บทที่ 5 ซื้อความกลัว
หลังจากนั้นไม่นาน ยาสร้างรากฐานระดับสูงสิบขวดถูกวางไว้หน้าถังเทียน
ยาเหล่านี้เป็นยาเสริมที่ผู้ฝึกฝนธรรมดาต้องมีเพื่อฝ่าด่านการสร้างรากฐาน
เว้นแต่จะมีพรสวรรค์อย่างน้อยระดับหก ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถพึ่งพาเม็ดยาเพื่อทะลวงผ่านขอบเขตเท่านั้น
ถังเทียนเองก็ไม่ได้ชอบวิธีทะลวงเช่นนั้น ทว่าเหตุผลหลักในการซื้อยาสร้างรากฐานก็เพียงเพื่อการใช้จ่ายและสะสมคะแนน
หลังจากซื้อมาแล้ว เขาก็ได้รับคะแนนการใช้จ่ายสองคะแนน
แต่แน่นอนว่าเขาจะไม่หยุดเพียงแค่นั้น
“คุณชายขอรับ ท่านจะไปต่อหรือไม่” ผู้ดูแลร้านถามด้วยรอยยิ้ม อำนาจการใช้จ่ายในปัจจุบันของถังเทียนทำให้เขากลายเป็นลูกค้าคนสำคัญ ซึ่งทำให้ผู้ดูแลมีความสุขมาก เพราะยิ่งธุรกรรมมาก เขาก็ยิ่งได้รับค่าตอบแทนมากขึ้น
เมื่อเห็นท่าทางคาดหวังของผู้ดูแล ถังเทียนยิ้มและพูดว่า "แน่นอน ข้ายังไม่บรรลุเป้าหมาย"
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ผู้ดูแลจะทันตอบ น้ำเสียงของถังเทียนเปลี่ยนไป และเขาพูดว่า "แต่สำหรับการทำธุรกรรมต่อไป ข้าจะไปหาผู้อื่น"
รอยยิ้มของผู้ดูแลค้างบนใบหน้าของเขา
ท่านหมายความว่าอย่างไร?" เขาถามอย่างไม่สบายใจ
ถังเทียนถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า “จริง ๆ แล้ว ข้าเข้าใจคนอย่างเจ้าที่เป็นห่วงแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง”
"ท้ายที่สุดแล้วนี่มันก็เป็นเรื่องของผลประโยชน์ส่วนตนเท่านั้น"
“แต่แม้ว่าข้าจะเข้าใจ แต่ทว่าข้านั้นไม่ชอบทัศนคติที่เจ้ามีต่อข้าในตอนแรก”
"ดังนั้น โปรดหาผู้อื่นให้ข้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่มีตำแหน่งสูงกว่า เพราะปริมาณธุรกรรมในอนาคตของข้ามีแต่จะเพิ่มขึ้น"
เขาไม่ใช่นักบุญประเภทที่ตอบแทนความเมตตาด้วยความขุ่นเคือง การดูถูกเหยียดหยามและความเย่อหยิ่งของผู้ดูแลก่อนหน้านี้ทำให้เขาอึดอัด
ธุรกรรมสองหมื่นนั้นมากเกินพอสำหรับเขาแล้ว
ผู้ดูแลเข้าใจความหมายของถังเทียนและดูอายมาก เขาเสียใจ ทว่ามันก็สายเกินไปที่จะพูดอะไร
ในท้ายที่สุด เขาขอโทษถังเทียนและหันหลังเดินเข้าไปในห้องโถงด้านหลัง
หลังจากนั้นไม่นาน ชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีม่วงก็เดินเข้ามาพร้อมกับผู้ดูแล
“สหายนักพรตเต๋า สวัสดี” ชายวัยกลางคนทักทายถังเทียนด้วยรอยยิ้ม ไม่แสดงท่าทีสูงส่งเนื่องจากความแตกต่างด้านพละกำลังและอายุ
“ข้าคือฉินไห่ ผู้จัดการของจินหยูถัง”
"ข้าได้ยินมาว่าเซียวหยานเพิ่งทำให้สหายเต๋าขุ่นเคือง ดังนั้นข้าขอโทษแทนเขาด้วย"
“ไม่ต้องห่วง ข้าจะลงโทษเขาในภายหลังอย่างแน่นอน”
ฉินไห่กล่าวอย่างสุภาพ
ถังเทียนโบกมือและพูดว่า "มันเป็นเรื่องเล็กน้อย ลืมมันไปเถอะ"
"มาคุยเรื่องธุรกรรมกันเถอะ"
ฉินไห่พยักหน้าและยิ้ม "สหายเต๋าตรงไปตรงมา"
จากนั้นเขาก็เชิญ "ไปที่ห้องโถงด้านหลังและคุยกันเถอะ ข้าจะเตรียมชาที่นั่นใช้ท่าน และมันเงียบกว่า"
ถังเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งและตกลงด้วยการพยักหน้า
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองคนก็มาถึงห้องส่วนตัวในห้องโถงด้านหลังของจินหยูถัง ฉินไห่รินชาให้ถังเทียน และไอน้ำก็ลอยอบอวลไปทั่วห้องด้วยกลิ่นหอม
"ท่านลองดูสิ นี่คือชาหลิงซินที่ทำขึ้นเป็นพิเศษของเรา"
ถังเทียนพยักหน้าและหยิบชา แต่ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ
ฉินไห่ยิ้มและพูดว่า "ข้าได้ยินจากเซียวหยานว่าสหายเต๋ามี... วิธีการซื้อของที่ไม่เหมือนใคร?"
ถังเทียนวางถ้วยชาลงและพูดว่า "มันเป็นเพียงนิสัยส่วนตัวของข้า"
"เข้าประเด็นกันเถอะ"
หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ดูรายการสินค้าต่อไป
จินหยูถังเป็นสมาคมธุรกิจที่ครอบคลุมซึ่งครอบคลุมเกือบทุกด้านของโลกการบ่มเพาะด้วยผลิตภัณฑ์ที่หลากหลาย
เม็ดยา สมบัติจิตวิญญาณ เคล็ดวิชา เครื่องรางของขลัง และแม้แต่สมบัติอัจฉริยะ ทุกอย่างมีให้
อย่างไรก็ตาม ระดับของสมบัติทั้งหมดค่อนข้างต่ำ
เม็ดยาแบ่งออกเป็นเก้าระดับ จากต่ำไปสูง และแต่ละระดับยังแบ่งออกเป็นสี่ระดับ: ล่าง กลาง สูง และสูงสุด
ระดับสูงสุดที่นี่คือขวดยาหยวนเซิน ขั้นสูงระดับสาม ราคาอยู่ที่หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ
ระดับของสมบัติและเคล็ดวิชาวิญญาณแบ่งออกเป็นห้าระดับ: สวรรค์, ปฐพี, ลึกลับ, สีเหลือง, และมนุษย์ และยังมีระดับล่าง, กลาง, สูงและสูงสุด
สมบัติวิญญาณที่มีค่าที่สุดในที่นี่คือกระจกปกป้องหัวใจระดับมนุษย์ ซึ่งมีรูปแบบการป้องกันที่เหมาะสมและมีราคาอยู่ที่หนึ่งแสนสองหมื่นผลึกวิญญาณ
เคล็ดวิชาที่มีค่าที่สุดคือวิชากระบี่ระดับมนุษย์ มีราคาอยู่ที่หนึ่งแสนห้าหมื่นผลึกวิญญาณ
ส่วนสมบัติอื่น ๆ ก็เหมือนกันหมด
“มีระดับสูงกว่านี้หรือไม่”
ถังเทียนถาม
ฉินไห่หยุดชั่วขณะแล้วตอบว่า "มี ทว่ามันมีจำนวนจำกัด และข้าต้องขออนุมัติก่อนดำเนินการ"
"ท้ายที่สุด สาขานี้มีไว้เพื่อรับใช้ผู้ฝึกฝนส่วนใหญ่เท่านั้น"
“หรือว่าข้าควรไปพบกับหัวหน้าของเราดี?”
ถังเทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นส่ายหัวและพูดว่า "ไม่เป็นไร ปล่อยไว้ก่อนดีกว่า"
เนื่องจากเขาเพิ่งมาถึง จะเป็นการดีกว่าที่จะไม่ดึงดูดความสนใจจากผู้อาวุโสมากเกินไป
“ข้าอยากได้หลายอย่าง ปริมาณก็ไม่น้อย ท่านอาจจะต้องเดินทางหลายรอบ”
"นอกจากนี้ ข้าชอบซื้อขายทีละอย่าง ข้าหวังว่าท่านจะเข้าใจ"
ถังเทียนกล่าวเพื่อให้ฉินไห่เตรียมใจล่วงหน้า
ฉินไห่ไม่รังเกียจและยิ้มและพูดว่า "ทุกอย่างจะทำตามความต้องการของท่าน"
จากนั้นการทำธุรกรรมก็เริ่มขึ้นอย่างยิ่งใหญ่
“ยาเพิ่มพลังเส้นลมปราณ ขวดละ 500 ข้าต้องการสี่สิบขวด”
“ยันต์ระเบิดชั้นสอง แผ่นละสองผลึก ข้าต้องการสองร้อยแผ่น”
“ผลหญ้าสีม่วงระดับสาม ลูกละ 11,000 แพงทว่าขอลองที่ 8 ลูก”
“กระบี่บินนี้ไม่เลวเลย ระดับมนุษย์ขั้นสูงเพียง 50,000 ข้าจะรับมัน”
...
ในเวลาไม่นาน เงินเก็บของถังเทียนในกระเป๋าของเขาเกินหนึ่งล้าน
ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็สามารถมีส่วนร่วมในการทำธุรกรรมจำนวนมากและตั้งเป้าไปที่สมบัติล้ำค่าที่สุด
ยาบำรุงวิญญาณ มูลค่าเม็ดละ 100,000 สามารถหล่อเลี้ยงวิญญาณศักดิ์สิทธิ์และเพิ่มพลังได้ ถังเทียนซื้อทั้งห้าขวด
กระจกหัวใจเพชร มูลค่า 120,000 และเคล็ดวิชา กระบี่เชือดเฉือนลม มูลค่า 150,000 ถูกซื้อทั้งหมดในคราวเดียว
ในขณะที่การทำธุรกรรมดำเนินต่อไป ฉินไห่ซึ่งค่อนข้างสงบ ในที่สุดก็กระสับกระส่ายเล็กน้อย
นายน้อยผู้ร่ำรวยคนนี้มาจากไหน?
เขาเคยเห็นคนใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ทว่าเขาก็ไม่เคยเห็นใครใช้จ่ายเช่นนี้!
อย่างน้อยคนอื่นก็ซื้อของที่ชอบหรือมีประโยชน์ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ทว่าคนผู้นี้? เขาซื้อเกือบทุกอย่างที่เขาเห็น!
เขาไม่แม้แต่จะถามเกี่ยวกับรูปแบบหรือว่ามันมีประโยชน์กับเขาหรือไม่ ราวกับว่าเขาพึ่งสัญชาตญาณของเขาเท่านั้น
ผลึกวิญญาณเพิ่งปรากฏขึ้นจากอากาศในครอบครัวของเขาหรือไม่?
เมื่อเห็นถังเทียนใช้จ่ายอย่างบ้าระห่ำมากขึ้นเรื่อยๆ โดยมีสิ่งของต่างๆ กองพะเนินอยู่บนโต๊ะ ฉินไห่รีบพูดขึ้น
“นายน้อย เพียงท่านี้... ก็น่าจะพอแล้วใช่หรือมื่?”
ฉินไห่พูดด้วยความยากลำบาก
"อืม?"
ถังเทียนไม่เข้าใจและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น? ท่านไม่ได้อยากทำธุรกิจอีกแล้วหรือ?"
ฉินไห่เช็ดเหงื่อเย็น ๆ แล้วพูดว่า "ไม่แน่นอน"
“เพียงแค่ว่าข้าเป็นเพียงผู้จัดการและข้ามีอำนาจจำกัด เมื่อมันเกินสิบล้าน ข้าต้องรายงานต่อหัวหน้าหอ”
"และ...สินค้าในคลังใกล้หมด..."
ถังเทียนตกตะลึงในทันใด เขาไม่ได้กลัวการใช้เงิน แต่คนที่ได้เงินต่างหากที่กลัว?
มันสมเหตุสมผลอย่างไร?
เขามองไปที่ระบบและเห็นว่าจำนวนขอ ผลึกวิญญาณภายในนั้นเกินสิบล้านแล้ว
คะแนนการใช้จ่ายก็สูงถึงกว่าเก้าร้อย
เมื่อดูที่รายการสินค้า สิ่งของมีค่าทั้งหมดถูกซื้อโดยเขา และสินค้าที่เหลือรวมกันได้มากที่สุดประมาณสิบล้านก้อน
ท้ายที่สุดแล้ว มันก็เป็นแค่สาขาที่ให้บริการแก่ผู้เพาะปลูกธรรมดา เขาไม่สามารถคาดหวังมากเกินไปได้
นี่เป็นการใช้จ่ายครั้งแรกของเขา
“เอาล่ะ ไปดูของกันก่อน”
ถังเทียนกล่าว
จากนั้น เขามองไปที่กองทรัพยากรการบ่มเพาะที่ซื้อมาต่อหน้าเขา และทันใดนั้นก็รู้สึกหนักใจ
เขาเอาแต่จดจ่อกับการใช้เงินจนมองข้ามความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถนำสิ่งของมากมายกลับมาด้วยได้...
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถังเทียนมองดูฉินไห่
“ที่นี่มีสมบัติอะไรที่เก็บของได้หรือไม่?”
