เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 3 บทที่ 2: การเทนมทำให้ศีลธรรมเสื่อมสลาย!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 3 บทที่ 2: การเทนมทำให้ศีลธรรมเสื่อมสลาย!
.
(ออเรเวีย/บาเรลล่า)
ตอนนี้ข้ารู้สึกตื่นเต้นมาก
ทำไมล่ะ? เป็นเพราะข้าได้รับเชิญจากวอลสันให้ไปที่ห้องของเขา เขาบอกว่าเรากำลังจะทำอะไรบางอย่างที่ทั้งเป็นความลับและไม่ธรรมดา
เมื่อข้ามาถึงห้องของเขา ข้าสังเกตเห็นว่าห้องของวอลสันเป็นระเบียบมาก ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ
นอกจากนี้ ข้ายังเห็นวัตถุชิ้นหนึ่งที่สร้างขึ้นโดยวอลสัน เขากล่าวว่ามันคือ "โคมไฟเรดสโตน" สิ่งนี้ทำให้โคมไฟพวกนี้เปล่งแสงที่ไม่สว่างเกินไปหรือสลัวเกินไป ให้ความรู้สึกสบายตามาก
มีโต๊ะไม้พร้อมเก้าอี้ไม้ เบาะและเตียงพร้อมผ้าปูที่นอนสีขาวที่ดูนุ่มมาก
ห้องวอลสันยังมีกลิ่นอายของเขาด้วย ซึ่งทำให้ห้องมีกลิ่นหอมบางเบาที่ข้าชอบอยู่
พอมีความคิดที่ว่าวอลสันมักจะนอนที่นี่ทุกคืนผุดขึ้นมา มันก็ทำให้ข้ายากจะสงบลงได้
รูปลักษณ์ของวอลสันไม่ได้หล่อเหลานักและเขาเตี้ยกว่าข้าเล็กน้อย ทั้งยังมีผมสีน้ำตาลที่ไม่โดดเด่นเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตาม เสน่ห์อันชาญฉลาดและใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของเขาทำให้เขาน่ารักจริงๆ
วอลสันเป็นเด็กน่ารักอย่างมาก เมื่อเทียบกับใครหลายคน รวมถึงคู่หมั้นเดิมของข้าด้วยแล้ว
ยามนี้ข้ากำลังอยู่ในห้องของวอลสัน ฮี่ฮี่ฮี่
ความคิดที่ผิดเพี้ยนดังกล่าวผุดขึ้นอยู่รอบๆ หัวของข้าในขณะที่นอนอยู่บนเตียงของวอลสัน เพลิดเพลินกับความนุ่มนวลของที่นอนในขณะที่สัมผัสร่องรอยที่เขาทิ้งไว้ในห้องนี้
“ออเร นี่ข้าทำมาพิเศษเพื่อเจ้าเลย... เจ้ากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย? ออกไปจากเตียงของข้านะ” ตอนที่ข้าหลงทางในโลกของตัวเอง วอลสันก็กลับมาในขณะที่ถืออะไรบางอย่างไว้ในอ้อมแขนของเขา
“เตียงของเจ้านุ่มและสบายมากดีกว่าเตียงที่เราได้รับในหอพักของสถาบันเสียอีก แทบจะเทียบกันไม่ได้เลย” แน่นอนว่าข้าเตรียมข้อแก้ตัวไว้แล้วถ้าเขาเห็นข้าทำแบบนี้ ต้องขอบคุณสิ่งที่ข้าเคยทำในอดีตของ ข้าจึงค่อนข้างมั่นใจในทักษะการแสดงและทักษะการโกหกของข้าพอสมควร
...จริงๆ แล้วข้าแค่ทำไปเพราะอยากปกปิดความเขินอายน่ะ
“ลุกขึ้นเร็วเข้า เจ้าย่นผ้าห่มหมดแล้ว”
"ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่สักหน่อย..."
“เมื่อเจ้ามาพักที่นี่ เดี๋ยวเจ้าจะมีเตียงของเจ้าเองแหละ”
“...” เจ้าคนงี่เง่า เรื่องเตียงไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย
แต่การที่เขาไม่ค่อยรู้อะไรเช่นนี้ มันก็ทำให้เขาน่ารักมากเช่นกัน
ข้าลุกขึ้นนั่งและมองไปที่เสื้อผ้าที่วอลสันถืออยู่ในมือของเขา
วอลสันวางเสื้อผ้าลงบนโต๊ะใกล้ๆ ทันทีและหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมาให้ข้าดู
เสื้อผ้าในมือของเขาเป็นชุดสีน้ำเงินทึบที่มีเงาสีม่วงอ่อน คล้ายกับเสื้อผ้าที่เกรซและเมลอนสวมใส่บ่อยครั้ง
ดูเหมือนว่าวอลสันจะทำอะไรบางอย่างกับมัน เสื้อผ้าที่ดูธรรมดาพวกนี้จะต้องกลายเป็นอุปกรณ์ที่ค่อนข้างทรงพลังอย่างแน่นอน
ข้าเลิกคิดเกี่ยวกับเหตุผลที่เสื้อผ้าปกติสามารถปล่อยความรู้สึกที่ทรงพลังออกมาได้ และสรุปสั้นๆ ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของวอลสัน
นอกจากชุดนี้แล้ว ยังมีรองเท้าบูทคุณภาพสูงและเสื้อคลุมสีเทาด้วย
ทั้งยังมีมีดสั้นในฝักและหน้าไม้ถือขนาดเล็ก
“งั้นเรามาเริ่มทดสอบกันเถอะ” วอลสันกล่าวและเขาก็ดึงขวดของเหลวสีขาวหลายสิบขวดออกมาจากที่ไหนสักแห่ง
นั่นคือ "ยาน้ำนม"... เดี๋ยวก่อน เขาคงจะไม่ให้ข้า...
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะเข้าใจในสิ่งที่ข้าพยายามจะทำแล้วสินะ แต่ก่อนหน้านั้น เอา【อพอลโล】ออกมาสักครู่แล้วค่อยมาทดสอบกัน” วอลสันกล่าวพลางมองไปที่ใบหน้าที่ตกตะลึงของข้าและพูดต่อ
ข้าหยิบ【อพอลโล】ออกมาจากกระเป๋าคาดเอวและดื่มยาน้ำนมอย่างเชื่อฟัง
"จากสิ่งที่เจ้าพูดมา ทักษะจิตวิญญาณเอลฟ์ เป็นทักษะที่เพิ่มอัตราการการเชื่อมโยงระหว่างเจ้าเข้ากับอาวุธ ดังนั้นจะเกิดอะไรขึ้นถ้าอุปกรณ์'วิญญาณเอลฟ์' ของเจ้ามี 'วิญญาณเอลฟ์' อยู่แล้ว?"
จะเกิดอะไรขึ้น?
ข้าไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย ไม่สิ โดยทั่วไปแล้วคงไม่มีเอลฟ์คนใดที่จะคิดเรื่องนี้หรอกใช่ไหม!?
แต่ในเมื่อวอลสันเป็นคนพูด ข้าก็จะลองดู
ข้าหยิบ【อพอลโล】ขึ้นมาและฟังคำอธิบายของวอลสันต่อ
“ข้าคิดว่าอุปกรณ์จะแข็งแกร่งขึ้นหรือเปล่า? เพราะครั้งก่อนเมื่อเจ้าใช้ 'วิญญาณเอลฟ์' ใส่มัน พลังของ【อพอลโล】ก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก”
"โอมมมมมมมมมมมมมมมมมม..." ข้าเริ่มร่ายคาถาสำหรับการสร้างจิตวิญญาณของเอลฟ์ ก่อนที่วอลสันจะพูดจบเสียอีก
รูปลักษณ์ของ【อพอลโล】 เริ่มถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีทอง
"โอมมมม จงทำสัญญากับข้า จิตวิญญาณเอลฟ์!" พอกล่าวจบ คาถาแสงสีทองก็ถูกดูดซึมเข้าสู่【อพอลโล】
เมื่อแสงจางลง มีลวดลายสีทองเพิ่มเติมบนส่วนต่างๆ ของ【อพอลโล】
...เพียงแค่ถือไว้ ข้าก็รู้สึกได้ว่าผลการเพิ่มประสิทธิภาพที่【อพอลโล】 ให้ข้านั้นแข็งแกร่งขึ้นมาก
“เอาล่ะ ตอนนี้มาลองอีกสองสามครั้งเพื่อดูว่าเจ้าสามารถใช้ 'วิญญาณเอลฟ์' โดยไม่มีข้อจำกัดหรือไม่” วอลสันกล่าว
อืม... ในตำนานของเอลฟ์ ครั้งหนึ่งเคยมีสิ่งประดิษฐ์ที่ผ่านการสร้างจิตวิญญาณเอลฟ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นเวลาสามชั่วอายุคน ก่อนที่มันจะสูญหายไป
ข้าไม่รู้ว่าตอนนี้วัตถุชิ้นนั้นอยู่ที่ไหนแล้ว
...แต่ดูเหมือนว่าข้ากำลังใช้จิตวิญญาณเอลฟ์กับธนูคันนี้ถึงเก้าครั้งติดต่อกัน
เมื่อครั้งที่เก้าเสร็จสมบูรณ์ ข้าก็ได้ยินเสียงดังก้องอยู่ในใจ
【ปลดล็อกเงื่อนไขที่ซ่อนอยู่: "ผู้ร่ายรำพร้อมคันธนู"】
【ปลดล็อกความสำเร็จที่ซ่อนอยู่: "เอลฟ์ - ส่วนขยายของร่างกายและจิตใจ ปรับเพิ่มค่าคุณสมบัติ】
【ทักษะที่ได้เรียนรู้: "เสียงเพรียกหาถึงสายใย"】
หลังจากนั้นขึ้นเมื่อข้ายังคงพยายาม "จิตวิญญาณเอลฟ์" บน【อพอลโล】ก็ไม่มีอะไรเกิด ดูเหมือนว่าสิบครั้งจะเป็นขีดจำกัดแล้ว
ในขณะที่ทำมันเสร็จสิ้น ข้าก็รู้สึกถึงการเชื่อมต่อที่แข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อระหว่างข้ากับ【อพอลโล】ราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของข้าเองมากกว่าอาวุธเพียงอย่างเดียว
ข้าตัดสินใจที่จะลองใช้ทักษะที่ได้มาใหม่ "เสียงเพรียกหาถึงสายใย"
【อพอลโล】ซึ่งข้าวางไว้ไกลๆ บนเก้าอี้หายไปในจุดที่มีแสงสว่าง ในเวลาเดียวกัน กระแสน้ำวนแสงสีขาวก็ได้ปรากฏขึ้นในมือของข้าและสร้าง【อพอลโล】ขึ้นมาใหม่
มันน่าทึ่งมาก ทั้งหมดนี้คงต้องขอบคุณวอลสัน...
“...อืม ถ้าอย่างนั้นมาใช้ 'จิตวิญญาณ' กับไอเท็มที่เหลืออีกสิบครั้งกันเถอะ”
“เอ๊... อะไรนะ? อีกครั้งเหรอ? แต่ข้าไม่ไหวอีกแล้วนะ!” ข้าขอโทษ ดูเหมือนว่าที่ข้าพูดไปจะสองแง่สองง่าม ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย
"จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกัน!? เมื่อเจ้าดื่มแอลกอฮอล์ไม่เห็นมีปัญหาเลยสักหน่อย แค่คิดว่านมเป็นแอลกอฮอล์และดื่มมันเร็วเข้า!"
“ก็ได้...”
【ปลดล็อกเงื่อนไขที่ซ่อนอยู่: "ผู้ร่ายรำพร้อมอาภรณ์"】
【ทักษะที่ได้เรียนรู้: "เสียงเพรียกหาถึงอาภรณ์"】
【ปลดล็อกเงื่อนไขที่ซ่อนอยู่: "ผู้ร่ายรำพร้อมเสื้อคลุม"】
【ทักษะที่ได้เรียนรู้: "เสียงเพรียกหาถึงเสื้อคลุม"】
【ปลดล็อกเงื่อนไขที่ซ่อนอยู่: "ผู้ร่ายรำพร้อมรองเท้า"】
【ทักษะที่ได้เรียนรู้: "เสียงเพรียกหาถึงรองเท้า"】
【ปลดล็อกเงื่อนไขที่ซ่อนอยู่: "ผู้ร่ายรำพร้อมใบดาบ"】
【ทักษะที่ได้เรียนรู้: "เสียงเพรียกหาถึงใบดาบ"】
【ปลดล็อกเงื่อนไขที่ซ่อนอยู่: "ผู้ร่ายรำพร้อมหน้าไม้"】
【ทักษะที่ได้เรียนรู้: "เสียงเพรียกหาถึงหน้าไม้"】
ตอนนี้ข้ารู้สึกเหมือนคนที่มีแขนขาจำนวนมาก เป็นความรู้สึกที่แปลกมาก
ท้องของข้าปั่นป่วนและสักพัก ข้าก็ไม่คิดว่าฉันจะดื่มนมข้นๆ ของเขาได้อีกต่อไป หืม ~
"....อึก!"
“เป็นอะไรหรือ? ไม่เอาน่า การดื่มนมมากขึ้นจะทำให้เจ้าแข็งแรงยิ่งขึ้นนะ”
...บางครั้งบางคราว ข้าก็รู้สึกเหมือนอยากจะปลดเปลื้องชุดของชายตรงหน้าข้า เอาไปมัดไว้ตรงแผและปล่อยให้มันล่องลอยไป...
...
...
แต่แบบนั้นเขาคงจะหนาวแย่ เอางี้เป็นไง มัดเขาไว้และข้าคอยกอดเขาไว้ข้างๆ ดีกว่า
