เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 3 บทที่ 10 – การสังหารหมู่ในเมืองแห่งน้ำ
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 3 บทที่ 10 – การสังหารหมู่ในเมืองแห่งน้ำ
(วอลสัน)
หลังจากเข้าสู่ทางน้ำ เราก็ลงไปตามทางไหลของน้ำที่ปั่นป่วน
อาคารรูปทรงโบราณที่ปนเปื้อนด้วย “บล็อก” ค่อยๆ ถูกแทนที่กลายเป็นพื้นที่ “บล็อก” ที่มีรูปทรงโบราณมากขึ้น
…เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่กัน! ความรู้สึกไม่สบายใจยังคงแพร่กระจายอยู่ในใจของข้า
ตั้งแต่ที่ได้กลับชาติมาเกิด ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับมายคราฟที่ข้าพบนอกเหนือจากตัวข้าเอง ก็ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่นำพามาซึ่งปัญหา ทุกอย่างมันเชื่อมโยงกันหมด โดยเฉพาะ “โครงกระดูกอันเหี่ยวเฉา” ของพวกนั้นมาจากไหนกัน?!
พวกมันปรากฏตัวขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้ในสถานที่ที่พวกมันไม่ควรอยู่ ทั้งยังสร้างปัญหามากมาย…ข้าไม่คิดหรอกว่าสองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ
ทันใดนั้นก็ได้ปรากฏแสงขึ้นข้างหน้าในทางน้ำที่มืดมิด
เดริชายืนอยู่ที่หัวเรือ ไม่ได้พูดอะไร แต่ข้าก็สัมผัสได้ถึงลมปราณที่ระแวดระวังและกลิ่นอายสังหารจากตัวนาง
จากนั้นเราก็ระเบิดทางน้ำออก
.
ทว่าเราก็สงบใจได้ไม่นานนัก เพราะเรากระแทกลงกับพื้นผิวน้ำข้างล่างอย่างแรง อย่างไรก็ตาม ภาพที่ทักทายดวงตาของเราเบื้องหน้าทำให้ทั้งเดริชาและข้าก็ต้องขมวดคิ้ว
ภาพเบื้องหน้าเป็นเสาหินรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าสูงต้นหนึ่งและทางน้ำที่ไม่แตกต่างจากก่อนหน้านี้ แต่...
วัสดุก่อสร้างของอารยธรรมโบราณที่ใช้ทำเสาหินเหล่านี้ถูกแทนที่ด้วยบล็อค "อิฐพริสมารีน" นับไม่ถ้วน
มันต้องเป็นวิหารใต้น้ำอย่างแน่นอน…และที่ใดมีวิหาร ที่นั่นย่อมมีผู้พิทักษ์คอยปกป้องมันด้วย
"วอลสัน"
“อืม ข้ารู้แล้ว”
บนแผนที่ขนาดเล็ก มีจุดสีแดงที่เป็นตัวแทนของสิ่งมีชีวิตที่เป็นศัตรูเริ่มเข้ามาหาเรา แต่พวกมันหยุดและเริ่มวนเวียนอยู่ในเรือ...เดี๋ยวก่อน เหมือนกับที่ข้าสงสัยไม่มีผิด หรือว่ามันจะเป็นเจ้านั่น!?
“เดี๋ยวก่อนเดริชา อย่าเพิ่งโจมตี…”
ก่อนที่ข้าจะได้พูดจบประโยค ทันใดนั้นเรือก็ได้กระทบอย่างจนทำให้ตัวข้าลอยขึ้นไปในอากาศ รอยแตกจำนวนมากปรากฏขึ้นที่ด้านล่างของเรือไม้และน้ำเริ่มไหลเข้ามา
ในน้ำ ข้าเห็นลำแสงมาจากทุกทิศทางที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง...
ตู้มม!
“โอมมมมม──【 พายุตามสนอง】 !”
ข้าอดไม่ได้ที่จะชื่นชมความคล่องตัวของหญิงสาวคนนี้มาก
แม้ว่าเรือจะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แต่นางก็ไม่เสียการทรงตัวเลย
อีกทั้งนางยังสามารถร่ายคาถา [อาร์เต้] ได้สำเร็จ──ในสถานการณ์เช่นนี้ สมกับที่นางมีอีกสมญานามหนึ่งที่ถูกเรียกขานกันมา วาลคิรีแห่งสายลม
พื้นน้ำที่ดูเหมือนจะสงบรอบตัวเราถูกฉีกออกทันทีโดยพายุที่ถูกปล่อยออกมาจากการโจมตีของสายลมอันโกรธเกรี้ยว
ในขณะที่พื้นผิวของน้ำถูกฉีกออกจากกันด้วยความโกรธเกรี้ยวของสายลม ปลาที่ดูแปลกประหลาดตัวหนึ่งก็ถูกเดริชาตัดครึ่ง รูปร่างของมันเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส แต่มันมีหางยาวคล้ายกับปลาปักเป้ารูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส
ในขณะเดียวกัน ข้าก็ตระหนักได้ทันทีว่ามันคืออะไรและรีบสตาร์ทเครื่องยนต์ของเรือเร็วขึ้น ไม่มีเวลาที่จะเสียเวลาที่นี่ หากเราคิดจะต่อสู้ เรือต้องจมอย่างแน่นอน
ถ้าไม่มีเรือ เราก็จะตาย
“เราต้องรีบแล้ว! เกาะไว้แน่นๆ!!!”
เรือสปีดโบ๊ทวิ่งไปข้างหน้าโดยทิ้งลำแสงยาวไว้เบื้องหลัง ลำแสงเหล่านี้ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง──ข้ารีบโยนกำแพงหินที่อยู่ด้านหลัง จนมันระเบิดและจมลงในน้ำไป
【ผู้พิทักษ์แห่งห้วงทะเลลึก ระดับ 80 เลือด 2717/2717 สถานะ: 【คำสาปเหี่ยวเฉา】สมญานาม: ไม่มี
ปลาปักเป้ารูปร่างสี่เหลี่ยมด้านหลังเรามีตาเพียงข้างเดียว และหลังจากพลาดการโจมตีไป ดวงตาพวกนี้ก็ปล่อยลำแสงที่แสดงถึงเส้นเล็งของพวกมันออกมาอีกครั้ง
"หมอบลง!!! 【พายุกรรโชก】!!!” เดริชาตะโกนและข้าก็ก้มหน้าลงทันที
ใบมีดลมที่ล้อมรอบด้วยสายฟ้าทะลุผ่านไปด้วยพลังอันยิ่งใหญ่
ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ข้ารู้แน่ๆ ว่าหลังถูกสายฟ้าไป น้ำที่นี่จะใสขึ้นมากอย่างแน่นอน
ดูท่าข้าจะนอกเรื่องไปอีกแล้ว แต่ทว่าการโจมตีของพวกมันเป็นการโจมตีแบบเล็งเป้า หมายความว่าพวกมันโจมตีได้อย่างแม่นยำมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหลีกการโจมตีของพวกมัน ดังนั้นวิธีเดียวที่จะจัดการกับมันคือการหาที่กำบัง
เรือเร็วพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เหวี่ยงไปในทิศทางที่แตกต่างกันโดยใช้เสาหินขนาดใหญ่ที่มีอยู่เป็นที่กำบังเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีที่ติดตามเป้าหมาย
“โอมมมม──【วายุโหมกระหน่ำ】 !!”
ในเวลาเดียวกัน การโจมตีครั้งที่สองของเดริชาก็พร้อมแล้ว
จากเวทมนตร์แห่งลมของนาง นางได้ผสานมันเข้ากับสายฟ้าจากหินเวทมนตร์สายฟ้าที่ติดอยู่กับ【ต้นแบบหอกต่อต้านเมลอน 1.0】
“ข้าต้องขอบอกเลยว่าเจ้าเป็นช่างฝีมือที่โดดเด่นจริงๆ ไม่สิ เจ้าเป็นช่างฝีมือชั้นนำระดับโลกเลย!” หอกของเดริชายังคงหมุนอยู่ในมือขณะที่นางตะโกนชมข้าออกมา
เสียงของนางเบาลง เพราะเสียงเสียดแทงของสายลมกำลังทำให้เรือแล่นไวขึ้น แต่ข้าก็ยังได้ยินเสียงของนางอย่างชัดเจน แม้จะผ่านพ้นวิกฤตตอนนี้ไปได้ แต่ถ้าเรือจมลง เราก็คงจบสิ้นกันแล้ว
ซึ่งพวกมันเป็นเพียงแค่มอนสเตอร์กลุ่มแรกเท่านั้น หมายความว่าพวกเขายังโชคดีอยู่ เวรเอ้ย! ข้าจะพูดเป็นลางทำไมกัน!
ความเร็วของเรือเร็วนั้นเร็วมาก จนพวกผู้พิทักษ์แห่งห้วงทะเลลึกตามมาไม่ทัน
แต่มีตัวหนึ่งที่กำลังตามเข้ามาใกล้
"กรรร!!!!"
"มอนสเตอร์!" เสียงคำรามของเดริชาเตือนข้าถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่กำลังอยู่ข้างหลังข้า
ข้าเหลือบมองกลับไปครู่หนึ่งและเกือบจะเป็นลม
【ปลานรกแห่งแดนบ่อชำระล้าง ระดับ 96 เลือด 9155/9155 สถานะ: 【คำสาปเหี่ยวเฉา】【บ้าคลั่ง】 สมญานาม: มอนสเตอร์น้ำโบราณ】
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! มันเป็นสายพันธุ์ปลาที่พบได้ทั่วไปในเขาวงกต แต่ขนาดของมัน… แค่เห็นปากของมันก็เพียงพอที่จะกลืนสัตว์ประหลาดอย่างอาร์คอนได้ทั้งตัวแล้ว!!!
เส้นเล็งหลายเส้นพุ่งออกไปท่ามกลางน้ำที่สาดกระเซ็น…เส้นเล็งสองเส้นได้มุ่งเป้าไปที่เดริชา
ข้าโยนใยแมงมุมออกมาและดึงเดริชาเข้ามาในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเอง เรือก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงและน้ำจำนวนมากก็ท่วมเข้ามา - ความเร็วของเราช้าลงไปมาก
ทั้งหมดเพราะเรดสโตนถูกทำลายไปแล้ว
"วอลสัน! นั่นคือทางเข้าสู่ชั้นถัดไป!” ความคิดของข้าถูกขัดจังหวะด้วยเสียงตะโกนของเดริชา ข้าเห็นช่องเปิดขนาดใหญ่ข้างหน้า แม้ว่าเรือจะมีความเร็วลดลง แต่ก็ยังคงรักษาความเฉื่อยและพุ่งเข้าไปในทางเดิม
จากนั้นเอง ข้าก็ได้หยิบหนึ่งในอาวุธที่ปิดผนึก【ดาบปีศาจ】ออกมาจากกระเป๋าเก็บของของข้า แต่คราวนี้ ข้าจะไม่ทำร้ายตัวเองเหมือนเมื่อก่อน
เดิมที【ดาบปีศาจ】เป็นอาวุธต้นแบบที่สร้างขึ้นก่อนการสร้าง【ปืนใหญ่เปล่า】หลังจากเหตุการณ์โกเล็มน้ำ...
ข้าออกแบบลำกล้องใหม่ให้เป็นระบบอิสระและเพิ่มลูกสูบที่ด้านหลัง เมื่อถูกยิง ลำกล้องจะหดเข้าด้านในโดยใช้ลูกสูบเป็นตัวสะท้อนเพื่อกระจายแรงดีดตัว นอกจากนี้ข้ายังเพิ่มทุ่นไหล่เพื่อดูดซับการหดตัวลง ทั้งยังพัฒนากระสุนพิเศษที่ผ่านการเอนชานท์ 【ไร้ที่สิ้นสุด】ด้วย
มันมีพลังมหาศาล แต่ก็ไม่สามารถยิงต่อเนื่องได้อย่างรวดเร็ว
แม้ว่ามันจะมีหนทางอีกยาวไกลที่มันจะกลายเป็นปืนจริง แต่ด้วยระดับในตอนนี้มันก็เพียงพอต่อการใช้งานแล้ว
ส่วนเหตุผลที่ข้านำอาวุธนี้ออกมา เป็นเพราะเราไม่สามารถสลัดมอนสเตอร์ที่ไล่ตามเราได้ในตอนนี้
มาดูกันสิว่าสิ่งนี้ในมือข้าจะสามารถทำอะไรได้บ้าง
