บทที่ 1 คำนำ
“ฉันชื่อหลิวเจิง เพราะแม่ฉันฝันถึงว่าวที่ลอยล่องในคืนที่ฉันเกิด คุณเคยทำว่าวหายไหม? ฉันทำว่าวหายไปหลายตัว ไม่รู้ว่าสุดท้ายพวกมันลอยไปที่ไหน”
“เคยสิ”
“แล้วเอามันกลับมาได้ไหม?”
“หาเจอ แต่เก็บกลับมาไม่ได้”
“ทำไมล่ะ?”
ทำไมล่ะ? ทำไมกัน? เธอเฝ้าคิดอยู่ตลอดว่าเหตุใดเจอแล้วถึงเก็บกลับมาไม่ได้ จนสุดท้ายเมื่อถึงช่วงเวลาที่เธอเข้าใจ เธอกลับทิ้งว่าวตัวที่สำคัญต่อเธอมากไป เธอเองก็หามันเจอแต่กลับไม่สามารถนำมันกลับมาได้
ในใจของทุกคนต่างมีแสงแห่งดวงดาว บางครั้ง ในคืนที่เดียวดาย ความทรงจำที่เลือนราง ไม่ชัดเจน ก็ได้สว่างขึ้น
ในใจของหร่วนหลิวเจิงมีสายธารแห่งดวงดาวที่ไหลริน
มันเป็นดั่งสายธารที่มีดวงดาวซึ่งแตกสลายไหลอยู่ในดวงตาของชายคนหนึ่ง
เขาไร้ซึ่งรอยยิ้ม และมีรอยย่นระหว่างคิ้วราวกับถูกสลักไว้บนหน้าผากของเขา
เสื้อคลุมสีขาวที่มักสะอาดและเรียบร้อย มีปากกาสองด้ามเสียบอยู่ที่กระเป๋าเสื้อคลุมสีขาวนั้นอยู่เสมอ
เวลาที่เขาหยิบปากกาขึ้นเขียน เปลือกตาเหลือบลงเล็กน้อย และขนตาก็ยาวมาก
มือคู่นั้นของเขาดูดีมาก คงจะเพราะเขาถือมีดผ่าตัดมานานปี นิ้วมือของเขาเยือกเย็นราวกับมีดผ่าตัด
เขาไม่ชอบพูด บางครั้งพูดเพียงไม่กี่คำ และไม่เคยเสียงดัง ราวกับสายน้ำที่ไหลรินท่ามกลางหมู่ดาวในคืนที่เหน็บหนาว ด้วยเสียงสะท้อนไพเราะแต่กลับเย็นเยียบ
เธอใช้เวลาหลายปีเพื่อรักเขา และใช้เวลาอีกหลายปีเพื่อลืมเขา
ต่อมา เวลาได้ค่อยๆ ทำให้เขาดูเลือนราง เธอยืนอยู่ใต้ท้องฟ้าท่ามกลางหมู่ดาวในที่แสนไกล และพยายามคิดหวนกลับไป ดูเหมือนเธอจะไม่สามารถปะติดปะต่อหน้าตาโดยรวมของเขาได้แล้ว จำได้เพียงดวงตาที่เปล่งประกายดั่งดาวที่สุกสกาว สว่างไสว
เธอเคยเข้าใจว่า การลืมไม่ใช่เรื่องยากอะไรขนาดนั้น ยิ่งนานไป เมื่อเขาพูดกับเธอว่า “หลิวเจิง ลืมฉัน” เธอจึงได้รู้ว่า บางคน ต่อให้ใช้เวลาทั้งชีวิตก็ไม่มีวันลืมได้
วันคืนที่ล่วงผ่าน แต่แสงดาวนั้นคือนิรันดร์
ต่อให้ดวงดาวจะร่วงหล่น มีเพียงเธอที่ยังคงรักฝังใจ
“เธอชื่อหลิวเจิง?”
“ชะ...ใช่...”
“ได้ยินว่าเธอชอบฉัน?”
“อือ...ใช่...ฉัน...แต่ว่า...”
“ถ้าอย่างนั้นแต่งงานกับฉันนะ”
“เอ่อ ได้...สิ”
เรื่องราวเริ่มจากตรงนี้ แล้วจบลงที่ไหนกันนะ?
