ตอนที่ 6
วันรุ่งขึ้น พวกเขาทั้งสองกลับไปที่บ้านของหลินอันหลานเพื่อย้ายของ
หลินอันหลานจำที่อยู่ของตัวเองไม่ได้ แต่ยังดีที่เฉิงอวี้จำได้ ใช้เวลาไม่นานเขาก็ขับรถมาถึงหมู่บ้านของหลินอันหลานแล้ว
หลินอันหลานมองห้องของตัวเอง ต่อให้ความจำเสื่อม แต่หลินอันหลานก็ยังรู้สึกคุ้นเคยอยู่บ้าง
เขาเชื่อใจเฉิงอวี้มากขึ้น หลินอันหลานยืนเหม่อไม่นาน จากนั้นก็เริ่มเก็บสัมภาระ เดินตามเฉิงอวี้ออกจากห้องไป
ตอนที่ขับรถผ่านห้างสรรพสินค้า หลินอันหลานก็พูดขึ้นว่า “ฉันต้องซื้อโทรศัพท์ โทรศัพท์ของฉันพังแล้ว เมื่อวานฉันก็เลยโทรเรียกนายให้ไปรับไม่ได้ แล้วก็ติดต่อคนอื่นไม่ได้อีกด้วย”
เฉิงอวี้พยักหน้า แต่ก็ไม่ได้หยุดรถ “ด้วยฐานะของนาย นายไม่เหมาะที่จะไปเดินห้าง ฉันจะให้ผู้ช่วยซื้อโทรศัพท์ส่งมาให้ นายใช้รุ่นเดียวกับฉันได้ไหม”
หลินอันหลานตอบ “ได้”
เฉิงอวี้ยิ้มแล้วพูดว่า “โทรศัพท์คู่รัก”
หลินอันหลานรู้สึกว่าเขาไร้เดียงสามาก จึงหัวเราะแล้วปล่อยเขาไป
หลังจากเฉิงอวี้กลับมาถึงบ้านไม่นาน ผู้ช่วยของเขาก็มาถึง
เฉิงอวี้รับแค่โทรศัพท์มา โดยไม่ได้ให้อีกฝ่ายเข้ามาในห้อง
เขาเดินกลับมาในห้องก็เห็นหลินอันหลานกำลังจัดเสื้อผ้าและข้าวของอยู่ หลินอันหลานเอาโทรศัพท์เครื่องเก่าส่งให้เฉิงอวี้แล้วพูดว่า “นายเปลี่ยนซิมให้ฉันหน่อย ฉันเปิดไม่ออกอะ”
“ได้”
เฉิงอวี้ช่วยเขาดึงซิมการ์ดออกแล้วใส่ไปในเครื่องใหม่ จากนั้นก็เปิดโทรศัพท์
“ให้ฉันล็อกอินวีแชตให้เลยไหม” เฉิงอวี้พูด “นายเป็นดารา ปิดโทรศัพท์มาตั้งนานต้องมีคนส่งข้อความหานายเยอะมากแน่เลย”
หลินอันหลานตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ล็อกอินเลย”
“รหัสผ่านของนายคืออะไรเหรอ ยังจำได้ไหม” เฉิงอวี้ถาม
หลินอันหลานวางเสื้อผ้าในมือลง เขาขมวดคิ้วแล้วถามว่า “นายไม่รู้เหรอ ฉันไม่เคยบอกนายเหรอ”
“ที่รัก พวกเราเพิ่งเป็นแฟนกันได้หนึ่งอาทิตย์ แล้วฉันเป็นคนตามตื๊อนายอยู่ตั้งนาน นายคิดว่าภายในหนึ่งอาทิตย์นายจะบอกฉันเหรอ”
หลินอันหลาน... อื้ม รู้สึกอึดอัดนิดหน่อยแฮะ
“ช่างเถอะ ลองเป็นวันเกิดของนายดู” เฉิงอวี้ตอบ
หลินอันหลานพยักหน้าหงึกๆ จากนั้นเขาก็หันไปแขวนเสื้อผ้าในตู้
เฉิงอวี้ใส่เลขวันเกิดของหลินอันหลานไป คิดไม่ถึงว่าจะเข้าได้จริงๆ
“เป็นวันเกิดของนายจริงๆ ด้วย” เฉิงอวี้พูดอย่างประหลาดใจ
หลินอันหลานหัวเราะ “นายจำวันเกิดของฉันได้ด้วยเหรอ”
“ไม่ใช่แค่วันเกิดนะ ขนาดเลขบัตรประชาชนหรือเบอร์โทรศัพท์ของนายฉันก็จำได้” เฉิงอวี้พูด
หลินอันหลานตกใจ “นายจะจำเลขบัตรประชาชนของฉันไปทำไม”
เฉิงอวี้ชะงัก หลินอันหลานเงยหน้าขึ้นมามอง
แววตาของหลินอันหลานเต็มไปด้วยความสงสัย
เฉิงอวี้เงียบไปสักพัก จากนั้นก็ถามว่า “อยากฟังความจริงหรือเรื่องโกหก”
“แน่นอนว่าเรื่องจริง”
“เรื่องจริงก็คือก่อนหน้านี้เพื่อนสนิทของนายรู้ว่าฉันชอบนาย แต่เพื่อนนายไม่ชอบฉัน เขาเลยไม่อยากให้ฉันอยู่ใกล้กับนายเกินไป ตอนนั้นฉันกังวลมากว่าหลังจากเรียนจบแล้วนายจะไม่อยู่ที่นี่ ดังนั้นฉันก็เลยจำเลขบัตรประชาชนของนายเอาไว้ ไม่ว่านายจะไปที่ไหน ฉันจะได้ตามหานายเจอ”
หลินอันหลานมองเฉิงอวี้ด้วยความตกใจ เขาวางเสื้อผ้าไว้ แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ เฉิงอวี้ “เพื่อนคนนั้นคือใครเหรอ ทำไมเขาถึงเกลียดนายล่ะ ฉันสนิทกับเขามากเหรอ”
เฉิงอวี้พยักหน้า “สนิทมาก ฉันอิจฉาเขามาก”
หลินอันหลานนั่งลงข้างๆ เขาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามว่า “คนไหนอะ?”
เฉิงอวี้มองไปที่หน้าบัญชีผู้ติดต่อ จากนั้นก็เลื่อนหา แต่กลับหาชื่อของเจี่ยงซวี่ไม่เจอ
เขาเข้าไปค้นหาในหน้าบทสนทนาโดยเฉพาะ ก็ยังไม่เจอชื่อของเจี่ยงซวี่
“น่าแปลก นายไม่มีวีแชตของเขาเหรอ เป็นไปไม่ได้”
ทำไมหลินอันหลานถึงไม่มีวีแชตของเจี่ยงซวี่ล่ะ ไม่มีวีแชตคนอื่นยังพอเข้าใจได้ แต่ไม่มีวีแชตของเจี่ยงซวี่นี่เป็นไปไม่ได้
หลินอันหลานมองเขาด้วยสายตาไร้เดียงสา ราวกับว่าไม่รู้อะไรสักอย่าง
จู่ๆ เฉิงอวี้ก็คิดได้ว่า “นายบล็อกเขาไปแล้วเหรอ”
ใบหน้าของหลินอันหลานเต็มไปด้วยความสับสน “ไม่รู้สิ”
เฉิงอวี้ดูบัญชีที่บล็อกไว้ ก็พบว่าเจี่ยงซวี่อยู่ตรงนี้นี่เอง
คาดไม่ถึงว่าหลินอันหลานจะบล็อกเขา
เฉิงอวี้รู้สึกว่าพระอาทิตย์ต้องขึ้นทางทิศตะวันตกแน่นอน คาดไม่ถึงว่าเจี่ยงซวี่จะมีวันนี้เหมือนกัน
ต้องฉลอง แบบนี้ต้องฉลอง!
เฉิงอวี้แทบอยากจะปิดซอยเลี้ยงสักสามวันสามคืนไปเลย
จู่ๆ เขาก็ยืนขึ้นแล้วหันไปกอดหลินอันหลาน ก่อนจะจูบอย่างแรงไปอีกที
หลินอันหลานสับสน “ทำไมจู่ๆ ถึงดีใจขนาดนี้ล่ะ”
เฉิงอวี้ขยับเข้าไปใกล้หลินอันหลาน ลูบหน้าผากเขาแล้วพูดว่า “เพราะฉันเพิ่งรู้ว่าแฟนของฉันน่ารักขนาดนี้ยังไงเล่า”
เขาพูดอีก “ทำไมนายถึงดีขนาดนี้ล่ะ”
พูดจบเฉิงอวี้ก็จูบที่จมูกและริมฝีปากของหลินอันหลาน
หลินอันหลานรู้สึกดีตามเขาไปด้วย เลยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว “นายบอกฉันก่อนได้ไหมว่านายมีความสุขเรื่องอะไร”
