ตอนที่ 6 - ฝึกกระบี่เหรอ? หมายถึง *ออกกำลังกาย*สินะ? ไม่เอาล่ะขอบใจ...
เอ๋, นับถึงไหนแล้วเนี่ย?
เมื่อเวิ่นจีฮ่าวตื่นขึ้นมา เขาก็พบว่าลมหายใจของเขายังเป็นจังหวะอยู่ พลังปราณไหลเข้าออกราวกับคลื่นที่ชายหาด.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก! “ลูกศิษย์, ตื่นได้แล้ว!”
เวิ่นจีฮ่าวสะดุ้งโหยง, ใจของเขาเต้นแรงขึ้นจากเสียงนั้น.
....เดี๋ยวนะ, ทำไมเขาต้องฟังด้วยล่ะ? เวิ่นจีฮ่าวโล่งใจขึ้นมา. เขาลุกขึ้นแล้วเก็บทุกอย่างเข้ามิติไปจากนั้นก็เปิดประตูออก.
จางอู่เป็นผู้ฝึกตนขั้นโอสถทองคำระดับแรก เขาใส่ชุดสำนักในทองคำอยู่. สีหน้าของเขาหม่นหมองด้วยความรำคาญ เขาจ้องตาเขม็งไปที่เวิ่นจีฮ่าว. “ถึงเวลาฝึกวิชากระบี่แล้ว. อย่าทำให้คนอื่นเขารอสิ!”
แค่คิดว่าต้องเหวี่ยงกระบี่และออกกำลังกายก็ทำให้เวิ่นจีฮ่าวเหนื่อยแล้ว. “หากข้าอยากเป็นผู้ใช้ยันต์แทนเล่า?”
ความทรงจำของร่างต้นเองก็มีเรื่องวิชาผู้ใช้ยันต์อยู่เหมือนกัน เวิ่นจีฮ่าวเองก็อ่านนิยายผู้ใช้ยันต์มาเยอะแล้วด้วย. เขาไปเป็นผู้ใช้ยันต์แทนก็ได้ เพราะผู้ใช้ยันต์มีหน้าที่แค่นั่งแล้วก็หยิบยันต์แค่นั้น! ไม่ต้องออกแรงให้เมื่อยและเหมาะกับโปรแกรมเมอร์อย่างเวิ่นจีฮ่าวด้วย.
สีหน้าของจางอู่เปลี่ยนจากรำคาญไปเป็นโมโห “เลิกอ้างซะที! ศิษย์น้องเจ้ารีบออกมาซะ! เจ้ากำลังดูหมิ่นสำนักรึไง???”
พลังปราณรอบๆจางอู่ดูสับสนราวกับเป็นเข็ม.
เวิ่นจีฮ่าวทำหน้าเหยเกเล็กน้อย “ครับครับ, ไม่ต้องตะโกนก็ได้” เอาใจมึงก็ได้ เขาคิดในใจ. แม้จางอู่จะดูรุ่นราวเดียวกับเวิ่นจีฮ่าว เขาคิดว่าคนสมัยโบราณเป็นพวกขี้โมโหและทำตัวเหมือนเด็กรึเปล่านะ?
“ดี!” จางอู่กล่าวด้วยความโมโหมากกว่าเดิม. เขาหันกลับไปแล้วรีบเดินหนี. กระทืบเท้ามากกว่า. เวิ่นจีฮ่าวก็ตามเขาไป. เขาสงสัยหน่อยๆว่าจางอู่จะเดินเข้าไปสู่เส้นทางอธรรมเพราะความโกรธหรือเปล่า. หรือบางทีอาจจะแค่จางอู่เป็นคนขี้โมโห ไม่ใช่เพราะมีจิตใจที่ชั่วช้า.
ที่ฝึกวิชากระบี่ของศิษย์สำนักนอกนั้นแทบจะอยู่ใกล้ทางออกของสำนักตะวันทองเลย เกือบจะใกล้ลานประลองด้วยซ้ำ. ลานฝึกถูกปูด้วยกระเบื้องอย่างดี รอบๆก็มีตึกประกอบ. ศิษย์ในชุดสีเหลืองกำลังยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบอยู่. ทุกคนมีกระบี่ในมือและทุกคนดูไม่พอใจกับเวิ่นจีฮ่าวมาก.
“ไปเข้าแถวซะ!” จางอู่กล่าว.
โอะ, เชี่ยละ “เอ่อ ศิษย์พี่ครับ. ข้าลืมเอากระบี่มา” เวิ่นจีฮ่าวกล่าว. เขาลืมหยิบมันมาด้วยในตอนที่แพ้ในการประลองเลื่อนขั้น.
จางอู่ตาแดงก่ำไปด้วยความโกรธ “เจ้าลืมกระบี่งั้นเหรอ? เจ้าเป็นผู้ฝึกตนประเภทไหนกัน????”
“...ข้าลืมไว้ที่สนามประลอง เดี๋ยวข้าจะรีบกลับมาครับ”
จางอู่กลอกตา “อย่าช้าล่ะ!”
ขอนับถือในจิตปล่อยวางของจางอู่เลย, เวิ่นจีฮ่าวรีบไปทางลานประลองนอก. ตรงนั้นมีศิษย์ชั้นในนามว่า เฉียน เจียหลุ่ยคอยดูแลอยู่ เมื่อนางได้ทราบเรื่องกระบี่ของเวิ่นจีฮ่าว สีหน้าของนางก็ดูผิดหวังขึ้นมาทันที.
“อื้ม, ข้ารู้ว่ากระบี่เจ้าอยู่ไหน. ศิษย์ชั้นนอกมีหลายร้อยกว่าคน แต่เป็นเจ้าที่ลืมกระบี่ตัวเองนี่นะ”
เวิ่นจีฮ่าวยิ้มทะเล้นให้ “ศิษย์น้องคนนี้ต้องรบกวนท่านพี่แล้ว”
ศิษย์สำนักในคนนั้นส่งกระบี่ของเขากลับคืนให้ แล้วเขาก็รีบกลับไปลานฝึกทันที.
จางอู่ที่เริ่มการฝึกพื้นฐานให้กับทุกคนแล้ว. มองเวิ่นจีฮ่าวจากไกลๆแล้วเขาก็เข้าใจทันที. เขารีบไปต่อแถวหลังสุดแล้วเริ่มฝึก.
