นักรบพันธุ์ผสม บทที่ 97 - โปรแกรมตรวจจับสิ่งมีชีวิต
“ไม่ดีแล้ว!!” เสียงของเร็กซ์อุทานออกมาดังลั่น
ในสายตาของเขาในตอนนี้ มีแต่สีขาวและดำลอยอยู่เต็มไปหมด ไม่สามารถเห็นสภาพรอบตัวได้อย่างชัดเจนอีกแล้ว กำลังตื่นตระหนกเพราะไม่รู้ว่าการโจมตีจะเข้ามาจากทางไหน
ทางเลือกเดียวที่มีของเขา คือการถอยกลับออกไปให้ได้อย่างรวดเร็วที่สุด แต่แรงดึงดูดที่เกิดขึ้น มันทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังไม่น้อย..
.................
“ดูเหมือนว่าพวกเราจะดูถูกเขามากเกินไปจริง ๆ และคงต้องขอโทษพี่ด้วย ที่สงสัยการประเมินความสามารถของพี่ในตอนนั้นไป” อีวานสารภาพออกมา
แววตาของฟิลลิดาเป็นประกาย ให้ความสนใจกับการต่อสู้ที่เกิดขึ้นอยู่อย่างใกล้ชิด ดูเหมือนกำลังคิดอยู่เช่นกันว่า แม้แต่ตัวเธอเอง ก็ประเมินผู้ชายคนนั้นต่ำเกินไปไม่น้อยเลยทีเดียว แต่สุดท้ายแล้ว มันก็ไม่ได้สร้างผลที่แตกต่างจากเดิมอยู่ดี
ถึงแม้ว่าความสามารถในการต่อสู้ของเขาจะสูงขึ้น แต่มันยังไม่ถึงขึ้นที่จะต่อต้านเธอได้เลยแม้แต่น้อย หลังจากที่ประสบกับสภาวะคอขวด และใช้เซรั่มช่วยเหลือ ทะลวงผ่านคอขวดครั้งแรกมาได้แล้ว มันยังส่งผลต่อเนื่อง ทำให้เธอฝึกเทคนิค และทักษะต่าง ๆ ได้ก้าวหน้าด้วยอัตราที่เร็วมากขึ้นกว่าเดิมไปอีกไม่น้อยเลยทีเดียว
จนถึงตอนนี้ ความแข็งแกร่งของฟิลลิดานั้นเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด อัตราการหมุนเวียนเลือดนั้นผ่านระดับ 60 รอบต่อนาที อันเป็นมาตรฐานของสไปรเยอร์โดยทั่วไปเรียบร้อยแล้ว ดังนั้น! ความแข็งแกร่งของเดวิด! ยังไม่อยู่ในสายตาเธอเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นการต่อสู้ในครั้งนี้แล้ว ความมั่นใจของเธอยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก ว่าการจัดการกับเดวิดนั้นยังเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก
“แต่ว่า! ที่ได้ยินมามันจริงหรือเปล่า ที่ว่าเขากำลังพยายามฝึกฝนทักษะการต่อสู้ระดับสีแดงอยู่น่ะ?” เสียงของ อีวานถามต่อออกมา
สีหน้าของฟิลลิดาเรียบเฉยเป็นอย่างมาก ตอนที่พยักหน้ายืนยันกับเขา
“ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาก็เป็นแค่คนโง่เง่าทั่ว ๆ เท่านั้นเอง โง่และหลงตัวเอง คิดจริง ๆ หรือว่า ตัวเองจะมีพรสวรรค์มากพอที่จะฝึกทักษะระดับสีแดง? ช่างโง่เขลายิ่งนัก” เสียงของนักเรียนอีกคนหนึ่งดังขึ้นมาบ้าง
ถ้ามีใครยอมจ่ายคะแนนจีโนให้กับสถาบัน เพื่ออ่านข้อมูลส่วนตัวของเดวิด จะเห็นรายชื่อของทักษะการต่อสู้ระดับสีแดง เด่นหราอยู่ท่ามกลางทักษะการฝึกฝนทั้งหมดที่เขากำลังฝึกอยู่ แต่ข้อมูลที่ทางสถาบันส่งให้กับทุกคนได้อ่าน จะไม่มีระบุเอาไว้เลย ว่าทักษะไหนสามารถฝึกได้ถึงระดับใด หรือฝึกจนประสบความสำเร็จแล้วหรือไม่?
และอันที่จริงแล้ว ไม่ได้มีแค่เพียงเดวิดคนเดียวเท่านั้น ที่ทำผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงในเรื่องนี้ ยังมีนักเรียนอีกจำนวนไม่น้อย ที่เลือกฝึกทักษะหรือเทคนิค ที่พวกเขาไม่มีทางจะฝึกฝนได้เลย นั่นทำให้ทางสถาบันไม่ได้ให้ความสนใจกับความผิดพลาดประเภทนี้แม้แต่น้อย
..........
“นายคิดว่าจะหนีไปไหนได้?” เดวิดยืนกางขาออกเล็กน้อย ทำตัวเองให้ยืนอยู่บนกิ่งไม้ขนาดใหญ่นั่นอย่างมั่นคงที่สุด
มือที่จับอยู่ที่ข้อเท้าของเร็กซ์กระชับแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเริ่มบิดเอวของตัวเอง
ปัง! ปัง! ปัง!
เขาใช้เพียงความแข็งแกร่งของร่างกายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ในการฟาดตัวของเร็กซ์ลงไปที่กิ่งไม้ใหญ่ที่ยืนอยู่นั้นอย่างต่อเนื่องและเต็มกำลัง
มันทำให้ต้นไม้ขนาดใหญ่นี้สั่นไหวอย่างหนัก ส่วนเร็กซ์ได้แต่ใช้มือทั้งสองข้างปกป้องส่วนหัวเอาไว้ สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง
เสียงตะโกนดังมากจากเพื่อนทั้ง 2 คนของเขา น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด
“ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!”
“แกกล้าทำขนาดนี้เลยหรือ!!?”
เมื่อหันไปเห็นทั้ง 2 คนนั่น กำลังวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง เดวิดเหวี่ยงร่างของเร็กซ์เป็นวงกลม เพิ่มแรงส่งให้เพิ่มขึ้นอีกไม่น้อย ก่อนที่จะปล่อยร่างของเร็กซ์ให้พุ่งตรงไปที่พวกเขาทั้งคู่อย่างรวดเร็ว
และเขาก็ถือว่าตัวเองได้ทำการ ‘ฝึกฝน’ จนสำเร็จได้ตามความตั้งใจแล้ว ได้ลองวัดความแข็งแกร่งคร่าว ๆ ของตัวเองเรียบร้อย ไม่มีเหตุผลที่จะต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่อีกต่อไป
ด้วยการกระทืบเท้าลงบนกิ่งไม้อย่างแรง ทำให้ต้นไม้ใหญ่สั่นไหวอย่างรุนแรงอีกครั้ง ร่างของเดวิดก็พุ่งตรงเข้าไปทางป่าลึก และหายไปจากสายตาทุกคนในชั่วไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น
“เร็กซ์แพ้อย่างนั้นหรือ? นี่มันไม่น่าเชื่อ...”
“เจ้านั่นชื่อเดวิดใช่มั้ย? ดูท่าแล้ว อย่างน้อย ๆ เขาน่าจะมีความแข็งแกร่งอยู่ไม่ต่ำกว่าอันดับ 200 เลยนะ!”
.................
หลังจากหลบออกมาจากสายตาของมวลชนได้ เดวิดก็รีบหาสถานที่ที่ค่อนข้างลับตาคนทันที เขายังไม่ค่อยไว้วางใจนัก กวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างละเอียด เพื่อให้แน่ใจว่าที่ตรงนี้ไม่มีคนอื่นอยู่จริง ๆ
ที่เขาหนีออกมาจากตรงนั้นอย่างเร่งรีบแบบนี้ ไม่ใช่เพราะว่ากลัวการลงมือแก้แค้นของเร็กซ์และเพื่อน ๆ เลยแม้แต่นิดเดียว แต่เป็นเพราะว่าเขาครอบครองอุปกรณ์ไฮเทคอยู่ถึง 3 ชิ้นต่างหาก ถ้าทุกคนรู้เรื่องนี้ เขาคงจะจบไม่สวยอย่างแน่นอน
และถึงแม้เขาจะค่อนข้างมั่นใจ ว่าคนที่รู้เรื่องนี้ ต้องเก็บเอาไว้เป็นความลับ ไม่ยอมให้มีคนอื่นรู้เรื่องและสอดมือเข้ามายุ่งได้ พวกเขาต้องคิดที่จะลงมือกับผม และแย่งเอาอุปกรณ์ไปเป็นของตัวเองอย่างเงียบ ๆ แน่ การประกาศให้ฝูงชนรู้เรื่องพวกนี้ เป็นเรื่องที่โง่เง่าเป็นอย่างมาก ไม่น่าจะมีใครหาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเองเพิ่มขึ้น
แต่เขาก็ไม่กล้าวางเดิมพันกับโอกาสอันน้อยนิด ว่ามันอาจจะมีคนโง่อยู่จริง ๆ ก็ได้
หลังจากยืนระมัดระวังตัวอยู่นานหลายนาที และกวาดตามองไปรอบ ๆ อย่างนับครั้งไม่ถ้วน เดวิดก็เริ่มแน่ใจแล้วว่าตอนนี้ ไม่มีใครอยู่ในระยะใกล้ ๆ รอบตัวของเขาเลย ทำให้เขากล้าปลดกระเป๋าเป้ออกมาจากด้านหลัง และรีบเปิดมันขึ้นสำรวจสิ่งของที่อยู่ภายในอย่างรวดเร็ว ในนั้นมีของอยู่ 2 ชิ้นเหมือนที่เห็นตั้งแต่เป้นี้ยังมีสภาพเป็นกล่องใส่อุปกรณ์อยู่
มันเป็นไมโครชิฟ 1 ชิ้น และเสื้อกั๊กบาง ๆ ที่เบาราวกับเป็นขนนกอีก 1 ตัว
คิ้วของเดวิดขมวดแน่นด้วยความสงสัย ชิฟนี้มีขนาดที่เล็กพอ ๆ กับเล็บของเขาเท่านั้นเอง และหลังจากทำการสำรวจมันอย่างละเอียดเป็นเวลานาน เขาก็เริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง ใช่แล้ว! เดวิดไม่รู้ว่าจะสามารถใช้ประโยชน์จากมันได้อย่างไร?
โชคของเขายังดี เหมือนว่า AI ส่วนตัวจะอ่านคลื่นสมองที่กำลังวุ่นวายของเขาได้ เสียงของมันดังขึ้นในทันที
“ตรวจพบไมโครชิฟบรรจุข้อมูลพิเศษ ต้องการให้ระบบทำการอ่านข้อมูลที่อยู่ภายในชิฟนี้หรือไม่?” แม้ว่าจะตกตะลึงไม่น้อย แต่เขาก็รีบเอ่ยปากอย่างระล่ำระลักทันที
“แน่นอน! ใช่! ใช่! อ่านเลย”
“เริ่มทำการอ่านข้อมูล...”
“การอ่านข้อมูลเสร็จสิ้น!”
“ชื่อของข้อมูลถูกระบุเรียบร้อยแล้ว คือ ‘ชุดคำสั่งระดับต่ำของโปรแกรมตรวจจับสิ่งมีชีวิต’”
“ความสามารถของโปรแกรมเมื่อติดตั้ง สแกนพื้นที่โดยรอบในรัศมี 100 เมตร เพื่อตรวจจับตำแหน่งของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในพื้นที่นี้”
“ข้อจำกัดในการใช้งาน สามารถใช้ได้เพียงวันละ 3 ครั้งเท่านั้น และระยะเวลาในการใช้งานแต่ละครั้งคือ 30 วินาที”
ข้อมูลที่ AI ระบุออกมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้เดวิดต้องส่งเสียงครางออกมาอย่างผิดหวัง สีหน้าของเขามืดดำลงเป็นอย่างมาก นี่เท่ากับว่ามันเป็นแค่ของที่ไร้ประโยชน์เท่านั้นไม่ใช่หรือ?
ใช้ได้แค่ 30 วินาที 3 ครั้งต่อวัน และที่ยิ่งไปกว่านั้น รัศมีการตรวจจับแค่เพียง 100 เมตรเท่านั้น!
นี่มันเป็นระยะที่เขาสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่าอยู่แล้ว จะต้องใช้โปรแกรมตรวจจับนี่ไปทำไม!?
เดวิดคำรามออกมาอย่างไม่พอใจอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบใจกับความสามารถของมันเท่าไรนัก แต่อย่างน้อย ๆ มันก็ต้องควรจะลองทดสอบความสามารถให้เข้าใจเอาไว้ก่อน
เขาเปิดหน้าต่างของระบบส่วนตัวขึ้น มันมีแถบเมนูระบุว่า ‘โปรแกรมที่ติดตั้งเอง’ อยู่ตั้งแต่ต้นแล้ว แต่เดวิดไม่เคยเปิดดูมาก่อนเลย และขั้นตอนแรก เขาสร้างเส้นทางลัดในการใช้งานโปรแกรมตรวจสอบสิ่งมีชีวิตขึ้นมาใหม่ก่อน ให้มันสามารถใช้งานได้สะดวก และรวดเร็วมากยิ่งขึ้น เขากำหนดให้การแตะลงไปที่ป้ายประจำตัวติดต่อกัน 3 ครั้งภายใน 1 วินาที เป็นการเปิดการใช้งานของโปรแกรมใหม่นี้
หลังจากที่ปิดหน้าต่างโฮโลแกรมของระบบส่วนตัวลงแล้ว เขาก็เริ่มทดสอบด้วยการแตะลงไปที่ป้ายประจำตัว 3 ครั้งทันที ผลที่ออกมานั้นทำให้เขาประหลาดไม่น้อย
มันมีจุดสีแดงปรากฏขึ้นให้เขาเห็นโดยตรง ราวกับว่ามันประทับอยู่บนดวงตาของเขาเลย เมื่อเขาหันหน้าออกจากจุดแดงที่เห็นอยู่นั้นจนพ้นมุมมองของสายตา มันจะกลายเป็นลูกศรสีแดงชี้ขึ้นมาแทน แต่ถ้าเขาตั้งใจจ้องเข้าไปที่จุดแดงนั้น มันจะขยายขนาดขึ้นอย่างอัตโนมัติ แต่ในสถาพปกติแล้ว ถ้าสิ่งมีชีวิตนั้นอยู่ใกล้ ๆ จุดแดงจะมีขนาดใหญ่ และจะเล็กลงไปตามสัดส่วน เมื่อสิ่งมีชีวิตนั้นอยู่ห่างออกไปจากตัวเขา
“น่าประทับใจไม่เลว!” เดวิดพึมพำออกมากับตัวเอง แต่เขาไม่มีเวลาศึกษามันไปมากกว่านี้อีกแล้ว เพราะยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าให้จัดการก่อน เพราะว่า..
จุดแดงขนาดใหญ่ มันกระพริบอยู่ตรงหน้าของเขาเลย!!
