บทที่ 27 ริมทะเลสาบ
ในที่สุดเขาก็หายไป ส่วนต่งเหมียวเหมียวเอาแต่นอนร้องไห้อยู่บนพื้น เสียงร้องไห้ดังกลายเป็นเสียงสะอึกสะอื้นที่โศกเศร้า “เสี่ยงเสี่ยง ทำไมถึงได้จบแบบนี้ไปได้? เสี่ยงเสี่ยง คุณก็รู้สึกว่าฉันสกปรกอย่างนั้นเหรอ? รังเกียจฉันแล้วใช่ไหม?” เธอฟังแล้วรู้สึกทุกข์ใจเป็นที่สุด หลายครั้งที่คิดจะเข้าไปช่วยพยุงต่งเหม...
