เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 2 บทที่ 39: ข้านอนไม่หลับและก็ไม่คิดจะสนด้วย
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 2 บทที่ 39: ข้านอนไม่หลับและก็ไม่คิดจะสนด้วย
.
.
(วอลสัน)
ทุกวันนี้ข้าได้ทำการวิจัยว่าวัสดุประเภทใดและต้องใช้อะไรผสม มันถึงจะกลายเป็นไวน์ผลไม้ที่ดีที่สุด
แม้ว่าจะเป็นเพียงไวน์ผลไม้ แต่เนื่องจากไวน์พวกนี้ทำด้วยมือของข้าเอง โปรดอย่าสงสัยถึงความแรงของปริมาณแอลกอฮอล์ที่มีอยู่ในไวน์พวกนี้เลย
ไวน์ผลไม้บางชนิดที่ข้าทำขึ้นมามีความแข็งแรงมาก เนื่องจากเดิมทีไวน์พวกนี้ทำขึ้นด้วยความตั้งใจที่อยากจะเอาชนะบาเรลล่าให้ได้
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้ายุ่งอยู่กับการลองผสมวัตถุดิบหลายอย่างซ้ำๆ และจนถึงตอนนี้ ข้าได้ใช้เงินไปกับการทดลอง 100 เหรียญทอง ซึ่งส่วนใหญ่ใช้ในการซื้อผลไม้หลายชนิด ทั้งของท้องถิ่นและของจากนอกราชอาณาจักร
ผลไม้บางชนิดที่ข้าซื้อค่อนข้างมีเอกลักษณ์เลยทีเดียว มีผลไม้ที่มีชื่อว่า ผลฝน ซึ่งจะสุกในช่วงฤดูฝนเท่านั้นและผลเต่าฉ่ำ ซึ่งจะเติบโตบนหลังของต้นเต่า...
บนโลกใบนี้ ผลไม้ล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยความเหนือจินตนาการ มีแม้กระทั่งผลไม้ที่เรียกว่า 'ไผ่สีทอง' ที่ดูเหมือนอ้อย รสชาติเหมือนอ้อย แต่ภายในกลับเป็นสีแดง
ส่วนแตงโมลาย ซึ่งโดยพื้นฐานแล้วเป็นแตงโมทั่วไป แต่มีสีฟ้าดำมากกว่าสีเขียวและเนื้อของผลไม้มีสีม่วง
นอกเหนือจากการใช้ผลไม้เหล่านี้ในการทำไวน์ผลไม้แล้ว ข้าก็ต้องทำเพราะไวน์มันหมดเร็วมาก
พูดตามตรง รสชาติของผลไม้ที่ไม่เหมือนใครพวกนี้ไม่ได้เลวร้ายเลย แต่มันรู้สึกแปลกที่จะกินส้ม ทว่ากลับได้ความรู้สึกเหมือนกินทุเรียน
พวกมันอาจเป็นผลไม้ที่มีลักษณะคล้ายกัน แต่แน่นอนว่ารสสัมผัสและรสชาติแตกต่างกันมาก
ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่ข้ากินผลไม้ที่ข้าไม่เคยเห็นหรือลิ้มรสมาก่อน ข้าจะเขียนประสบการณ์ของข้าลงในหนังสือ
...ว่าแต่ข้าใช้เงินไปทั้งหมด 100 เหรียญทองกับเรื่องแบบนี้ ความคิดด้านเงินของข้าเริ่มพังทลายลงแล้วเหรอ?
คิดเรื่องนี้มากไปก็มีแต่จะเสียเวลา ข้าขอทำไวน์ผลไม้ต่อไปดีกว่า
ผลจากการทดลองผสมไวน์ผลไม้ทำให้ข้าสามารถชงไวน์ผลไม้ได้มากกว่าสามสิบถังใหญ่
….ใช่แล้ว ข้าค่อนข้างแน่ใจเลยว่าไวน์จำนวนนี้เป็นสิ่งที่แม้แต่บาเรลล่าขี้เมาก็ไม่สามารถรับมือได้
ดังนั้นข้าจึงเชิญผู้คนจากปาร์ตี้นัยน์ตาราตรีมาที่บ้านสุนัขเพื่อดื่มด้วยกัน น่าเสียดายที่มีเพียงปาร์ตี้สี่คนเท่านั้นที่อยู่ในเมืองหลวง คนที่เหลือกำลังยุ่งอยู่กับภารกิจกัน
นอกจากนี้ พอลเองก็ดูเหมือนจะยุ่งอยู่กับการทำธุรกิจโรงแรมของเขา ดังนั้นข้าจึงส่งถังไวน์ผลไม้ของข้าไปที่โรงแรมของเขาให้แทน
อันที่จริง ข้าค่อนข้างแน่ใจว่าเราคงไม่สามารถดื่มไวน์ผลไม้ทั้งหมดของข้าได้ แม้จะมีทักษะเสริมแกร่งร่างกายก็ตาม ด้วยเหตุนี้ข้าจึงไม่รู้เลยว่าจะเชิญใครมาอีกดี
ข้าไม่อยากชวนชายชราข้างบ้าน ข้าจึงถามเมล่อน เกรซและบาเรลล่าว่าพวกนางมีเพื่อนที่สามารถมาหาได้ไหม
แต่ว่า... ทำไมองค์หญิงลำดับสองถึงมาอยู่ที่นี่อีก!?
ตอนนี้ข้ากำลังนั่งอยู่ที่บาร์ มองไปยังร่างที่คล้ายตายของคนเมาทั้งสี่ที่นอนอยู่บนพื้น
พวกเขาเป็นสมาชิกปาร์ตี้สี่คนที่สลบไป หลังจากดื่มวิสกี้ทำมือมากเกินไป
ข้าใช้ธัญพืชบางส่วนที่ได้มาในช่วงเทศกาลเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วงและรวมเข้ากับเห็ดเพื่อทำการหมัก จากนั้นพอมันโตเต็มที่ ข้าก็ใช้โต๊ะต้มเบียร์เพื่อทำวิสกี้
ในชีวิตก่อนหน้านี้ วิสกี้เป็นที่รู้จักเสมอว่าเป็นหนึ่งในสุราที่แรงพอสมควร ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นกรณีเดียวกันในโลกนี้เช่นกัน เนื่องจากวิสกี้ไม่เกินหนึ่งแก้วก็ทำให้พวกเขาสลบไปแล้ว
นี่! ยังมีไวน์อีกมากมายให้พวกเจ้าได้ดื่มนะ! ข้าจะใช้มันทั้งหมดได้อย่างไร ถ้าพวกเจ้าสลบเหมือดไปแล้ว!?
ข้ารู้น่าว่าข้าควรเก็บแอลกอฮอล์ตัวแรงไว้ตัวท้ายสุด! ข้าไม่ควรฟังบาเรลล่าและนำไวน์ที่แรงที่สุดออกมาเร็วขนาดนี้เลย!
"....อั้ก!" นอกจากข้าแล้ว เกรซก็หมดสติไปเช่นกัน
ครั้งแรกที่ใครบางคนดื่มวิสกี้มักเป็นเรื่องยากเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนอย่างเกรซที่มีความอดทนต่อแอลกอฮอล์ต่ำ บางทีข้าควรจะยืนกรานที่จะให้น้ำผลไม้แก่นางแทนไวน์
น่าขันที่เกรซผู้เป็นนักเวทย์ที่มีพลังเวทมากกว่าล้านจะพ่ายแพ้อย่างง่ายดายเช่นนี้
“...” เมล่อนไม่ได้ตั้งใจจะดื่มตั้งแต่แรกและกำลังฝึกศิลปะการต่อสู้อยู่ในสวนหลังบ้านอย่างเงียบๆ
“จะว่าไปแล้ว เดริชา ข้าอยากรู้เรื่องถุงผ้าใบเล็กๆ ที่เจ้าถือติดตัวไปไหนมาไหนตลอด มันมีอะไรเหรอ?” บาร์เรลล่าถามออกมาด้วยความสงสัย
ผู้ที่นั่งอยู่ตรงหน้านางเป็นเจ้าหญิงองค์ลำดับที่สองของประเทศนี้
หลังจากที่เมล่อนพานางกลับมา นางก็ไดเปิดเผยเกี่ยวกับตัวตนของนาง
ยกเว้นเมล่อนที่ไม่อยู่ สถานการณ์โดยรวมก็ค่อนข้างดี เหลือเพียงเจ้าหญิงองค์ที่สองและบาเรลล่าที่กำลังดื่มไวน์ผลไม้ต่อไป
ส่วนข้า ข้ากำลังโกงโดยการดื่มนมต่อหลังดื่มไวน ดังนั้นข้าจึงไม่มีทางที่ข้าจะสลบไปได้
วิสกี้ไม่ใช่แอลกอฮอล์ธรรมดาและข้าค่อนข้างแน่ใจเลยว่าข้าจะหมดสติทันที หากข้าดื่มแก้วที่สองโดยไม่มีนมอยู่
เจ้าหญิงองค์ที่สองและบาเรลล่าดูเหมือนจะเริ่มการแข่งขันกันโดยที่ข้าไม่รู้ตัวเลย มนุษย์คนหนึ่งและเอลฟ์คนหนึ่งกำลังแข่งดื่มกัน หวังจะเอาชนะกัน
เจ้ารู้ไหมว่าอะไรคือมหากาพย์ของเรื่องทั้งหมดนี้?
ตอนนี้มีถังไวน์เปล่าสี่ถังอยู่ข้างๆ พวกนางแล้ว
สี่ถัง
นั่นหมายความว่าทั้ง 2 คนได้เทวิสกี้และไวน์ผลไม้ทั้งหมด 8 ถัง
ผู้หญิงพวกนี้แทบไม่ได้ดื่มวิสกี้นี้โดยใช้แก้วแล้ว แทบจะดื่มจากถังด้วยซ้ำ!
“โอ้ นั่นเสื้อผ้าของข้า” องค์หญิงลำดับสองแสดงสีหน้าสิ้นหวังแล้วพูดต่อ “ข้าถูกไล่ออกจากโรงเตี๊ยมที่ข้าพักอยู่น่ะ”
"หา? ทำไมกันล่ะ?” ข้าและบาเรลล่าถามอย่างพร้อมเพรียงกัน
"ทำไมเหรอ? อืม ก็เพราะข้าไม่มีเงิน“เจ้าหญิงลำดับสองของประเทศนี้กล่าวขณะที่กำลังกลืนน้ำลายและกัดไก่มัตสึรุชิ้นใหญ่เป็นของกับแกล้ม”ว่าแต่เจ้าชื่อวอลสันใช่ไหม? ขอบคุณมากที่เลี้ยง”
...
เจ้าหญิงของประเทศแบบไหนกันที่ยากจนจนถูกไล่ออกจากโรงเตี๊ยม!
“ทำไมเจ้าหญิงของประเทศถึงได้ยากจนถึงขนาดถูกไล่ออกจากโรงเตี๊ยมกันล่ะ?”
“อืม ก็ข้ากลายเป็นคนที่จนมากแบบนี้เพราะข้าต้องเปลี่ยนอาวุธยังไงล่ะ! แถมข้าก็ต้องเพิ่งใช้เงินสามสิบเหรียญทองข้าเพื่อจ้างปาร์ตี้นั่นอีก...” เจ้าหญิงถังแตกพูดพลางชี้นิ้วไปที่ร่างที่ซบเซาของปาร์ตี้สี่คนที่อยู่ใกล้พวกนาง
“ทำไมเจ้าถึงอยากเจอเมลอนมากขนาดนี้เหรอ?” คราวนี้ข้าถามด้วยความสับสนและบาเรลล่าก็พยักหน้าเห็นด้วย
“เพราะข้าต้องการทดสอบความแข็งแกร่งของข้ากับคู่ต่อสู้ที่ทรงพลังอย่างนางจริงๆ!”
"เพื่อฃการต่อสู้ เจ้าจึงยินดีที่จะทนหิวเนี่ยนะ?!" ข้าและบาเรลล่าต่างตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพรียง
“แน่นอนอยู่แล้ว! ข้าเป็น【นักสู้】การตัดสินใจแบบนี้เป็นเรื่องปกติใช่ไหมล่ะ?” นางมองมาที่เราด้วยสีหน้างงงวย
บัดซบ!!!!
ข้าคิดว่าเจ้าถังแตกด้วยเหตุผลที่น่าเศร้าและน่าใจหายเสียอีก!
เพราะเจ้าต้องการไล่ตามคนดัง ก็เลยไม่ได้กินอาหารเป็นเวลาหลายวันเหรอ?! นอกจากนี้ เป้าหมายของนางคือการต่อสู้กับคนดังด้วย! ไม่ใช่เพื่อขอลายเซ็น!
"มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ! ข้าก็เป็น【นักสู้】เหมือนกัน แต่ไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อนเลย"
"เอ๊? เจ้าก็เป็น【นักสู้】เหมือนกันเหรอ?” เจ้าหญิงลำดับสองกล่าวพร้อมกับลดถังไวน์ขนาดใหญ่ในมือของนางลงมา เนื่องจากความตกใจ
พอทีเถอะ!
สาวงี่เง่าหัวกล้ามคนนี้ที่รักการต่อสู้อย่างบ้าคลั่ง ไม่น่าเป็นเจ้าหญิงเลยด้วยซ้ำ!
"..."
ทั้งข้าและบาเรลล่าถูกทิ้งให้พูดไม่ออกอยู่สักพักหนึ่ง
ตั้งแต่ตอนที่ถังไวน์กระแทกพื้น เจ้าหญิงองค์ที่สองก็เริ่มตัวแกว่งไปมา
จากนั้น...ตุบ นางสลบไปเมากับพื้น
ในท้ายที่สุด ก็มีเพียงบาเรลล่าและข้าเท่านั้นที่ยังคงตื่นอยู่
บรรยากาศที่มีชีวิตชีวาในตอนนี้พลันกลับกลายเป็นเย็นยะเยือกขึ้นทันที
“สุดท้ายมันก็กลับมาเป็นแค่เราสองคนเหมือนเดิม” บาเรลล่าลุกขึ้นและขยับมานั่งข้างๆ ข้า
"ใช่ น่าเสียดายจริงๆ" ข้าพูดหยอกล้อนางไป
"อะไร!? นั่นไม่ยุติธรรมเลยนะ!" บาเรลล่าให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีและเริ่มทำเป็นไม่เห็นด้วย แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เราสองคนก็มองหน้ากันและหัวเราะ
"เจ้าโง่วอลสัน"
“อะไรของเจ้าเนี่ย?”
“ขอบคุณนะ”
“...เจ้าตีหัวตัวเองมาหรือเปล่า?” เจ้ามาที่บ้านสุนัขตลอด กินอาหารของข้ามานานมากโดยไม่แม้แต่จะเคยขอบคุณมาก่อนเลยนะ”
ผู้หญิงคนนี้มักจะไม่พูดอะไรบางอย่างเช่น "ขอร้อง" "ขอบคุณ" หรือ "ขอโทษ" เลย
มันทำให้ข้าสงสัยอย่างมากว่าครั้งหนึ่งนางเคยเป็นขุนนางหรือชนชั้นสูงหรือไม่ เพราะในโลกใบนี้พวกเขายึดถือในศักดิ์ศรีพอสมควร
...เดี๋ยวก่อน จะว่าไปวิธีการพูดนางก็ไม่ได้ต่างจากยัยเจ้าหญิงนี้เลย
ม่านตาสีทองสดใสของเอลฟ์ไม่มีอาการมึนเมาเลย นางกำลังถ่ายทอดอารมณ์ที่แท้จริงในใจออกมา
“เจ้าเป็นอะไรของเจ้าเนี่ย?” ข้าเริ่มรู้สึกอายเล็กน้อย หลังจากที่นางจ้องมองอยู่นาน
ข้าหันหลังกลับอย่างเชื่องช้าและจิบจากแก้วของข้า
แต่ข้าลืมไปว่ามันเต็มไปด้วยเหล้า ความรู้สึกที่รุนแรงได้กระทบหัวของข้าทันที ทำให้ข้ารู้สึกวิงเวียน
"ข้าว่าข้าชักจะเมาแล้วล่ะ" บาเรลล่ากล่าวพร้อมกับเอียงศีรษะพิงอยู่บนไหล่ของข้า
...
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!
บาเรลล่า! อย่าทำแบบนี้กับข้า ไม่เอาน่า! ตอนนี้ข้าเมาแล้วนะ! แอลกอฮอล์กำลังทำร้ายความมีเหตุผลของข้าไป! ม่ายยยย!!
ให้ตายเถอะ! ข้าจะไม่แพ้แอลกอฮอล์!
“...บาเรลล่า เจ้าตาบอดเหรอ? ทำไมเจ้าไม่ไปกอดญาติของเจ้าแทนล่ะ!?” ในขณะที่พยายามกลั้นเสียงกรีดร้องภายในใจของข้า ข้าก็ชี้ไปที่ถังขนาดใหญ่ที่เหลืออยู่และพูดออกมาด้วยความยากลำบาก
“...ข้าทำไม่ได้เหรอ?” บาเรลล่าพูดอีกครั้ง แต่คราวนี้ข้ารู้สึกถึงความเหงาในน้ำเสียงของนาง
"หืมม?"
“กอดไง ข้ากอดเจ้าไม่ได้เหรอ?” นางพูดซ้ำ
...
"...ได้สิ ทำตามใจเจ้าต้องการเถอะ"
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ข้าไม่สามารถหลับได้เลยในคืนนั้น
