บทที่ 17 เติบโต

เธอไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไรครู่หนึ่งแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง พบว่ารถมาจอดอยู่หน้าร้านเบเกอรี่หมี่เหวย

ร้านนี้แหละที่พวกเขาเคยจอดรถแวะซื้อเค้กระหว่างทางกลับบ้านบ่อยๆ บางครั้งเธอจะลงจากรถไปเลือกกับเขา แต่ส่วนใหญ่แล้วเธอจะรออยู่บนรถและเขาเป็นคนไปซื้อโดยเฉพาะเวลาแดดจัดหรืออากาศหนาวเกินไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวันที่ฝนตกหนักเหมือนวันนี้

ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกในรอบวันที่พวกเขาสองคนได้คุยกันตามลำพัง เธอกัดริมฝีปากเบาๆ จัดการกับความคิดครู่หนึ่งและปรับน้ำเสียงให้นิ่งอย่างสุดความสามารถ “ไม่ต้องแล้ว ตอนนี้ฉันไม่กินเค้กแล้ว”

“งั้นเหรอ?” เขามองดูเธอพร้อมแสงสะท้อนเล็กน้อยในดวงตา “แต่เธอจ้องเค้กของเฟยเฟยกล่องนั้นตลอดทั้งเช้าเลยนะ”

เขารู้อย่างนั้นเหรอ?! เขามีตาหลังงั้นเหรอ?

แต่เมื่อเช้าเธอจ้องจนชัดเจนแบบนั้นเลยเหรอ?

เธออายและหน้าแดงเล็กน้อย “เปล่านะ...ฉันจ้องที่ไหนกัน...”

เธอหลบสายตาที่สั่นไหวและวาววับ สุดท้ายจึงก้มหน้าลง

“ชีสเค้กมัทฉะได้ไหม?” เขาถามอีก

มัทฉะเคยเป็นรสชาติที่เธอชอบที่สุด

เธอรีบส่ายหน้า “ไม่ต้องจริงๆ ค่ะ! ฉัน...ตอนนี้ฉันกลัวอ้วน ไม่กินแล้ว” ยิ่งกว่านั้นด้านนอกฝนยังตกหนัก ถึงเขาจะกางร่มไปซื้อก็เปียกอยู่ดี

“จริงเหรอ?” ดูเหมือนเขาจะไม่เชื่อจึงถามขึ้นอีก กวาดสายตามองไปที่ตัวเธอที่ตัวเล็กผอมนิดเดียว

“จริงค่ะ! ฉันจะเกรงใจไปทำไม!” เธอตอบไปอย่างรวดเร็วโดยไม่คิด

เขาพยักหน้าเล็กน้อย “ได้” พูดจบก็หันกลับไปแล้วเริ่มขับรถอีกครั้ง

เธอถอนหายใจโล่งอกและรู้สึกว่าคำตอบที่เธอพูดออกไปเมื่อครู่ฟังดูเอาแต่ใจอยู่บ้าง ดูคล้ายกับเธอในเมื่อก่อนแล้ว...

เธอในอดีตไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่น้อย คิดถึงหลิวเจิงคนนั้นที่แอบเดินช้าลง จากนั้นก็อาศัยโอกาสตอนเขาเผลอกระโดดขึ้นหลังของเขา และยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว คนเราย่อมต้องเติบโต

เธอนั่งพิงพนักเบาะหลัง เม็ดฝนใหญ่ราวเม็ดถั่วตกกระทบหน้าต่างเสียงดังเป็นจังหวะเหมือนเสียงกลอง โดยไม่มีทีท่าว่าจะเบาลงเลย ถนนด้านนอกสว่างโพลนและดูเหมือนจะมีปริมาณน้ำสะสมมาก

ในเลนที่ขับไปรถไม่ขยับสักนิดและติดเป็นแถวยาว

หลังจากดูสถานการณ์เขาก็ดับไฟ “ดูแล้วคงจะติดอีกพักใหญ่” เขาหันกลับมาอีกครั้ง “เธอหิวไหม?”

สองทุ่มแล้วไม่หิวก็โกหก ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เธอคงผงกศีรษะหงึกๆ จากนั้นก็ควงแขนเขาไปกินโน่นกินนี่ แต่ตอนนี้ เธอส่ายหน้า “ไม่หิว”

อย่างไรเสีย เขากลับไม่ได้สนใจคำพูดของเธอเลย หันไปเปิดช่องเก็บของข้างที่นั่ง แล้วหยิบนมและขนมหลายห่อจากในนั้นส่งให้เธอ “รถติดหนักมาก ขับไปไม่ได้ กินอะไรรองท้องก่อนเถอะ”

เธอมองดู นมเปรี้ยว? บิสกิต? ถั่ว?

ทั้งหมดนี่ไม่ใช่ของที่เขาชอบกินเลยนะ! เมื่อก่อนเธอแกะทั้งอัลมอนด์ วอลนัตให้เขา ให้เขากินถั่วล้วนๆ ก็ไม่กิน ต้องป้อนถึงปาก บังคับให้เขากิน เขาถึงยอมกินเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ ขนม นมเปรี้ยว ของประเภทนี้ยิ่งแล้วใหญ่...

เธอหยิบขึ้นมาแล้วเขย่าถุงในมือจากนั้นก็หัวเราะ “คุณเปลี่ยนแนวแล้ว?”

เขาเข้าใจความหมายของเธอ ริมฝีปากขดขึ้นเล็กน้อย “เปล่า ลูกชายฉันเอามาเก็บไว้ตรงนี้”