7 - ความอดทนต่ำ

Ai แสดงภารกิจและรางวัลให้เดฟเห็น หากเขาสามารถทำได้

เดฟกระตือรือร้นที่จะป้องกันการยิงของมาเตโอ เดฟกลับพึมพำกับตัวเองอีกครั้ง “ฉันจะทำได้หรือเปล่า?”

“นายพร้อมไหม?” มาเตโอถามขณะที่เขาวางลูกบอลตรงจุดที่เขาเตรียมไว้หน้ากรอบ 18 หลา

“พร้อม” เดฟกล่าวขณะที่เขากระโดดขึ้นไปแตะคานประตูเพื่อเช็คระยะ

“พร้อม” มาเตโออย่างทวนคำกล่าวของเดฟช้าๆ เขาหลับตาและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

เขาถอยออกจากลูกบอลประมาณ 4-5 ก้าว และวิ่งเข้าหาลูกบอลช้าๆ เขาตะบันเข้าที่ลูกบอลด้วยเท้าขวา เดฟพุ่งสุดตัว หวังไปให้สุดเสาทางซ้ายมือของเขาแต่บอลเสียบมุมอย่างสวยงาม มาเตโอขึ้นำ 1-0

“มาเตโอ มันง่ายสำหรับนาย นายไม่มีกำแพงกั้นเลยเพื่อน” เดฟกล่าวด้วยสีหน้าเจือนและขวางบอลกลับไปให้มาเตโอ

“ถ้านายต้องการเป็นผู้รักษาประตูที่ดี นายจะไม่บ่นคำนี้ออกมา ผู้รักษาประตูที่ดีต้องเซฟได้ทุกแบบ ทุกสถานะการณ์” มาเตโอกล่าวขณะที่เขาจับบอลและวางมันตรงจุดที่พร้อมยิงสำหรับครั้งต่อไป

<สังเกตุที่เท้าของเขาและเรียนรู้จากวิธีการวางเท้า> Ai

เดฟสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะเดียวกันมาเตโอก้าวถอยหลังและวิ่งตะบันเข้าที่บอลอีกครั้ง บอลพุ่งเข้าหาประตู

บอลลอยระดับหัวเข่า ไม่สูงเท่ากับการยิงครั้งแรก เดฟเดาพลาดด้วยการพุ่งไปทางซ้ายในขณะที่บอลกำลังพุ่งไปตรงกลางประตู แต่โชคยังดีขาของเดฟยังอยู่ที่บริเวณกลางประตู ทำให้บอลที่กำลังพุ่งเข้ากลางประตู สัมผัสโดนปลายเท้าของ เดฟ ไปชนเสาเหลี่ยมนอกออกหลังไป สกอร์ในขณะนี้ มาเตโอ 1-1 เดฟ

“นายแค่โชคดี” มาเตโอกล่าวก่อนจะเดินกลับไปหยิบลูกบอลในถุงเก็บบอลที่อยู่ข้างหลัง แล้วหยิบขึ้นมาหนึ่งลูก

“นายแค่โชคดีจริงๆ” มาเตโอกล่าวขณะที่เขาทิ้งบอลลงตรงจุดเดิม

“ใช่ และฉันคิดว่าจะโชคดีอีกครั้งด้วย” เดฟกล่าวพร้อมแววตาที่มุ่งมั่นพร้อมกับเช็คถุงมืออีกครั้ง

“เรามาดูลูกนี้กัน” มาเตโอกล่าวขณะที่เขาวิ่งไปหาบอลและตะบันเข้าไปที่บอล เขารู้ว่าเดฟมีจุดอ่อนตรงไหน และคราวนี้ลูกบอลลอยขึ้นโด่ง

เดฟผู้รักษาประตูเดาได้ดี จากการมองไปที่การวางเท้าของมาเตโอ เดฟจ้องมองไปที่การวางเท้าของมาเตโอในขณะที่เขากำลังจะวิ่งเข้ามาถึงบอล แต่เขาไม่เร็วพอบอลหลุดมือเข้าประตูอย่างช้าๆ

“ว้าว” มาเตโอกล่าวด้วยสีหน้าประหลาดใจ และยังกล่าวติดตลกว่า “นายทำได้ดีแล้ว แต่ฉันทำได้ดีกว่า ฉันเพิ่มน้ำหนักเข้าไปเล็กน้อย สกอร์ 2-1 แล้ว”

เดฟลุกขึ้นยืนด้วยความมุ่งมั่นที่เพิ่มมากขึ้น เพราะเขารู้ว่าถ้ามาเตโอยิงประตูถัดไปเข้า เขาจะต้องซื้ออาหารกลางวันให้มาเตโอ และจะสูญเสียรางวัลที่ระบบ Ai กำหนดให้กับเขา

“สุดท้ายแล้วนะเพื่อน” มาเตโอกล่าวหลังจากเขาวางบอลลงที่จุดเดิมและกล่าวต่อ “ถ้าฉันยิงเข้าลูกนี้ นายต้องเลี้ยงอาหารกลางวันให้ฉัน”

คราวนี้มาเตโอก้าวถอยจากลูกบอลเพียง 1 ก้าว เขาค่อยๆ วิ่งเข้าหาลูกบอล และเมื่อเขาเข้าใกล้มันมากพอ เขาก็ปั่นด้วยข้างเท้าด้านในไปที่มุมขวามือ

“ไม่ ไม่ ไม่” เดฟพึมพำขณะพุ่งเข้าหาลูกบอล

สิ่งเดียวที่สามารถไปถึงลูกบอลได้คือปลายนิ้วของเขา เขาปัดได้เพียงแค่ปลายนิ้ว การสัมผัสแค่ปลายนิ้วของเดฟกลับเพียงพอที่จะส่งบอลไปชนเสาเหลี่ยมนอก

มาเตโออ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ ขณะที่สายตาของเขาจ้องไปที่เดฟ

“เหลือเชื่อ นายทำได้ไง” มาเตโอกล่าวชื่นชมเดฟ

“ฉันก็ไม่อยากเชื่อ” เดฟกล่าวขณะลุกขึ้นจากพื้นด้วยอาการหอบ

<คุณแน่ใจหรอเปล่าว่าจะทำแบบนั้นได้อีก> Ai

“ห้ะ!” เดฟพึมพำด้วยความสับสน

<โปรดตรวจสอบข้อมูลความแข็งแกร่งของคุณ> Ai

“ตรวจเช็คสภาพร่างกาย” เดฟพึมพำ

<แนะนำให้พักผ่อน> Ai

“นี่ไม่ใช่คำตอบที่ฉันต้องการ” เดฟพึมพำ

“เดฟ!” มาเตโอตะโกนเรียก เมื่อเห็นเดฟไม่ได้สนใจลูกบอลที่เขากำลังจะยิง

“ไงพวก” เดฟตอบพร้อมเงยหน้าขึ้น

“มีอะไรหรือเปล่า” มาเตโอกล่าวด้วยความเป็นห่วง

เดฟมองไปรอบๆ เขายังคงยืนอยู่นอกปากประตู เขายังไม่ชินในการสื่อสารกับ Ai ในตัวเขาและเวลาของความเป็นจริงเข้าด้วยกัน

“โอ้” เดฟกล่าวและรีบเดินกลับไปหน้าปากประตูอย่างรวดเร็ว

“หวังว่าเขาจะยิงลูกเลียด” เดฟพึมพำขณะเช็คถุงมือและเตรียมพร้อมสำหรับการเซฟลูกตัดสิน

“นายกำลังเยาะเย้ยฉันในใจรึเปล่า” มาเตโอกล่าวและยิ้ม

มาเตโอขยับถอยหลัง 2-3 ก้าวและวิ่งเข้าหาบอลอย่างรวดเร็ว แต่ในขณะที่เขากำลังจะเตะบอล มีคนเรียกชื่อเขา ทำให้เขาเสียสมาธิยิงบอลไปที่กลางประตูและเดฟก็ยืนอยู่ตรงนั้น จึงเป็นการเซฟที่ง่ายสำหรับเดฟ

“ฟิล ว่าไง” มาเตโอหันกลับไปหาฟิล

มาเตโอเรียกฟิลด้วยน้ำเสียงที่ปะปนด้วยความโกรธเล็กน้อย และหันกลับมากล่าวกับเดฟ

“นายไม่บอกฉัน ตอนเขาเดินมาใกล้”

“ไม่ ฉันเองก็ไม่ได้มอง ฉันกำลังจดจ่ออยู่กับลูกบอล มัวคิดวิธีที่จะหยุดการยิงของนาย” เดฟกล่าว

เดฟ 3 มาเตโอ 2

“ขอโทษนะ ฉันแค่อยากจะถามอะไรหน่อย” ฟิลกล่าว

[ ภารกิจรายวันเสร็จสิ้น ]

[ คุณรับได้มากกว่า 2 ครั้งสำเร็จ ]

[ รางวัลภารกิจ ]

[ ได้รับ +100 Exp ]

[ +1 ความคล่องแคล่ว ]

[ อัพเลเวล ขอแสดงความยินดี ตอนนี้คุณอยู่ระดับที่ 2 ]

เดฟรู้สึกดีใจกับรางวัลและผลงานตัวเอง แต่เขายังยืนครุ่นคิดว่าหลังจากอัพเลเวล จะส่งผลดีต่อเขาอย่างไร

“เดฟ!” มาเตโอตะโกนเรียกเดฟอีกครั้ง แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากเดฟ

“เดฟ!” มาเตโอเรียกเดฟซ้ำอีกครั้งด้วยการตะโกนเสียงดังขึ้น ทำให้เดฟตื่นจากภวังค์

“อะไร มาเตโอ” เดฟกล่าวหลังจากได้สติและกล่าวต่อเพื่อปกปิดความลับเกี่ยวกับ Ai “มีอะไรรึเปล่า”

“นายพอใจถึงขั้น เพ้อฝันเลย?” มาเตโอถาม

“เปล่า ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อย” เดฟกล่าวพลางส่ายหัว

“มีอะไรกวนใจนายหรือเปล่า?” มาเตโอถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรจริงๆ” เดฟตอบและยิ้มให้มาเตโอ

“ถ้าอย่างนั้นไปทานข้าวกัน” มาเตโอกล่าวและแตะที่ไหล่ของเดฟ

“มีเรื่องอะไร บอกฉันได้ ฉันยินดีช่วยนาย” มาเตโอกล่าวอย่างจริงจิง

…

หลังจากทานข้าวเสร็จ เดฟจึงบอกลาเพื่อนๆ ภายในทีม และโค้ช หลังจากนั้นเขาจึงเดินมาหามาเตโอ มาเตโอจึงกล่าวติดตลกกับเขา

“วันหลังให้ฉันแก้ตัวด้วยนะ วันนี้นายโชคดี วันหน้านายคงได้เลี้ยงอาหารกลางวันฉัน” มาเตโอกล่าวแล

ะยิ้มให้เดฟ

เดฟยิ้มและเดินออกจากสนามซ้อม เขาเดินอย่างรวดเร็วไปยังรถ เขาขึ้นรถพร้อมรอยยิ้ม และขับรถออกจากสนามซ้อมทันที

…………………