[ตอนฟรี] ตอนที่ 57 : ปะทะกับนกนางแอ่นกลืนฟ้า

ได้ยินแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นนกนางแอ่นกลืนฟ้า ราชสีห์เก้าเศียร หรือหลงปี้ชรือ พวกเขาทั้งหมดถึงกับมึนงง

จวินเซียวเหยาคนเดียวดูถูกทั้งเผ่าโบราณ

“ทำไม คำพูดของข้าผิดตรงไหน?”

คำพูดของจวินเซียวเหยาราบเรียบอย่างมากโดยไม่มีอะไรหวือหวา

แต่ท่าทีที่หยิ่งยโสนี่เองที่ทำให้ราชสีห์เก้าเศียรและสิ่งมีชีวิตตัวอื่นโมโห

ทางฝั่งของมนุษย์ จีเสวียนและคนอื่นๆ ก็ประหลาดใจและมึนงงเช่นกัน

แม้แต่เขาก็ไม่กล้ายั่วยุราชสีห์เก้าเศียร นกนางแอ่นกลืนฟ้า และสิ่งมีชีวิตอื่นจากเผ่าโบราณในเวลาเดียวกัน

ดูถูกแค่เผ่าเดียวก็ทำให้สะบักสะบอมพอแล้ว

“ไอ้มนุษย์ แม้เจ้าจะเป็นบุตรพระเจ้าจากตระกูลโบราณ วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าได้ชดใช้แน่!”

นกนางแอ่นกลืนฟ้าเดือดดาล มันสะบัดปีกอย่างรุนแรงจนก่อให้เกิดพายุสีดำ

ทั่วทั้งโลกดูเหมือนจะถูกพัดผ่านด้วยลมดำมืด และกระแสลมรุนแรงกระทั่งพัดผู้บ่มเพาะที่อ่อนแอปลิวหายไป

ราชสีห์เก้าเศียรก็โมโหเช่นกัน หัวทั้งเก้าของมันคำรามอย่างพร้อมเพรียง ส่งเสียงดังกัมปนาทเหมือนฟ้าคำรามและสั่นสะเทือนไปทั่วฟ้าและผืนดิน!

“บุตรพระเจ้าแห่งตระกูลจวินคนนี้มีความมั่นใจจริงๆ หรือเขากำลังหาเรื่องตายกันนะ?” แม้ว่าหลงปี้ชรือจะโกรธเหมือนกัน แต่นางก็จดจำคำเตือนของบรรพบุรุษเชื้อสายชางหลงได้ นางจึงไม่ผลีผลาม

แต่หลงปี้ชรือถามตัวเอง แม้จะเปลี่ยนเป็นนาง มันก็ยังยากอย่างยิ่งที่จะรับมือนกนางแอ่นกลืนฟ้าและราชสีห์เก้าเศียรพร้อมกัน

เพียงหนึ่งในสองตัวนี้ก็สามารถกวาดล้างอัจฉริยะเผ่ามนุษย์ได้มากถึง8ใน10ส่วนแล้ว

ไม่ว่าใครก็ตามที่ต้องเผชิญสถานการณ์เดียวกันกับจวินเซียวเหยาในตอนนี้ มันต้องน่าขนลุกมากแน่ๆ

พายุดำมืดอันน่าสะพรึงถาโถมเข้าใส่

บนร่างกายของจวินเซียวเหยา ร่างเงาของเทพนรกปกปักได้ปรากฏ

เขาก้าวออกไปในอากาศ ยืนอย่างตระหง่านด้วยสองมือไพล่หลัง เส้นผมเงางามราวคริสตัลสะท้อนแสงปลิวสยายไปตามลม

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเป็นเหมือนประติมากรรมที่องค์เทพลงมือปั้นเอง มันชัดเจนกระจ่างใสราวทะเลสาบที่เงียบสงบ ดูไร้เทียมทานและไร้ที่ติ

ท่าทางลักษณะนี้ทำให้หญิงสาวหลายคนมีความเชื่อมั่นและคอยอธิษฐานให้กับจวินเซียวเหยาในใจของพวกนาง

“จะตายอยู่แล้ว เจ้ายังเสแสร้งอยู่อีกรึ?”

ด้านล่าง เซียวเฉินแค่นเสียงเย็นชาในใจ

เขาไม่มีวันยอมรับว่าเขาไม่เพียงแค่อิจฉาสถานะของจวินเซียวเหยา แต่ยังรวมไปถึงรูปลักษณ์อีกด้วย

“สองสัตว์ป่าจะมางัดกับโลกกว้างได้ยังไง?”

จวินเซียวเหยากระซิบอย่างไม่แยแส ในที่สุดร่างของเขาก็เคลื่อนไหว

พลังเทพคชสารทลายโลกันตร์ถูกกระตุ้นเต็มกำลัง และ 70,000 อนุภาคคชสารยักษ์ก็ฟื้นฟูอย่างพร้อมเพรียงในขณะนี้

ทันใดนั้น โลหิตทองคำก็โหมกระหน่ำออกมาเหมือนคลื่นยักษ์สึนามิ

ด้วยการกวาดม้วนออกไปบนท้องฟ้า มันควบแน่นอย่างจางๆ เป็นร่างเงาของเทพคชสารทองคำที่สั่นสะเทือนฟ้าและทลายดวงดาว

เขาต่อยออกไปจังหวะเดียวกันกับที่เทพคชสารทองคำฟาดงวงลง

พายุดำมืดด้านหน้าถูกฉีกทิ้งโดยกระแสลมจากกำปั้นของจวินเซียวเหยาทันที!

เห็นแบบนี้ นกนางแอ่นกลืนฟ้าจึงกระพือปีกอีกครั้งปล่อยขนปีกสีดำนับไม่ถ้วนบินออกมา มันดูเหมือนฝนสีดำที่สามารถทำลายโลกได้

นี่คือเคล็ดทักษะอันทรงพลังของเผ่านกนางแอ่นกลืนฟ้า ลูกศรปีกทมิฬ

หากผู้บ่มเพาะขอบเขตสะพานศักดิ์สิทธิ์ตกอยู่ภายใต้ทักษะนี้ เขาจะถูกเจาะผ่านทันทีโดยไร้ทางหนี

สีหน้าของจวินเซียวเหยายังคงราบเรียบ

เขาไม่แม้แต่กระตุ้นการป้องกัน แต่กลับพุ่งออกไปโดยตรงด้วยท่าทางที่องอาจ

“แส่หาที่ตาย!” นกนางแอ่นกลืนฟ้าเอ่ยอย่างเย็นชา

อย่างไรก็ตาม วินาทีต่อมา ดวงตาของนกนางแอ่นกลืนฟ้าราวกับจันทร์สีเลือดที่หยุดชะงัก ปีกดำทั่วทั้งตัวตั้งชัน หนังศีรษะชาไปหมด!

มีเสียงเหล็กตกพื้นดังสนั่น

มันคือเสียงลูกศรปีกทมิฬที่ปะทะเข้ากับร่างกายเปล่าๆ ของจวินเซียวเหยา

ขนาดลูกศรปีกทมิฬที่สามารถเจาะทะลวงยุทธภัณฑ์ชั้นยอดได้ เมื่อปะทะเข้ากับร่างกายของจวินเซียวเหยา กลับทำไม่ได้แม้แต่รอยขีดข่วน!

“แค่นี้หรอ?”

จวินเซียวเหยาเย้ยหยัน เขาสยายปีกมารออกมาจากด้านหลังและร่างเงาของเขากะพริบมาโผล่ตรงหน้านกนางแอ่นกลืนฟ้าในทันที

เขาไม่ได้เป่านกหวีดหรือตีระฆังบอกก่อน แค่ต่อยออกไปเท่านั้น!

กำปั้นทองคำส่องแสงเจิดจ้า ทำให้ท้องฟ้าสว่างไปทั่ว

ในเวลาเดียวกัน นกนางแอ่นกลืนฟ้าปล่อยเสียงกรีดร้องออกมา ปีกข้างหนึ่งของมันถูกบดขยี้และเลือดของมันก็สาดกระจายออกไปตามเส้นขอบฟ้า

“ไอ้มนุษย์ แกมันบ้าเกินไปแล้ว!” ราชสีห์เก้าเศียรพุ่งมาหาทันที

มันก็ตะลึงในความไร้เทียมทานของร่างกายของจวินเซียวเหยาจนถึงตอนนี้ และเพิ่งจะรู้สึกตัวพร้อมกับพุ่งตรงมา

หัวทั้งเก้าของราชสีห์เก้าเศียรคำรามอย่างพร้อมเพรียง ก่อให้เกิดคลื่นเสียงที่มองเห็นด้วยตาเปล่ากระจายออกไปจนทำให้ความว่างเปล่าตรงหน้าเหมือนจะบิดเบี้ยว

นี่คือเคล็ดทักษะชั้นยอดของเผ่าราชสีห์เก้าเศียร ราชสีห์คำราม

ด้วยเสียงคำรามดังสนั่น มันสามารถถล่มท้องฟ้าให้พังทลายได้!

ผู้บ่มเพาะบางคนที่อยู่รอบๆ ป่ารีบกระตุ้นพลังปราณเพื่อปกป้องรูทวารทั้งเจ็ดของตัวเอง

แต่กระนั้น มันก็ยังมีผู้บ่มเพาะบางคนที่ชะงักจากคลื่นกระแทกจนเลือดไหลออกทางปากและจมูก พวกเขาเกือบสิ้นสติไป

ด้วยพลังอันน่าสะพรึงขนาดนี้ ผู้หนึ่งสามารถจินตนาการออกได้เลยว่าจวินเซียวเหยาที่เป็นจุดศูนย์กลางจะต้องแบกรับแรงกดดันมากขนาดไหน

อย่างไรก็ตาม จวินเซียวเหยายังคงสงบ

เทพนรกปกปักถูกสำแดงออกมาปะทะเข้ากับคลื่นเสียง ก่อให้เกิดระลอกคลื่นโดยรอบหลายครั้ง แต่มันก็ไม่สามารถทะลวงการป้องกันได้

จวินเซียวเหยาใช้โอกาสนี้ยกแขนขึ้นและกำมือออกไป พลังปราณอันไร้ที่สิ้นสุดได้ปะทุออกมาเปลี่ยนสภาพเป็นหอกเทพอเวจี และขว้างมันออกไปทะลุร่างของนกนางแอ่นกลืนฟ้าโดยตรง

เลือดสาดกระเซ็น ขนนกกระจัดกระจาย!

นกนางแอ่นกลืนฟ้าหวีดร้องเสียงแหลมสูงด้วยความทรมาน

จวินเซียวเหยาก้าวออกมา เขาดันฝ่ามือออกไปพร้อมกับจับร่างกายของนกนางแอ่นกลืนฟ้า จากนั้นก็ฉีกมันทั้งตัวทันที!

ควัฟ!

ร่างทั้งร่างของนกนางแอ่นกลืนฟ้าถูกแบ่งเป็นสองส่วน!

ฉากนี้น่าตกตะลึงสุดขีด!

“หลิงหลง ข้ากลับไปเมื่อไหร่ ข้าว่าจะทำไก่หย็องกินสักหน่อย”

จวินเซียวเหยาโยนร่างของนกนางแอ่นกลืนฟ้าที่ถูกฉีกออกเป็นสองส่วนให้กับจวินหลิงหลงที่อยู่ด้านหลัง

ผู้บ่มเพาะที่รับชมอยู่ถึงกับมึนงง

พวกเขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม?

ใช้นกนางแอ่นกลืนฟ้าผู้โด่งดังเป็นวัตถุดิบ แถมยังมอบชื่อที่โคตรจะดูถูกอย่าง ไก่หย็อง?

“เจ้าอาละวาดเกินไปแล้ว!”

ราชสีห์เก้าเศียรบ้าคลั่ง

แม้ว่ามันจะไม่เกี่ยวข้องอะไรมากนักกับนกนางแอ่นกลืนฟ้า แต่ทั้งสองก็เป็นเผ่าโบราณเหมือนกัน ดังนั้นมันจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจ

“น่าขันที่เจ้าอยากให้ข้าเป็นผู้ติดตาม แต่เจ้าไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะเป็นพาหนะของข้าเลย”

คำพูดของจวินเซียวเหยาทำให้หัวทั้งเก้าของราชสีห์เก้าเศียรคำรามอย่างโกรธแค้น

สำหรับเชื้อสายของราชสีห์เก้าเศียร คำต้องห้ามที่สุดสำหรับพวกมันก็คือได้ยินคำว่าพาหนะ

เพราะบรรพชนของพวกมันเคยถูกเปลี่ยนให้เป็นพาหนะมาแล้วโดยพระโพธิสัตว์

ความอับอายนี้ถูกสลักลงในสายเลือด!

“แส่หาความตาย ตราประทับราชสีห์หาญกล้า!”

ราชสีห์เก้าเศียรเดินหน้าเต็มกำลังและปลดปล่อยเคล็ดทักษะประจำเผ่าออกมาโดยตรง

ตราประทับราชสีห์หาญกล้า นี่คือทักษะที่น่าสะพรึงถึงขีดสุดจนเกือบจะไปถึงระดับพลังของมังกรที่แท้จริงอยู่แล้ว

รอบตัวราชสีห์เก้าเศียรเต็มไปด้วยแสงทองคำ มันควบแน่นตราประทับโบราณทองคำพร้อมกับอักขระนับไม่ถ้วนออกมา

ความว่างเปล่าสั่นสะเทือน สวรรค์และโลกสั่นไหว!

การเคลื่อนไหวนี้ทรงพลังจนถึงขั้นที่ทำให้หลงปี้ชรือ จีเสวียน และหัวกะทิคนอื่นๆ รู้สึกเย็นวาบในหัวใจ

พวกเขาถามตัวเอง ถ้าพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีนี้ พวกเขาจะต้องจ่ายราคามหาศาลแน่ๆ

สายตาของจวินเซียวเหยายังคงเหมือนเดิม แม้จะอยู่ต่อหน้าการโจมตีที่ทรงพลังถึงเพียงนี้ เขาก็ยังรักษาความสุขุมไว้ได้อย่างยอดเยี่ยม

บนหน้าอกของจวินเซียวเหยา มีประกายแสงเจิดจ้ารวมตัวกันเหมือนดวงอาทิตย์จิ๋วกำลังจะปรากฏ

ทันใดนั้น รัศมีแสงพร้อมกับพลังอันน่าหวาดกลัวก็ปะทุออกมาราวกับภัยพิบัติจากสวรรค์

เมื่อประกายแสงส่องผ่านไปแห่งใด ระลอกคลื่นจะกระจายในความว่างเปล่า และขุนเขาโดยรอบจะระเบิดพังทลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

มันคือทักษะพลังจากสุดยอดกระดูก เทพชิงแสง

รูปแบบที่สมบูรณ์ที่สุดของทักษะพลังนี้คือ หัตถ์พระเจ้า และจวินเซียวเหยาได้เข้าใจมันอย่างแจ่มแจ้งสมบูรณ์แล้ว

มันเพียงแค่ในสถานการณ์ปัจจุบันยังไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใช้งานหัตถ์พระเจ้า แค่พลังเทพชิงแสงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะรับมือแล้ว

ครืนน!

แสงสว่างเจิดจ้าของพลังเทพชิงแสงเข้าปะทะกับตราประทับราชสีห์หาญกล้าและระเบิดมันทิ้งโดยตรง จากนั้นก็พุ่งใส่ราชสีห์เก้าเศียรโดยไม่ลดความเร็ว

ราชสีห์เก้าเศียรหวาดกลัวจนวิญญาณสั่นเทิ้ม แผงคอของมันถึงกับลุกชัน

มันรีบหลบหลีก แต่ยังคงถูกพลังเทพชิงแสงทะลวงผ่านอยู่ดีและสี่หัวก็ร่วงหล่นในคราเดียว

โลหิตพวยพุ่งเหมือนน้ำพุทันที!

(หากมีคำแนะนำหรือข้อติเตียน สามารถคอมเมนท์เพื่อบอกกล่าวได้นะครับ ^ ^ ขอบพระคุณมากครับที่สละเวลาอ่านจนจบ)