เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 3 บทที่ 4: บาเรลล่า เดริชาและข้า
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 3 บทที่ 4: บาเรลล่า เดริชาและข้า
.
(วอลสัน)
ร่างกายของข้าในชีวิตใหม่นี้มีความรู้สึกต่อเพศตรงข้ามมากกว่าชีวิตก่อนของข้าเสียอีก
ในชีวิตที่ผ่านมา ช่วงหกปีที่ข้ายังโสด ข้าไม่จำเป็นต้องจัดการกับความต้องการทางเพศของข้าเลย เพราะข้าไม่จำเป็นต้องปลดปล่อยความต้องการทางเพศกับหนังโป๊บ่อยเท่าร่างกายเด็กนี้
บางทีอาจเป็นเพราะสาวๆ ที่อยู่รอบตัวข้าหรือเพราะหญิงสาวในโลกนี้ล้วนงดงาม แรงกระตุ้นความปรารถนาทางโลกของข้าจึง...
ถ้าข้าไม่ 'จัดการ' ความต้องการนี้เป็นครั้งคราว ข้าคงจะสูญเสียการควบคุมและมีหวังได้สร้างเผ่าพันธุ์ร่วมกับเอนเดอร์แมน เอลฟ์และมนุษย์กิ้งก่าไปแล้ว
พอพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ข้าจะบอกเจ้าถึงสิ่งที่น่าสนใจที่ข้าพบโดยบังเอิญ [ลูกเมือก] ที่ได้มาจากสไลม์เป็นวัสดุที่สมบูรณ์แบบมากสำหรับ... สำหรับการจัดการกับความต้องการบางอย่างของผู้ชาย ถ้าเจ้าเป็นผู้ชาย เจ้าคงจะเข้าใจว่าพวกมันใช้ทำอะไร
แต่...อืม ถ้าข้าจะเผลอไปทำอะไรไม่ดีลงไป...เมื่อพิจารณาจากอายุที่ถูกต้องตามกฎหมายในโลกนี้ที่สิบห้าปีแล้ว ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นปัญหามากนัก
เกรซเองก็ดูเหมือนจะเป็นคนที่ยอมให้ข้าทำตามที่ข้าต้องการ ส่วนเมล่อนดูจะชอบพอข้าอยู่แล้ว….
เดี๋ยวก่อน หยุด!
ดูเหมือนว่า 'การปลดปล่อย' ในตอนนี้ยังไม่เพียงพอ ข้าต้องจัดการกับความต้องการนี้อีกครั้ง
ข้าจะใช้ [ลูกเมือก] เพื่อปลดปล่อยอีกครั้ง คุณนอช (ผู้สร้างมายคราฟ) ได้โปรดอย่าโกรธกับสิ่งที่ข้ากำลังำทอยู่เลย
ยามนี้ข้าดูเหมือนคนที่ไม่มีเหตุผลเสียแล้ว...จริงๆ ถ้าจะมีอะไรกัน ข้าขอในตอนที่อายุ 18 ดีกว่า เพราะว่าข้าไม่คุ้นชินเลยกับหลักของโลกใบนี้ อายุสิบห้ามันก็แค่มัธยมปีสามเองนะ
...แต่พอมาคิดดูแล้ว เมล่อนก็ดูเหมือนอีกหนึ่งเดือนเมล่อนก็จะอายุสิบแปด... เหวอ ไม่สิ! หยุดนะเจ้าความต้องการทางเพศของข้า! ใจเย็นๆ ไว้ก่อนตัวข้า! จงอ่อนลงเสีย!
เมื่อข้ามาถึงชั้นหนึ่งในขณะที่ยังคงรักษาแนวคิดของนักปราชญ์ไว้ เพื่อไม่ให้ความคิดของข้าผิดเพี้ยนไปเป็นผิดเพี้ยนยิ่งกว่าเดิม ข้าก็สังเกตเห็นว่าบาเรลล่าอยู่ที่นี่แล้ว
นางมาฝึกงาน ก่อนที่จะเริ่มงาน
มันเป็นคำขอของนางเอง แม้ว่านางจะยังมีเวลาอีกประมาณหนึ่งเดือนก่อนที่นางจะจบการศึกษาจากสถาบันการศึกษาก็ตาม
“อรุณสวัสดิ์ เจ้าวอลสันปัญญาอ่อน” ขณะที่พูดเช่นนั้น บาเรลล่าก็ยืนอยู่ที่โต๊ะทำครัว โดยกำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหารบางอย่าง
“อรุณสวัสดิ์” ข้าหยิบขนมปังออกมาจากกระเป๋าเก็บของของข้าและกำลังจะเริ่มกินมัน แต่ข้าก็หยุดทำเช่นนั้น เนื่องจากบาเรลล่าจ้องมองมาที่ข้าอยู่
“เอาสิ่งที่เจ้าเรียกว่า 'อาหาร' ออกไปเลย ข้ากำลังทำอาหารเช้าให้เจ้าอยู่นะ อีกครู่เดี๋ยวมันก็จะเสร็จสิ้นแล้ว”
“เจ้าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรเนี่ย? การทำอาหารเช้าให้ข้าทุกวันดูเหมือนจะไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบเพื่อนทั่วไปเลยนะ” ขณะที่พูดเช่นนั้น ข้าก็ยังคงเดินไปที่ขอบหน้าต่างและหยิบกระป๋องรดน้ำต้นไม้ลงไปในกระถางเล็กๆ
เมล็ดพันธุ์ที่นางไม้มอบให้ข้าตอนนี้กลายเป็นเหมือนดอกไม้ทั่วไปแล้ว ดังนั้นขอเรียกมันว่าเจ้ากระถางขนาดเล็กเพื่อความสะดวกแล้วกัน
ดูเหมือนว่าดอกไม้ต้นนี้จะเป็นพันธุ์ กระดิ่งลมสีม่วง
ตอนนี้มันสามารถพูดคำง่ายๆ เช่น "สวัสดี--", "อยากนอน --"," แสง --", "น้ำ--" และอื่นๆ
ตอนนี้มันเงียบไปแล้ว ดังนั้นมันคงกำลังหลับอยู่
“...แล้วเจ้าคิดว่าความสัมพันธ์ของเราเป็นยังไงกันหรือ?” จู่ๆ บาเรลล่าก็มองมาที่ข้า ทำไมนางถึงดูเหมือนจะคาดหวังอะไรบางอย่างอยู่กันนะ?
“นายท่านกับสาวใช้” ข้ากล่าว
“...ว้าว เกินไปแล้วนะ ข้าอุตส่าห์คิดว่าจะตอบอะไรดีๆ เสียอีก...” บาเรลล่าทรุดตัวลงทันที "ข้าถึงขั้นทำอาหารเช้าให้เจ้ากับตัวกินฟรี แต่เจ้ากลับคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ งั้นหรือ..."
อา จริงสิ มีตัวกินฟรีอยู่ด้วย
ข้าเดินไปที่ห้องรับแขก มองไปที่หญิงสาวผมเงินที่นอนอยู่บนโซฟา
การที่เจ้าหญิงของประเทศไม่สามารถอยู่ในโรงแรมได้มันเป็นไปได้อย่างไรกัน?
ใช่แล้ว นับตั้งแต่ที่นางดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เจ้าหญิงน้อยก็มานอนที่ห้องนั่งเล่นทุกคืน
น้ำลายของนางหยดลงมาและผ้าห่มที่ข้าให้นางไว้ก็กำลังกองอยู่บนพื้น
แถมนางยังใส่เสื้อผ้าที่ยืมมาจากเมล่อนด้วย
ไม่เพียงแต่นางจะไม่สามารถจ่ายค่าโรงแรมได้ นางยังมีชุดเปลี่ยนแค่สองชุด! สมกับเป็นเจ้าหญิงตกอับเสียจริง! มันมีคนในราชวงศ์ที่มีชีวิตน่าเศร้าเช่นนี้ด้วยเหรอ?
นอกจากนี้ นางยังอาบน้ำทุกสองหรือสามวันเท่านั้น
ข้าทนไม่ได้จริงๆ และข้าก็ไม่ต้องการที่จะปฏิบัติต่อนางในฐานะคนนอก ดังนั้นข้าจึงให้นางใช้ห้องน้ำโดยตรง
...ด้วยเหตุนี้ นางจึงเริ่มปฏิบัติต่อที่นี่คล้ายกับกำลังอยู่ในโรงแรม
นางออกไปข้างนอกในตอนกลางวันในฐานะนักผจญภัย และกลับมานอนที่ห้องพักในยามกลางคืน
นางให้ข้า 10 เหรียญทองเพื่อซ่อมแซมอาวุธของนาง ส่วนใหญ่จะเป็นค่าวัสดุ ซึ่งตัวข้าไม่คิดค่าแรงและ นางเองก็ดูมีความสุขมาก
เมื่อนางไม่มีภารกิจอะไรให้ทำ นางก็จะอยู่ที่นี่ไปทั่ว...
เพราะคำโกหกที่ข้าโกหกในตอนนั้น ข้าจึงไม่สามารถปฏิเสธนางได้และสุดท้ายเราก็มีตัวกินฟรีมาอยู่ที่นี่
ภาพของเจ้าหญิงจากเทพนิยายกำลังพังทลายในใจของข้า
ข้าหยิบหอกของนางออกมาจากกระเป๋าเก็บของ ข้าลืมชื่อของมันแล้ว แต่มันเป็นหอกของนางแน่ๆ
อาวุธของนางพังเร็วผิดปกติ ข้าซ่อมมันเมื่อวันก่อนนี้ และวันนี้มันก็มีสภาพแทบจะแตกสลายไปแล้ว
ไม่น่าแปลกใจที่นางหมดเงินกับอาวุธของนาง
โดยปกติแล้ว ด้วยระดับความเสียหายนี้ ไปซื้อหอกเล่มใหม่คงจะดีกว่า แต่ข้าเองก็สามารถซ่อมได้ง่ายๆ ต้องขอบคุณระบบมายคราฟของข้า
ข้าซ่อมมันทุกวันโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายใดๆ และเนื่องจากข้าไม่ได้ขอค่าแรง จึงไม่น่าแปลกใจที่นางชอบซ่อมอาวุธของนางที่นี่
...เมื่อพิจารณาว่าเราเคยดื่มด้วยกันแล้ว นางก็ถือได้ว่าเป็นสหายคนหนึ่ง อย่างน้อยก็ต้องดูแลนางให้เหมือนกับบาเรลล่าเสียหน่อย
"ตื่นได้แล้ว! ดวงอาทิตย์กำลังส่องที่ก้นของเจ้าอยู่นะ! พระอาทิตย์ขึ้นจวนจะตกแล้ว ได้เวลา..." ข้าเอามือแหย่เอวของนาง แล้วนางก็ตื่นขึ้นมาทันที
นางเป็นคนบ้าจั๊กจี้มาก
หลังจากปลุกนางขึ้นมา ข้าก็ลากเจ้าหญิงที่กึ่งหลับกึ่งตื่นไปที่ห้องอาหารและทานอาหารเช้าร่วมกับบาเรลล่า
ตอนนี้ข้ามีอาหารมื้อเช้าให้ทานสองคาบ
หนึ่งคืออาหารเช้าที่เมล่อนเตรียมไว้ในกล่องเก็บของ ก่อนที่นางจะออกไปเรียนในตอนเช้า และอีกหนึ่งคือของบาเรลล่า
วันนี้เมล่อนตื่นแต่เช้าอีกครั้งและก็ไปเรียนแล้ว นางดูเอาจริงเอาจังกับการเรียนมาก
“อา วันนี้ก็เป็นวันที่วุ่นวายอีกแล้วนะ...แต่ตอนนี้ข้ามีเงินมากขึ้นแล้ว ข้าน่ะอยากนอนที่นี่สักวันจริงๆ” เจ้าหญิงที่ดูไร้มารยาทอย่างสิ้นเชิงได้พูดขณะที่กินอาหารเต็มท่วมปาก
นางหยาบกระด้างและไร้อารยธรรมพอๆ กับสตรีที่มาจากชนบท นางเป็นเจ้าหญิงของประเทศนี้จริงเหรอเนี่ย?
“โอ้ วันนี้เจ้ามีเรื่องใหญ่ให้ต้องทำเหรอ?” ข้าเอ่ยถาม
“มีคนเห็นเจ้างี่เง่าจากตระกูลเร็กซ์กลับมาที่นี่น่ะสิ” เจ้าหญิงกล่าวตอบ
...อืม นี่เป็นเรื่องที่ค่อนข้างร้ายแรงเลย
“ใครจะรู้ล่ะว่าเขาจะทำอะไรโง่ๆ ได้อีก แต่ด้วยนิสัยของเขา เขาคงต้องการแก้แค้นพวกเจ้าอย่างบ้าคลั่งแน่ บางทีข้าก็อาจเป็นเป้าหมายในการแก้แค้นของเขาด้วย” นางกล่าวขณะหาวออกมา
เอาจริงนะ เหตุไฉนนางถึงพูดเรื่องคอขาดบาดตายเช่นนี้ได้แบบสบายๆ กัน?
