เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 3 บทที่ 12 – ป้องกัน
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 3 บทที่ 12 – ป้องกัน
(วอลสัน)
“กรรร--!!!” เสียงกรีดร้องของมอนสเตอร์ที่เข้ามาในหูดังก้องผ่านหูของข้าจนแทบจะทำให้แก้วหูของข้าแตก
ข้ากำมอเตอร์ด้ามจับเรดสโตนในมือแน่น เรือไม้ลำเล็กของข้าพุ่งไปข้างหน้าอย่างคดเคี้ยวไปมา
เมื่อเห็นสายฟ้ากำลังพุ่งเข้ามา ข้าก็ใช้ “ดาบปีศาจ” ในมืออีกข้างของข้าเพื่อปล่อยเศษเหล็กจำนวนมากทำลายศัตรูที่กำลังจะเข้ามาจนพวกมันเหลือเพียงเศษเนื้อ
เจ้าพวกนี้เหมือนปลาปักเป้าไม่มีผิด ไม่สิ ตอนนี้จะไปสนใจว่ามันเหมือนอะไรทำไมกันเล่า
เมื่อเทียบกับสัตว์ประหลาดที่กำลังพุ่งเข้ามาข้างหลังข้า ผู้พิทักษ์แห่งห้วงทะเลลึกพวกนั้นก็ไม่ต่างไปจากกุ้งตัวเล็กๆ เลย
“บูม——ครืดคราด——” เสียงอึกทึกของเศษหินและน้ำกระเซ็นดังก้องมาจากด้านหลังขณะที่ข้าหันหน้าไปมองเห็นเสาโบราณขนาดใหญ่ถูกโค่นล้มราวกับของเล่น โดยสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมานั้น
ข้ายก “ดาบปีศาจ” ขึ้นเล็งไปที่มอนสเตอร์
【จักรพรรดิบล็อก · ผู้พิทักษ์โบราณ ระดับ 100 เลือด 39540/39540 สถานะ: 【โกรธเกรี้ยว】【 คำสาปเสื่อมสลาย】 สมญานาม: ผู้สังหารสมบัติแห่งจ้าวราชัน】
กระดองสีซีดของมันเต็มไปด้วยหนามแหลมสีน้ำเงิน สร้างคลื่นที่พุ่งพล่านเมื่อมันทะลุผ่านเสาหินแคบๆ พุ่งเข้ามาหาข้าด้วยความเร็วที่ไม่อาจหยุดยั้งได้!
มันคือปลาปักเป้าขนาดใหญ่ยาวมากกว่ายี่สิบเมตร ว๊ากกกกก!!!
ในตอนแรกข้าคิดว่าเสาเขาวงกตจะจำกัดการเคลื่อนไหวของมันได้ แต่เสาพวกนั้นช่วยอะไรไม่ได้เลย!
เมื่อจับไกปืน ข้าก็ปล่อยกระสุนเหล็กที่ร้อนระอุออกมา ซึ่งควรจะเจาะทะลุมันด้วยความเร็วที่มองไม่เห็น…หรือควรจะเป็นเช่นนั้น
แต่ในเวลาต่อมา ข้าเหวี่ยงกำแพงหินของข้าอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันสิ่งที่กำลังพุ่งเข้ามาหาข้า มันดีดตัวพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง
“โอมมม -- 【ลานประหารสายฟ้าวายุ】 !!!”
คาถาอันรวดเร็วได้ดังก้องมาจากปากของนาง ทันใดนั้นได้ปรากฏมังกรสีฟ้าอันมีปีกประดับประดา มันคือ【ร่างวิญญาณมังกร】ของเดริชา เวทมนตร์ของนางพุ่งเข้าหาผู้พิทักษ์โบราณด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ
มังกรสีฟ้าที่สร้างขึ้นจากแก่นเวทย์บริสุทธิ์พลังของเดริชา มันทะยานขึ้นไปในอากาศ หมุนอย่างรวดเร็วจนสร้างลมกระโชกแรงและกระแสน้ำสีเงินที่พุ่งขึ้นมาห่อหุ้มมันไว้ จากนั้นมันก็แยกออกจากตัวมังกรและผสานกลายเป็นการโจมตีอันแสนร้ายกาจ!!
…
…
…
ร่างมังกรลมของนางหลบหลีกอย่างรวดเร็ว แต่การโจมตีผสานก็ทำให้เศษสิ่งก่อสร้างมากมายตกลงมาจากเพดาน
แม้พวกเราจะไม่ได้รับบาดแผลอะไรมากนัก...แต่เราก็สูญเสียเวทมนตร์ไปไม่ใช่น้อย
ทันใดนั้นพลังมังกรเวทมนตร์ของนางส่วนหนึ่งก็จมดิ่งลงไปในสายธาร
ดูเหมือนว่าเวทมนตร์ของเดริชาเองก็แทบจะหมดลงแล้ว...
ทว่าการต่อสู้มันยังไม่จบ ผู้พิทักษ์โบราณยังคงพุ่งเข้าใส่อย่างบ้าบิ่น
มันจ้องไปที่เดริชาด้วยความโกรธเกรี้ยวและเปล่งแสงสีน้ำเงินอมม่วงออกมาจากหนามของมัน ตอนนั้นเอง ข้าก็สังเกตเห็นทุกอย่างบนตัวของมัน กระดองสีขาวที่ดูน่าสะพรึงกลัวกึ่งโปร่งแสง
เฉดสีสรรมากมายหมุนวนและเต้นรำ เปลี่ยนจากสีม่วงสีน้ำเงินเป็นเฉดสีขาวสีเหลืองและสีแดงเพลิง เฉกเช่นการแสดงแสงสีที่ชวนให้หลงใหล สีสันต่างๆ ได้ทอประกายผ่านร่างกายของมอนสเตอร์ตนนี้ รวมเข้าด้วยกันผ่านดวงตาอันใหญ่โตมหึมาของมัน ผ่านรอยแยกที่สลับซับซ้อนบนเปลือกของมัน
มันกำลังรวม...
เดี๋ยวก่อน มันกำลังรวมอะไร!?
มันกำลังรวมพลัง!
"เดริชา! หาที่กำบัง!” ข้าตะโกนใส่เดริชา
ในชั่วพริบตา เพดานและเสาโบราณวัตถุด้านหลังของเดริชาก็พังทลายต่อการโจมตีของมอนสเตอร์ตนนี้ พวกมันพังทลายและแตกสลายเป็นเศษซากจนหมด มันตกลงมาที่พื้นและสร้างคลื่นแรงกระเพื่อมใส่เรือที่พวกเราอยู่
หางของเวทมนตร์มังกรของนางก็สามารถหลบได้ทัน แตกออกเป็นอนุภาคระยิบระยับนับไม่ถ้วนกระจายตัว ราวกับละอองดาวที่เปล่งประกาย
“นี่มัน…มอนสเตอร์อะไรกัน!” เสียงของเดริชาดังก้องผ่านการเชื่อมต่อทางโทรจิตของเรา เสียงของนางดูสั่นสะท้าน หวาดกลัวและไม่อยากจะเชื่อ
"อย่ามัวลังเล! วิ่ง!" ข้าสั่งการอย่างเร่งด่วนในขณะที่แสงเวทมนตร์สีม่วงอมฟ้าสดใสได้ระเบิดออกมาอีกครั้ง ความเข้มของมันเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ
เดริชาบินผ่านอากาศไป แต่เมื่อไม่มีหางแล้ว ความสมดุลก็ไม่มีอยู่ ทำให้นางได้แต่บินไปบินมาอย่างไม่คงที่นัก นางพุ่งตรงเข้าไปในเสาโบราณต้นหนึ่ง จากนั้นก็พุ่งเข้าชนเสาโบราณวัตถุอีกต้นหนึ่ง
.
สายตาของผู้พิทักษ์โบราณไม่เปลี่ยนแปลงเลย มันยังติดตามนางอย่างไม่ลดละ
เรือลำเล็กของข้าขับเคลื่อนด้วยพลังที่มองไม่เห็น พุ่งตรงไปยังผู้พิทักษ์โบราณ ข้าไม่ลังเลเลยสักนิดกับการเปิดใช้งาน “เครื่องปล่อยขีปนาวุธขนาดเล็ก” ยิงเส้นใยแมงมุมที่แทงทะลุผ่านดวงตาขนาดมหึมาของมัน พร้อมกันนั้น ข้าก็จุดฟิวส์ระเบิดหลายสิบลูก โดยจุดชนวนเมื่อมันกระแทกเข้ากับตัวมัน
สิ่งก่อสร้างโดยรอบได้พังทลายไปอีกครั้ง แต่ผู้พิทักษ์กลับแทบไม่ได้รับบาดเจ็บเลย…และความสนใจของมันก็เปลี่ยนมาที่ข้า
…ข้าเลือกทางเดินเกมรุกผิดหรือเปล่านะ? ความคิดนั้นแล่นผ่านความคิดของข้าขึ้นมา
ขณะที่ข้าจ้องมองไปที่แสงสีม่วงน้ำเงินของมันที่กำลังเปล่งแสง ข้าก็ได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ไม่ต้องคิดย้ำอีกครั้งเลย ข้าละทิ้งเรือไปทันทีและกระโดดผ่านเสาโบราณที่ถูกทำลายลงมา
"ตู้ม!"
"ตู้ม!"
"ตู้ม!"
"ตู้ม!"
วัตถุโบราณโดยรอบต้องทนต่อแรงระเบิดจากปืนใหญ่พลังงานของข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะที่ชนวนระเบิดจำนวนมาก มันก็ตกลงมาจนคล้ายกับเป็นการแสดงอันน่าทึ่ง
สมองของข้าเริ่มประมวลผลถึงแผนการนับไม่ถ้วนเพียง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเร็วเกินจนข้าแทบจะคิดไม่ทัน
ชาวบ้านเพียงคนเดียวไม่มีพลังพอที่จะจัดการมันได้หรอก ข้ากำลังจะแพ้
เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่มาถึงโลกใบนี้ ที่ข้ารู้สึกไร้พลังอย่างยิ่ง
เกรซ เมล่อน…ให้ตายสิ …นี่คือจุดจบของข้าเหรอ?
ในมายคราฟดั้งเดิม ผู้พิทักษ์โบราณเป็นบอสที่น่าเกรงขามมาก แต่มันไม่ได้มีพลังโจมตีที่อุกอาจและชุดเกราะที่ไม่สามารถทะลุทะลวงเช่นนี้
ทันใดนั้นแผนที่ขนาดเล็กของข้าก็กระพริบและกำลังบอกอะไรบางอย่าง แทนที่ชื่อของมันจะเป็นแค่ “ผู้พิทักษ์” ตามปกติคำ มันกลับขึ้นแสดงว่ามันคือ “จักรพรรดิผู้พิทักษ์” แทน ดวงตาของข้าเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ มันกลายพันธุ์แข็งแกร่งขึ้นงั้นเหรอ?
เศษซากจำนวนนับไม่ถ้วนตกลงมา บังคับให้ข้าต้องรีบหลบหลีกมันอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความโกลาหล ข้าเหลือบเห็นเดริชาที่กำลังกระพือปีกเปิดฉากโจมตีผู้พิทักษ์ที่กำลังแปลงร่างอีกครั้ง
“หอกวายุ!” นางปล่อยใบมีดลมจำนวนมากออกมา แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ได้เลย
โอ้ พอเถอะนะยัยเจ้าหญิงประหลาด! การโจมตีนั้นไม่ได้มีผลอะไรกับมอนสเตอร์ตัวนั้นมาตั้งแต่ต้นแล้ว!!!
ลมที่ประกอบด้วยพลังเวทย์มนตร์ได้ทำให้โครงร่างปีกมังกรของเดริชาเหมือนกับภาพเบลอ ขณะเดียวกันนั้นเอง ใบมีดวายุก็ได้พุ่งผ่านตัดอากาศไป ในชั่วพริบตา มันก็ราวกับว่าเดริชากำลังหมดสติลอยอยู่กลางอากาศท่ามกลางพลังธาตุที่กำลังโหมกระหน่ำ
เจ้าแสงสีม่วงอมน้ำเงินเปล่งประกายด้วยความรุนแรง มันจับจ้องมองไปทางเดริชาด้วยความโกรธ
ล้อกันเล่นหรือไง?
"เดริชา!"
ข้ารีบเปลี่ยนไปใช้ “ถุงมือวายุ” ของข้าอย่างรวดเร็ว ข้าเร่งความเร็วไปทางนางโดยวางตำแหน่งตัวเองระหว่างนางกับสายตาของมอนสเตอร์ที่แทบจะทำให้ข้าตัวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง
…บัดซบเอ้ย กำแพงหินของข้าจะสามารถกันมันไหวไหมนะ?
