บทที่ 2 องุ่นสุกแล้ว

สนามบิน

หร่วนหลิวเจิงถือโทรศัพท์มือถือด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้อีกมือหนึ่งลากกระเป๋าเดินทาง เดินไปด้วยความเร่งรีบ

ในที่สุดปลายสายก็มีคนรับ เธอรีบถาม “แม่คะ หนูกลับมาแล้ว! ถึงแล้ว! พ่ออยู่โรงพยาบาลไหนคะ?”

“เจิงเอ๋อร์ พ่อลูกไม่เป็นไรแล้ว ปลอดภัยแล้ว” เสียงของเผยซู่เฟิน ผู้เป็นแม่ดังขึ้นจากปลายสาย

เมื่อได้ยินแบบนี้ หร่วนหลิวเจิงก็ถอนหายใจโล่งอก ทันทีที่ได้รับข่าวว่าพ่อของเธออาการกำเริบ เธอก็รีบซื้อตั๋วเครื่องบินและบินกลับมาด้วยความตื่นตระหนก จนลืมแม้แต่จะถามว่าเขาอยู่โรงพยาบาลไหน

“แม่คะ อยู่โรงพยาบาลไหนคะ? หนูจะไปเดี๋ยวนี้เลย”

“อยู่...” เผยซู่เฟินลังเลเล็กน้อย “อยู่...กับจื้อเชียน...” พูดจบก็ได้แต่กลัวว่าเธอจะโกรธจึงได้รีบอธิบาย “เจิงเอ๋อร์ ลูกไม่อยู่ พ่อของลูกเกิดป่วยหนักกะทันหัน แม่เองก็ไม่รู้จะทำยังไง จื้อเชียนก็เป็นคนคุ้นเคย แม่เลย...”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ทำให้หัวใจของเธอต้องสะดุดดังกึก พร้อมกับความเจ็บแปลบที่คุ้นเคยได้แพร่กระจาย

ทว่า เธอจะกล่าวโทษผู้เป็นแม่ได้อย่างไร? หกปีแล้ว เธอจากไปเป็นเวลาหกปีแล้ว ไม่ใช่ลูกกตัญญูดูแลพ่อแม่ พ่อป่วย เธอทำได้เพียงรู้สึกผิดในใจ จะโกรธได้อย่างไร? เพียงแต่คำว่า ‘คนคุ้นเคย’ สามคำนี้...

หึ...มันไม่ใช่ตั้งนานแล้ว...หรือ มันไม่เคยเป็นแบบนั้น

“แม่คะ หนูเข้าใจแล้ว หนูถึงมา” น้ำเสียงของเธออ่อนลงมาก

“เจิงเอ๋อร์ ลูกไม่ต้องรีบนะ กลับไปที่บ้านเตรียมของใช้ของพ่อแล้วค่อยมาโรงพยาบาล”

“อ้อ ได้ค่ะ!”

ยืนอยู่ที่สวนหน้าทาวน์เฮาส์หลังนี้และจำได้ว่า ในปีนั้นที่จากมา พ่อเพิ่งปลูกองุ่นไว้ ที่ราวยังคงว่างเปล่า มีเพียงโคมไฟสีแดงที่ห้อยไว้ตั้งแต่ปีใหม่จนสีซีดและแห้งเหี่ยวกลางสายลม แต่ในวันนี้ สวนหน้าบ้านกลับเขียวขจีและมีผลไม้แขวนเต็มราว

“พ่อคะ! มีเวลาว่างก็พักบ้าง อย่าเอาแต่ออกแรง ยังจะง่วนอยู่กับองุ่นอยู่อีก! อยากกินก็ไปซื้อสิคะ!”

“จื้อเชียนเขาชอบกิน!”

นี่คือสิ่งที่เธอคุยกับพ่อในปีนั้นที่เธอจากไป ‘จื้อเชียนชอบกิน’ คำพูดนี้เป็นหลักการที่สำคัญที่สุดในชีวิตของพ่อกับในช่วงหลายปีนั้น ทั้งหมดขึ้นอยู่กับความชอบของจื้อเชียน

จื้อเชียนๆ ๆ

ความทรงจำที่เลือนรางค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ทุกเส้นสายแห่งความทรงจำที่ฝังลึกท่วมท้นไม่ขาดสายประกอบกันจนเป็นเค้าโครง ไกลๆ ออกไปมีแสงไฟสองจุดสั่นไหวราวกับดวงดาวและภาพหลอน

เส้นสายเหล่านั้นยังคงขยายออกไปอย่างรวดเร็ว เข้าเกาะกุมหัวใจของเธออย่างแม่นยำเป็นที่สุด แรงมหาศาลบีบให้เธอเจ็บที่หน้าอก และเสียงหึ่งดังข้างหู ทันใดนั้นก็เหมือนกับมีเสียงเบาที่นุ่มนวลแต่เย็นเยียบดังขึ้น ‘หลิวเจิง’

ขอบตาเธอร้อนผ่าว จนน้ำตาแทบจะไหล

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

ภาพลวงตาพลันสลายไป

เธอฝืนยิ้ม ขอบตารื้น

ครั้งหนึ่ง ชื่อจื้อเชียนนี้เป็นดั่งคำสาปในชีวิตของเธอ และเธอเข้าใจว่า เวลาหกปีนั้นเพียงพอให้เธอแก้คำสาปนั้นได้...

“ฮัลโหล แม่คะ” เป็นแม่ที่โทรเข้ามา

“เจิงเอ๋อร์ องุ่นในบ้านสุกแล้ว ลูกเก็บแล้วเอามาด้วยนะ” เผยซู่เฟินที่ปลายสายกำชับ

“ค่ะ” เหมือนจะมีความเย็นที่ข้างแก้ม เธอยื่นมือไปลูบและปลายนิ้วก็เปียก