บทที่ 19 ลากระดาษมีชีวิต

บทที่ 19 ลากระดาษมีชีวิต

ซื้อกระดาษ?

  

เจ้าของร้านทำเครื่องกระดาษรู้สึกงุนงง ลุกขึ้นและเงยหน้ามองย้อนกลับไป แล้วถามด้วยรอยยิ้ม "ลมอะไรพัดพานายท่านจิ่วมาที่นี่"

“หัวหน้าไป๋ อย่าพูดอย่างนั้น ข้าหยางจิ่วแค่เป็นคนเย็บศพ จะรับคำนายท่านได้อย่างไร” หยางจิ่วจำได้เพียงว่าเจ้าของร้านทำเครื่องกระดาษแซ่ไป่ แต่เขาลืมชื่อไปแล้ว .

  

เจ้าของร้านไป๋ยิ้มและพูดว่า: "อย่างไรก็ตาม ท่านเป็นช่างเย็บศพที่จดทะเบียนในสำนักตงฉ่าง ต่อหน้าพวกเราคนตัวเล็กๆ ท่านก็เป็นเจ้านายอยู่แล้ว"

  

หยางจิ่วไม่ได้มาเพื่อคุยเรื่องนี้กับเจ้าของร้านไ เขาชี้ไปที่รูปปั้นกระดาษแล้วถามว่า “ข้าต้องการซื้อกระดาษแบบนี้ มีบ้างไหม?”

  

"ใช่ ใช่ ข้ามีมากมาย โปรดยกโทษให้ข้าที่ถามมากเกินไป ทำไมนายท่านจิ่ว ถึงซื้อกระดาษผีนี้ล่ะ?" เจ้าของร้านไป่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

  

หยางจิ่ว: "เตียงชื้นไปหน่อย ข้าจะเอาไปปูพื้นเตียง"

  

"ถ้าเป็นเช่นนั้น นายท่านจิ่วควรไปซื้อเสื่อฟาง" ไม่ใช่ว่าเจ้าของร้านไป่ ไม่ต้องการทำธุรกิจของหยางจิ่วแต่จริงๆ แล้วสิ่งนี้มีไว้สำหรับคนตาย และคนเป็นห้ามใช้มัน

  

หยางจิ่วจ้องมองและพูดว่า: " เจ้าของร้านไป่ เจ้าคิดมากไปแล้ว ไม่ใช่สำหรับข้า แต่สำหรับศพบนโต๊ะเย็บศพ"

  

"นายท่านจิ่ว ช่างตลกจริงๆ" เจ้าของร้านไป่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและหันไปค้นหากระดาษติดไฟ

  

หยางจิ่วเพียงแค่ซื้อมากหน่อย เพื่อที่เขาจะได้เก็บไว้ใช้ฝึกทักษะทำเครื่องกระดาษ นอกจากนี้ ยังเป็นเรื่องยากที่จะซื้อจากเจ้าของร้านไป่ ตลอดเวลา

  

กลับไปที่ร้านเย็บศพพร้อมกับกระดาษติดไฟปึกใหญ่ หยางจิ่วปิดประตู และหลังจากลองอยู่นาน ในที่สุดเขาก็ทำลากระดาษออกมาได้

  

ลากระดาษตัวนี้ถูกผูกไว้อย่างสวยงามมาก มันเหมือนจริงมาก

  

ทักษะนี้ดีกว่าของเจ้าของร้านไป่

  

หยางจิ่วมองไปที่ลากระดาษ และยิ่งเขาดูมันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งพอใจมากขึ้นเท่านั้น

  

ถ้าข้าไม่อยากเป็นคนเย็บศพในอนาคต ข้าก็สามารถเปิดร้านทำเครื่องกระดาษได้ และข้ายังสามารถหาเลี้ยงชีพในเมืองฉางอันแห่งนี้ได้

  

ในเสี้ยววินาที ความลึกลับที่สุดของทักษะทำเครื่องกระดาษ ก็แวบเข้ามาในความคิดของหยางจิ่ว

  

หยางจิ่วกัดนิ้วของเขา และใช้เลือดของตัวเองปิดที่ตาของลา

  

ว่ากันว่าหากกระดาษไม่มีจุดจะทำให้เกิดหายนะ

  

ทันทีที่ลากระดาษถูกปิดตา ลากระดาษก็เริ่มวิ่งบนพื้น ส่งเสียงคำรามดังเป็นระยะๆ ซึ่งทำให้หยางจิ่วพอใจมาก

  

ปัง ปัง ปัง

  

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู

  

หยางจิ่วคิดกับตัวเองว่า เขาไม่สามารถให้คนอื่นเห็นลากระดาษที่มีชีวิตชีวานี้

  

เมื่อข้ากังวล เสียงของกานซือซือก็มาจากข้างนอก: "พี่ชายจิ่ว ท่านเลี้ยงลาเหรอ?"

  

ร้านเย็บศพมีพื้นที่ขนาดใหญ่แค่นี้ ถ้ามีลา ผู้คนจะอยู่ได้อย่างไร?

  

กานซือซือได้ยินลาร้อง นางจึงเข้ามาถามว่า ถ้าหยางจิ่วไม่มีปัญหา เขาสามารถย้ายลาไปร้านซาลาเปาของนางก็ได้

  

ไม่มีทางเลือก หยางจิ่วต้องตัดลากระดาษด้วยมีด ยัดเศษกระดาษที่ฉีกแล้วไว้ใต้โต๊ะเย็บศพ แล้วเดินไปเปิดประตู

  

"ลาอยู่ที่ไหน?" กานซือซือมองเข้าไปข้างใน

  

หยางจิ่วดึงนางเข้ามาและพูดด้วยรอยยิ้ม "อยู่ตรงหน้าข้าไง"

  

"ไหนนะ พี่เก้า พี่ว่าข้าเป็น..." กานซือซือ ชกด้วยกำปั้นเล็กๆ ของนาง

  

หยางจิ่วเดินออกจากร้านเย็บศพแล้ว และพูดเสียงดังว่า "ไป ช่วยกันย้ายของ"

  

ขึ้นรูปกระดาษแล้วมีชีวิตขึ้นมาได้

  

ทักษะทำเครื่องกระดาษนี้ค่อนข้างน่าสนใจ

  

หลังจากทำงานตลอดบ่าย ร้านซาลาเปายัดไส้นึ่งของกานซือซือก็เรียบร้อยในที่สุด

  

กานซือซือวิ่งไปหาซินแส เพื่อดูฤกษ์ที่ดีในการเปิด ซึ่งก็คือเช้าอีกสามวันต่อมา

  

ในสองวันที่ผ่านมา กานซือซือต้องยุ่งกับหลายสิ่งหลายอย่าง เพื่อให้ร้านซาลาเปานึ่งเปิดได้อย่างราบรื่น

  

งานที่เร่งด่วนที่สุดในขณะนี้คือการตั้งชื่อซาลาเปา แล้วปรับแต่งป้าย

  

ร้านซือซือซาลาเปา?

  

ร้านซาลาเปาแม่นางกาน?

  

กานซือซือมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการเลือกระหว่างสองชื่อนี้

  

เมื่อพูดคุยกับ หยางจิ่ว แล้วหยางจิ่วรู้สึกว่าชื่อทั้งสองนี้ไม่ดีพอ และอาจกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่ใช้ชื่อตนเองในการตั้ง

  

ป้ายที่ดีต้องจดจำได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นจะสามารถดึงดูดลูกค้าได้

  

"พี่จิ่ว ท่านจะเรียกว่าอะไรดี?" กานซือซือถามด้วยรอยยิ้ม

  

หยางจิ่วคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ลอง ซาลาเปาโก่วปู้หลี่ ดูไหม"

(ซาลาเปาโก่วปู้หลี่ อาหารชื่อดังของเมืองเทียนจิน ชื่อว่า ซาลาเปาหมาเมิน (โก่วปู้หลี่) (โก่ว=สุนัข ปู้=ไม่ หลี่=มอง) ร้านที่ขายซาลาเปานี้มีประวัติศาสตร์ยาวนานมากกว่าร้อยปี โดยมีตำนานเล่าว่ากำเนิดขึ้นบนแดนมังกรครั้งแรกในสมัยจักรพรรดิกวงสู้ แห่งราชวงศ์ชิง (ค.ศ.1875-1909) โดยชาวบ้านครอบครัวหนึ่งจาก อู่ชิง มณฑลเหอเป่ย)

  

"สุนัขไม่สนใจมันหรือ?" กานซือซือตกตะลึง

  

ว่ากันว่าซาลาเปาเนื้อให้หมาแล้วหมาไม่กิน แล้วคนจะกินไหม?

  

หยางจิ่วส่ายหัวและพูดว่า: "ลืมมันไป ลืมมันไป เจ้าใช้สิ่งนี้ไม่ได้ ในอนาคตนี่เป็นการละเมิด และมันอาจจะเป็นการละเมิดในตอนนั้น ดังนั้นเรียก ซาลาเปาโม่วปู้หลี่แทน"(แมวเมิน)

  

กลายเป็นแมวไม่สนใจอีกแล้วเหรอ?

  

กานซือซือพูดไม่ออกเลยจริงๆ

  

หยางจิ่วตบไหล่นางด้วยรอยยิ้มและพูดว่า: "เป็นการตัดสินใจที่น่ายินดีมาก เจ้ารู้ไหม ข้าลงทุนทองคำให้เจ้า ดังนั้นชื่อร้านนี้ จึงขึ้นอยู่กับข้า"

  

"ตกลง ตกลง ข้าจะหาคนมาทำป้ายทันที และพยายามทำให้เสร็จภายในสองวันข้างหน้า"กานซือซือจากไปอย่างไม่เต็มใจ

  

ตั้งแต่นางตัดสินใจเปิดร้านซาลาเปา กานซือซือไม่เคยไปโรงเตี๊ยมจิ่วเซียน เพื่อเล่นกู่ฉินและร้องเพลงอีกเลย

  

กิจการของโรงเตี๊ยมจิ่วเซียน ไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน และเจ้าของร้านก็กระวนกระวายจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีแล้ว

  

เจ้าของร้านขอให้ผู้คนสอบถามทุกที่ แต่ไม่พบที่อยู่ของกานซือซือ ในที่สุด เขาก็เริ่มจากหยางจิ่ว และค้นพบทันทีว่า หยางจิ่วเป็นคนเย็บศพของสำนักตงฉ่าง

  

เจ้าของร้านลังเลอยู่สองสามวัน ก่อนที่จะรวบรวมความกล้าเพื่อมาหาหยางจิ่ว แต่เมื่อเห็นว่ากานซือซือกำลังยุ่งอยู่กับการเปิดร้านซาลาเปายัดไส้นึ่ง เขาจึงต้องจากไปด้วยความโกรธ

  

ไม่มีศพใดถูกส่งไปที่ตงฉ่างในคืนนั้น และไม่มีนักโทษคนใดถูกฆ่าตายในคุกตงฉ่าง

  

นี่เท่ากับให้ช่างเย็บศพหยุดงานหนึ่งวัน

  

ช่างเย็บศพเป็นสองสามคนมารวมกัน เดินเตร่ไปมา ร่าเริงมาก

  

"มันดึกแล้ว ทุกคนกลับไปนอนกันเถอะ"

  

"ไป ไป ไปกันเถอะ ขุนนางเปาเพิ่งถูกสำนักตงฉ่างรื้อค้นบ้านของเขา ข้าได้ยินมาว่า ในตระกูลของเขามีมากกว่าสองร้อยคน ไม่ว่าชาย หญิง เด็กหรือผู้ใหญ่ พวกเขาทั้งหมดจะถูกประหารชีวิต"

  

"เราจะยุ่งกันใหญ่แล้ว"

  

หยางจิ่วกำลังจะกลับไปนอน แต่ได้ยินเสียงระเบิดลงลูกใหญ่

  

หลังจากถามช่างเย็บศพที่ร้านเย็บศพหมายเลขยีสิบ เขาพบว่า เปาเฉียนหลู ขุนนางกรมครัวเรือน ซึ่งเป็นขุนนางระดับสามในราชวงศ์ และได้รับการยกย่องจากผู้คนว่าเป็นผู้เที่ยงธรรม (ชิงเทียน เปาชิงเทียน??)

  

ชั่วข้ามคืนโดยไม่คาดคิด สำนักตงฉ่างค้นบ้านของตระกูลเปา และคนประมาณสองร้อยคนในตระกูลเปา ถูกโยนเข้าไปในคุกของสำนักตงฉ่าง

  

หยางจิ่วขมวดคิ้วและถามว่า: "ในเมื่อขุนนางเปา ก็เป็นขุนนางที่เที่ยงธรรม ท่านผู้ว่าการเว่ย กล้าจับเขาเข้าคุกได้อย่างไร?"

"เมื่อต้นปี เกิดน้ำท่วมทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซี และผู้คนจำนวนมากเสียชีวิต จักรพรรดิทรงเห็นอกเห็นใจประชาชนทั่วไป และขอให้ขุนนางเปาจัดสรรเงินจำนวน 200,000 ตำลึง เพื่อบรรเทาภัยพิบัติ ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อคือ ทุกคนรอเงินเพื่อช่วยชีวิต แต่เงินบรรเทาทุกข์หายไปน่ะซิ” ช่างเย็บศพหมายเลขยี่สิบ สูงแต่ผอมเหมือนลิง

  

ไม่มีใครรู้จักชื่อของเขา พวกเขาจึงตั้งฉายาให้ว่า "ลิงผอม"

  

หยางจิ่วถามว่า: "แม้ว่าเปาเฉียนหลู จะเป็นขุนนางที่ฉ้อฉล เขาก็คงไม่มีความกล้าที่จะยักยอกเงินบรรเทาทุกข์ทั้งหมดไม่ใช่เหรอ?"

  

"ใครว่าไม่ใช่ล่ะ อีกอย่าง ข้าไม่เชื่อว่าขุนนางเปาจะทำการทุจริต และทำผิดกฎหมาย ต้องมีคนใส่ร้ายป้ายสีเขาแน่ๆ" ลิงผอมไม่เชื่อว่าเปาเฉียนหลู จะยักยอกเงินช่วยเหลือภัยพิบัติไปได้

  

เนื่องจากเว่ยจงเซียน กล้าจับเปาเฉียนหลู ซึ่งเป็นขุนนางที่มีเกียรติและเที่ยงธรรมเข้าคุก ดังนั้น เขาน่าจะมีหลักฐานสรุปโดยธรรมชาติ แม้ว่าหลักฐานนั้นจะถูกปลอมแปลงก็ตาม

หยางจิ่วไม่ได้โต้เถียงกับลิงผอมเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่ร้านเย็บศพ และนอนบนเตียง โดยคิดว่าถ้า เขาสามารถเย็บร่างของเปาเฉียนหลูได้ เขาก็จะสามารถรู้ได้ว่าเปาเฉียนหลูเป็นคนซื่อสัตย์หรือว่าเป็นขุนนางที่ฉ้อฉล ผ่านคัมภีร์แห่งชีวิตและความตาย

  

แต่ในตอนนั้น แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเปาเฉียนหลูเป็นขุนนางที่เที่ยงธรรม ก็ไม่ต้องไปสนใจใสมากนัก รังแต่จะเพิ่มความยุ่งยากเข้าไปในหัวใจของเขาเท่านั้นเอง

  

หยางจิ่วไม่ต้องการใส่ใจกับเรื่องของราชสำนัก

  

ความปรารถนาเดียวของเขาคือ การอยู่รอดในโลกใบนี้ และมีชีวิตที่ดี

  

ร้านเย็บศพอยู่ติดกับสำนักตงฉ่าง และช่างเย็บศพมักจะติดต่อกับคนรับใช้ของสำนักตงฉ่าง ดังนั้นเขาจึงรู้เรื่องการรื้อค้นบ้านของเปาเฉียนหลูก่อนหน้านี้

  

ในวันรุ่งขึ้น ทุกคนในฉางอันก็รู้เรื่องนี้

  

ข่าวนี้เหมือนระเบิดปรมาณูที่พัดชาวเมืองฉางอันราวกับตายทั้งเป็น

  

เมื่อกานซือซือมาส่งซาลาเปาไส้นึ่ง นางนำข่าวที่ทำให้หยางจิ่วตกใจยิ่งกว่าเดิมมาให้