บทที่ 18 ความตั้งใจเดิม

ลูกชาย?!

ในช่วงวินาทีนั้น เวลาได้หยุดนิ่ง โลกทั้งใบเงียบลงโดยพลัน แม้แต่เสียงฝนที่นอกหน้าต่างก็ยังอันตรธานหายไป ตรงหน้ามีเพียงภาพของใบหน้าของเขาที่ยกมุมปากเมื่อครู่ที่ย้อนกลับมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นรอยยิ้มเล็กๆ ของเขานอกจากตอนที่เขายิ้มให้กับคนไข้ ก็คือตอนที่พูดถึงลูกชายของเขา

เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอถูกแช่แข็ง จากนั้นเธออยากจะบีบใบหน้าให้เกิดรอยหยักออกมาอย่างยากลำบากเพื่อไม่ให้ตัวเองดูแข็งทื่อแบบนั้น ดังนั้นเธอจึงยิ้ม เธอเหมือนจะได้ยินเสียงใบหน้าที่ถูกแช่แข็งนั้นแตกออกเป็นรอยในตอนแรกและยิ่งมากขึ้นจากนั้น จนในที่สุดเธอก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก้อนน้ำแข็งแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเสียงดังกรอบแกรบจนแตกละเอียด

“งั้นเหรอ? กี่ขวบแล้ว?” เธอเปิดถุงขนมแล้วส่งให้เขา

เขาส่ายหน้าแสดงออกว่าไม่เอา “สี่ขวบ”

สี่ขวบ พวกเขาหย่ากันอย่างเป็นทางการห้าปี เรียกว่าเร็วมาก...

เธอยังคงรักษารอยยิ้มนั้น “ฉันกินขนมของเขาไป ครั้งหน้าเขาขึ้นรถมาแล้วเจอว่าไม่มีแล้ว จะโกรธหรือเปล่า?”

“ไม่หรอก” เขาตอบเบาๆ แล้วพูดเสริม “เขาเอามาไว้ในนี้ก็เพื่อให้ฉันกิน”

อือ ต้องบอกว่าเขาเลี้ยงลูกได้ดี รักเขามากจริงๆ...

เธอเคี้ยวบิสกิตช้าๆ และถือโอกาสสะสางกับความรู้สึกของตัวเองสักครู่ แน่นอนว่ามันต้องเจ็บปวด สำหรับคนรักเก่า มีคำพูดหนึ่งว่าอย่างไรนะ? เมื่อรู้ว่าเธอไม่มีความสุข ฉันก็วางใจ คนปกติส่วนใหญ่คงมีความคิดแบบนี้ ตัวเองยังคงต้องดิ้นรน ดังนั้นในฐานะอดีตสามี คุณทั้งแต่งงานใหม่และมีลูก ยังจะไม่ให้รู้สึกขมขื่นสักนิดเลยเหรอ?

แต่หลังจากความเจ็บปวดผ่านไปแล้วคิดอีกครั้ง ที่หย่ากันตอนแรกนั้นคิดอะไรนะ? ลาแล้วลาลับ ต่างคนต่างอยู่

เธอคิดเช่นนี้จริงๆ ในตอนนั้น เธอยังจำได้ วันนั้นที่หย่าก็อยู่บนรถคันนี้ คำพูดสุดท้ายที่เธอพูดกับเขา “รุ่นพี่ คุณไม่ต้องรู้สึกผิดในใจ แต่งงานกับคุณ ฉันไม่เคยเสียใจเลย คุณมักจะรู้สึกว่าการแต่งงานกับคุณ ไม่ยุติธรรมสำหรับฉัน แต่ว่าคุณกลับไม่เคยรู้ สำหรับฉันแล้ว มันคือการเติมเต็มสำหรับฉันแล้วจริงๆ เพราะฉันรักคุณจริงๆ ! คุณให้โอกาสให้ฉันได้รักคุณ ฉันได้ดูแลคุณ รักคุณสุดใจและใช้เวลาร่วมกับคุณ ตอนนี้เราเดินมาถึงจุดนี้ ฉันพูดได้แค่ว่าได้ใช้ความรักที่ให้คุณไปหมดแล้ว ต่อไปไม่สามารถดูแลคุณได้แล้ว คุณต้องดูแลตัวเองดีๆ ต้องมีความสุข ส่วนฉันก็จะเดินต่อไปอย่างมีความสุขเช่นกัน พวกเราสองคนจะต้องไปได้ด้วยดี ดีไหม?

เธอกัดบิสกิต คำพูดนี้ผุดขึ้นในใจเธอคำต่อคำ และความขมขื่นในใจที่ลอยขึ้นมาก็ค่อยๆ สงบลง

เธอยิ้มอีกครั้ง ครั้งนี้ออกมาจากใจ ที่ลำบากใจทั้งหมดนั้น ก็เพียงเพราะการกลับมาเจอกันอีกครั้งหลังห่างหายไปนาน และไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้าอย่างไร

“ยิ้มอะไร?” เขามองกระจกมองหลังและถามเธอ

เธอกะพริบตา ความเปียกชื้นเล็กๆ เหล่านั้นได้จางหาย ภายใต้แสงสลัวภายในรถ รอยยิ้มของเธอปกคลุมไปด้วยแสงนวล “ฉันกำลังคิด การที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งเรียกคุณว่าพ่อมันเป็นยังไง”

เขายิ้มบาง “ก็ไม่เลว ฉันพยายามที่สุดที่จะเป็นพ่อที่ดี”

เธอเชื่อว่าเขาสามารถเป็นพ่อที่ดีได้ อาศัยจากที่เขาปฏิบัติต่อเธอด้วยความอดทนในตอนนั้น ได้เห็นรอยยิ้มเย็นของเขาในชีวิตตอนนี้ ดีจริงๆ

“จริงสิ เล่าตอนเธอเป็นแพทย์ฝึกหัดให้ฉันฟังหน่อย” เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“ได้” การทำงานทำให้จิตใจปลอดโปร่ง เธอพูดเข้าประเด็นสำคัญในการทำการหมุนเวียนของการผ่าตัดศัลยกรรม “ฉันโชคดีไม่น้อย ครูที่สอนฉันดีกับฉันทุกคน และยินดีจะให้ฉันได้ลอง โดยเฉพาะการศัลยกรรมทั่วไป ให้ฉันได้เป็นผู้ช่วย และได้ทำการผ่าตัดเล็กอยู่บ้าง อือ ฉันเป็นหมอผ่าตัดหลักกระเพาะอาหารห้าครั้ง การผ่าตัดต่อมไทรอยด์บางส่วน 5 ครั้ง ผู้ช่วยการผ่าตัดมะเร็งกระเพาะ 9 เคส...”