บทที่ 16 ภูมิใจ

การผ่าตัดนี้ใช้เวลานานมาก จนกระทั่งหกโมงเย็นแล้วเขาก็ยังไม่ออกมาจากห้องผ่าตัด

หมอเวรกะกลางคืนเข้ามารับกะแล้ว หร่วนหลิวเจิงไม่รู้ว่าตัวเองควรจะอยู่ต่อหรือไม่ ยังดีที่หมอเวรกลางคืนนี้เป็นหมอใหม่ จึงไม่เคอะเขินเมื่อกล่าวทักทาย

เธอนั่งประจำที่ ข้างหน้าของเธอมีหนังสือเฉพาะทางด้านประสาทศัลยศาสตร์วางอยู่แต่กลับอ่านไม่เข้าหัว เธอนั่งกระวนกระวายอยู่ตรงนี้มาตลอดตั้งแต่เที่ยง สาเหตุย่อมเป็นเพราะคนคนนั้นที่อยู่ในห้องผ่าตัด

เขาเป็นโรคกระเพาะ! เป็นมาตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว!

ตอนนั้น เขายังไม่เริ่มเป็นศัลยแพทย์หลักอย่างเป็นทางการ ก็ต้องเข้าผ่าตัดใหญ่ในห้องผ่าตัดที่ใช้เวลานานเกือบทั้งวันแล้ว เธอในตอนนั้นแค่รู้ว่าเขามีผ่าตัดก็จะตุ๋นโจ๊กอยู่ที่บ้าน โจ๊กบำรุงสุขภาพชนิดต่างๆ ถูกนำไปโรงพยาบาลโดยบรรจุไว้ในขวดเก็บความร้อน รอเขาออกจากห้องผ่าตัดและนำให้เขาเพื่ออุ่นท้อง

จากนั้น บรรดาแพทย์ต่างก็ยินดีเมื่อเธอมาที่แผนกศัลยกรรม เพราะเวลาเธอมาส่งโจ๊กนั้นจะใส่มาเป็นขวดใหญ่ เขาคนเดียวกินไม่หมด ทุกคนจึงย่อมได้รับประโยชน์ไปด้วย!

ดังนั้น ตอนนี้เธอจึงกำลังคิดถึงโรคกระเพาะของเขา! ยิ่งไปกว่านั้นยังคิดถึงมันตลอดบ่าย!

มันคือความเจ็บป่วย! ต้องได้รับการรักษาจริงๆ !

แต่หมอไม่อาจให้การรักษาตนเองได้ ซึ่งเธอเองก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้กับปัญหานี้! บ่ายนี้เธอตำหนิตัวเองด้วยความผิดหวังหลายต่อหลายครั้ง แต่กลับไม่สามารถควบคุมความคิดของตัวเองได้!

ในที่สุดระหว่างที่เธอตัดสินใจว่าจะเลิกงานและไม่รอแล้วนั้น ทันใดนั้นฝนก็เริ่มตก ยิ่งกว่านั้นยังเป็นฝนห่าใหญ่ มีลมกระโชกแรงและฟ้ามืดในทันที

เธอไม่ได้พกร่มมา เธอมองดูท้องฟ้าที่มืดครึ้มอยู่ครู่หนึ่ง และหาข้ออ้างให้ตัวเองนั่งลงอีกครั้ง

ตอนนี้เองเสียงของเขากลับดังขึ้นจากไกลๆ เข้ามาใกล้เรื่อยๆ ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ระหว่างนั้นก็มีเสียงของติงอี้ย่วนที่ถามคำถาม เสียงฝีเท้าของทั้งสองคนฟังดูเร่งรีบมาก

เขาเข้ามาพร้อมกับติงอี้ย่วน เขาอธิบายให้ติงอี้ย่วนเข้าใจด้วยความชัดเจนและรัดกุมเกี่ยวกับสถานการณ์การผ่าตัดเมื่อครู่ ติงอี้ย่วนได้ฟังแล้วดวงตาเป็นประกาย และยังคอยถามต่อ เขาจัดการกับเรื่องในมือพร้อมกับยังคงอธิบายให้ติงอี้ย่วนฟังอย่างเอาจริงเอาจังและละเอียดรอบคอบ โดยไม่ได้หันมองหร่วนหลิวเจิงเลยสักนิด ราวกับไม่รู้ว่าเธอมีตัวตนอยู่

แต่หร่วนหลิวเจิงกลับมีท่าทีเหมือนกับติงอี้ย่วนที่เอาแต่ฟังและดูพร้อมประกายที่เกิดในแววตาของตน คนที่ละเอียดรอบคอบและเอาจริงเอาจังที่มีออร่าเปล่งประกายไปทั่วตัว เพียงแต่หากมองให้ละเอียดอีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย ใบหน้าที่ค่อนข้างซีดเซียว อีกทั้งริมฝีปากยังเป็นสีควันบุหรี่คล้ำ มันแสดงให้เห็นถึงอะไร? เขาไม่สบายใช่ไหม? คิ้วของเธอขมวดขึ้น

เขาสองคนคุยกันอยู่ประมาณยี่สิบนาทีจึงคุยจบ ติงอี้ย่วนชื่นชมมากและชื่นชมด้วยใจจริง “อาจารย์หนิง พูดตามตรง ก่อนหน้านี้ฉันเคยสงสัยในตัวคุณ คุณอายุน้อยขนาดนี้จะเป็นครูของฉันได้เหรอ? แต่ว่า การเรียนกับคุณในวันแรก กลับทำให้ฉันเปลี่ยนมุมมองใหม่ อาจารย์หนิง ฉันจะตั้งใจเรียนรู้จากคุณค่ะ”

“ไม่หรอกครับ” เขายังคงมีสีหน้านิ่งเฉย มองออกไปข้างนอกที่ฝนกำลังเทลงมา “ฟ้ามืดแล้ว เลิกงานแล้วกลับบ้านเถอะ เอาร่มมาหรือเปล่า?” ในขณะที่เขาพูดถึงเรื่องนี้ สายตาของเขาอยู่ที่ตัวหร่วนหลิวเจิง แสงพราวในดวงตาของเขาเปล่งประกาย ดวงตาสีหมึกขยับไหวดั่งลำแสงแห่งดวงดาว ดั่งหิ่งห้อยซ่านเซ็นเป็นชั้นๆ

เธอตกตะลึง ก่อนหน้าเธอเอาแต่จ้องมองริมฝีปากสีควันบุหรี่ซีดจางของเขา เมื่อจู่ๆ ก็ถูกเขาถามคำถามนี้ขึ้นจึงไม่ทันได้รู้สึกตัว เสียงดังฟังชัดของติงอี้ย่วนที่อยู่ข้างๆ ดังขึ้น “ไม่มีค่ะ!”

เขาหันไปมองติงอี้ย่วน “ผมไปส่งพวกคุณแล้วกัน พวกคุณไปรอผมข้างล่าง ผมจะไปขับรถมา”

เขาไปก่อน หร่วนหลิวเจิงกับติงอี้ย่วนลงไปข้างล่างพร้อมกัน ติงอี้ย่วนเอาแต่พูดอยู่ข้างหูเธอไม่หยุด “ตายแล้ว! อาจารย์หนิงนี่สุดยอดจริงๆ ! เรื่องฝีมือดีก็เรื่องหนึ่ง นี่มันทักษะเฉพาะด้าน! สำคัญคือเขายังมีจิตใจดีต่อคนไข้ได้ขนาดนั้น ถือว่าทำให้ฉันได้บทเรียนสำคัญเลย! โดยเฉพาะวันนี้ที่เขามีปฏิสัมพันธ์กับเด็กผู้หญิงคนนั้น ฉันนับถือจริงๆ !”

ใช่แล้ว! ช่วงเวลาของเขากับเฟยเฟยเมื่อตอนเช้าแม้แต่เธอก็ยังรู้สึกประหลาดใจไปด้วย! ตอนนี้พอได้ยินติงอี้ย่วนชมเขาไม่ขาดปากและคิดถึงท่าทีดุดันที่ติงอี้ย่วนมีต่อคนไข้ เทียบกับความอบอุ่นประหนึ่งอาบร่างด้วยลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ ก็เกิดรอยยิ้มที่มุมปาก อดรู้สึกภูมิใจและภาคภูมิขึ้นมาในใจไม่ได้ กระทั่งเมื่อเธอรู้สึกถึงจุดนี้ เธอมีสีหน้าเคร่งเครียดและเตือนตัวเองว่า เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะภูมิใจ!

เธอพร้อมกับติงอี้ย่วนรออยู่ชั้นล่าง แสงไฟรถสว่างขึ้นในความมืด รถคันที่คุ้นเคยค่อยๆ ปรากฏขึ้นในสายตา ยังคงเป็นรถคันนั้น ยังคงเป็นรถยี่ห้อนั้น เขาไม่ใช่พวกที่ยึดติดกับวัตถุนิยม

รถคันนี้ที่มีเรื่องราว

รถคันนี้ที่ขับพาเธอไปที่สำนักงานเขตเพื่อเปลี่ยนจดทะเบียนสมรสเป็นใบหย่า และเป็นบนรถคันนี้ที่เขายื่นบัตรธนาคารที่ไม่รู้จำนวนเงินที่อยู่ข้างในให้เธอ เธอปฏิเสธไป และยังเป็นรถคันนี้ ที่มาส่งเธอที่บ้านเป็นครั้งสุดท้ายในปีนั้น เธอบอก รักษาสุขภาพด้วย ลาก่อน

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะได้นั่งรถคันนี้อีกครั้ง

รถแล่นมาจอดอยู่ตรงหน้าพวกเธอโดยไม่ได้ลดหน้าต่างลง นั่นเป็นเพราะเขาแน่ใจว่าเธอยังจำรถคันนี้ของเขาได้

เธอลังเลครู่หนึ่งแล้วเปิดประตูหลังเพื่อขึ้นรถ

“เอ๊ะ เธอรู้ได้ยังไงว่าคันนี้เป็นรถของอาจารย์หนิง?” ติงอี้ย่วนขึ้นรถตาม นั่งอยู่ข้างเธอแล้วถามด้วยความประหลาดใจ

เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง “ฉันเห็นเขาน่ะ”

ติงอี้ย่วนไม่ได้พูดอะไรอีกจึงได้ยิ้มและพูดกับเขา “อาจารย์หนิง ขอบคุณค่ะ”

“คุณอาศัยอยู่ที่ไหน?” เขาถาม

หร่วนหลิวเจิงรู้ได้โดยธรรมชาติว่านี่ไม่ใช่คำถามสำหรับเธอ เขาจะไม่รู้เหรอว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหน? จึงได้นิ่งไม่ตอบ ติงอี้ย่วนกลับมองมาที่เธอแล้วพูด “เฮ้ อาจารย์หนิงถามเธอน่ะ!”

หร่วนหลิวเจิงสำลักแล้วบอกที่อยู่

ติงอี้ย่วนเสียงดังขึ้น “บ้านฉันไกลค่ะ ไปส่งเธอก่อนเถอะ!” พูดจบแล้วจึงบอกที่อยู่ของตัวเอง

เขากลับพูด “ไปส่งคุณก่อนแล้วกัน ผมกับคุณหมอหร่วนไปทางเดียวกัน”

ติงอี้ย่วนจึงไม่มีอะไรจะพูดอีก หร่วนหลิวเจิงกลับนิ่งไปครู่หนึ่ง เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำว่า “คุณหมอหร่วน” สามคำนี้

ออกจากปากเขา ไม่ชินเลยสักนิด...

ติงอี้ย่วนเป็นคนพูดเก่ง เธอมักจะหาหัวข้อสนทนาไม่กับเขาก็กับหร่วนหลิวเจิงได้เสมอ หร่วนหลิวเจิงกลับตอบอย่างไม่ใส่ใจ เพียงเพราะเธอเห็นขวดน้ำแร่ที่ถูกดื่มไปแล้วครึ่งหนึ่งกับยาโรคกระเพาะขวดหนึ่งในที่พักแขน

เธอในอดีตจะต้องเตรียมกระติกน้ำร้อนให้เขาอยู่เสมอไม่ว่าจะฤดูร้อนหรือหนาว

หลังจากส่งติงอี้ย่วนที่บ้านแล้ว เขาก็หันกลับไปขับรถ ไม่มีติงอี้ย่วนแล้วในรถก็เงียบสงบในทันใด ได้ยินเพียงเสียงเปาะแปะของฝนจากด้านนอกและที่ปัดน้ำฝนบนกระจก

จ้องไปที่ยาโรคกระเพาะขวดนั้น หร่วนหลิวเจิงอยากจะพูดอะไรอยู่หลายครั้ง แต่ว่าคำพูดเหล่านั้นวนเวียนอยู่ที่ปลายลิ้น ทว่ากลับพูดอะไรไม่ออก

ในระหว่างที่กำลังลังเลซ้ำแล้วซ้ำเล่า รถกลับหยุดลง

เธอไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนแล้ว ระหว่างที่เงยหน้าเขาก็หันมาพอดี ภายในรถมืดมากแต่ดวงตาเขากลับสุกสกาว

“อยากกินรสอะไร?” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน