(ฟรี)ข้าอยู่บ้านร้อยปีก็เข้าสู่วิถีไร้เทียมทาน ตอนที่ 573 เจ้าเป็นใคร?

ข้าอยู่บ้านร้อยปีก็เข้าสู่วิถีไร้เทียมทาน ตอนที่ 573 เจ้าเป็นใคร?

ความอาฆาตพยาบาทของเทพเจ้าบรรพกาลแห่งคุก(ฉายา) ถูกกระตุ้นโดยการกระทำของเฮยเยว่

ฉู่เซวียนรู้สึกหดหู่ใจ นี่คือวิธีที่เทพเจ้าโกลาหลบรรพกาลควรประพฤติตนอย่างนั้นหรือ?

ไม่น่าแปลกใจที่ไท่กล่าวว่าเทพเจ้าโกลาหลบรรพกาลตนนี้เป็นคนโหดเหี้ยม

เขาจะแบกรับความขุ่นเคืองในเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้เพื่ออะไร

ฉู่เซวียนมองไปที่ไข่มุกกฎแห่งการพิพากษา มีจุดสีแดงมากมายอยู่แล้ว ผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ กลายเป็นศัตรูกับเขา

ฉู่เซวียนขมวดคิ้ว เทพเจ้าโกลาหลบรรพกาลจะโจมตีเก้าดินแดนหรือไม่?

ฉู่เซวียนรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขาไม่เพียงพอที่จะจัดการกับตัวตนเช่นนี้ เขาจะต้องใช้กฎแห่งเต๋าสวรรค์เพื่อหยุดอีกฝ่าย ซึ่งจะเปิดเผยทั้งตัวตนและ แผนการของเขา

จากนั้นเขาจะกลายเป็นเป้าหมายของทุกคน

เขาอยากคุยกับไท่ หากเป็นไปได้เขาอยากให้ไท่เป็นแพะรับบาป อีกฝ่ายควรจะดีใจใช่หรือไม่?

ชายคนนั้นทรงพลังมาก

ยิ่งกว่านั้น เขาไม่ใช่ยอดฝีมือเพียงคนเดียวในเผ่าพันธุ์ยักษ์

แม้ว่าเขาจะไม่สามารถชนะได้ แต่เขาก็ยังหลบหนีได้

หากไท่รับเผือกร้อนไม่ได้ ยังมีเผ่าพันธุ์อื่นอีกมากมายในโลกโกลาหลบรรพกาล

นั่นคงไม่เป็นปัญหาสำหรับเทพ, เซียน, มาร, มังกร และวิหคเพลิงที่จะต้านทานความโกรธของเทพเจ้าโกลาหลบรรพกาลหากพวกเขาร่วมมือกัน

อย่างน้อยที่สุด พวกเขาก็จะถ่วงเวลาไว้ได้ ฉู่เซวียนจำได้ว่าเผ่าพันธุ์ต่าง ๆ กำลังร่วมกันเพื่อจัดตั้งค่ายกลที่ยิ่งใหญ่ บางทีเขาอาจโทษว่ามันเป็นเพราะการสร้างค่ายกลนั้นก็ได้

เมื่อคิดเช่นนี้ ฉู่เซวียนก็ได้รับแรงบันดาลใจบางอย่าง อย่างไรก็ตาม เขาจะรอดูว่า เทพเจ้าโกลาหลบรรพกาลจะลงมือจริงหรือไม่ ก่อนที่จะใช้ผู้อื่นแผนแพะรับบาปของเขา

ตราบเท่าที่เขามีเวลาเพียงพอ การก้าวข้ามเทพเจ้าโกลาหลบรรพกาลนั้นก็เป็นสิ่งที่แน่นอน

“ไท่ ไม่เจอกันนาน!”

สีหน้าของไท่มืดมนลง

เขาเพิ่งงีบหลับไปได้ไม่นาน แต่ผู้ชายคนนี้ก็กลับมาที่นี่อีกครั้ง และยังกล่าวคำว่าไม่ได้เจอกันนาน?

“ฉู่ อย่ารบกวนข้าหากเจ้าไม่มีเรื่องสำคัญ!”

“ไม่... อย่ามารบกวนข้าหากมีเรื่องสำคัญ!”

“ไท่ เจ้ารู้จักผู้สร้างหุบเหวโกลาหลนั้นมากแค่ไหน?”

ไท่อึ้งไปชั่วขณะ

“เจ้าทำให้เขาขุ่นเคืองใจรึ”

“เป็นไปไม่ได้” ไท่พึมพำด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าเป็นคนฉลาดแกมโกง เจ้าจะไปรุกรานสิ่งมีชีวิตเช่นนี้ได้อย่างไร”

คำเหล่านี้...

ฉู่เป็นคนเช่นนี้รึ!

“ข้าจะไม่พูดว่าตัวข้าทำให้เขาขุ่นเคือง ข้าเพียงแค่มองไปรอบ ๆ หุบเหวโกลาหล และเผลอสังเกตเห็นอีกฝ่าย”

ฉู่เซวียนตัดสินใจที่จะกล่าวความจริง

“จริงหรือ? คนผู้นั้นโหดเหี้ยม มีจิตใจคับแคบ แสวงหาการแก้แค้นกับเรื่องที่เล็กน้อยที่สุด”

ไท่หัวเราะอย่างเย็นชา

ดูเหมือนเขาจะมองอย่างย่ามใจ

ในที่สุดจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ก็เพลี่ยงพล้ำ!

“เจ้ารู้จักคนผู้นั้นมากเพียงใด”

ฉู่เซวียนรู้สึกประหลาดใจ ไท่ดูเหมือนจะเข้าใจเทพเจ้าโกลาหลบรรพกาลนี้เป็นอย่างดี

“ข้าไม่ค่อยรู้จักเขามากนัก ข้าได้ยินเกี่ยวกับเขาแค่ไม่กี่เรื่อง”

ไท่ยิ้มเยาะและพูดต่อ “ฉู่ เจ้าทำให้เขาขุ่นเคืองใจเสียแล้ว ระวังอย่าทำให้เผ่าพันธุ์มนุษย์ต้องพัวพัน”

“เขาอยู่ที่ใด?”

“แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่เขาอยู่ห่างไกลจากความโกลาหลรอบ ๆ เก้าดินแดนอย่างแน่นอน แม้ว่าเขาจะเร่งรีบมากเพียงใด แต่ก็ต้องใช้เวลาเป็นสิบถึงยี่สิบปีกว่าจะมาถึง”

ไท่ดูเหมือนจะตระหนักว่าฉู่ได้ทำให้คนผู้นั้นขุ่นเคืองจริง ๆ

น้ำเสียงของเขาไม่เศร้าหมองอีกต่อไป

“ฉู่ เจ้ายังพอมีเวลาเหลือ รีบจัดการบางอย่าง และหลบหนีเข้าไปในความโกลาหลเพื่อหลีกเลี่ยงคนผู้นั้น มิฉะนั้น เจ้าจะถูกกักขังไว้ในหุบเหวโกลาหล และจะไม่สามารถผงาดขึ้นได้อีก”

ในทางกลับกัน ฉู่เซวียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก สิบถึงยี่สิบปีทำให้เขามีเวลาพักฟื้นพอสมควร จากการอนุมานของเขา ในตอนนั้น กฎแห่งเต๋าสวรรค์ควรจะกลืนกินมหาเต๋าเสร็จสิ้น

ยิ่งกว่านั้น เขาจะได้รับรางวัล 80 ปีและ 90 ปี หากเขาโชคดี เขาจะได้รับรางวัล 100 ปีก่อนที่เทพเจ้าโกลาหลบรรพกาลจะมาถึงเสียด้วยซ้ำ

สิ่งเหล่านี้จะทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน

“กักขังข้าไว้ในห้วงหุบเหวโกลาหลรึ? ช่างเป็นเรื่องน่าขันอะไรเช่นนี้ เขาไม่คู่ควรจะทำเช่นนั้น!”

ความมั่นใจของฉู่เซวียนเพิ่มขึ้น

“ไท่ เจ้าเข้าใจผิดแล้ว” เขาพูดด้วยรอยยิ้ม

“ข้าไม่ใช่ฉู่!”

“เจ้าเป็นใคร กล้าดีอย่างไรมาสวมรอยเป็นฉู่เพื่อเข้าหาข้า!”

ไท่พยายามตรวจสอบความจริงของคำพูดของฉู่เซวียน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็โกรธ

“เจ้าโกรธอะไรกัน ข้าไม่เคยบอกว่าข้าชื่อฉู่ เจ้าเข้าใจผิดไปเอง”

“เจ้า...”

ไท่อึ้งไปชั่วขณะ เขานึกถึงบทสนทนาเล็กน้อยที่เขามีต่อฉู่เซวียน อีกฝ่ายไม่เคยยอมรับว่าตนเองคือฉู่ และไม่เคยพูดอะไรที่ยืนยันตัวตนของตนเอง

มันคลุมเครืออย่างมาก แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าฉู่เซวียนจงใจหลอกลวงเขา

“เจ้าคือใคร?” ไท่ถามอย่างหงุดหงิด “จี๋รึ?”

“เป็นไปไม่ได้ จี๋ถูกสังหารไปแล้ว เจ้าไม่ใช่จี๋ ในบรรดาสิบบรรพชนของเผ่าพันธุ์มนุษย์ มีเพียงฉู่, เซี่ย, จี๋ และหงเท่านั้นที่รู้จักข้า”

ไท่ดูเหมือนจะฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้

“หรือเป็นเจ้าอย่างนั้นรึ?” เขาถามด้วยความตกใจ

“เจ้าไม่ได้ตายจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?”

ฉู่เซวียนกลอกตา ไท่เก่งจริง ๆ แต่ก็แย่ในเรื่องการคาดเดา

เขาเข้าใจผิดอย่างชัดเจน เขากลับคิดว่าว่าฉู่เซวียนเป็นคนแรกที่สร้างวิชายุทธ์ของเผ่าพันธุ์มนุษย์

ฉู่เซวียนไม่รู้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร หรือเขาชื่อว่าอะไร

“ไท่ อย่าเดาสุ่ม ข้าไม่ใช่คนที่เจ้านึกถึง ส่วนข้าเป็นใครนั้นไม่สำคัญ”

ไท่นิ่งเงียบไปนาน