บทที่ 8 เส้นทางชีวิต

ในฐานะแพทย์มือใหม่ มีสิ่งที่เธอต้องเรียนรู้ในความเป็นจริงเยอะมาก ดีที่เข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดี เธอเองก็อ่อนน้อมถ่อมตนและกระตือรือร้น เคารพรุ่นพี่ทุกคนในฐานะครูและทำงานอย่างมีความสุขเต็มที่

สำหรับเธอนี่เรียกได้ว่าเป็นชีวิตใหม่ เต็มไปด้วยความหวังและมีแรงบันดาลใจเต็มเปี่ยม

ย้อนกลับไปเมื่อตอนอายุ 22 ปี เธอเป็นเด็กสาวได้ปฏิเสธข้อเสนอในการเดินทางไปต่างประเทศ และแต่งงานเพราะความรักราวกับแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟ เคยคิดบ้างไหมว่าวันหนึ่งจะได้สวมเสื้อกาวน์สีขาวตามที่เธอใฝ่ฝัน?

ลาก่อน หลิวเจิงในอดีต เธอบอกกับตัวเอง

เธอในวันนี้ หลุดพ้นจากพันธนาการแล้ว ลอยขึ้นฟ้า โบยบินดั่งสายลมที่บางเบาราวนกนางแอ่น

เพียงชั่วพริบตาก็ทำงานในโรงพยาบาลได้สองเดือนแล้ว บอกตามตรงว่าเหนื่อยมาก ทุกวันต้องตื่นแต่เช้า นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินข้ามเมืองเพื่อไปทำงาน เมื่อกลับบ้านก็มืดค่ำ ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยดวงดาว สมมติฐานคือไม่มีหมอกควันและท้องฟ้าเปิดพอให้ดูดาว

ทว่าชีวิตแบบนี้เป็นอะไรที่เหนื่อยแต่มีความสุข ยิ่งกว่านั้น ระหว่างที่ยุ่งจนเดินไม่ติดพื้น เธอไม่มีเวลาจะคิดถึงใครอีก ในสถานการณ์แบบนี้มันดีจริงๆ

อย่างไรเสีย เส้นทางชีวิตของคนเรานั้นไม่เคยเป็นเส้นตรง

วันหนึ่งก่อนถึงเวลาเลิกงาน เธอถูกเรียกไปที่ห้องทำงานผู้อำนวยการโรงพยาบาล ผู้อำนวยการบอกเธอว่ามีข่าวดี มีโควตาตำแหน่งฝึกงานแผนกศัลยกรรมระบบประสาทโรงพยาบาลเป๋ยหย่าหนึ่งตำแหน่ง โรงพยาบาลตัดสินใจส่งเธอไป

วินาทีนั้น เธอตกใจมากเสียจนไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อยู่พักหนึ่ง

โรงพยาบาลเป๋ยหย่า แผนกศัลยกรรมทรวงอก? เธอรู้สึกเหมือนตนเองเป็นเต่าน้อยที่คลานไปช้าๆ และสุดท้ายก็คลานเข้าไปในวังวนนั้นด้วยตัวเอง

“ว่าไง ไม่อยากไปเหรอ?” ราวกับผู้อำนวยการจะดูออกว่าเธอลังเล

“ไม่ใช่ค่ะ...เพียงแต่รู้สึกว่ามีคนตั้งเยอะในโรงพยาบาล ยังไงก็ไม่น่าจะหลุดมาถึงฉันได้” นี่เป็นโอกาสดี เธอเข้าใจดี ตามหลักการแล้วควรจะคว้าโอกาสไว้ถึงจะถูก แต่ในความรู้สึก เธอรู้สึกขัดแย้งอยู่ในใจของตัวเอง!

“คุณหมอหร่วน โรงพยาบาลนี้เล็งเห็นคุณ ให้การอบรมคุณ ถึงเวลาที่คุณต้องพิจารณาถึงเรื่องเฉพาะทางของคุณแล้ว โรงพยาบาลของเราขาดบุคลากรศัลยกรรมด้านสมอง คนอื่นอยากไปก็ไปไม่ได้ หากพลาดโอกาสนี้ไปคุณจะต้องเสียใจ เป๋ยหย่าเป็นโรงพยาบาลที่มีความชำนาญด้านนี้ในระดับประเทศ คุณได้เรียนรู้จากอาจารย์ที่นั่น ดีกว่าเรียนจากอาจารย์ในโรงพยาบาลของเรามาก แต่ทางโรงพยาบาลมีข้อแม้ว่าคุณจะต้องเซ็นสัญญา เมื่อฝึกงานกลับมาจะต้องทำงานให้กับโรงพยาบาลเป็นเวลาสิบปีไม่สามารถลาออกได้” ผู้อำนวยการพูด

เธอไม่สามารถตัดสินใจได้ในทันทีและลังเล “คือ...เป็นอาจารย์ท่านไหนทราบไหมคะ?” เธอรู้สึกเฉยๆ กับสัญญานี้ แพทย์มีหน้าที่รักษาคนไข้อยู่แล้ว จะรักษาที่ไหนก็เหมือนกัน เธอคิดว่าเขาอายุยังน้อย คงจะยังไม่ได้เป็นอาจารย์หรอกนะ?

“ฉันยังไม่รู้ คุณลองคิดดูก็แล้วกัน”

หร่วนหลิวเจิงก้าวเท้าหนักอึ้งกลับบ้าน ไม่ง่ายเลยกว่าจะสงบจิตใจหลังจากการพูดคุย จิตใจของเธอเริ่มปั่นป่วนอีกครั้ง

เสียงหัวเราะดังจากในบ้านเมื่ออยู่ที่หน้าประตู

ใครมา? เธอประหม่า

เมื่อเปิดประตู ก็มีบุคคลที่ไม่รู้จักที่มีผมสีทองพุ่งเข้ามาอุ้มเธอหมุนไปรอบๆ

“พี่! กลับมาแล้วเหรอ! คิดถึงพี่จะแย่!”

เธอถูกหมุนตัวจนเวียนหัว เธอพยายามโฟกัสด้วยความยากลำบากและตีหลังหร่วนหลาง “วางพี่ลง! พี่มีเรื่องจะพูด!”

หร่วนหลางจึงได้วางเธอลงอย่างว่าง่ายและมีท่าทางกลัวเธอเล็กน้อย “พี่ครับ อย่าด่าผมได้ไหม? พี่เขยสั่งสอนผมมาแล้ว...”

“เขาไม่ใช่พี่เขยนายแล้ว!” เมื่อได้ยินสรรพนามนี้ เธอหงุดหงิดและเสียงดังขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล บรรยากาศชื่นมื่นในบ้านกลับนิ่งไปในทันใด

“พี่...” หร่วนหลางดึงแขนเสื้อเธอ “อย่าโมโหสิ”

“สองเดือนมานี้หายไปไหนมา?” เธอถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่กลับไม่เคยติดต่อคนในบ้าน! โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้! เธอไม่โกรธสิแปลก!