SGS บทที่ 158 – หน่วยสนับสนุนของITEMล่ะ!!  

SGS บทที่ 158 – หน่วยสนับสนุนของITEMล่ะ!!

สามสาวไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าคำพูดนี้ได้ทำให้วู่หยานช็อคมาก

‘เธอเหรอ? หรือก็คือแตกต่างจากเนื้อเรื่องเดิม จากที่มี4ก็เป็น5?’

‘เนื้อเรื่องมันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ....?’

หัวใจวู่หยานจมลงเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ จริงๆเขาก็ไมได้สนใจมากนักว่ามันจะเปลี่ยนหรือไม่ แต่ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากมันเป็นเหมือนเดิม

เทียบกับอนาคตที่ไม่รู้ว่าจะออกมาเป็นแบบไหน แน่นอนวู่หยานย่อมอยากให้ทุกอย่างดำเนินไปภายใต้การควบคุมของเขา แต่ดูจากสีหน้าเฟรนด้าแล้วก็คงไม่ได้โกหก คินุฮาตะกับทาคิสิโบะก็ไม่ได้แสดงสีหน้าแปลกใจอะไร นี่แสดงให้เห็นว่าเธอพูดจริง!

‘ทำไมITEMถึงมีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาได้น่ะ......?’

นี้เป็นคำถามที่วู่หยานต้องการคำตอบมากที่สุดในเวลานี้

“ระบบ โลกดันเจี้ยนเนื้อเรื่องมันแตกต่างไปจากต้นฉบับรึเปล่า?”

คำพูดนี้ แน่นอนว่าวู่หยานย่อมไม่โง่พอที่จะพูดต่อหน้าพวกคินูฮาตะ เขาพูดในใจแทน นี่เป็นสิ่งที่เขาเคยทดสอบเมื่อนานมาแล้ว ตราบใดที่เอ่ยเรียกระบบมันก็ไม่สำคัญว่าจะพูดทางปากหรือในใจ ระบบสามารถตอบสนองได้หมด

“ยูสเซอร์! โลกดันเจี้ยนMagical Indexจะมีเพียงหนึ่งเท่านั้น ก่อนหน้าที่ยูสเซอร์จะเข้าโลกดันเจี้ยน เนื้อเรื่องทุกอย่างนั้นเหมือนเดิมแน่นอน ยูสเซอร์สบายใจได้!” 

ได้ยินคำตอบ วู่หยานก็ยังคงไม่สบายใจ “นายจะพูดว่ามีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปเมื่อฉันเข้ามาใช่ไหม?”

หลังจากพูดประโยคนี้ วู่หยานก็ยกยิ้มด้วยความขมขื่น นี่ยังจะต้องถามอีกเหรอ? ถ้าอยู่ดีๆก็มีคนอย่างเขาที่ไม่ได้ดำรงอยู่ในโลกนี้ จู่ๆก็ปรากฏออกมา ย่อมทำให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนไปอยู่แล้ว

“เมื่อยูสเซอร์ได้ทำบางอย่างที่ส่งผลเกี่ยวกับเนื้อเรื่อง แน่นอนว่าเนื้อเรื่องมันต้องเปลี่ยนไป!”

‘อย่างที่คิดเลย ทฤษฎี ผีเสื้อขยับปีก สินะ......’

แต่ทว่านี่ก็ทำให้วู่หยานโล่งอก อย่างน้อยเขาก็รู้แล้วว่าเหตุผลที่ITEMมีสมาชิกเพิ่มขึ้นมา มันเป็นเพราะเขาเอง!

‘แต่ นี่ตูไปทำอะไรที่มันส่งผลกระทบต่อITEMตอนไหนล่ะเนี่ย?’

“ระบบ ที่ITEMมีคนเพิ่มขึ้นมานี่ก็เพราะฉันสินะใช่ไหม?”

“ยูสเซอร์ โปรดเข้าใจด้วยว่า เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่อาจพูดได้!”

“แม่เอ็งสิ!!” คำพูดนี้วู่หยานไม่ได้พูดในใจ แต่อ้าปากด่าออกมาโต้งๆเลยอย่างควบคุมไม่อยู่ แน่นอนว่าสามสาวย่อมสะดุ้งอีกครั้ง

“เฮ้ แม้ว่านายจะโครตเก่งก็เถอะ แต่นายก็ไม่มีสิทธิมาโครตสาบแช่งคนอื่นแบบนี้นะ!” คินูอาตะพูดด้วยความไม่พอใจสุดๆ พวกเธอย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ว่าวู่หยานกำลังคุยกับระบบอยู่ จึงไม่แปลกที่จะคิดว่าตัวเองโดนด่า

วู่หยานหัวเราะแห้งๆ แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “แล้วITEMคนที่5เป็นใคร?”

ได้ยินคำถาม สามสาวก็เงียบกริบ นี่มันแน่นอนอยู่แล้วอีกฝ่ายเป็นพวกพ้องและยังเป็นคนกำลังมาช่วยพวกตนเอง เพราะงั้นพวกเธอเองก็ย่อมไม่มีทางขายเพื่อนแน่

เห็นสาวสาวเงียบ วู่หยานก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรได้ จึงหันหน้าไปอีกทางอย่างเหนื่อใจ ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรพวกเธออยู่แล้ว แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าพวกเธอกลับพาข่าวที่ทำเขาประหลาดใจได้ซะงั้น

“ฉันละอยากเห็นจริงๆว่าITEMคนที่5นี่มันจะเก่งแค่ไหนกันเชียว!” วู่หยานหรี่ตาแล้วพูดพึมพำ

สามสาวหันมามองหน้ากันอย่างว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเวลานี้ควรพูดอะไรออกไปดี ทันใดนั้นวู่หยานก็หัวเราะ แล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าพวกเธอจะมั่นใจเพื่อนตัวเองสุดๆเลยนะเนี่ย แหม่ แสดงว่าเธอคนั้นสามารถช่วยพวกเธอได้แน่ๆสินะ?”

คินุฮาตะแอ่นหน้าอกเล็กแสนเล็กของตัวเองขึ้น แล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “นี่มันโครตแน่นอนอยู่แล้วค่ะ เจ้าเด็กใหม่นั้น นอกจากมุกิโนะแล้วเธอเก่งที่สุด!”

“โห?” วู่หยานยกยิ้มแล้วเหลือบตาไปมองมุกิโนะที่นอนแผ่ที่พื้น “แต่เท่าที่ฉันรู้ตอนนี้ คนที่เก่งที่สุดของพวกเธอร่วงลงไปแล้วน่า~~ แล้วคิดว่าคุณหมายเลขสองจะทำอะไรได้กันล่ะหือ?”

คินูอาตะอึ้งไป ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าเธอกำลังพูดคุยอยู่กับคนที่สามารถล้มมุกิโนะได้! เขาพูดถูกแล้ว ขนาดหมายเลขหนึ่งยังKOไปแล้ว แล้วหมายเลขสองจะทำอะไรได้?

ดังนั้นตอนนี้ เธอจึงก้มหน้าลงด้วยความหดหู่ สองคนนั้นก็เหมือนกัน

แต่กลับกันตอนนี้ วู่หยานกำลังโล่งอก จากที่คินุฮาตะบอกมา อีกฝ่ายนั้นอ่อนแอกว่ามุกิโนะ ถึงแม้การมีอยู่ของคนที่5จะทำให้เขาตกใจ แต่อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ไม่ได้เก่งถึงขนาดต่อกรไม่ได้ รู้แค่นี้ก็พอแล้ว

ถึงจุดนี้ เฟรนด้าก็อดทนไม่ไหวบ่นออกมา “สุดท้ายแล้วพวกเราก็หนีไปไหนไม่ได้ ต้องโทษยัยเด็กใหม่บ้านั่น ถ้าเธอไม่มาสายจนถูกทิ้งไว้ บางทีพวกเรา5คนอาจจะจัดการเจ้าหมอนี่ได้ก็ได้......”

คินุฮาตะกับทาคิสึโบะพยักหน้าเห็นด้วย พวกเธอต่างไม่พอใจ นี่ทำวู่หยานปากกระตุกบิดเบี้ยว ก่อนจะเอามือก่ายหน้าผาก มิน่าล่ะวันนี้ป้ามุกิโนะถึงได้อารมณ์ร้อนนัก เป็นเพราะลูกน้องมาสายเองสินะ......

ทันใดนั้น หัวใจวู่หยานก็เต้นโครมครามอย่างไม่มีเหตุผล ทำวู่หยานตกใจ

ความรู้สึกนี้ ทำไมมันถึงได้อบอุ่นและยังให้รู้สึกคุ้นเคยแบบนี้กันนะ?......

 ยังกับว่าคนคนที่ใกล้ชิดท่สุดกำลังใกล้เข้ามาเลย.......

คงไม่ใช่ว่า.......

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ทำให้สีหน้าวู่หยานเริ่มแปลกไป แถมยังแปลกแบบสุดๆเลยด้วย

เสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากทางเดินใกล้กันนี้ ทั้งสามสาวและวู่หยานได้ยินกับทุกคน พวกคินุฮาตะได้โชว์สีหน้ามีความสุข แต่วู่หยานกลับมองแปลกๆ แถมยังมีความคาดหวังด้วย?

ผมสีชมพูที่ยาวถึงไหล่ และผมที่มัดเป็นหางม้าทั้งสอง2ยาวจนถึงขาเธอ ร่างกายอันร้อนแรงทรงนาฬิกา นัยน์ดาสีน้ำทะเล และใบหน้าที่งดงามอย่างถึงที่สุด!

เธอปรากฏออกมาต่อหน้าทุกคน วู่หยานหัวเราะขำอย่างมีความสุข และยังเจือปนไปด้วยความสนุก นี่ทำให้สามสาวที่กำลังมีสีหน้าเบิกบานกลายมืดมนทันที

“เด็กใหม่ระวังตัวด้วย! เจ้านี่ชนะหัวหน้าไปแล้ว!” เฟรนด้าตะโกนใส่ ตอนนี้ความหวังทั้งหมดของเธออยู่ที่เด็กใหม่แล้ว

แต่เจ้าตัวที่เป็นความหวังกลับเมินคำเตือนของเฟรนด้าไปอย่างไม่ใยดี และยังไม่สนใจคินุฮาตะกับทาคิสึโบะด้วย เธอจ้องมองวู่หยาน จากนั้นเริ่มก้าวเดินอย่างช้าๆ

“เฮ้! สุดท้ายแล้วเธอทำอะไรน่ะ! อย่าเข้ามา นี่คิดจะมาให้โดนจับหรือไงยะ ยังไม่รีบหาทางช่วยพวกเราอีก!”

สุดท้ายแล้ว ไม่เพียงแต่เด็กใหม่จะเมินเธอ แม้แต่วู่หยานก็ไม่มีสัญญาณว่าจะลงมือทำอะไรเลย เขาเอาแต่มองสามสวยที่กำลังเดินเข้ามาใกล้อย่างสนุกสนาน ในใจสับสนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ก่อนหน้านี้ เขายังคิดอยู่เลยว่าตัวเองเป็นไปไม่ได้ที่จะไปมีผลกระทบอะไรกับพวกองค์กรมืด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการทำให้คนๆหนึ่งก้าวเข้าสู่ด้านมืดเลย แต่ว่าตอนนี้คำตอบมันอยู่ตรงหน้าแล้ว สรุปเป็นเพราะตูจริงๆ.......

แม้ว่าวู่หยานจะใส่ชุดคลุมมิดชิดเหลือไว้แค่ริมฝีปาก เธอก็สามารถจำเขาได้ทันที นัยน์ตาอันไร้อารมร์ เวลานี้ได้เกิดระลอกคลื่นขนาดใหญ่ขึ้น แสดงให้เห็นถึงความสุขของเจ้าตัว

“มาสเตอร์....”

เฟรนด้าช็อค คินุฮาตะช็อค ทาคิสึโบะช็อค

“มาสเตอร์?” ทั้งสามคนตะโกนออกมาพร้อมกัน

ถูกแล้ว คนที่มาคือ อิคารอส นั่นเอง!

วู่หยานยิ้ม ยืนมือไปสัมผัสศีรษะอิคารอส น้ำเสียงอันอบอุ่นของเขามันผสมไปด้วยความยอกเย้าอยู่เล็กน้อย

“คิดถึงฉันไหม?”

เธอพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน นัยน์ตาสีน้ำเงินของอิคารอสจ้องใบหน้าวู่หยานเขม็ง ไม่เพียงแค่ปาก แต่แววตาก็สามารถพูดได้เช่นกัน มันบอกเขาว่าเธอคิดถึงเขา และยังรักเขา........

แม้ว่าวู่หยานจะใส่ฮู้ดอยู่ แต่เขาก็สามารถเห็นได้ว่าอิคารอสพยายามบอกความคิดของเธอผ่านแววตาคู่นี้มากขนาดไหน หัวใจวู่หยานเริ่มเต้นระรัว และความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ได้เอ่อล้นขึ้นมาใจเขา!

วู่หยานยื่นมือออกไป ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขา!

“มาสเตอร์!” อิคารอสช็อค ในแววตาเกิดประกายร้อนรนขึ้น และแก้มเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วย!

สูดดมกลิ่นของอิคารอสที่ลอยเข้ามาแตะจมูกเขา วู่หยานไม่ได้เห็นสีหน้าเขินอายของเธอ ไม่งั้นล่ะก็เขาคงเปลี่ยนร่างไปเป็นสัตว์ป่าแน่!

วู่หยานลูบผมอิคารอส ขณะที่หลับตาพริ้ม  แล้วพูดคำพูดบางอย่าง ภายใต้สายตาของสามสาวที่ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ตัวเองเห็น

“ฉันก็คิดถึงเธอ....”