บทที่ 20 อาจารย์หนิง เจอกันพรุ่งนี้

แผ่นหลังที่คุ้นเคย ถึงจะดูผอมบางกว่าเมื่อก่อนอย่างชัดเจน แต่กลับยังคงกว้างเหมือนเดิม เพียงแต่ ไม่ว่าอย่างไรรุ่นพี่หนิงที่ให้เธอขี่หลังกลับบ้าน หรือหลิวเจิงที่ชอบกระโดดขี่หลังเขา ต่างไม่ได้อยู่ตรงจุดเดิมอีกแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอขยายถึงขีดสุด “ไม่ต้องค่ะ ฉันไปเองได้”

เธอเดินลงน้ำ หลังฝนตกอุณหภูมิลดลงเล็กน้อย เมื่อน้ำท่วมเท้าเธอจึงรู้สึกเย็นอยู่บ้าง

เธอไม่ได้หยุด เดินไปทีละก้าว ห่างไกลออกไป

จนถึงบริเวณที่น้ำท่วมถึงเข่า เธอจึงหันกลับมาและเห็นเขายังยืนอยู่ที่เดิม

เธอพยายามที่จะยิ้ม โบกมือให้เขาและตะโกนเสียงดัง “อาจารย์หนิง เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ!”

เจอกันพรุ่งนี้ อาจารย์หนิง เป็นแค่อาจารย์หนิงแล้ว

จื้อเชียน ฉันรักคุณ เหมือนกับดอกไม้ที่ผลิบาน เมื่อโรยรา ย่อมออกผล ชีวิตยังคงผลิดอกออกผล

จื้อเชียน ลาก่อน

เธอเห็นแสงไฟนีออนในเมืองหลังฝนตก ดวงตาของเขายังคงสดใสยิ่งกว่าแสงไฟสว่างตามท้องถนน ราวกับเขากำลังส่งยิ้มจางๆ ให้กับเธอท่ามกลางแสงไฟสว่างไสว เลือนรางราวกับเขาไม่เคยยิ้มมาก่อน แต่นั่นไม่สำคัญเลย ที่สำคัญคือ ทางกลับบ้านยังอยู่อีกไกล เธอจะหันหลังกลับและเดินทางต่อไปเพียงลำพัง

เมื่อกลับถึงบ้านกางเกงเปียกเกือบทั้งตัว เผยซู่เฟินผู้เป็นแม่กลับพิจารณาดูเธอด้วยสายตาแปลกๆ

เธอรู้ว่าแม่มีความคิดอะไร แต่กลับทำเป็นไม่เข้าใจและอาบน้ำเงียบๆ

เผยซู่เฟินยกอาหารที่อุ่นร้อนออกมาและถือโอกาสสอบถามเธอ “เจิงเอ๋อร์ วันนี้ไปเป๋ยหย่าวันแรกชินหรือเปล่า?”

“อือ” เธอตอบง่ายๆ และรู้ว่าคำถามต่อไปคืออะไร

“ได้เจออาจารย์หรือยัง?”

“อือ”

“ได้เจอจื้อเชียนไหม?”

ในที่สุดก็มา...

“อือ” เธอไม่ได้โกหก ไม่มีความจำเป็นนั้น ต่อให้เลี่ยงวันนี้ไปได้ พรุ่งนี้ มะรืนนี้ หรือต่อไปแม่ก็คงไม่ลดละที่จะถามเรื่องนี้

“พวกลูก...ทักทายกันหรือเปล่า?” เผยซู่เฟินถามด้วยความระมัดระวัง

“อือ หนูคืนเงินให้เขาแล้ว”

“งั้นก็ดีๆ” เผยซู่เฟินพูดซ้ำๆ สองแม่ลูกเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นอีก “เจิงเอ๋อร์ แม่จำได้ว่าเมื่อก่อนลูกทำโจ๊กให้จื้อเชียนเป็นประจำ ตอนนี้ตัวเองก็เป็นหมอแล้ว แม่ทำโจ๊กให้ลูก พรุ่งนี้เช้าเอาไปด้วยนะ”

“แม่ ไม่ต้องค่ะ” เธอรู้อยู่แก่ใจ โจ๊กหม้อนี้ เกรงว่าจะได้ทำให้เธอแค่คนเดียว

“ต้องเอาไปสิ! พวกลูกเข้าห้องผ่าตัดแต่ละครั้งใช้เวลาก็กี่ชั่วโมง เป็นสิบชั่วโมง อย่าทรมานท้องไส้จนป่วยเลย อีกอย่าง แม่ซื้อผลไม้มา ล้างสะอาดแล้ว พรุ่งนี้เช้าลูกเอาไปด้วย! อ้อ ใช่!” เผยซู่เฟินพูดแล้วก็หยิบถุงใบใหญ่ออกมา “ลูกน่ะ อายุไม่น้อยแล้ว ยังไม่รู้จักดูแลตัวเองอีก ลูกอย่าลืมใช้ กินข้าวเสร็จก็มาสก์หน้า จากนั้นก็ทำตามขั้นตอน ใช้โทนเนอร์แล้วตามด้วยเอสเซนส์...”

หร่วนหลิวเจิงเบิกตาโพลงกับผลิตภัณฑ์ดูแลผิวในถุงใบใหญ่นั้น ไม่รู้เลยว่าแม่ของเธอเชี่ยวชาญเรื่องเหล่านี้มากกว่าเธอเยอะเลย...

“ยังมี วันนี้แม่ไปเดินเล่นซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ลูกหลายตัว พรุ่งนี้ลูกสวมชุดใหม่ไปทำงานล่ะ!”

เมื่อหร่วนหลิวเจิงเห็นกระโปรงและรองเท้าส้นสูงแนวสาวน้อยแบบนั้น ถึงกับต้องนับถือเป็นที่สุด “แม่คะ! หนูไปทำงานนะคะ! ต้องเข้าห้องขึ้นแท่นผ่าตัด! แม่ให้หนูใช้ของพวกนี้? ไม่กลัวหนูขาแข้งหักเหรอคะ!”