นเลือกเครื่องประดับจากด้านข้าง และได้ยินเสียงของแม่นางกานได้อย่างชัดเจน
"ซือเหม่ย(ศิษย์น้องหญิง) เจ้าเก่งจริงๆ ทำให้ซือเหม่ยหาเจอได้ไม่ง่ายเลย" หญิงสาวในชุดขาวพูดเสียงเฉียบขาดจนอาจชาไปถึงไขกระดูกของคนได้
อาการมึนงงแบบนี้ทำให้หญิงสาวที่ดูเหมือนนางฟ้าในชุดขาวดูเฉยชา
แม่นางกานพูดอย่างเย็นชา: "ไม่ว่าข้าจะเก่งแค่ไหน ซือเจี๋ยของข้าก็ตามหาจนเจอ"
"กลับมากับข้า ยังไม่สายเกินไปที่จะกราบขอโทษท่านอาจารย์ เพื่อยอมรับความผิดพลาดของเจ้า" หญิงสาวในชุดขาวเดินวนรอบแม่นางกาน พร้อมโชว์ต้นแขนขาวใสให้แม่นางกานดู
แม่นางกานถอยไปสองสามก้าวเพื่ออยู่ห่างจากหญิงสาวในชุดขาวเล็กน้อย และพูดอย่างตัวสั่น: "ซือเจี๋ยเจ้า เจ้า จุดโส่วกงชา หายไปแล้ว"
(จุดโส่วกงชา จุดสีแดงบนแขนสาวพรหมจรรย์)
ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกลัว
"หายไปแล้ว แล้วมันยังไง พวกเราทุกคนถูกเลี้ยงดูโดยท่านอาจารย์ แล้วทำไมไม่นอนกับท่านอาจารย์ล่ะ?" หญิงสาวในชุดขาวดูคุ้นเคย
แม่นางกานเบิกตากว้างแล้วพูดว่า "ซือเจี๋ย เจ้า เจ้า เจ้า..."
“ถูกต้อง เมื่อสามปีก่อนข้ามอบตัวให้อาจารย์ ในช่วงสามปีที่ผ่านมา ข้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่ตอนนี้ถึงตาเจ้าแล้ว ซือเหม่ย” หญิงสาวในชุดขาวดูเหมือนจะพูดเรื่องนี้ เหมือนเป็นเรื่องปกติ
นี่เป็นข้อมูลจำนวนมาก
โอ้ ผู้ชายที่ดี
หยางจิ่วสามารถเรียกเขาว่าเป็นผู้ชายที่ดีได้เท่านั้น
อาจารย์ของหญิงสาวในชุดขาว รับเลี้ยงเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งตอนเด็กๆ หลังจากเลี้ยงดูพวกนางอย่างหนัก จุดประสงค์คือ ให้พวกนางนอนกับเขา เขาเป็นแค่สัตว์ร้าย
ใช่สิ เขาคือสัตว์ร้าย แล้วจะปล่อยให้สัตว์ร้ายมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?
หลังจากที่แม่นางกาน ค้นพบใบหน้าที่แท้จริงของอาจารย์ของนาง นางไม่ได้เลือกที่จะกลืนความโกรธ แต่หนีออกจากสำนักของอาจารย์อย่างกล้าหาญ
"ซือเจี๋ยคนอื่นๆก็..." ท้องของแม่นางกานเริ่มปั่นป่วน
หญิงสาวในชุดขาวเกลี้ยกล่อม: "ท่านอาจารย์เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก การได้รับใช้ท่านอาจารย์ถือเป็นพรที่เราปลูกฝังมาสามชั่วอายุคน ซือเหม่ย จงกลับมาพร้อมข้าอย่างเชื่อฟัง ตราบใดที่เจ้าแต่งงานกับท่านอาจารย์ ความเจ็บป่วยของเจ้า จะหายเองตามธรรมชาติ”
หญิงสาวในชุดขาวถูกล้างสมองอย่างสมบูรณ์
หยางจิ่วชื่นชมอาจารย์ของพวกนางมากในตอนนี้ ช่างเป็นทักษะ ช่างเป็นทักษะที่เยี่ยมจริงๆ
แม่นางกานกระวนกระวายมาก ถ้าหญิงสาวในชุดขาวรู้ว่านางควักหัวใจของคนเหล่านั้น หญิงสาวในชุดขาวคงเปิดโปงที่อยู่ของนางแล้ว
ในแง่ของศิลปะการต่อสู้ นางไม่มีทางเทียบได้กับอี้สือซือเจี๋ย
เป็นการยากที่จะหนีไปในคืนนี้
"ซือเหม่ย ข้าไม่ต้องการต่อสู้กับเจ้า มันไม่ดีถ้าข้าทำร้ายใบหน้าที่ขาวและอ่อนโยนของเจ้า" หญิงสาวในชุดขาวยิ้มเหมือนดอกไม้
แม่นางกานไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากติดตามหญิงสาวในชุดขาวชั่วคราว
เมืองฉางอันอยู่ห่างจากสำนักมาก ระหว่างทางมีทางหนีอยู่เสมอ
"ใช่แล้ว ท่านอาจารย์แข็งแกร่งจริงๆ" จู่ๆ หญิงสาวในชุดขาวก็เอื้อมมือไปตบบั้นท้ายของแม่นางกาน หัวเราะคิกคักและเดินนำหน้าไป
มีคนไปมาในตลาดกลางคืน แม่นางกานมองไปรอบๆ มองหาโอกาสที่จะหลบหนี
“ซือเหม่ยตัวน้อย อย่าคิดหนีเลย เมื่อข้าอยู่กับเจ้า เจ้าคิดว่าจะรอดพ้นมือข้าด้วยวิชาตัวเบาได้งั้นหรือ?” หญิงสาวในชุดขาวดูเหมือนจะมีตาอยู่ด้านหลังศีรษะของนาง ซึ่งสามารถมองทะลุผ่านความคิดของแม่นางกานได้
แม่นางกานรู้สึกละอายใจ
"หยุด"
"ช่วยกันจับโจร"
มีคนตะโกนอยู่ข้างหน้า
มีคนวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ตามด้วยชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่ในชุดคนรับใช้
ผู้คนบนถนนสายยาวต่างพากันหลบเมื่อเห็นสิ่งนี้ และพวกเขาก็ยุ่งเหยิง
แม่นางกานฉวยโอกาสหันหลังวิ่งหนี
หญิงสาวในชุดขาวหันกลับมา และมองนางด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้า ไม่รีบร้อนที่จะตามให้ทัน
ข้าวหุงสุกเสร็จแล้ว ในเมื่อซือเหม่ยไม่ยอมกินดีๆ ก็ถึงเวลาเตรียมบังคับแล้ว
นางชอบบังคับผู้คนให้กินข้าวมากที่สุด
แม่นางกานวิ่งไปตามถนนยาวหลายสิบฟุต จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บที่หัวใจ นางรีบหลบเข้าซอยด้านหนึ่ง วิ่งจนสุดทาง ปีนข้ามกำแพงสูง และซ่อนตัวอยู่ในสวนหลังบ้านของตระกูลหนึ่ง
หญิงสาวในชุดขาวยืนอยู่บนหลังคาไม่ไกลนัก ยิ้มและมองดู
เมื่อเห็นว่าแม่นางกานกำลังซ่อนตัวอยู่ นางจึงเข้าไปในสวนหลังบ้านอย่างสงบ
"ซือเหม่ยตัวน้อย ท่านอาจารย์สั่งมา ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟังและไม่ยอมกลับมา ให้ข้าทำลายวรยุทธ์ของเจ้า กรีดหน้าตัดมือตัดเท้าของเจ้าเสีย เพื่อข้าจะได้พาเจ้ากลับไปหาผู้เป็นอาจารย์" หญิงสาวในชุดขาวร่อนสู่พื้นอย่างแผ่วเบา มองดูสถานที่ที่แม่นางกานซ่อนตัวอยู่ แล้วยิ้มกว้างจนแก้มปริ
แม่นางกานรู้สึกสิ้นหวังมาก นางค่อยๆ ลุกขึ้นจากดอกไม้และพูดด้วยความสิ้นหวัง: "ซือเหม่ย ข้าอยากให้เห็นแก่ที่เราโตมาด้วยกัน ปล่อยข้าไปเถอะ"
"ข้ายังอยากมีชีวิตอยู่" หญิงสาวในชุดขาวพูดขณะที่นางชักกริชออกจากแขนเสื้อ และพุ่งตัวไปหาแม่นางกาน
แม่นางกานกันยังโชว์กริชของนาง ดวงตาของนางแน่วแน่
เนื่องจากไม่มีทางหนี ดังนั้นสู้ตายทันที
เสียงดังกราว
เมื่อมีดสั้นสองเล่มมาพบกัน เสียงก็ชัดเจนและคมชัด
แต่กริชในมือของแม่นางกานบินออกไป
หญิงสาวในชุดขาวฉวยโอกาสแทงหน้าแม่นางกาน
ถ้ามีดบาดใบหน้าที่น่ารักนั่นจะกลายเป็นเหมือนขนมจีบ
เมื่อถึงเวลา มาดูกันว่าไอ้แก่นั่นจะทำได้อย่างไร
แม่นางกานปวดหน้าอกจนทนไม่ไหว
บูม
ในจังหวะวิกฤต มีคนตกลงมาจากท้องฟ้า และร่อนลงมาอย่างมั่นคงต่อหน้าแม่นางกาน
มีดมรณะของหญิงสาวในชุดขาว แทงเข้าที่หัวใจของชายคนนั้น
มีดสั้นดูเหมือนจะแทงแผ่นเหล็กโดยไม่คาดคิด และแขนของนางก็ชาจากแรงกระแทก
หญิงสาวในชุดขาวรู้ว่านางได้พบกับผู้เชี่ยวชาญ นางรีบถอยกลับ กำหมัดแน่นแล้วพูดว่า: "ผู้น้อยได้รับคำสั่งจากท่านอาจารย์ให้ตามหาศิษย์น้อง ข้าสงสัยว่าผู้อาวุโสจะเข้าใจผิด?"
แม่นางกานมองที่หลังของชายคนนั้น และรู้สึกว่าแผ่นหลังนั้นดูคุ้นๆ
หยางจิ่วไม่สามารถเปิดเผยได้ เขาฉีกเสื้อผ้าของเขาออกเพื่อปกปิดใบหน้าของเขา ต้องการที่จะสัมผัสกับความรู้สึกของวีรบุรุษที่ช่วยชีวิตสาวงาม
หญิงสาวในชุดขาวมีพลังมาก มีดเล่มนี้แทงหัวใจของหยางจิ่ว จนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย
"ซือเหม่ย เจ้ารูัจักจอมยุทธ์ผู้นี้หรือเปล่า?" หญิงสาวในชุดขาวรู้สึกใจหวิว พยายามค้นหาตัวตนของหยางจิ่ว
ก่อนที่แม่นางกานจะตอบ หยางจิ่วรีบพูดกับหญิงสาวในชุดขาวว่า "ถ้าเจ้าไม่ได้ถูกผู้คนกระหน่ำมานับพันครั้ง ไอ้เลวเอ้ย ข้าต้องการขายเจ้าให้กับหอหยุนหยูจริงๆ"
"เจ้า..." หญิงสาวในชุดขาวโกรธจนหน้าอกสั่นไหวอย่างรุนแรง
ช่างเป็นภูเขาที่ใหญ่โตจริงๆ
การได้รับการหล่อเลี้ยงจากท่านอาจารย์เป็นสิ่งที่ไม่ธรรมดา
หยางจิ่วเดินไปด้านหนึ่ง หยิบกริชของแม่นางกานขึ้นมา ค่อยๆ ชี้ไปที่หญิงสาวในชุดขาว แล้วพูดว่า "โฉมงามน้อย พี่ชายจะเล่นกับเจ้า ภายในสามกระบวนท่า ข้าจะฝังเจ้า"