เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 2 บทที่ 36: เจ้าหญิงลำดับสอง
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 2 บทที่ 36: เจ้าหญิงลำดับสอง
.
(
(วอลสัน)
)
วันนี้บ้านสุนัขปิดแล้ว
ไม่มีเหตุผลพิเศษอยู่เบื้องหลัง แค่ข้ามีนิสัยติดจากโลกใบเก่าที่ชอบหยุดวันหยุดสุดสัปดาห์ก็เท่านั้นเอง
แม้นว่าข้าจะกลับชาติมาเกิดในต่างโลก แต่นิสัยข้าก็มิได้เปลี่ยนแปลงไป
แน่นอนว่าคนส่วนใหญ่ในโลกใหม่นี้ไม่มีนิสัยเช่นนั้น ธุรกิจส่วนใหญ่จึงเปิดทุกวันจนถึงดึกดื่น
แตกต่างจากข้าผู้เปิดร้านเวลา 11.00 น. และขายเพียง 200 ชุดต่อวัน จากนั้นจึงปิดร้านไป
ถ้าพวกเจ้าซื้อไม่ได้สักชุด มันก็ปัญหาของเจ้า ฮ่าๆ
...แต่ตอนนี้ข้าเริ่มทำงานอื่นบ้างแล้ว
นั่นคือการดูแลเด็ก
เจ้าของร้านค้าที่อยู่ใกล้เคียงหลายคนพาลูกๆ มาที่นี่เมื่อพวกเขาไปทำงานกัน
ถ้าไม่ใช่เด็กที่โตพอจะเข้าไปช่วยงานพ่อแม่ได้ ส่วนใหญ่ก็มักจะพากันวิ่งเล่นตามท้องถนนตลอดเวลาเหมือนคนเมายาม้าก็ไม่ปาน
แต่นับตั้งแต่ที่ข้ามา ไม่สิ ตั้งแต่ที่ข้าได้พาไรเฟิลเข้ามา เด็กทุกคนก็มักจะไปเล่นกับไรเฟิลแทน
พวกเด็กๆ ปีนไปทั่วไรเฟิล บางครั้งไรเฟิลก็แบกพวกเขาไว้บนหลังของเขาและเดินไปรอบๆ ร้าน
.
ไม่มีอันตรายอะไรเลย แม้ว่าเด็กๆ กำลังจะร่วงลงไป ไรเฟิลที่มีปฏิกิริยาตอบสนองอันเฉียบแหลมก็จะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนรับพวกเขาได้ทัน
บางครั้งพวกเขาถึงขั้นเล่นเกมผู้กล้ากัน โดยมีไรเฟิลเล่นเป็นมอนสเตอร์ชั่วร้ายที่เด็กๆ จะต้องเอาชนะและเมื่อไรเฟิล 'แพ้' เขาจะกลิ้งไปมาบนพื้นในขณะที่เปล่งเสียงเจ็บปวดปลอมๆ ออกมา
น่าแปลกที่ไรเฟิลชอบเล่นกับเด็กมนุษย์
ในขณะที่เล่นกับเด็กๆ นอกร้าน ไรเฟิลซึ่งมีป้าย 'บ้านสุนัข' ห้อยอยู่ที่คอของเขาก็จะดึงดูดผู้คนจำนวนมาก และด้วยเหตุนี้ 【บ้านสุนัข】จึงได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องทุกวัน
แต่พักหลังมานี้คนส่วนใหญ่จะมาที่ร้านเพื่อดูไรเฟิลโดยเฉพาะ
ตราบใดที่เจ้าไม่แสดงท่าทีเป็นศัตรูกับเขา ไรเฟิลก็จะอ่อนโยนมาก เขาจะเอาศีรษะหมาป่ายักษ์ของเขามาถูด้วยอย่างเป็นมิตร
ข่าวของสุนัขยักษ์ใน 【บ้านสุนัข】 ได้แพร่กระจายออกไปทั่ว
ไม่มีใครจำได้เลยว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นหมาป่า แต่ช่างมันเถอะ
วันหนึ่ง มีเด็กคนหนึ่งหนีไปและหลงทาง แต่ก็ถูกไรเฟิลพากลับมา
จากนั้นลุงที่ดูแลร้านขายผลไม้ข้างๆ ก็มอบเหรียญเงินให้ข้าเพื่อขอบคุณที่ช่วยดูแลเด็กคนนี้ จากนั้นเป็นต้นมา ผู้ปกครองในละแวกใกล้เคียงที่มีร้านค้าก็เคยชินกับการให้ไรเฟิลดูแลลูกๆ ของพวกเขาเสียแล้ว
ข้าจัดโต๊ะเล็กๆ ข้างประตูร้านเอาไว้ ถ้าเมล่อนไม่ได้ไปเรียน นางจะวางขนมช่วงบ่ายโมงเอาไว้ให้ และเด็กๆ ก็จะวิ่งเข้ามากินมันขณะที่เล่นกับไรเฟิลไปด้วย
แต่ถ้าเมล่อนไปเรียน ข้าจะเป็นคนเอามันไปวางให้แทน
จากนั้นเหล่าผู้ใหญ่ก็จะจ้องมองด้วยความอิจฉา
ฮ่าๆ มันก็เพราะอาหารที่ร้านเราอร่อยมากยังไงล่ะ ถึงขั้นอิจฉาเด็กเลยสิท่า?
นอกจากขนมขบเคี้ยวแล้ว เรายังขายไวน์ด้วย
เรียกได้ว่าครบครันทุกอย่าง ข้าตั้งราคาไวน์ไว้ที่ 1 เหรียญทองต่อถัง และมันมักจะขายหมดทันทีที่เราเปิดร้านเลย
ยังไงก็ตาม พวกเจ้าคงลืมไปแล้วสินะว่าตัวข้าหน้าตาเป็นยังไง ข้ายังคงเป็นมนุษย์ต้นไม้โบราณอายุสิบห้าปี ที่ดูไม่แตกต่างจากมนุษย์ปกติและสูงเพียง 160 ซม.
ข้ายังดูเหมือนเด็กอยู่เลย
เด็กบางคนที่อยู่แถวนี้ถึงขั้นเลื่อมใสในตัวข้าจนตะโกนว่าอยากเป็นแบบ "พี่ใหญ่วอลสัน" และจะพยายามหาสุนัขยักษ์มาเปิดร้านขายขนมเหมือนข้าให้ได้เลย
ได้โปรดอย่าเถอะ ข้าไม่ต้องการคู่แข่งนะ
เอ่อ ข้าชักจะนอกประเด็นแล้วสิ วันนี้ข้าจะไม่เปิดร้านของข้า
เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วนับตั้งแต่เหตุการณ์โกเล็มน้ำและเทศกาลเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วงจบลง
ในช่วงเวลานี้ เมล่อน เกรซและบาเรลล่าได้รับการต้อนรับจากราชา
พูดให้เจาะจงอีก พวกนางไม่ได้รับรางวัลใดๆ และปฏิเสธข้อเสนอที่จะได้รับชื่อเสียงไป พวกนางเลือกขอเงินที่จะมอบให้เป็นรางวัลให้นำไปใช้ซ่อมแซมความเสียหายที่เกิดจากโกเล็มน้ำแทน... อืม ตอนนี้พวกนางกลายเป็นผู้กล้าแล้วล่ะ
ข้าพูดนอกเรื่องอีกแล้วสิเนี่ย ในเมื่อเทศกาลยังไม่จบ มันจึงเป็นเรื่องปกติที่จะต้องเปิดร้านใช่ไหมล่ะ?
...สาเหตุหนึ่งที่ข้าต้องปิดร้านก็เรียบง่ายมาก เนื่องจากเมล่อน เกรซและบาเรลล่าแสดงทักษะของพวกนางในงานเทศกาลและกลายเป็นเหมือนผู้กล้า "บ้านสุนัข" จึงเต็มไปด้วยผู้คนมากมายจนถึงแทบจะระเบิดออกมานอกร้านแล้ว
เกรซและบาเรลล่าถูกพบว่ามาที่นี่บ่อยมาก ทุกคนเองก็ต้องการสัมผัสกับร้านนี้ด้วย จึงทำให้พวกเขาเลือกที่จะมากินที่ร้านพร้อมกับมองเหล่าวีรสตรีผู้กล้าไปพร้อมกัน
ส่วนความจริงที่ว่าเมล่อนทำงานที่นี่ก็เป็นที่ทราบกันดี ทำให้ใครหลายคนอยากจะลองมาดูกัน
นี่มันอะไรกัน คาเฟ่ธีม "ผู้กล้า" หรือไง?
การจำกัดยอดขายไว้ที่ 200 ชุดต่อวันนั้นไม่มีประโยชน์อีกแล้ว แม้ว่าจะขายหมด แต่ฝูงชนก็ยังอัดแน่นอยู่ข้างนอก
การจัดการคนพวกนั้นเป็นเรื่องที่เหนื่อยล้าพอสมควร แถมเมล่อนก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ทุกวัน ดังนั้นมันจึงไม่ใช่งานที่ง่ายเลยสักนิดเดียว
วันนี้เมล่อนกำลังผจญภัยกับนักผจญภัยสี่คน
หลังจากเหตุการณ์ล่ามังกรปฐพีแล้ว เมล่อนก็เริ่มใช้เวลาหนึ่งวันของทุกสองสัปดาห์ในช่วงสุดสัปดาห์เพื่อไปออกผจญภัย นางดูสนใจที่จะเป็นนักผจญภัยมาก แต่นางก็ไม่ต้องการจะแยกตัวออกไป ดูเหมือนว่านางจะสนุกกับสิ่งที่ทำเหลือเกิน
แต่ถ้าหากนางสนใจมากขนาดนั้น ข้าก็พร้อมจะปล่อยนางไป ซึ่งถ้าข้าไม่บังคับให้นางหยุดพักผ่อน นางก็จะมาช่วยงานข้าที่ 【บ้านสุนัข】 ต่อเลย นั่นไม่ดีต่อสุขภาพเลยนะ
วันนี้เรากำลังไปสำรวจป่าเพื่อลดจำนวนมอนสเตอร์และเพิ่มความปลอดภัยในเส้นทางการเดินทางกัน โชคดีที่เราไม่ได้ทำภารกิจที่อันตรายแบบการล่ามังกรปฐพีคราวก่อน ที่เราทำกันในช่วงนี้มีเพียงงานเล็กๆ น้อยๆ เช่นการจัดการมอนสเตอร์ที่สร้างความลำบากเทานั้น
เพราะวันนี้ไม่มีธุระอะไร ข้าเลยนอนจนเกือบเที่ยง ความเหนื่อยล้าของวันก่อนๆ ได้หายไปในพริบตา ฮ่าฮ่า
อย่างไรก็ตาม เมื่อข้าเปิดประตู 'บ้านสุนัข' วันนี้ข้าก็ได้เห็นผู้หญิงผมสีเงิน สวมแจ็คเก็ตนั่งอยู่ข้างเสานอกร้าน
“อา! ในที่สุดเจ้าก็เปิดให้บริการแล้วใช่ไหม? ข้าพยายามจะเข้าร้านมาหลายวันแล้ว!” นางกระโดดขึ้นด้วยความดีใจทันทีที่ประตูเปิดออก
นางถือหอกยาวที่มีรอยแตกอยู่ทั่ว ดูเหมือนว่ามันจะแตกออกได้ทุกเมื่อ นางมีแผ่นปิดตาที่ดวงตาขวาของนาง และดวงตาสีฟ้าสดใสข้างซ้าย ส่วนโค้งเว้าที่ดูพอดีและความสูงประมาณ 1.7 เมตร เรียกได้ว่าสูงเหนือกว่าข้าที่สูงเพียง 1.6 เมตร
นางแต่งตัวเหมือนนักผจญภัย แต่เสื้อผ้าของนางฉีกขาดและสกปรกเล็กน้อย
อ๊า! ไม่ใช่ว่านางคือคนที่ช่วยเด็กแทนข้าในช่วงที่เกิดเหตุการณ์โกเล็มน้ำ ในตอนที่ข้าไปช่วยไว้ไม่ทันหรอกหรือ!
"โทษที วันนี้เราไม่เปิด" ข้าตอบไป
ปกติถ้าร้านเปิด ข้าจะเปิดประตูช่วงประมาณ 8 โมงเช้า คนแถวนี้รู้ดีว่าข้ามีนิสัยหยุดสองวันทุกๆ ห้าวัน
ดังนั้นนางคงจะไม่ใช่ลูกค้าประจำสินะ มีคนจำนวนมากที่มาที่นี่ หลายคนเป็นผู้หญิงน่ารัก ดังนั้นข้าจึงจำพวกนางไม่ได้ทั้งหมด
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่ารูปลักษณ์ของเด็กหนุ่มผู้แสนน่ารักอย่างข้าจะเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ มาก... แต่ข้าอยากเป็นที่นิยมในแบบผู้ชายที่ดูหนุ่มแน่นกล้ามโตมากกว่านะ
จะว่าไปสีผมของนางไม่เหมือนใครจริงๆ ถ้าเกิดนางเคยมา ข้าจะต้องจำได้สิใช่ไหม?
แต่ทันทีที่ข้าพูดจบ นางก็คุกเข่าลง
“ไม่มีทาง…ข้ารอมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ…” ไม่นะ นางทรุดลงไปแล้ว
“ในเมื่อเจ้าอุตส่าห์ทนรอขนาดนี้ ข้าจะเลี้ยงเจ้าเอง” ข้าพูดขึ้นอีกครั้งเหมือนกับลุงเจ้าของร้านอาหารแสนใจดี
การทำงานนอกเวลาน่ะเป็นสิ่งที่ข้าคุ้นเคยมากเชียวแหละ
"เอ๊ จะเลี้ยงข้าเหรอ? ทำไมกันล่ะ?”
"ในระหว่างการต่อสู้กับโกเล็มน้ำ ข้าเห็นเจ้าช่วยชีวิตผู้คนเอาไว้ การเลี้ยงผู้กล้าคงไม่ผิดอะไรใช่ไหมล่ะ?”
ว่าไปแล้ว เรื่องสถานะของนาง…
【เดริชา เตกิตตัน ระดับ 74 เลือด 1637/1637 สถานะ: ทั่วไป_สมญานาม: นักล่ามอนสเตอร์】
หา? ข้าอ่านไม่ผิดใช่ไหม? เตกิตตัน?
【เดริชา เตกิตตัน ระดับ 74 เลือด 1637/1637 สถานะ: ทั่วไป_สมญานาม: นักล่ามอนสเตอร์】
น...นี่มัน... บ้าอะไรกันเนี่ย!?
นางเป็นหนึ่งในราชวงศ์! เจ้าหญิงของประเทศรออยู่หน้าร้านข้าตั้งแต่คืนก่อนที่ร้านจะเปิดเสียอีก?! แล้วทำไมนางถึงแต่งตัวโทรมๆ แบบนี้กัน!
แถมระดับนั้นมันอะไรกัน!?
7...74!? ระดับสูงสุดที่เราเพิ่งจะเคยได้เห็นปรากฏขึ้นแล้ว!!!!!
...เดี๋ยวก่อนนะ ข้าคิดว่าข้าเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเจ้าหญิงองค์ที่สองของประเทศนี้ที่กลายเป็นนักผจญภัยอยู่....
“หืม? เจ้ารู้ได้อย่างไร?”
“...อา เด็กที่เจ้าช่วยไว้คือเพื่อนของข้าเอง” ข้าแต่งเรื่องโกหกขึ้นมาในขณะที่คิดว่าทำไมนางถึงมาที่นี่
ข้าไม่สามารถเรียกนางว่าเจ้าหญิงได้ ไม่เช่นนั้นข้าอาจถูกตั้งคำถามว่าข้ารู้จักตัวตนของนางได้อย่างไร
"...เป็นงั้นหรอกหรือ? เอาเถอะ ขอบคุณที่เจ้าเลี้ยงนะ" นางพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไม่เหมือนเจ้าหญิงเลยสักนิดเดียว
"...เข้ามาสิ ข้าจะทำอะไรสักอย่างให้ทานเอง"
ข้าหยิบเนื้อหมักออกมาจากกล่องเก็บของแล้วใส่เข้าไปในเตา
ข้าจะให้อาหารชุดพิเศษให้แก่นางเลย เนื้อหมัก 5 ชิ้น และแซนด์วิชชิ้นใหญ่พิเศษหนึ่งชิ้น
“ว่าแต่หมาป่านาคูลากลายพันธุ์ไปอยู่ไหนแล้วล่ะ?” เจ้าหญิงลำดับสองเอนหลังบนเก้าอี้ขณะที่นางนั่งที่โต๊ะ
ท่าทางของนางขาดความสง่างามของเจ้าหญิงอย่างสิ้นเชิง
“ว้าว ข้าไม่ได้คิดเลยเจ้าหญิงจะทรงรู้เรื่องนี้ได้” ข้ากล่าวตอบ นางรู้คำเผ่าอันเป็นเอกลักษณ์ของไรเฟิล สมแล้วที่เป็นนักผจญภัยระดับ 74
"ไรเฟิลกำลังนอนหลับอยู่สวนหลังบ้านน่ะ"
ต้องขอบอกก่อนว่า 【บ้านสุนัข】มีสวนหลังบ้านที่ไม่ใหญ่เกินไปและไม่เล็กเกินไป บ้านทุกหลังในละแวกนั้นก็มีขนาดเหมือนๆ กัน
“นั่นเป็นสัตว์วิเศษที่เจ้าเลี้ยงมางั้นเหรอ?”
"
"ใช่แล้ว น่าประทับใจมากเลยใช่ไหมล่ะ?" ข้าวางอาหารที่เตรียมไว้บนโต๊ะขององค์หญิงลำดับสอง
“อืม ว่าแต่เจ้าฝึกมันตั้งแต่เด็กเลยสินะ อาชีพของเจ้าืคออะไรงั้นเหรอ? คงไม่ใช่【นักสู้】หรือ【นักเวทย์】ธรรมดาใช่ไหม?”
"ข้าเป็นแค่【สามัญชน】"
“หา?”
“ข้าเลี้ยงดูไรเฟิลตั้งแต่ที่มันยังเป็นลูกสุนัข หลังจากที่ข้าเลี้ยงดูมันมาเป็นเวลานาน เราก็พัฒนาความผูกพันกัน” ข้าเริ่มแต่งเนื้อเรื่องขึ้นมา "ตอนนี้ข้าคงจะต้องไปอาบน้ำให้มันแล้ว ทานให้อร่อยนะ องค์หญิง”
ขณะที่ข้าเดินจากไป ข้าก็เดินผ่านหอกที่นางพิงกำแพงไว้
ในเมื่อเลี้ยงอาหารนางแล้ว แถมนางก็เป็นคนดีอีก ทำไมข้าถึงไม่ช่วยนางเพิ่มสักหน่อยล่ะ?
“อาวุธที่เสียหายนี้ให้ข้าซ่อมแซมให้เถอะ เจ้าหญิง พอดีว่าข้าก็พอรู้เรื่องตีอาวุธอยู่นิดหน่อยพอดีเลย”
“โอ้? ข้ากำลังกังวลเรื่องมีเงินไม่พอซ่อมอยู่เลย เช่นนั้นก็ขอบคุณเจ้ามาก”
ชั้นสองถูกล็อคอยู่แล้ว ดังนั้นนางจึงไม่ควรมีทางขึ้นไปบนนั้น
ว่าแต่เจ้าหญิงเนี่ยนะจะมีเงินไม่พอ หมายความว่าอย่างไรกัน?
ขณะที่ข้ากำลังทำความสะอาดไรเฟิล ในสมองของข้าก็คิดเรื่องนี้วนไป
