บทที่ 7 นิ่ง

เขาบอกว่าตอนเย็นจะมา

เย็นที่ว่ามันคือตอนไหน? เลิกงาน? มื้อเย็น? หรือหัวค่ำ?

ด้วยเหตุนี้หร่วนหลิวเจิงจึงนั่งไม่ติดเก้าอี้ คิดอยู่ตลอดว่าจะเผชิญหน้ากับการต้องเจอเขาอีกครั้งอย่างไร สิ่งแรกที่ควรพูดคืออะไร

เธอรู้ตัวว่าเป็นเช่นนี้มันไม่ดีเลยและยังเป็นการฝ่าฝืนกฎถ่านไฟเก่าที่มอดดับไปแล้วที่ตั้งไว้ของตนเองก่อนหน้านี้ แต่อารมณ์ในจิตใจมันดูจะยากต่อการควบคุมอยู่บ้าง เธอสามารถนั่งอยู่นอกกระจกเฝ้าดูหยดน้ำเกลือได้อย่างสงบนิ่ง แต่กลับไม่สามารถหักห้ามความคิดนับไม่ถ้วนของการพบกันได้

เมื่อถึงเวลาสามสี่โมง โทรศัพท์ของเผยซู่เฟินดังขึ้น และอยู่ข้างหร่วนหลิวเจิง

เธอหันไปมอง คนที่โทรเข้ามาเป็น ‘จื้อเชียน’

“แม่คะ รับโทรศัพท์” เธอใจเต้นโดยไร้สาเหตุ

“ลูกไม่รับล่ะ?” เผยซู่เฟินกำลังพับผ้า เมื่อวางผ้าลงแล้วมองไปที่โทรศัพท์ก็เข้าใจ และเดินมา “ฮัลโหล จื้อเชียน?”

เสียงโทรศัพท์ของเผยซู่เฟินดังมาก อีกทั้งโรงพยาบาลก็เงียบ เธอได้ยินเสียงของเขาจากทางปลายสายทั้งหมด เพียงแค่ไม่สามารถจับใจความเนื้อหาได้

เธอจงใจเดินหนีไป

“อ้อ ได้ๆ เธอไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา พวกเราจัดการได้ ตอนนี้...” จู่ๆ เผยซู่เฟินก็หยุดพูดแล้วหันไปมองหร่วนหลิวเจิง “จื้อเชียน เธอตั้งใจทำงานก็พอ ฉันกลับไปทำอาหารเองได้ จริงๆ นะ”

“จื้อเชียนบอกว่าเขามีผ่าตัดด่วน ไม่มีเวลาเอาอาหารมาส่ง” เผยซู่เฟินวางสายแล้วพูดขึ้น

หร่วนหลิวเจิงโล่งอกได้เสียที

เธอเดาว่าหลังคำว่า ‘ตอนนี้...’ เผยซู่เฟินคงอยากจะพูดทำนองว่า ตอนนี้หลิวเจิงกลับมาแล้ว อะไรแบบนั้น...

อันที่จริงแม่ระวังมากไป จะพูดหรือไม่พูดก็ไม่เป็นไร เธอกับเขาอย่างไรก็ต้องเจอหน้ากันอยู่ดี

ยิ่งกว่านั้น การอยู่ในโรงพยาบาล ห่างกันไม่กี่ชั้น เธอเข้าๆ ออกๆ ก็มีโอกาสสูงมากที่จะได้เจอเขา

ในตอนนี้เธอคิดเช่นนี้จริงๆ อย่างไรเสีย สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือเธอเตรียมพร้อมสำหรับการเผชิญหน้ากับเขาทุกวัน แต่กลับไม่เคยเห็นเขาเลย

เป็นความตั้งใจ? หรือว่าไม่เจอจริงๆ?

หึ ก็ไม่มีอะไรให้คิดขนาดนั้น

พ่อค่อยๆ ฟื้นตัวและออกจากโรงพยาบาล คนคนนั้นไม่ปรากฏตัวอีกเลยราวกับหายไปจากโลกนี้แล้ว แม้แต่โอกาสที่เธอคิดจะคืนเงินให้เขาก็ไม่มี...

หลังออกจากโรงพยาบาลและเริ่มตั้งหลักได้ สิ่งแรกคือการหางาน

หลังจากใช้ชีวิตต่างแดนมาหกปี เรียนจบปริญญาโทและฝึกงาน จนเธอได้วุฒิการศึกษาทางการแพทย์ที่เธอใฝ่ฝัน หกปีนี้ต้องพบเจอความลำบากมากมาย เดินบนทางที่คดเคี้ยว แต่ในที่สุดก็ประสบผล

โรงพยาบาลระดับท็อปอย่างโรงพยาบาลเป๋ยหย่าคงไม่มีทางรับเธอเข้าทำงาน เธอเองก็เคยมีความคิดที่จะไป อันที่จริงเป็นเรื่องยากไม่น้อยที่นักศึกษาที่จบจากมหาวิทยาลัยในต่างประเทศอย่างเธอจะได้เข้าทำงานในโรงพยาบาลในเมืองนี้ ดังนั้นเธอจึงประเมินตนเองและมุ่งไปที่โรงพยาบาลทั่วไปหลายแห่ง ไม่นาน โรงพยาบาลซีเฉิงก็ตอบกลับ รับเธอเข้าทำงาน เพียงแต่โรงพยาบาลนี้อยู่ไกลจากบ้านมาก

ด้วยความรีบร้อนที่จะทำงานเธอจึงมองข้ามเรื่องนี้ไปและรีบไปรายงานตัว เมื่อเรื่องงานมั่นคงดีแล้ว มีงานทำแล้วก็อุ่นใจได้