ตอนที่ 526 – มันคือเงาของเจ้าทั้งหมด

ทันใดนั้น มันเหมือนกับว่าหลินเซียวตกลงไปในเหวลึก

เดิมทีเขากำลังกอดสาวงามพร้อมกับถือดาบอยู่ในอก แต่เพียงชั่วพริบตา ทุกอย่างก็หายไป มันเหมือนกับว่าเขาถูกโยนลงไปในช่องว่างและเขารู้สึกว่าตัวเองอยู่สูงในอากาศแล้วตกลงไปในหลุมดำ รุนแรงยิ่งกว่ารถไฟเหาะใดๆ!

และเป็นเช่นนั้น เขาหมุนตัวไปรอบ ๆ ในที่ว่างและในที่สุดก็ล้มลงบนพื้น

“หืม… ไม่เจ็บเหรอ?”

เห็นได้ชัดว่ารู้สึกเหมือนเขาตกลงมาจากที่สูง แต่เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ

“แปลก… ที่นี่ที่ไหน?”

เมื่อ หลินเซียวลืมตา เขาก็ตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็น… มันคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ที่สะท้อนท้องฟ้าสีเทาเบื้องบน เขากระพริบตาและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเขามองลงไปที่ร่างกายของเขา เขาสังเกตเห็นว่าบาดแผลของเขาหายไปแล้ว เขาแน่ใจว่านั่นคือตัวเขาเอง แต่ก็รู้สึกแปลกๆ

“นี่ไม่ใช่โลกแห่งความจริงใช่ไหม”

หลินเซียวสัมผัสใบหน้าของเขา และไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นใดๆ เลย เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ เมื่อเขาบีบมันเช่นกัน เขาเข้าใจอย่างรวดเร็วว่านี่ไม่ใช่ความจริงแต่เป็นภาพลวงตา

แล้วที่นี่คือที่ไหน?

"มหาสมุทร?"

เมื่อ หลินเซียวมองลงไป เขาเห็นสิ่งที่อยู่ข้างเท้าของเขา

มันเป็นน้ำที่ใสสะอาดปราศจากสิ่งเจือปน ลึก ดำสนิท และกว้างใหญ่พอที่จะทำให้คนเป็นโรคกลัวธาลัสโซได้ แค่ยืนอยู่ตรงนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ใครบางคนสั่นสะท้านและรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกกลืนกิน

ถ้าเขาตกลงไป เขาคงไม่สามารถกลับออกไปได้ใช่ไหม?

“หืม… แต่ทำไมข้ามายืนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ”

หลินเซียวยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นและพบว่าเขากำลัง 'ยืนอยู่' เหนือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่นี้

“นี่อาจเป็นมหาสมุทรแห่งจิตสำนึก?”

“หลินเซียว ตายซะ!”

"มันคือใคร!?"

หลินเซียวได้ยินใครบางคนตะโกน แต่หันกลับไปมองก็ไม่เห็นใคร มันเป็นเพียงมหาสมุทรอันกว้างใหญ่

“เป็นลมหรือเปล่า”

“หลินเซียวไม่ ข้าไม่ได้ต้องการฆ่าเจ้าจริงๆ… เจ้าได้ยินข้าไหม”

“พี่หยิน?”

มันเป็นลม แต่ไม่ใช่แค่ลม เมื่อลมพัดผ่านมหาสมุทร เขาได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ และไม่ต้องสงสัยเลยว่า เชนไตหยิน!

“ขอโทษ ข้ากำลังจะแต่งงาน ข้าจะเป็นภรรยาของซีซาร์...”

“ไม่ ข้าไม่ต้องการแบบนั้น! ทำไมข้าถึงเลือกอนาคตของตัวเองไม่ได้? ทำไมข้าถึงเลือกสามีของตัวเองไม่ได้”

ทันใดนั้นลมก็พัดพาความโกรธ

“หลินเซียว… เจ้าเป็นคนดี แต่ขอโทษ ข้ารับเจ้าไม่ได้…”

“แต่ทำไม… ทำไมข้าถึงรู้สึกเจ็บเมื่อเห็นพวกเขาจีบกัน? ทำไมข้าถึงอิจฉาสาวใช้คนนั้น”

“ฮิฮิ อย่างนั้นเหรอ… ข้าเข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าข้าจะชอบเจ้าเหมือนกัน”

ลมอุ่น ลมหนาวที่กัดกิน… ลมต่างๆ พัดผ่าน หลินเซียวและพัดพาอารมณ์ต่างๆ เข้ามาในหัวใจของเขา ในขณะนั้น เขารู้สึกเหมือนถูกล้อมรอบด้วยภาพลวงตาของ เชนไตหยิน เธอร้องไห้ เธอยิ้ม เธอมีความสุข เธอเศร้า โลกทั้งใบเต็มไปด้วยเงาของเธอ

“นี่ต้องเป็นจิตสำนึกของพี่หยินแน่! แต่ทำไมข้าถึงอยู่ที่นี่”

บางทีอาจเป็นเพราะพวกเขาตื่นเต้นเกินไปและจูบกันในช่วงเวลานั้น หรือบางทีพลังจิตของหลิน เซียวอาจแข็งแกร่งเกินไป และเขาเต็มไปด้วยพลังเวทย์มนตร์และสามารถบังคับให้เธอเข้าสู่จิตสำนึกได้ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม การมาที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย จูบที่เร่าร้อนไม่เพียงพอที่จะกำจัดปีศาจในตัวเธอ นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะทำเช่นนั้น!

“แล้วข้าควรทำยังไงดี… อะไรนะ? เกิดอะไรขึ้น!?”

ขณะที่ หลินเซียวกำลังคิด มีบางอย่างเปลี่ยนไป! น้ำที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขาพุ่งขึ้นและกลายเป็นคลื่นขนาดใหญ่! น้ำยกสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วตกลงมา ทำให้เกิดกระแสน้ำวนขนาดมหึมาอยู่ข้างใต้เขา!

"พระเจ้า! พี่หยินใจเย็น! อย่าดูดข้าเข้าไป!”

อ่างน้ำวนมีขนาดใหญ่แค่ไหน? เส้นผ่านศูนย์กลางหนึ่งพันหรือหนึ่งหมื่นเมตร? หลินเซียวไม่รู้ เพราะพื้นที่ใกล้จะแตกแล้ว ต้องขอบคุณกระแสน้ำวน! รู้สึกเหมือนเวลาถูกดูดเข้าไป

สิ่งที่น่าแปลกก็คือ ไม่ว่ามันจะน่ากลัวเพียงใด หลินเซียวก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างปลอดภัย นั่นอาจเป็นประโยชน์ของการมีจิตตานุภาพอันแรงกล้า แม้ตัวเขาเองจะไม่ทันสังเกต แต่เมื่อวังวนก่อตัวขึ้น มีแสงเคลือบภายนอกร่างกายของเขาที่คอยปกป้องเขา

“ว้า น่ากลัวจัง… นี่สติของเธอกำลังกำจัดผู้บุกรุกงั้นเหรอ? เดี๋ยวนะ… นั่น!?”

หลินเซียวหายใจออกเมื่อเขาคิดว่าทุกอย่างจบลงแล้ว แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นใครบางคนที่คุ้นเคย คนที่มีผมยาวสวมถุงน่องสีดำและรองเท้าส้นสูงบินอยู่เหนือน้ำวนและมาถึงหน้า หลินเซียวอย่างช้าๆ และถามเขาอย่างเย็นชา

“ผู้บุกรุก เจ้าเป็นใคร!?”

“เอ๊ะ? พี่หยิน?”