บทที่ 22 การเย็บศพนั้นง่าย การเย็บคนเป็นนั้นยาก

บทที่ 22 การเย็บศพนั้นง่าย การเย็บคนเป็นนั้นยาก

ขาของเด็กน้อยสั่นราวกับต้นไผ่ลู่ลม

  

กระแสน้ำร้อนพุ่งออกจากเป้ากางเกง และตกลงไปที่พื้น พร้อมกับเสียงฟันกระทบกัน

  

ชายหนุ่มทุกคนที่ปกป้องชายหนุ่มในชุดผ้าไหมสีทองหัวเราะเยาะ

  

แต่เมื่อมองดูผู้คนที่เหลือจากระยะไกล ไม่มีใครหัวเราะเลย

  

ชายหนุ่มในชุดผ้าไหมสีทอง หยิบดาบจากผู้คุ้มกันที่อยู่ข้างๆ เขาหัวเราะและถามว่า "ไอ้สารเลวน้อย เจ้าคิดว่าข้าควรฟันเจ้าหรือไม่?"

  

หยางจิ่วเห็นใบหน้าของชายหนุ่มในชุดผ้าไหมสีทองอย่างชัดเจน และรู้สึกได้ทันทีว่า สถานการณ์ของเด็กน้อยแย่มาก

  

"ชายคนนั้นกล้ารังแกเด็ก..."กานซือซือไม่ชอบในความอยุติธรรมเช่นนี้ ดังนั้นนางจึงต้องการที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เอง

  

หยางจิ่วคว้าตัวนางไว้และพูดเสียงเบาว่า "เจ้าอยากตายหรือไง ผู้ชายคนนั้นคือกั๋วกง"

 

กั๋วกงอู๋โหย่วเต้าผู้นี้ เป็นน้องชายของสนมอู๋ ซึ่งนางเป็นที่โปรดปรานมากที่สุดของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน ไม่สิ ควรกล่าวว่าเขาเป็นน้องชายของจักรพรรดินีองค์ปัจจุบัน

  

คนธรรมดาจะล่วงเกินพระญาติจักรพรรดินีได้อย่างไร?

  

"แล้วเจ้าจะไม่สนใจเหรอ?" กานซือซือโกรธมากจนนางกำหมัดแน่น

  

หยางจิ่วคิดว่าเป็นการดีที่จะเป็นแค่ผู้ชมกินแตงโม ถ้าทุกคนไร้สมองเหมือนกานซือซือ โลกคงวุ่นวาย

"สาวน้อย พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้ มันเป็นสิ่งที่ไม่ดี ที่จะยั่วยุกั๋วกง" มีชายชราอยู่ข้างๆ ซึ่งอดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อมกานซือซือด้วยเสียงต่ำ .

  

กานซือซือไม่สามารถระงับความโกรธได้ และนางรู้อยู่ในใจว่า นางไม่สามารถเอาชนะผู้คุ้มกันที่อยู่ด้านข้างกั๋วกงอู๋โหย่วเต้าได้อย่างแน่นอน

  

เด็กน้อยกลัวเกินกว่าจะทำอะไรได้

  

"ท่านเฉียนสุ่ย โปรดยกโทษให้ข้า ท่านเฉียนสุ่ย..." แม่ของเด็กชายออกมาจากห้อง คุกเข่าลงกับพื้น และทำความเคารพอู๋โหย่วเต้าครั้งแล้วครั้งเล่า

(เฉียนสุ่ย พันปี หมายถึงสมาชิกราชวงศ์ทั้งหมด ที่ไม่ใช่ฮ่องเต้ ฮ่องเต่คือหมื่นปี )

  

อู๋โหย่วเต้า ดูดุร้าย ยกดาบในมือขึ้น และพูดเบาๆ: "วันนี้เป็นวันสำคัญของพี่สาวข้า ไม่เหมาะที่จะสังหาร แต่ข้าไม่ได้บอกว่าข้าไม่สามารถฟันคนได้"

  

ฉับ!

  

อู๋โหย่วเต้าเหวี่ยงดาบของเขา แต่ดาบกลับฟันบนไหล่ของหญิงสาวผู้นั้น

  

หญิงสาวล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด เลือดไหลนองเต็มพื้น

  

"แม่ แม่ แม่..." เด็กชายตัวเล็กวิ่งเข้าไปกอดหญิงสาวผู้นั้น ร้องไห้ด้วยความเสียใจ

  

อู๋โหย่วเต้ารู้สึกสดชื่นมาก คืนดาบให้ยามและเดินซื้อของต่อ

  

หากวันนี้ไม่ใช่วันสำคัญที่พี่สาวของเขาจะได้ขึ้นเป็นจักรพรรดินี เขาจะต้องตัดหัวเด็กน้อยให้ขาดเป็นแน่

  

"เหนียงซื่อ เจ้าสบายดีไหม?" (เหนียงซื่อ คุณหญิงสาว)

  

"เหนียงซื่อ เจ้าอยากไปหาหมอไหม?"

  

"เมียจ๋า เจ้าซ่อนเงินไว้ที่ไหน!?"

  

จนถึงตอนนี้ พ่อของเด็กน้อยก็วิ่งออกจากร้านมาหา

  

ผู้คนทั้งหมดที่จะล้อมรอบเขาในเวลานี้ พวกเขาทั้งหมดหัวเราะเยาะชายคนนั้น

  

หลายคนรู้จักชายคนนั้น และรู้ว่าเขาเป็นผีพนัน ดูเหมือนว่าเขาปรารถนาให้ภรรยาของเขาถูกฟันจนตายเพื่อที่เขาจะได้เล่นการพนันด้วยเงินออมของครอบครัว

  

กานซือซือแหวกฝูงชน คุกเข่าลงและเห็นว่า แม้ดาบของอู๋โหย่วเต้าจะรุนแรง แต่โชคดีที่กระดูกไม่ได้รับบาดเจ็บ

  

"พี่จิ่ว ท่านช่วยเย็บแผลให้นางด้วยได้ไหม?" กานซือซือหันไปมองหยางจิ่ว

  

แผลลึกมาก หากไม่เย็บ แผลน่าจะหายช้ามากและมีโอกาสติดเชื้อด้วย

  

หยางจิ่วกอดอก สวมท่าทางของผู้ชม และพูดด้วยรอยยิ้ม "เจ้าควรถามก่อนว่าเขาเต็มใจหรือไม่?"

“ต้าเฉิน(พี่สาวใหญ่) เมื่อวานข้าได้รับบาดเจ็บ แล้วพี่จิ่วเย็บแผลให้ และหลังจากใช้หม่าเฟยซาน มันก็ไม่เจ็บเลย แผลหายเร็วมาก” กานซือซือหวังว่า อาจช่วยหญิงผู้น่าสงสารได้

  

หญิงสาวมองไปที่ดวงตาที่ไร้เดียงสาของกานซือซือพยักหน้าและพูดว่า: "สาวน้อย ข้าเชื่อเจ้า"

  

กานซือซือมีความสุขมาก และรีบช่วยหญิงสาวคนนั้นเข้าไปในร้านของนาง จากนั้นก็วิ่งไปเอาเข็ม ด้าย และหม่าเฟยซาน

  

สามีของหญิงผู้นั้นมีความอดกลั้นเป็นหมื่นๆ แสน แต่เขากลัวเมียเหมือนกลัวเสือ และไม่กล้าแม้แต่จะผายลม

  

หยางจิ่วยืนอยู่ที่ประตูร้านและรอ

  

ในขณะเดียวกัน ยังมีผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันที่นี่ ต้องการที่จะดูความสนุกสนานมากขึ้น

  

วันนี้เป็นวันสำคัญของสนมอู๋ ที่จะได้ขึ้นเป็นจักรพรรดินี แต่ความตื่นเต้นอยู่ในวังทั้งหมด

  

กานซือซือรวดเร็วมาก และหาสิ่งที่หยางจิ่วต้องการได้อย่างรวดเร็ว

  

"ต้าเฉิน ข้าทำให้ท่านขุ่นเคืองใจแล้ว" หยางจิ่วเข้าไปในร้าน หยิบมีดมาผ่าเสื้อผ้าของหญิงสาว แล้วค่อยๆ ฉีกออก เผยให้เห็นไหล่ของนางที่เปื้อนเลือดสีแดง

  

เขาเอาผ้ามาเช็ดเลือดแล้วทาหม่าเฟยซาน

  

รอให้หม่าเฟยซานมีผล หยางจิ่วก็เย็บแผลอย่างรวดเร็ว

  

หยางจิ่วลุกขึ้นและเดินไปที่ด้านข้างเพื่อล้างมือ และพูดกับกานซือซือ: "ให้ยาจินชาง แก่ต้าเฉิน แล้วพันผ้าพันแผลให้ดี"

  

นางเคยเห็นหยางจิ่วเมื่อคืนนี้ กานซือซือก็เรียนรู้ได้ดี

  

หญิงสาวคนนั้นขอบคุณ เข้าไปในห้องด้านหลัง เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาด ออกมา โค้งคำนับขอบคุณอีกครั้ง แล้วถามว่า "ทานหมอ ราคาเท่าไหร่?"

  

"เป็นแค่ความพยายามเพียงเล็กน้อย ต้าเฉินไม่มีอะไรต้องกังวล" กานซือซือรีบพูด

  

เมื่อเจ้ายกมือ ก็เป็นมือของข้าที่ยกมือมันด้วย

  

หยางจิ่วไม่มีอำนาจที่จะบ่นจริงๆ

  

"เมียจ๋า ไม่เจ็บเลยจริงๆ เหรอ?" ชายคนนั้นไม่อยากจะเชื่อ

  

เข็มแทงทะลุเนื้อ มันไม่เจ็บเหรอ?

  

หญิงสาวคนนั้นยิ้มและพูดว่า: "ไม่เจ็บจริงๆ อย่าดูแค่อายุของท่านหมอเลย ทักษะทางการแพทย์ดีมากจริงๆ"

  

"ข้าจำเขาได้ เขาเป็นช่างเย็บศพจากตงฉ่างไม่ใช่หรือ เขาเป็นหมอตั้งแต่เมื่อไหร่"

  

"ช่างเย็บศพ? เจ้าทำผิดหรือเปล่า?"

  

“เห็นไหมว่าเขาเย็บแผลเก่งมาก ต้องทำแบบนี้บ่อยๆ หมอไม่จำเป็นต้องเย็บแผลบ่อยๆ หรอกเหรอ?”

  

"พูดจริงนะ เจ้าโชคไม่ดีที่ปล่อยให้ช่างเย็บศพเย็บแผล"

  

ท่ามกลางฝูงชนที่เฝ้าดูอยู่ที่ประตู มีใครบางคนกำลังพูดเสียงดัง

  

หญิงสาวกำลังจะชงชา แต่หยางจิ่วโบกมือแล้วเดินออกไป

เขากวาดสายตาไปทั่วกลุ่มคนและพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ : "ใช่ ข้าเป็นช่างเย็บศพจากตงฉ่าง และข้าก็อยู่ในร้านเย็บศพหมายเลขเก้า ถ้ามีใครในพวกเจ้าเสียแขนหรือขา อนาคตเจ้าต้องมาหาข้าแน่นอน"

  

"ไอ้เด็กเวรนี่ ด่าคนอื่นทำไม"

  

"ช่างมันเถอะ ไม่เก่งเท่าเขา เราโชคไม่ดี"

  

ผู้คนที่ดูตื่นเต้นต่างก็แยกย้ายกันไป

  

"นายท่าน ท่านเป็นช่างเย็บศพของร้านเย็บศพหมายเลขเก้า จริงหรือ?" แม้แต่หญิงสาวผู้นั้น ก็ถามเขาออกมา

  

หยางจิ่วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และเดินจากไป

  

“เข้ามาเร็วเข้า คนๆ นั้นอยู่กับศพทุกคืน มีพลังหยินมากนัก อายุจะไม่ยืน อย่าเจือปนสิ่งไม่ดี” สามีของหญิงสาวลากหญิงสาวเข้าไปในร้าน

  

"ผู้ชายคนนี้..."กานซือซืออยากจะตบชายคนนั้นสักสองสามครั้ง เขาช่างอกตัญญูจริงๆ

  

หยางจิ่วไม่สนใจเลย และพูดด้วยรอยยิ้ม: "ตอนนี้เจ้าควรรู้ว่าการเย็บศพเป็นเรื่องง่าย แต่การเย็บคนที่มีชีวิตนั้นยาก"

  

"แต่ท่านก็ไม่สามารถละเลยความตายได้ ใช่ไหม?" กานซือซือมีจิตใจที่กล้าหาญ

  

แต่พูดให้ดีๆ ก็คือใจแคบ ถ้าพูดไม่ดี มันคือหายนะ

  

หยางจิ่วจู่ๆ ก็คิดถึงท่านปู่สามที่บอกว่า กานซือซือเป็นดาวเพียงดวงเดียวของเทพเจ้า ด้วยนิสัยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านของนาง แม้ว่านางจะมีกระดูกเหล็ก นางก็ไม่สามารถทนได้

  

ถ้ากานซือซือสวยเหมือนนางฟ้า ก็ไม่มีอะไรต้องเสียเล็กๆ น้อยๆ แต่ถ้านางขี้เหร่ การเล่นกับนางจะไม่เสียหายมากเหรอ?

  

แต่ถึงอย่างนั้น กระต่ายขาวตัวเล็กๆ เหล่านั้นก็น่ารักจริงๆ

(กระต่ายขาว ก็หน้าอกสาวไงจ๊ะ)

  

หลังอาหารกลางวัน ในตอนบ่าย หยางจิ่วช่วยกานซือซือซื้อของที่จะใช้ เมื่อร้านซาลาเปานึ่งเปิด

  

เวลาทำงาน เวลามักผ่านไปเร็วเสมอ

  

ตอนกลางคืนก็ไม่มีศพ

  

หลังจากพิธีสนมอู๋ การสังหารเป็นสิ่งต้องห้าม

  

แม้ว่าจะมีศพอยู่ ตงฉ่างก็จะกดมันลงเล็กน้อยและเก็บไว้เย็บในคืนพรุ่งนี้

  

"ร้านเย็บศพหมายเลขสามสิบ ว่าง ร้านเย็บศพหมายเลขสามสิบ ว่าง"

  

หยางจิ่วกำลังหลับใหล เมื่อได้ยิน ดังนั้นเขาก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและเปิดประตูเพื่อตรวจสอบสถานการณ์