ตอนที่ 3 ผู้อํานวยการ! คุณทําอะไรค่ะ!!

ทะลุมิติมาสร้างสวนสัตว์ในฝัน ตอนที่ 3 ผู้อํานวยการ! คุณทําอะไรค่ะ!!

ฟางเย่มองเจียวเจียวด้วยทักษะดวงตาสังเกตการณ์ เขาจึงรับรู้อารมณ์ของเจียวเจียวในตอนนี้

หิว!!

เสือโคร่งโตเต็มวัยที่ถูกเลี้ยงในสวนสัตว์จะกินเนื้อสดประมาณ 20 กิโลกรัมต่อวัน และเจียวเจียวที่เป็นเสือโคร่งเพศเมียก็กินเนื้อประมาณ 15 กิโลกรัมต่อวัน

ดวงตาสังเกตการณ์ได้บอกสถานะพื้นฐานให้เขารู้ แต่ฟางเย่รู้สึกว่าสามารถหาข้อมูลได้มากกว่านี้อีก!

เพียงแค่คิด เขาก็เห็นสถานะใหม่บนหน้าต่างของเจียวเจียว

[สุขภาพ: ดี]

[ความต้องการโจมตี: ต่ำ]

โฮกก!

เจียวเจียวคํารามออกมา กล้ามเนื้อเธอหดเกร็ง แล้วมองไปรอบๆ อย่างตื่นตัว ราวกับรู้สึกได้ถึงอันตรายบางอย่าง

“อึก!!” หลานลี่แทบเข่าทรุด ฟางเย่เองก็ตกใจจนหยุดการใช้งานดวงตาสังเกตการณ์ไปชั่วครู่

เจียวเจียวหันหน้ามองรอบๆ อย่างสงสัย จากนั้นกล้ามเนื้อเธอก็เริ่มคลายตัวลงและกลับมาเป็นเสือโคร่งที่อ่อนโยน มองมายังฟางเย่เช่นเดิม

ฟางเย่ราวกับได้คนมาจุดไอเดีย ทําให้เขาตื่นรู้ “สัมผัสที่หกของสัตว์นี่แม่นยํามาก! โดยเฉพาะสัญชาตญาณของเสือไม่ธรรมดาจริง ๆ มันสามารถรับรู้ถึงพลังของทักษะจนเกิดการตื่นตัวได้”

ถ้าเขาต้องการแค่ข้อมูลทั่วไปก็ไม่มีปัญหา แต่ถ้าต้องการได้รับข้อมูลเชิงลึก มันก็อาจจะทําให้สัตว์ป่าเกิดความสงสัยได้

เมื่อได้รับข้อมูลจากดวงตาสังเกตการณ์ ทําให้ความมั่นใจของฟางเย่สูงขึ้น เพราะเหมือนว่าวันนี้เจียวเจียวจะอารมณ์ดีและโอกาสที่จะโจมตีก็ค่อนข้างต่ํา

“ผู้อํานวยการ! นี่ค่ะ!” หลานลี่หยิบถาดที่มีเนื้อสดใหม่ยื่นให้ฟางเย่ เธอไม่กล้าให้อาหารเสือด้วยตัวเองหรอกน่ะ!!

ฟางเย่รับเนื้อสดมาและเตรียมจะให้อาหารเจียวเจียว จู่ๆ เขาก็มีความคิดที่บ้าบิ่น

“ถ้าให้อาหารเธอด้วยมือเปล่า จะไหวไหมน่ะ?”

นี่ไม่ใช่แค่ทดสอบปฏิกิริยาของเจียวเจียว แต่ยังทําให้เธอคุ้นชินก่อนด้วย! เพราะเขาตั้งใจจะลูบตัวเจียวเจียวด้วย

ฟางเย่ถือเนื้อมือเปล่า นั่นทําเอาดวงตาของหลานลี่เบิกโพลงอย่างตกใจ แต่เขาไม่ได้สนและยื่นมือเข้าไปในกรงพร้อมพูดเสียงแผ่วเบา “เด็กดี มา กินเนื้อนี่เลย....”

“ผู้อํานวยการ! คุณทําอะไรค่ะ!!”

เจียวเจียวผุดลุกขึ้นในเวลาเดียวกับที่หลานลี่ร้องด้วยความตกใจ ขาหน้าทั้งสองของเธอพาดขึ้นกับกรง แล้วขยับปากมากัดเนื้อที่ฟางเย่ถืออยู่!!

“ไม่เป็นไรหรอก”

ฟางเย่ยิ้มอย่างผ่อนคลาย “เสือกินเนื้อใหญ่ขนาดนี้ไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้น เธอจะไม่กัดมือผมแน่”

ถึงเขาจะพูดอย่างนั้น ขนของฟางเย่ก็ลุกชูมาอย่างกลัวๆ เหมือนกัน

เห็นเสือตัวใหญ่กัดเนื้อที่เขากำลังถืออยู่ด้วยฟันอันแหลมคมราวกับมีด มันรู้สึกน่ากลัวหน่อยๆ แหะ!!

เจียวเจียวไม่ได้รู้สึกว่าวันนี้มีอะไรแปลกกว่าปกติ และไม่รู้ว่ามนุษย์ที่อยู่ด้านนอกกำลังคิดอะไรอยู่

ความคิดเธอแสนเรียบง่าย นั่นคือเนื้อขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้านั้นช่างอร่อยจริงๆ

เมื่อเนื้อเหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง ฟางเย่ก็ปล่อยมือ ทําให้เนื้อที่เหลือตกลงบนพื้น จากนั้นเจียวเจียวก็ตระครุบไปด้วยขาหน้าของเธอ เมื่ออิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความเร็วในการกินของเธอจึงช้าลง

เมื่อเธอกินเสร็จ เจียวเจียวก็เงยหน้าเลียที่ขาหน้ากับริมฝีปากของเธอด้วยลิ้นขนาดใหญ่ จากนั้นก็เดินไปยังอีกจุดหนึ่งก่อนจะล้มตัวลงนอนบนพื้นคอนกรีต เหลือบมองฟางเย่ที่ยังไม่เดินออกไปอย่างเหม่อลอยและวิวด้านนอกกรงของตัวเอง ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

[เสือโคร่งไซบีเรียน : เจียวเจียว

อายุ : 3 ปี

อารมณ์ : เบื่อ/เหม่อลอย]

เห้อ... ฟางเย่ได้แต่ถอนหายใจ

ระดับของสวนสัตว์ในโลกสีฟ้านี่มันแย่จริงๆ!

การเลี้ยงสัตว์ไม่ใช่สักแต่ให้อาหารพวกมัน! อาหารเป็นปัจจัยพื้นฐานเท่านั้น เพราะการจะทําให้สัตว์รู้สึกผ่อนคลายในสถานที่เหมือนกรงขังอย่างสวนสัตว์แบบนี้ พวกเขาต้องสร้างสภาพแวดล้อมจำลองมากมาย

ยอตัวอย่าง การลดแรงกดดันจากการมองเห็นจากนักท่องเที่ยวเพื่อให้สัตว์ป่าได้ผ่อนคลาย เพื่อให้พวกมันแสดงธรรมชาติของตัวเองออกมาได้อย่างเต็มที่

แต่นี่ สัตว์ป่าเหล่านี้ทําได้แค่นอนอยู่ในกรงอย่างเบื่อหน่ายทุกวันทุกคืน

“ผู้อํานวยการค่ะ?” หลานลี่ที่เรียกเขาเสียงเบา ทําให้เขาได้สติ

“อย่าพึ่ง ผมมีบางอย่างต้องทําก่อน”

คําพูดของเขาทําให้หลานลี่ถามขึ้นอย่างสงสัย “กรงก็ทําความสะอาดแล้ว และเมื่อกี้เราก็พึ่งให้อาหารมันไม่ใช่หรอค่ะ?”

“ผมจะเข้าไปเล่นกับเจียวเจียวซักหน่อย คุณไม่รู้สึกว่าเจียวเจียวเหงาเหรอ?”

หลานลี่มองเขาอย่างตกใจ “เอ่อ... ผู้อํานวยการล้อกันเล่นใช่ไหมคะเนี่ย”

แค่ให้เนื้อเจียวเจียวอย่างเดียวไม่พอ คุณคิดจะเพิ่มเนื้อให้เธออีกเหรอ!?

เมื่อเห็นว่าฟางเย่เอาจริงและกําลังจะเปิดประตูกรงเข้าไป หลานลี่จึงตกใจราวกับกระต่ายน้อยตื่นตูม แล้วรีบจับมือของฟางเย่เพื่อดึงเขาออกมา

“ผู้อํานวยการ! เสือเป็นสัตว์ที่อันตรายมากนะค่ะ! เพราะฉะนั้น เราถึงมีข้อจํากัดเยอะแยะ!”

ฟางเย่เกาหัวตัวเองแล้วพูดขึ้น “ใช่ ใช่ คุณถอยออกไปก่อนแล้วกัน”

ผู้ช่วยตัวน้อยของเขาแทบล้มทั้งยืน “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นคะ!!”

ทําไมจู่ๆ ผู้อํานวยการถึงอยากหาเรื่องเสี่ยงตายเนี่ย

ต้องเป็นเพราะเขาหัวกระแทกพื้นแน่เลย!!

ฟางเย่อธิบายอย่างใจเย็น “อย่างแรก เราให้อาหารเจียวเจียวทุกวัน เพราะฉะนั้น เธอจึงคุ้นเคยกับเราไม่น้อยแล้ว หนำซ้ำเมื่อกี้คุณไม่ได้เห็นการแสดงอาการไม่พอใจตอนกินเนื้อเสร็จไม่ใช่เหรอ?”

“อีกอย่าง นิสัยของเจียวเจียวก็อ่อนโยนบวกกับอิ่มแล้ว ทําให้ความรู้สึกอยากโจมตีมนุษย์ยิ่งลดลง สุดท้ายนี่คือสวนสัตว์ เพราะฉะนั้น มันคือหน้าที่ของเราที่จะต้องทําให้สัตว์ป่าได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ดูสิ คุณไม่คิดว่าเจียวเจียวเบื่อบ้างเหรอ?”

หลังจากที่หลานลี่คิดตามพลางมองเจียวเจียว เธอก็รู้สึกราวกับว่ารับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเจียวเจียว

“ผู้อํานวยการ ระวังตัวด้วยนะค่ะ” หลานลี่พูดอย่างจริงจัง “ฉันจะไปเตรียมสายฉีดน้ํา ถ้าเจียวเจียวทำท่าจะโจมตีคุณ ฉันจะรีบจัดการทันที!”

ฟางเย่ลูบหัวของเธอเบาๆ “ไม่ต้องกังวล ผมค่อนข้างมั่นใจอยู่มาก”

จริงๆ แล้ว ต่อให้หลานลี่เอาสายฉีดน้ําก็ไม่สามารถหยุดเสือโคร่งตัวใหญ่ได้หรอก

ถึงอย่างนั้น เธอก็มีความคิดที่จะช่วยล่ะนะ

เขารอให้หลานลี่ไปหยิบสายฉีดน้ํามา จากนั้นฟางเย่ก็ทํามือเป็นสัญลักษณ์โอเคและเปิดประตูเข้าไปในกรงพลางล็อคประตูอีกครั้ง

นี่ก็เพื่อป้องกันไม่ให้เจียวเจียวหนีออกจากกรง

เจียวเจียวที่นอนอยู่บนพื้นมองไปยังด้านนอกอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงของประตูที่ถูกเปิด

เธอมองไปอย่างสงสัย

หืม? นั่นมันเจ้ามนุษย์ที่ให้อาหารเธอนี่?

ปกติเขาให้อาหารแค่ที่ด้านนอกนี่ วันนี้เขาเข้ามาทําไม?

ฟางเย่ที่เห็นเจียวเจียวมองตัวเองก็รู้สึกตื่นเต้นและประหม่า เขาค่อยๆ ใช้ทักษะหนึ่งเดียวที่ตัวเองมี

[อารมณ์: สงสัย]

ปลอดภัย!!

ฟางเยี่ยิ้ม แล้วเดินเข้าไปหาเจียวเจียวอย่างช้าๆ เคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังพลางเปิดใช้งานดวงตาสังเกตการณ์

เขากลัวว่าถ้าเดินเข้าหาเร็วเกินไป อาจทำให้เจียวเจียวตกใจได้

การเดินเข้าหาอย่างช้าๆ จะได้ทําให้เธอได้ปรับตัว

เมื่อระยะห่างระหว่างทั้งสองไม่ถึง 3 เมตร เจียวเจียวก็ลุกขึ้นพลางมองมายังฟางเย่ก่อนจะค่อยๆ ก้าวถอยหลัง

[อารมณ์: ไม่สบายใจ

โฮกกก!!

ฟางเย่หยุดเดินทันที มองเจียวอย่างอ่อนโยนพลางรอยยิ้ม

หลานลี่ที่อยู่ด้านนอกกลืนน้ําลายอย่างยากลําบาก มือกําสายฉีดน้ําพลางกลั้นหายใจ