บทที่ 5 พี่เขย
เมื่อเสียงและความทรงจำปะทะกันในจุดหนึ่ง ทำให้ตัวเธอสั่นสะท้าน
ตลอดทางที่หลบเลี่ยงและเติมพลัง กลับไม่เคยคิดว่าเสียงนี้จะมาแบบไม่ทันตั้งตัว...
มีเสียงดังหึ่งๆ ในหูของเธอ และขาของเธออ่อน
เธอบอกตัวเอง เธอแค่ยังไม่ได้เตรียมตัวมาดีพอ ยังไม่พอ...
ดังนั้นเธอจึงพิงเข้ากับกำแพงเพื่อให้ร่างกายที่อ่อนไร้เรี่ยวแรงได้มีหลักพิง เพื่อให้ตัวเองค่อยๆ ฟื้นตัว
เสียงหึ่งๆ ค่อยๆ ห่างออกไป เสียงของเขากลับมาดังชัดอีกครั้ง
“พ่อแม่ครับ เรื่องของหร่วนหลางจัดการเรียบร้อยแล้ว พ่อแม่ไม่ต้องห่วง โดยเฉพาะพ่อ ต้องดูแลสุขภาพไว้ก่อน อีกสักพัก หร่วนหลางก็กลับมา เรื่องงานผมจัดการให้แล้ว ถึงเวลาไปรายงานตัวก็จบ”
เขายังเรียกพ่อกับแม่?!
ยิ่งกว่านั้น เกิดเรื่องอะไรกับหร่วนหลาง? ทำไมต้องไปทำเรื่อง? แล้วเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย? แถมยังหางานให้หร่วนหลาง!
นี่มันเรื่องอะไรกัน?!
ความตื่นตระหนกของเธอถูกแทนที่ด้วยความร้อนใจ แทบอดใจไม่ไหวที่จะเข้าไปถามให้กระจ่าง เพียงแต่ขามันก้าวไม่ออก
เสียงของเผยซู่เฟินดังขึ้นจากด้านใน “จื้อเชียน ขอโทษด้วยจริงๆ นะ มีเรื่องให้เธอยุ่งยากตลอดเลย”
“ไม่ยุ่งยากหรอกครับ จะว่าไปก็เป็นสิ่งที่ผมควรทำ”
หร่วนหลิวเจิงได้ยินประโยค ‘ผมสมควรทำ’ ก็เกิดปฏิกิริยาย้อนกลับที่มีเงื่อนไขในใจ เธอไม่เคยเสียใจที่เคยรักเขา แต่เธอเกลียดที่สุดเมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากเขา แล้วในตอนนี้เขายังมีอะไรที่ควรทำอีก? มันไม่มีตั้งนานแล้ว
เผยซู่เฟินสูดหายใจลึก “จื้อเชียน เฮ้อ ยังไงก็...รบกวนเธออยู่ดี เจิงเอ๋อร์ช่างโชคร้าย”
เขาไม่ได้ตอบกลับคำพูดนี้
ดูเหมือนเผยซู่เฟินจะรู้ว่าเป็นคำพูดที่ไม่เหมาะสมจึงเปลี่ยนเรื่อง “จื้อเชียน เธองานยุ่งแบบนี้ ต่อไปไม่ต้องเอาข้าวเอาน้ำมาส่งให้เราแล้ว รบกวนจริงๆ”
อะไรนะ? เป็นเขาที่เอาอาหารมาให้?
“ไม่เป็นไรครับ ตัวผมเองก็ต้องกิน กินเสร็จก็เลยแวะเอามาให้พ่อกับแม่เท่านั้นเองครับ”
เผยซู่เฟินถอนหายใจอีกครั้ง
“แม่ครับ ผมต้องกลับห้องตรวจแล้ว”
“ได้ๆ ๆ เธอไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้ นี่องุ่นปลูกเองที่บ้าน หวานมากนะ เอาไปกินเล่นนะ”
“ครับ ขอบคุณครับแม่ เย็นๆ ผมมาใหม่ แม่ดูแลสุขภาพด้วย ไม่ต้องคิดมาก มีผมอยู่นะครับ”
“แม่ไม่คิดมากหรอก เธอรีบไปทำธุระเถอะ อย่าเสียเวลาทำงาน”
“ครับ พ่อแม่ แล้วเจอกันครับ”
หร่วนหลิวเจิงซ่อนตัวอย่างรวดเร็วในห้องคนไข้ข้างๆ ตั้งใจฟังเสียงฝีเท้าของเขาแต่ละก้าวที่เคลื่อนผ่านประตูห้องไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งเธอไม่ได้ยินอีก เธอจึงได้โล่งอก
ในตอนนั้นเองจึงได้พบว่าทั้งคนไข้และญาติคนไข้ในห้องกำลังมองเธอด้วยสายตาแปลกประหลาด
เธอรู้สึกอายและขอโทษซ้ำๆ “ขอโทษค่ะ ขอโทษ...” แล้วจึงหลบออกมา
เมื่อกลับถึงห้องพักของพ่อ เผยซู่เฟินเห็นเธอมีท่าทีผิดปกติ
“แม่ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่คะ? หร่วนหลางเป็นอะไรอีก?” พูดตรงๆ การที่พ่อแม่ของเธอสนิทสนมกับเขาทำให้เธอไม่ค่อยสบายใจ แต่เมื่อเห็นพวกเขาที่แก่เฒ่าและไร้ที่พึ่งพาแบบนั้น ความรู้สึกผิดในใจเธอก็บดบังทุกสิ่ง
เผยซู่เฟินรู้ได้ว่าเธอได้ยินเรื่องที่คุยกันเมื่อครู่แล้ว เมื่อเห็นว่าปิดไม่ได้แล้วจึงได้แต่บอกความจริง “ก่อนหร่วนหลางจะเรียนจบ น้องไปมีเรื่องกับคนอื่น ทำร้ายเขาจนบาดเจ็บ ถูกกักตัวอยู่ที่สน. ทางสน. ต้องแจ้งผู้ปกครอง น้องชายลูกไม่กล้าบอกเรา จึงให้โทรแจ้งพี่เขย...”
