เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 2 บทที่ 40: สาวเอลฟ์เข้าร่วมฮาเร็ม
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 2 บทที่ 40: สาวเอลฟ์เข้าร่วมฮาเร็ม
.
.
(
(วอลสัน)
)
เมื่อข้าตื่นขึ้นมาในตอนเช้า คนปาร์ตี้สี่คนจากเมื่อคืน...หือ? พวกเขาไปกันหมดแล้วเหรอ?
...ช่างเถอะ หัวของข้ามึนงงมาก ความรู้สึกเมาค้างจากเมื่อคืนยังคงวนเวียนกลับมา
เวลาบน【แผนที่ขนาดเล็ก】แสดงให้เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลา 11.00 น. แล้ว หายากมากที่ข้าจะตื่นสายขนาดนี้
ถ้าเป็นเวลานี้ ทั้งเกรซและเมล่อนคงจะอยู่ในชั้นเรียนแล้ว
พูดถึงเมื่อคืนที่ผ่านมา บาเรลล่าทับข้าค่อนข้างแรงตอนที่นางหลับ แถมหน้าอกของนางก็กดทับตัวข้าอยู่ตลอดเวลา ทำให้วอลสันตัวน้อยของข้าอยู่ในสภาพพร้อมรบทั้งคืน..
แม้ว่าข้าจะเรียกนางว่าบาเรลล่าอยู่เสมอ เพราะนางชอบดื่มเบียร์ทั้งวัน แต่รูปร่างของนางก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับถังเบียร์เลย
หน้าอกของนาง ข้าคาดเดาว่าจะเป็นคัพ D นางมีรูปร่างที่แสนน่าภาคภูมิใจ ความรู้สึกของร่างกายที่อ่อนนุ่มของนางที่ติดอยู่กับข้า มันทำให้รู้สึกดีมาก
ถ้าข้าเป็นคนตัวเล็กกว่านี้ ข้าคงถูกนางทับตายในคืนก่อนเป็นแน่
แต่...พอคิดดูแล้วนางก็เป็นสหายข้าและเมาอยู่ เหตุใดข้าถึงคิดเรื่องบัดสีเช่นนี้กันนะ
แม่ของข้าก็ไม่ได้เลี้ยงดูให้เป็นเศษสวะเช่นนี้เสียหน่อย
เมื่อคืนนี้ ขณะที่บาเรลล่าหลับสนิทและพิงตัวข้า ข้าก็พยายามอย่างหนักเพื่อต่อสู้กับแรงกระตุ้นที่เพิ่มขึ้นเนื่องจากแอลกอฮอล์ จนท้ายที่สุดก็โชคดีที่ข้าผล็อบหลับไป เพราะไม่สามารถทนได้อีก
จากนั้นเมื่อข้าตื่นขึ้นมา ข้าก็รู้สึกว่าเสื้อผ้าของฉันค่อนข้างเหม็น กางเกงของข้าก็ด้วย ข้าจึงต้องซักและทำให้กางเกงของข้าแห้งด้วยตัวเอง มันคงจะน่าอึดอัดใจพอควรหากเมล่อนต้องเป็นคนทำความสะอาด
เนื่องจากปัญหาของวอลสันตัวน้อยที่รักของข้าที่เกิดขึ้นกับผู้ชายทุกคน ในตอนเช้ามันจึงรู้สึกอึดอัดมากที่จะเดินในท่าทางปกติ ดังนั้นหลังจากปรับตัวเองแล้ว ข้าก็คลานขึ้นไปที่ชั้นสองและมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำเหมือนปู
ทันทีที่ข้าขึ้นไป ข้าก็เห็นบาเรลล่าสวมเสื้อบางและเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับไอน้ำบางอย่างที่ลอยขึ้นมาข้างหลังนาง
นางใช้มือข้างหนึ่งลูบผมเปียกของนางด้วยผ้าขนหนูและอีกข้างก็ถือเสื้อผ้าที่นางสวมเมื่อวานนี้
"อา เจ้าตื่นแล้วเหรอ?"
"หา? เจ้ายังอยู่อีกหรือ? ข้าคิดว่าทุกคนจะไปแล้วเสียอีก” ข้ากล่าว
“โอ้? เจ้าหมายถึงพวกเขาสินะ นักผจญภัยทั้งสี่และเดริชาออกไปแต่เช้า เกรซและเมล่อนก็มีคาบต้องเรียนน่ะ”
เกรซและเมล่อนไปที่ห้องเรียนตามที่ข้าคาดไว้
“ขอโทษทีที่ข้าต้องยืมห้องน้ำของเจ้า จะว่าไป ห้องน้ำของเจ้านี้ช่างเจ๋งจริงๆ ทั้งยังมีระบบน้ำร้อนแยกต่างหาก ข้ามองมันอยู่นาน แต่ก็ยังไม่รู้ว่ามันทำงานอย่างไร”
“...เจ้าเพิ่งเริ่มเรียนรู้มารยาท เพราะเจ้าตีหัวตัวเองเหรอ?”
“ใจร้ายจริงนะ เจ้าไม่ควรประชดผู้หญิงขนาดนั้นรู้ไหม?”
"เจ้า...ช่างมันเถอะ ไม่ต้องไปเรียนเหมือนพวกนางเหรอ?”
“โอ้ หลังจากเทศกาลเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วงจบไป ข้าก็ได้ทำตามข้อกำหนดการสำเร็จการศึกษาไปแล้ว ดังนั้นจนกว่าจะจบการศึกษาอย่างเป็นทางการ มันจึงขึ้นอยู่กับอารมณ์ของข้า ข้าสามารถเลือกได้อย่างอิสระว่าจะไปโรงเรียนหรือไม่”
เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ที่สถาบันการศึกษา จะมีการคำนวณหน่วยกิตในช่วงท้ายของแต่ละภาคการศึกษา หากนักศึกษาชั้นปีที่หกมีหน่วยกิตเพียงพอ พวกเขาก็สามารถสำเร็จการศึกษาได้เลย
ในเมื่อนางถึงขั้นไปทำลายโกเล็มโบราณและช่วยประเทศเอาไว้ คงเป็นเรื่องง่ายดายอยู่แล้วที่นางจะได้รับหน่วยกิตจำนวนมหาศาลตอบแทนมา
ส่วนเมล่อนและเกรซเพิ่งจะนักเรียนชั้นปีที่ 1 ทั้งคู่ ดังนั้นข้าคิดว่าพวกนางน่าจะสามารถข้ามชั้นปีหลังจากภาคการศึกษานี้ได้
“ว่าไปแล้ว ข้าก็ตั้งใจจะถามเจ้าเรื่องนี้มานานแล้ว ทำไมเจ้าถึงยืนอยู่ในท่าแปลกๆ เช่นนี้กันล่ะ?” บาเรล่าถามด้วยความรู้สึกสับสน
ตอนนั้นเองที่ข้าจำได้ว่าข้ารักษาท่าเดินปูในขณะที่พูดคุยกับบาร์เรลามาเป็นเวลานาน
บ้าอะไรกันเนี่ย! ทําไมเจ้าถึงไม่พูดมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้!"
"เหตุผลของคำถามนั้นคือเพราะข้าเป็นผู้ชาย" ข้าพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพูดอะไรที่จะทำให้เกิดความรู้สึกอึดอัดเช่น "มันเป็นเพราะเจ้านั่นแหละ!"
"โอ้..." เมื่อได้ยินคำตอบของข้า ทันใดนั้นบาร์เรลาก็แสดงรอยยิ้มขี้เล่นและเดินมาหาข้า ซึ่งไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
“เดี๋ยวก่อน เจ้าจะทำอะไร?” บาร์เรลล่าเข้ามาใกล้ข้าอย่างอันตราย ข้าได้กลิ่นหอมเย้ายวนของร่างกายที่เพิ่งถูกชำระล้างตัวมา
เดี๋ยวก่อนสิวอลสัน! อย่ามองเข้าไปในตัวนางนะ!
“เจ้าต้องการความช่วยเหลือไหมล่ะ?”
ข้าจะทนไม่ไหวแล้ว!
สติที่แตกสลายของข้า ซึ่งถูกทุบตีทั้งคืนตอนนี้กำลังผลิแตกออก
“ไม่เป็นอะไร!” ข้าขยับขาทันทีและรีบเข้าไปในห้องน้ำ กระแทกประตูปิดลง
...
ในที่สุด ข้าก็ทำพิธีสัมผัสอันศักดิ์สิทธิ์บนวอลสันตัวน้อยของข้าในขณะที่อาบน้ำ เพื่อซ่อมแซมสติสัมปชัญญะของข้า
เมื่อต้องพบเจอสิ่งที่เร้าอารมณ์เช่นนี้ ร่างกายอายุสิบห้าปีนี้มีความอดทนต่ำเกินไป
ในชีวิตก่อนหน้านี้ อายุสิบห้าคืออายุแห่งการเติบโต
โลกใบนี้ก็เช่นเดียวกัน มันคล้ายกับม้าป่าที่ไม่มีบังเหียน แม้แต่การสัมผัสเพียงเล็กน้อยก็สามารถกระตุ้นมันได้
ข้าจำเป็นต้องจัดการวอลสันน้อยอย่างเหมาะสม ดังนั้นข้าจึงต้องทำมันหลายครั้งเสียหน่อย
โอ้ จริงสิ ข้าเพิ่งจะจำไว้ว่าต้องซักกางเกงด้วย
ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ข้าก็โผล่ออกมาจากห้องน้ำ
ข้ารู้สึกสดชื่นมาก! เหมือนกับเป็นคนใหม่!
อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นหอม
หลังจากได้กลิ่นแล้ว ข้าก็มาถึงชั้นหนึ่งและเห็นบาร์เรลล่ายืนอยู่ข้างเตาผิง หม้อด้านบนกำลังส่งเสียงดังเป็นฟอง
“เมื่อกี้ข้าซื้อของชำมา ก็เลยขอยืมที่นี่มาทำอาหารเสียหน่อย รอสักครู่นะ อีกไม่นานอาหารกลางวันจะทำเสร็จแล้ว”
…หืม ข้าไม่เคยรู้เลยว่านางทำอาหารได้
“เอ่อ….เข้าใจแล้ว แค่อย่าเผาบ้านทิ้งก็พอ” ข้ามองไปที่สวนหลังบ้านและเห็นอาหารที่เหลืออยู่ในชามของไรเฟิล
“ดูเหมือนว่าเมล่อนจะจำได้นะว่าต้องให้อาหารเจ้า ก่อนจะไป” ข้าพูดขณะหยิบขนมปังออกมาก้อนหนึ่งและเนื้อดองหนึ่งโหล จากกระเป๋าเก็บของของข้า และนั่งลงบนเก้าอี้เพื่อเริ่มทานมื้อกลางวัน
“เจ้านี้ช่างประชดผู้หญิงเช่นเคยเลยนะ... หือ? เดี๋ยวก่อนสิ! ทำไมเจ้าถึงกินแบบนั้น?!?” บาเรลล่าอุทานออกมา
"หา? ข้าไม่ได้กินอะไรเลยทั้งคืน เพราะงั้นข้าก็ต้องทานอาหารกลางวันตอนนี้น่ะสิ ” ข้าตอบ
"ไม่ใช่! ก็ข้า... ข้าเตรียมอาหารให้เจ้าแล้ว! เจ้า..."
"เอ๊? เจ้าทำอาหารให้ข้าเหรอ?” บาเรลล่าผู้นั้นทำอาหารให้ข้าเนี่ยนะ? เมื่อคืนเจ้าหัวกระแทกจริงๆ ใช่ไหม?
“ใช่! เพราะงั้นเก็บของที่เจ้ากำลังกินลงไปซะ! มันหายากมากเลยนะที่จะมีผู้หญิงเช่นข้ามาทำอาหารให้เจ้า แต่เจ้ากลับ...”
“เอ่อ...ขอโทษที” ข้าพูดขณะเก็บขนมปังและเนื้อดองกลับเข้าไปในกระเป๋าเก็บของของข้า
"นี่เจ้า เอาจริงเหรอ..."
“...ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะทำอาหารได้เลยนะ” ข้าขัดจังหวะ
“เจ้าคิดว่าเกรซเป็นคนสอนข้าทำของหวานพวกนั้นหรือ? จริงๆ แล้วข้าเป็นคนทำอาหารเก่งมากเชียวล่ะ”บาเรลล่ากล่าว
“เป็นเช่นนั้นหรือ? อืม งั้นข้าคงต้องขอชิมหน่อย” ข้าพูดขณะนั่งอยู่ในที่นั่งสำหรับลูกค้าที่ปกติเราใช้ในช่วงเวลาทำการ
“...ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอาหารของเจ้าอร่อยเช่นกัน โดยส่วนตัวข้าพยายามทำอาหารมาตลอดทั้งชีวิต แต่เทียบกับเจ้าไม่ได้เลย” ข้าที่พอได้ลิ้มรสอาหารที่นางทำก็กล่าวชมขึ้นมาทันที
มันเป็นอาหารที่มีลักษณะเนื้อตุ๋น มันมีสีส้มและมีลักษณะประหลาด
มันทำมาจากอะไรกัน?
“โอ้ อร่อยสุดๆ ไปเลย” ข้าชม น่าประหลาดใจเหลือเกิน มันอร่อยมาก! นี่เป็นอาหารประเภทที่เจ้าจะพบได้แค่ในร้านอาหารฝรั่งเศสระดับสูงเท่านั้น!
“ฮ่าๆๆ นี่เป็นอาหารที่ทำขึ้นเพื่อราชวงศ์เอลฟ์โดยเฉพาะเชียวนะ ข้าน่ะแอบไปเรียนรู้มันก่อนที่จะมาที่นี่ เป็นไงล่ะ? โฮโฮโฮ ~” บาเรลล่าพูดออกมาอย่างมีความสุขที่ได้รับการชมเชย
อะไรน่ะ? เหตุไฉนนางถึงหัวเราะเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าวเช่นนี้ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้นางดูแย่ลงเลยนะ ในทางตรงกันข้าม ข้ากลับรู้สึกว่าเสียงหัวเราะของบาเรลล่าค่อนข้างน่าขบขันพอสมควร
"แล้วเจ้าคิดยังไงถึงอยากเรียนรู้การทำอาหารกันล่ะ?" ข้าเอ่ยถาม
“แน่นอนว่าเป็นเพราะข้าต้องการเอาใจคนที่ข้าชอบด้วยการทำอาหารของข้าเอง” บาเรลล่ากล่าว เสียงหัวเราะของนางหยุดลง และทันใดนั้นสีหน้าของนางก็ดูเหงาเล็กน้อย "นั่นมัน...คือเรื่องเจ็ดปีที่แล้ว"
อ๊ะ ดูเหมือนว่าข้าจะเหยียบกับระเบิดโดยบังเอิญเสียแล้ว
“...โทษที”
ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเจ้าชายบ้านั่นถึงทำเช่นนี้... ทำร้ายคนดีอย่างบาร์เรลล่าเพื่อเจ้าหญิงคนอื่นงั้นเหรอ?
เจ้าหญิงคนนั้นเป็นคนแบบไหนกันนะ? ถึงขั้นทำให้เจ้าชายหันมาทำร้ายบาร์เรลล่าได้เลย... ถ้าข้ามีโอกาส ข้าคงอยากจะต่อยเขาดู... ไม่สิ ข้าคิดว่าให้เมล่อนไปต่อยแทนน่าจะดีกว่า
“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษเลย เหนือสิ่งอื่นใด เจ้าเป็นคนช่วยข้าเอาไว้” ปากของบาร์เรลล่าโค้งขึ้นเล็กน้อย"...และเป้าหมายของข้าก็ไม่เคยได้เปลี่ยนไปเลย "
"หืมม?" ข้าจับประโยคสุดท้ายที่บาร์เรลล่าพูดไม่ได้เลยสักนิดเดียว
"ไม่มีอะไรหรอก อร่อยมากเลยใช่ไหมล่ะ? เจ้าชอบไหม?" บาร์เรลล่าเท้าคางขึ้นพร้อมรอยยิ้มและมองมาที่ข้า
ข้าอยากจะบอกให้นางหยุดล้อข้าและมุ่งความสนใจไปที่อาหารของนางได้แล้ว
"อืม มันอร่อยมาก ข้ารู้สึกว่าหลังจบไป เจ้าก็สามารถเป็นเชฟมือดีได้เลยนะ... พอพูดถึงเรื่องนี้แล้ว หลังจากเรียนจบ เจ้ามีแผนอะไรบ้างล่ะ?” ข้าถาม
“อา ข้าเองก็เคยคิดว่าจะเอาเรื่องนี้มาคุยกับเจ้าอีก... แต่ก่อนอื่น ขอข้ายืนยันกับเจ้าก่อนว่าเจ้าไม่คิดว่าข้าเป็นคนนอกใช่ไหม?” ทันใดนั้นบาร์เรลล่าก็ลุกขึ้นนั่งตรงและมองมาที่ข้าอย่างจริงจัง
“ไม่แน่นอน” ข้าตอบ
“อืม...ถ้าอย่างนั้นข้าขอทำงานที่นี่กับเจ้า หลังจากที่ข้าเรียนจบได้ไหม?”
"หืม? ทำไมกันล่ะ?”
“อืม ข้าก็ต้องหาเงินหลังเรียนจบสักหน่อยสิ แม้ว่าตอนนี้ข้าจะมีโอกาสในการทำงานมากมาย แต่มันก็ต้องขอบคุณเจ้า ดังนั้นถ้าเป็นไปได้ ข้าก็ยังอยากทำงานอยู่กับเจ้า”
"เจ้าอยากทำงานที่ร้านอาหารเล็กๆ แบบนี้เหรอ?"
"ข้าไม่สนใจเรื่องเงินเดือนหรอก ตราบใดที่ข้าได้ทำงานที่นี่ ข้าก็จะหาที่พักของข้าข้างนอกเอง... "
อา เข้าใจแล้ว
ถ้าบาร์เรลล่าจบการศึกษา นางจะไม่มีที่อยู่ แม้ว่านางจะพยายามเก็บเงินเพื่อซื้อบ้าน แต่มันก็คงต้องใช้เวลาพอสมควรและในช่วงเวลานั้น นางอาจจะต้องพักในโรงแรม
แต่การพักในโรงแรมเป็นอะไรที่เสียเงินไม่น้อยเลย...
“...ไม่ได้เหรอ?” ดูเหมือนว่าข้าจะจมอยู่ในห้วงภวังค์ของข้านานเกินไป บาเรลล่าจึงมองมาที่ข้าอย่างเป็นห่วง
“...อันที่จริงมันก็ไม่มีปัญหา เจ้าอยากอยู่ที่นี่เลยไหม?” ถ้านางต้องการ ข้าคิดว่ามันน่าจะเป็นไปได้ที่จะเพิ่มห้องอื่นอีก
นางเป็นสหายที่ดีของเกรซ ดังนั้นข้าไม่คิดว่านางจะรังเกียจหรอก
จากนั้นก็ตกลงกันได้ ข้าจะจ้างนางถาวรจนกว่าจะถึงวันที่นางไม่ต้องการทำงานอีกต่อไป
อืม เอาเป็นทำงานแบบเดียวเหมือนเมล่อนแล้วกัน
“ข้าจะจัดหาอาหารที่พักและเครื่องดื่มให้เจ้า ทั้งหมดที่เจ้าต้องทำคือมาช่วยข้าขายอาหารวันละ 200 ชุดและเวลาที่เหลือก็ตามสบายเลย เจ้าจะทำอะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ นอกจากนี้ เราจะมีวันหยุดสองวันต่อสัปดาห์ด้วย มันเป็นงานที่ดีมากทีเดียวเลยใช่ไหม?”
“ข้าไม่คิดว่าจะได้มากขนาดนี้เลย เจ้าถึงขั้นให้ที่พักแก่ข้าเลยด้วยซ้ำ... ขอบคุณเจ้ามาก”
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก นิสัยแบบนี้ไม่เหมือนเจ้าเลยสักนิด"
“หมายความว่ายังไง เจ้าพยายามจะบอกเป็นนัยว่าตัวข้าไม่สุภาพงั้นเหรอ?”
“ช่างเถอะน่า ว่าแต่มีอะไรที่เจ้าอยากให้ข้าช่วยอีกไหม?”
“......ที่จริงก็มีอีกอย่างหนึ่ง” บาร์เรลล่าเล่นปลายผมของนาง ร่างกายของนางแข็งทื่อด้วยเหตุผลบางอย่าง
"อะไรงั้นเหรอ?"
“คือว่า...” แก้มของบาร์เรลล่าแดงพอสมควร ทำไมกันล่ะ?
【ออเรเวีย บราติโออิลฟ์ ระดับ 26 ต้องการเข้าร่วมปาร์ตี้ของท่าน (ใช่/ไม่ใช่)】
“โอ้ เจ้าชื่อออเรเวีย ข้าเรียกเจ้าว่าบาร์เรลล่ามานานจนลืมไปแล้วนะเนี่ย!”
"หยาบคายมาก!"
“...ข้าขออยู่กับเจ้าด้วยได้ไหม?”
"...ทำตามที่เจ้าต้องการเถอะ"
