บทที่ 4 เสียง

ห้องผู้ป่วยเดี่ยว

หร่วนหลิวเจิงเคาะประตู และผลักประตูเบาๆ สายตาของหร่วนเจี้ยนจงและเผยซู่เฟินจับจ้องไปที่ประตู

เมื่อเห็นว่าเป็นเธอ เผยซู่เฟินก็ดีใจจนออกนอกหน้าในทันที แทบรอให้เธอวางของก่อนไม่ไหว เข้าไปกอดเธอแน่น และก่อนที่เธอจะเอ่ยปากพูดอะไร น้ำตาก็ไหลออกมา

“แม่คะ หนูกลับมาแล้ว” หร่วนหลิวเจิงถูกอาบไปด้วยความรู้สึกของแม่ ตาของเธอร้อนผ่าว ที่จริงแล้วเธอต้องการจะกล่าว ‘ขอโทษ’ กับแม่

“กลับมาก็ดีแล้ว!” เผยซู่เฟินมีคำพูดนับหมื่นพัน ความคิดถึงบุตรสาวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันถูกรวบไว้ในเพียงประโยคเดียว จากนั้นจึงได้แต่มองสำรวจเธอหัวจรดเท้าพร้อมกับร้องขึ้น “โถ ผอมไปแล้วๆ ! ทำไมถึงผอมแบบนี้!”

ในสายตาของแม่ต่อให้เธอตัวอ้วนเท่าโลกก็ยังดูผอม!

ภายใต้การถอนหายใจที่เศร้าแต่ปนสุขนั้น เธอหันไปมองพ่อที่อยู่บนเตียงคนไข้แล้วทัก “พ่อคะ”

หร่วนเจี้ยนจงยังคงต้องให้ยา สีหน้าไม่สู้ดี แต่ก็ไม่มีอันตรายอะไรแล้ว อีกทั้งยังดีใจและตื่นเต้น

“ไป เข้าไปให้พ่อลูกดูใกล้ๆ สิ เขาคิดถึงลูกทั้งวันเลยนะ” เผยซู่เฟินรับของไปจากลูกสาว

“อืม!” หร่วนหลิวเจิงเดินไปตรงหน้าพ่อ เมื่อเข้าไปใกล้จึงพบว่า พ่อของเธอแก่ลงมากเมื่อเทียบกับตอนที่เธอจากไป ขณะที่เขายิ้มให้เธอยังพบอีกว่าฟันหักไปหนึ่งซี่

“พ่อคะ” เธอสะอื้น “เป็นยังไงบ้าง?”

“ดีมากเลย! เจิงเอ๋อร์! ลูกไม่ต้องเป็นห่วง ต้องโทษแม่เขา ตกใจใหญ่โตจนลูกต้องกลับมา เสียเวลาลูก!” หร่วนเจี้ยนจงพูดขึ้น

คำพูดนี้ยิ่งทำให้หร่วนหลิวเจิงยิ่งทุกข์ใจ ทุกครั้งที่โทรกลับมา พ่อมักพูดทำนองนี้ มีแต่คำพูดดีๆ ไม่เคยบ่น กลัวแต่จะทำให้เธอเสียเวลาในการเรียนและทำงาน

“พ่อคะ ไม่เสียเวลา หนูวางแผนแล้วว่าจะกลับมาทำงาน ไม่ไปไหนอีก” เธอสะอื้น

“จริงนะ?” เผยซู่เฟินมีความสุขเป็นพิเศษเมื่อได้ยินสิ่งนี้

“จริงสิคะ หนูเป็นลูกเนรคุณ หลายปีนี้ไม่อยู่ดูแลพ่อแม่ให้ดี ตั้งแต่นี้ไป ควรต้องตอบแทนพ่อแม่แล้ว!” หร่วนหลิวเจิงหันไปพูดกับแม่

“ดีเลยๆ !”  เผยซู่เฟินเก็บของที่หร่วนหลิวเจิงนำมาทีละชิ้น เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้นก็ดีใจมาก

หลังจากคุยเป็นเพื่อนพ่อแม่ครู่หนึ่ง ก็ถามถึงน้องชาย หร่วนหลาง เผยซู่เฟินบอกว่าเป็นช่วงจบการศึกษาแล้ว เขากำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมสอบป้องกันวิทยานิพนธ์จึงไม่ได้บอก

เธอโล่งใจที่ในที่สุด เด็กหนุ่มที่ดื้อและชอบก่อเรื่องก็โตเสียที

“พ่อคะ แม่คะ ต้องกินข้าวแล้ว หนูกลับไปทำอาหารให้นะคะ?” เธออยากจะกลับไปทำอาหารที่มีประโยชน์ให้กับพ่อ

“ไม่ต้อง! ตอนเย็นค่อยดูอีกที ว่าแต่ลูกเถอะ เดินทางมาเหนื่อยๆ ควรกลับไปพักหน่อยนะ” เผยซู่เฟินพูดด้วยความเอ็นดู “เดี๋ยวกินข้าวเที่ยงแล้ว หนูก็กลับเถอะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ! เดี๋ยวหนูไปคุยเรื่องอาการป่วยกับหมอ” เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปหาหมอที่ห้องตรวจ

หมอเจ้าของไข้อยู่พอดี เมื่อรู้ว่าเธอคือบุตรสาวของคนไข้ จึงรายงานสถานการณ์ให้เธอฟัง ที่จริงเธอเข้าใจดีถึงสถานการณ์โดยรวม พ่อเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจมาหลายปีแล้ว แม่ก็ถือว่าดูแลพ่อได้ดี ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงได้มีอาการกำเริบ ยังดีที่หมอบอกว่าส่งตัวได้ทันเวลา จึงไม่เป็นอะไรมาก พักฟื้นระยะหนึ่งก็สามารถกลับไปพักฟื้นที่บ้านต่อได้

เธอโล่งอก หลังจากขอบคุณหมอแล้วก็กลับไปที่ห้องคนไข้ ตอนนี้ถึงเวลารับประทานอาหารแล้ว เธออยากจะถามพ่อแม่ว่าอยากจะกินอะไร

ทว่า ประตูห้องเปิดอยู่ เธอเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงผู้ชายดังออกมา เสียงดังชัดเจน และนุ่มนวลมาก...