1037 - สถานการณ์ที่เลวร้ายในทุ่งดวงดาวหมีใหญ่ 

1037 - สถานการณ์ที่เลวร้ายในทุ่งดวงดาวหมีใหญ่

“ในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา กระแสน้ำขึ้นและลง มีหลายสิ่งเกิดขึ้นมากเกินไป มันคาดเดาไม่ได้เหมือนกับมหาสมุทรอันกว้างใหญ่”

เย่ฟ่านถอนหายใจ และหลังจากเพลิดเพลินกับอาหาร เขาก็จ่ายเงินและเดินลงไปด้านล่างของอาคาร

“คนผู้นั้น…”

ผู้บ่มเพาะจ้องมองที่หลังของเย่ฟ่านอย่างสงสัย จากนั้นมองไปยังเด็กวัยห้าขวบที่เขาอุ้มอยู่ ใบหน้าของเขาซีดเซียวทันที

“เป็นไปได้ไหมที่เขาจะกลับมาแล้ว”

เมื่อคนอื่นเห็นสีหน้าของเขาทุกคนก็เดินเข้ามาถามด้วยความสำเร็จ

“พี่ฉีเกิดอะไรขึ้น”

“ถ้าข้าจำไม่ผิด นั่นเป็นชายที่อยู่ในทะเลเหนืออย่างแน่นอน” ผู้บ่มเพาะแซ่ฉีดูจริงจังมาก

ในวันนี้ ข่าวแพร่สะพัดทั่วเสิ่นโจวตะวันออก คนที่หนีจากดวงตาแห่งทะเลเหนือกลับมาแล้ว!

ทันทีที่ข่าวลือนี้กระจายออกไปโลกทั้งใบก็เปลี่ยนไปก็สั่นสะเทือนทันที ข่าวนี้ยังน่าตกใจยิ่งกว่าเหตุการณ์ที่หยินเทียนเต๋อมุ่งหน้าไปทิศตะวันตก ไม่รู้ว่ามีกี่คนในโลกที่รอให้เย่ฟ่านกลับมา

เขาน้าวเกาทัณฑ์และยิงสังหารปรมาจารย์ฎีกาทองนับร้อย จบชีวิตของ 5 องค์ชายอีกาทองในวันเดียว ทะเลเหนือถูกเปลี่ยนเป็นสีทองจากเลือดของอีกาเหล่านั้น

หลังจากนั้น เขาถึงกับฆ่าอัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามของโลก ตัดหัวของพวกเขาด้วยรัศมีแห่งการอยู่ยงคงกระพัน ซึ่งทำให้ทั้งโลกตกตะลึง

ตอนนี้ คนผู้นี้กลับมาแล้ว แน่นอนว่าการปรากฏตัวของเขาย่อมทำให้สายตาของผู้คนทั้งโลกกวาดมองมันในทิศทางนี้ทันที

ลู่หยาพุ่งออกมาจากดินแดนบ่มเพาะของตัวเองด้วยความโกรธ ภายใต้เสียงคำรามดังกึกก้องเขาข้ามประตูมิติมุ่งหน้าสู่เสิ่นโจวตะวันออกทันที

“ไม่เพียงแค่เขาจะรอดชีวิตกลับมาเท่านั้น ความแข็งแกร่งของเขายังน่าอัศจรรย์อย่างถึงที่สุด…”

เทพธิดาอี้ชิงอู่กล่าวกับตัวเอง ตอนนี้หลังจากที่หยินเทียนเต๋อจากไปนางก็ทะยานขึ้นสู่ตำแหน่งยอดฝีมืออันดับ 1 ของโลกไปโดยปริยาย

ทันทีที่เย่ฟ่านปรากฏตัว ความสนใจของผู้คนทั้งหมดก็มุ่งไปในทิศทางนั้นทันที!

……..

ทุ่งดาวโบราณหมีใหญ่... ในโลกอำพรางสวรรค์... ชายร่างกำยำที่สูงกว่าคนธรรมดาทั่วไปกำลังหลบหนีการไล่ล่าอย่างทุลักทุเล

ด้านหลังมีภาพธรรมที่พร่ามัวของยอดฝีมือบางคนไล่ตามมาอย่างรวดเร็ว

“เก้ากระบี่จักรพรรดิอสูร การเปลี่ยนแปลงของเต๋า!”

ชายร่างกำยำตะโกนและยิงลำแสงที่พร่ามัวสีดำ 2 เส้นตัดศีรษะยอดฝีมือที่ไล่ตามหลังมาทันที

“ศิลปะอันศักดิ์สิทธิ์ที่จักรพรรดิชิงทิ้งไว้นั้นแข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ แต่ก็น่าเสียดายที่เจ้ามาพบข้า ท้ายที่สุดฐานการบ่มเพาะของเจ้ายังต่ำเกินไป”

ชายผู้อยู่เบื้องหลังคว้าศรีษะของเขาที่ตกลงมาบนพื้นหยิบขึ้นมาต่อกับร่างกายอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ข้าอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว หากจะตายคงตายไปตั้งแต่แรก มันไม่มีทางที่ข้าจะตายเพราะคนอย่างเจ้า!” ผังป๋อตะโกน

เขามีคิ้วหนาและตาโต ร่างกายแม้ว่าจะอาบไปด้วยเลือดแต่ก็เต็มไปด้วยความดุดันและโหดร้าย ด้วยทักษะของจักรพรรดิอสูรเขาดิ้นรนเอาชีวิตรอดมาหลายปีและไม่มีผู้ใดทำอันตรายต่อเขาได้

…….

ภายในดินแดนทุรกันดารของภาคเหนือ ทะเลทรายสีแดงทอดยาวหลายพันลี้ ดวงตาของวานรศักดิ์สิทธิ์แดงก่ำด้วยความโกรธ ร่างกายของเขามีรอยแตกจากบาดแผลมากมาย

กระบองสีดำในมือของเขาก็เปื้อนไปด้วยเลือด เบื้องหลังของเขาคือคนเถื่อนร่างกายใหญ่โตที่ถือกระบองกระดูกอย่างดุร้าย เขากำลังอุ้มหลี่เหอซุยซึ่งร่างกายซีกหนึ่งถูกทำลายไปแล้วอยู่ในอ้อมแขน

“องค์ชายศักดิ์สิทธิ์ อย่าต่อต้านอีกเลย” อีกด้านหนึ่งมีคนเย้ยหยัน

“เข้ามาอีกครั้ง ข้าจะแสดงให้เห็นว่าสายเลือดของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์เผ่าพันธุ์โบราณทรงพลังมากแค่ไหน!”

วานรศักดิ์สิทธิ์คำรามด้วยความโกรธ เส้นขนสีทองของเขาอาบไปด้วยเลือดสีแดงเข้ม

“องค์ชายศักดิ์สิทธิ์เจ้าควรจะรู้ว่าสายเลือดของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์นั้นสูงส่งแค่ไหน อย่างไรก็ตามต่อให้เจ้าสูงส่งกว่านี้ก็ไม่มีทางเทียบกับทายาทของจักรพรรดิอมตะ(ลูกสือฮ่าวมั้ง)ได้”

ยอดฝีมือที่กำลังไล่ล่าทุกคนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“โอ้ หรือว่าทายาทของจักรพรรดิอมตะเป็นคนออกคำสั่งให้พวกเจ้าเป็นคนไล่ล่าข้า หรือว่าเขาจะลงมือด้วยตัวเอง!” ดวงตาของลิงเป็นประกายสดใส

ยอดฝีมือที่ไล่ล่าสังหารพวกเขามีรอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้า เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธเพียงยิ้มเย้ยหยันเท่านั้น

“ถ้าข้ารู้เร็วกว่านี้ ตอนที่เย่ฟ่านตัดมันออกจากหินในทะเลสาบหยกข้าคงฆ่ามันไปตั้งแต่แรก มันไม่มีทางที่ข้าจะปล่อยให้เจ้าสาระเลวน้อยนั่นตกอยู่ในมือของราชาหมาป่าตาขาวของพวกเจ้าได้!”

หลี่เหอซุยที่กำลังจะตายกล่าวด้วยความยากลำบาก

“ลำพังแค่พวกเจ้าหรือ เพียงข้าใช้นิ้วเดียวก็ปราบปรามพวกเจ้าได้แล้ว นับประสาอะไรกับทายาทจักรพรรดิอมตะ”

“ปราบปรามมารดาเจ้า ข้ากำลังจะตายอยู่ที่นี่ ส่วนเจ้าก็หนีไม่รอดเช่นกัน” หลี่เหอซุยตะโกนอย่างเคียดแค้น

“ถูกต้อง หลังจากที่เย่ฟ่านกลับมาต่อให้เป็นทายาทของจักรพรรดิอมตะก็ไม่มีทางรอดชีวิตได้ นับประสาอะไรกับตัวเจ้า”

“ครืน!”

กระบองสีดำขยายใหญ่ขึ้นนับหมื่นเท่า วานรศักดิ์สิทธิ์ลงมือตอบโต้เป็นครั้งสุดท้ายด้วยความโกรธ

“ข้าจะทุบเจ้าให้ตายที่นี่!”

…….

ในภาคใต้ของดินแดนรกร้างตะวันออก บนแท่นหยกอันตระหง่านและสูงส่งของตระกูลจี้ แสงจันทร์ส่องลงมาจากด้านบนและหญิงสาวในชุดสีม่วงก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวด้วยความงุนงง

หลังจากนั้นไม่นาน ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ร่างอาบไปด้วยเลือดก็ปีนขึ้นมาบนแท่นหยกนี้

“ผู้คนมากมายเสียชีวิตในสนามรบ แต่เจ้าหมาดำสาระเลวตัวนั้นไม่รู้ว่ามันพาเด็กหญิงตัวน้อยไปอยู่ที่ไหน?”

หญิงสาวถูกปกคลุมด้วยแสงจันทร์เย็น สว่างและสดใสเหมือนเทพธิดาจากสรวงสวรรค์ นางจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้นอกจากจี้จื่อเยว่

“ข้าหวังว่าเจ้าหมาตัวนั้นจะยังไม่ตาย ค่ายกลเคลื่อนย้ายทางไกลของมันยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง” จี้ฮ่าวเยว่ถอนหายใจ

แสงดาวที่ส่องประกาย ระยะทางที่ไม่มีที่สิ้นสุดจี้จื่อเยว่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว จ้องมองที่ปลายอีกด้านหนึ่ง

…

ในทุ่งดาวจื่อเว่ยที่ห่างไกลเย่ฟ่านก็กำลังมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวเช่นกัน

ในค่ำคืนอันเงียบสงบนี้ เขาคิดถึงญาติพี่น้องที่บ้านเกิด และคิดถึงทุกสิ่งที่ทุ่งดาวหมีใหญ่

เขายังจำฉากที่เขาอำลาทุกคนได้ จี้จื่อเยว่ยิ้มและหลั่งน้ำตา คำพูดของนางยังคงก้องอยู่ในหูของเขา

“ในตอนกลางคืน ข้าจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว มองไปอีกด้านหนึ่งและอวยพรให้เจ้ามีความสุข ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่อีกฝั่งหนึ่ง”

เมื่อนึกถึงเพื่อนเก่าเหล่านั้นหัวใจของเขาก็สั่นระรัว

ผู้ที่ควรถูกฆ่าตายหมดแล้ว ปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์นิกายยืนหยางก็เสียชีวิตเช่นกัน หวังเถิงและยอดฝีมือรุ่นยาวคนอื่นก็ถูกฆ่าตายไปแล้ว สหายเก่าของเขาไม่ควรมีศัตรูหลงเหลืออยู่ แต่เย่ฟ่านกลับเกิดความหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา

ในฐานะผู้สืบทอดของจักรพรรดิชิงผังป๋อได้รับการคุ้มครองโดยเผ่าพันธุ์อสูรทั้งหมด หลี่เหอซุยและคนอื่นๆ เป็นลูกหลานของจอมโจรผู้ยิ่งใหญ่

“ทำไมทุกครั้งที่ข้ามองขึ้นไปที่ท้องฟ้าจิตใจของข้าถึงสั่นระรัวแบบนี้”

เย่ฟ่านยืนอยู่บนยอดเขา ปกคลุมไปด้วยแสงจันทร์ ร่างกายของเขาเปล่งประกาย เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวและครุ่นคิดด้วยความกังวล

“บางทีลางสังหรณ์ของข้าอาจเป็นจริง พวกเขากำลังมีปัญหาใหญ่ ตอนนี้พวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากมาก พวกเขากำลังหลงทางระหว่างความเป็นและความตาย พวกเขาต้องการให้ข้ากลับไป ข้าต้องกลับไป!” เขาลุกขึ้นทันที

….