ตอนที่ 52 มือที่เหลือเพียงข้างเดียว(อ่านฟรี)

ตอนที่ 52 มือที่เหลือเพียงข้างเดียว

ที่บ้าน

เจนในตอนนี้กำลังนั่งดูรายชื่อโรงเรียนมัธยมปลายที่น่าสนใจอยู่ หลังจากเธอคุยกับลุคในตอนเช้าก็คิดว่าน่าจะหาที่เรียนไว้ก่อน ภายหลังถ้าปลุกพลังเหนือมนุษย์ขึ้นมาได้ก็ค่อยย้ายไปเรียนที่สถาบันเหนือมนุษย์ก็ได้ แต่ถ้าไม่ได้ก็จะได้ไม่จ้องเสียโอกาสการเรียนไปด้วย

“ไม่รู้ว่าเราจะเก่งได้แบบพี่บ้างไหม” เจนถอนหายใจ เธอรู้ว่าตัวเองเรียนเก่ง แต่ถึงจะเรียนเก่งเธอก็ไม่มีความเชื่อมั่นว่าจะหาเงินเก่งแบบพี่ชาย เธอทั้งภูมิใจและอิจฉาในความสามารถที่เก่งกาจของพี่ชาย

ซึ่งเจนไม่รู้เลยว่าลุคเองก็ทั้งภูมิใจและอิจฉาความเก่งกาจในการเรียนของเธอเหมือนกัน

“พี่น่าจะกลับดึก ทำอะไรไว้เพิ่มดีไหม”

เจนลุคขึ้นมองไปที่ห้องครัว แต่ตอนนั้นก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมา

“เอ๊ะ ไมซี่ส่งข้อความมา” เจนเปิดอ่านก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา “เธอและเคธี่จะมาที่นี่ ไปแล้วเที่ยวเหรอ สองคนนี้คงคิดว่าฉันเหงาสินะ น่าเสียดายพี่ไม่อยู่ด้วยไม่งั้นก็จะได้ไปด้วย”

“ได้รอฉันแป๊บนะเธอเข้ามาที่บ้านก่อนไหม”

“ก็ได้เดี๋ยวฉันจะออกไป รอแป๊บนะ”

เจนตอบกลับข้อความไป ก่อนจะรีบไปเปลี่ยนชุดและสักพักก็ออกไปรอที่ถนน

“สองคนนั้นบอกให้รอที่นี่แล้วทำไมยังไม่มาอีก” เจนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะโทรไปหาไมซี่ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นข้างหลัง

“พวกเธอมาแล้วเหรอ” เจนหันกลับไปมองคิดว่าเป็นไมซี่และเคธี่ แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจที่พบว่าเป็นชายชุดดำที่ท่าทางน่ากลัวยืนห่างจากเธอไปสองก้าว สายตาของชายคนนั้นจ้องมองมาที่เด็กสาว

“เออ...หนูขอโทษค่ะ หนูทักคนผิด” เจนกล่าว

“ไม่ผิดหรอก” ในตอนนั้นก็มีเสียงจากในโทรศัพท์ดังขึ้นมา เป็นชายชุดดำคนนั้นรับสายและพูดผ่านสาย

ทริสแสยะยิ้มมองดูเจนที่กำลังตื่นตกใจ

‘มาเฟีย’ เจนรู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย

เธอพยายามจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ายา เพื่อเอากระดิ่งที่ลุคเคยมอบไว้ให้ แต่แล้วตอนนั้นก็มีมือมาจากด้านจับตัวเธอไว้ ก่อนจะใช้ผ้าปิดปากและจมูกเธอ

เจนรู้สึกง่วงจนสลบไปในทันที โดยสิ่งสุดท้ายที่เห็นคือ ชายที่รับโทรศัพท์เดินเข้ามาเอาโทรศัพท์ไป

...

ลุคที่พึ่งลงจากรถไฟและแยกกับบอสตันกับไอกะมาพยายามโทรหาเจนอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีใครรับสายสักคนเดียว

“เกิดอะไรขึ้นกัน”

เขาเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีว่าจะเกิดเรื่องขึ้น แต่ลุคก็พยายามตั้งสติโทรต่อไป ขณะที่พยายามเรียกรถกลับบ้านไปด้วย แต่แล้วความพยายามของลุคก็เป็นผลเจนรับสายแล้ว

“เจนมีอะไรหรือเปล่าพี่โทรหาทำไมถึงไม่รับ” ลุคถามด้วยความเป็นห่วง

“แกยังไม่ตายจริง ๆ สินะ ดูเหมือนเรามีเรื่องต้องคุยกัน”

เสียงปลายสายกลับไม่ใช่เจน แต่เป็นเสียงของผู้ชาย ลุคได้ยินก็ระเบิดพลังออกมาจนทำให้คนที่ยืนรอรถอยู่รอบข้างพากันตื่นตกใจ

ลุคตั้งสติถามกลับไปในทันที

“แกเป็นใคร น้องสาวฉันอยู่ไหน”

“แกไม่มีสิทธิ์จะถาม ฉันคือคนถาม แกรอดมาได้ยังไง ซาดตายได้ยังไง”

พวกมาเฟีย ได้ยังไงกัน...ลุคใจเต้นอย่างรุนแรง เขาไม่คิดว่าคนพวกนี้จะรู้เรื่องของเขาเร็วขนาดนี้ ต่อให้พวกนั้นจะสงสัยว่ามีคนรอดชีวิต ก็ไม่น่าจะรู้ว่าเป็นเขาและเพ่งเล็งเป้าหมายมาที่เขาเร็วขนาดนี้

เมื่อพบว่าลุคเงียบไป เสียงจากปลายสายก็พูดขึ้นมา

“แกสงสัยเหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนให้จับตาดูแกสองพี่น้องฉันก็คงจะไม่รู้ไปอีกนานว่าแกยังไม่ตาย ตอนนี้แกเตรียมคำตอบให้ฉันในสิ่งที่ถามไปก่อนหน้านั้นซะแล้วอีกสักพักฉันจะโทรกลับไปใหม่และให้ที่อยู่กับแก อย่าลืมรับสายละ”

สายตัดไป

“มีคนให้จับตาดูฉันและเจน ใคร!” ลุคไม่เข้าใจว่าใครกันที่ต้องการจับตาดูพวกเขาสองพี่น้อง เท่าที่เขารู้เขาและเจนก็แค่คนธรรมดา ทำไมต้องมีใครมาจับตาด้วย

ลุคโยนเรื่องนี้ทิ้งไปก่อน เพราะสิ่งสำคัญคือตามหาเจนให้พบ

ขณะนี้เขากำลังโกรธและเป็นห่วงเจน แต่เขารู้ว่าต้องมีสติ เพราะจากที่ปลายสายพูดมันไม่คิดจะทำร้ายเจน แต่ต้องการให้เขาไปหา แน่นอนว่าลุคไม่คิดจะรอ

“โดโนแวนนายอยู่ไหนมารับฉันหน่อยได้ไหม” ลุคโทรหาแท็กซี่คนเดียวที่เขารู้จัก

“คุณรอผม 5 นาทีผมจะรีบไปรับ” โดโนแวนตอบในสาย

...

โดโนแวนรีบขับรถแท็กซี่มารับลุคด้วยความรีบร้อน ลุคขึ้นรถไปโดยไม่สนใจสายตาของคนรอบ ๆ ที่มองเขาอย่างระมัดระวัง เพราะอยู่ ๆ เหนือมนุษย์ก็โกรธขึ้นมาทำให้คนพวกนั้นรู้สึกไม่ปลอดภัย หลายคนเหมือนจะโทรเรียกรถตำรวจด้วยซ้ำ แต่ลุคไม่สนใจสายตาของคนพวกนี้ เขาขึ้นรถแท็กซี่ทันทีที่โดโนแวนขับมาจอดทันที

“ไปที่สถานีตำรวจเขต 5 ด่วนที่สุด” ลุคกล่าวกับโดโนแวน

“ได้ครับ” โดโนแวนตอบรับเมื่อเห็นว่าสีหน้าของลุคไม่สู้ดีนัก ขณะที่ขับไปโดโนแวนก็ถามด้วยความสงสัย “คุณลุคเกิดเรื่องมอนสเตอร์บุกโจมตีเหรอ คุณเหมือนจะรีบมาก”

ไม่ผิดที่โดโนแวนจะเข้าใจแบบนี้ เพราะลุคยังใส่ชุดเกราะและมีดาบมาด้วย

เขาเงยหน้ามองโดโนแวน ก่อนจะกล่าว “อันตรายกว่า”

“วางใจผมได้เลย ผมจะรีบเหยียบเท่าที่ทำได้” โดโนแวนได้ยินก็มีท่าทางจริงจัง เหยียบรถเต็มที่

ตอนอยู่ที่สถานีรถไฟลุคสามารถขึ้นรถไฟไปที่เขต 5 ได้ แต่ต้องเสียเวลารอรถอีกเกือบครึ่งชั่วโมง อีกอย่างต่อให้ไปถึงสถานีเขาก็ต้องหารถไปที่สถานีตำรวจ ไม่ใช่เพราะเขาไปแจ้งความ แต่เขาต้องการที่อยู่ของพวกมาเฟียจากใครบางคน

หลังจากมาถึงที่เขต 5 และตรงไปที่สถานีตำรวจทันที

“รออยู่ที่นี่ก่อน” ลุคบอกกับโดโนแวน ก่อนจะลงจากรถไป

ด้วยสถานะเหนือมนุษย์ของลุค การเข้าไปในสำนักงานตำรวจถือว่าเป็นเรื่องง่ายมาก เขาติดต่อขอพบกับดาบตำรวจคนหนึ่งพอดี

“คุณต้องการพบผมเหรอครับ” ดาบตำรวจเข้ามาหาลุคที่ยืนรออยู่ สีหน้าของดาบตำรวจค่อนข้างสงสัยเหมือนกับเคยเห็นหน้าของเหนือมนุษย์คนนี้ที่ไหนมาก่อน

“มีห้องพูดคุยกันไหม” ลุคกล่าวด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“มีอยู่ห้องประชุมทางด้านนี้” ดาบตำรวจนำทางไป ขณะที่ในใจก็คิดว่า หรือจะมีคดีที่ต้องพูดเป็นส่วนตัว

ทั้งสองเข้าไปในห้องประชุม มันไม่ใหญ่มากนัก คล้ายกับห้องสอบสวนซะมากกว่า เขามองไปพบว่ามีกล้องวงจรปิดอยู่หนึ่งตัว

ลุคชักดาบออกไปฟันกล้องวงจรปิดทิ้งในทันที

“คุณจะทำอะไรนะ” ดาบตำรวจชักปืนออกมาอย่างตื่นตกใจ

ฉับ!

ดาบของลุคฟันปืนพกจนขาดครั้ง ทำเอาดาบตำรวจมีสีหน้าแตกตื่น ถอยหลังหนีด้วยความกลัว

“หุบปาก ไม่งั้นต่อไปจะเป็นหัวแก”

“ต่อให้เป็นเหนือมนุษย์ก็เถอะ คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ ยอมแพ้แล้วปล่อยผมไป ผมจะไม่แจ้งเรื่องนี้กับใคร”

“แน่นอน แกจะไม่แจ้ง แต่แกต้องตอบคำถามฉันก่อน แกจำฉันได้ไหม เด็กหนุ่มที่เคยมาแจ้งความเรื่องมาเฟียกับแก” ลุคยื่นหน้าไปให้ดาบตำรวจ

ดาบตำรวจขมวดคิ้วและนึก ก่อนจะนึกออกก็ทำให้เขาหวาดกลัวขึ้นมาในทันที

“แก ๆ มาแก้แค้น ไม่ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น เรื่องนี้...”

“แกรู้จักพวกมันจริง ๆ สินะ บอกมาว่ามาเฟียพวกนั้นมันอยู่ที่ไหนกัน” ลุคจ้องมองด้วยดวงตาดุร้าย

ดาบตำรวจได้ยิน สิ่งแรกที่พูดออกมาคือ ปฏิเสธทันที

“ไม่ได้ พวกมันจะฆ่าฉัน”

“ฉันไม่มีเวลามาเล่นเกมสอบสวนกับแกหรอกนะ ถ้าแกไม่ตอบฉันจะฟันแกให้ตายตรงนี้แล้วไปถามคนอื่นเอา” ลุคปล่อยจิตสังหารเต็มที่ อันที่จริงเขาก็ไม่รู้ว่ามีใครอื่นอีกที่เป็นสายของพวกมาเฟีย แต่ทำแบบนี้เพื่อให้ตำรวจกลัวและพูด

ดาบตำรวจกัดฟัน หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็บอกออกไป

“ท่าเรือหลัก ผับที่ใหญ่ที่สุดของที่นั่น”

“หวังว่าจะไม่มีใครรู้” ลุคกล่าว ก่อนจะรีบจากไป

“เชี่ยเอ๊ย!” ดาบตำรวจตะโกนออกมาด้วยความโกรธ ส่วนเรื่องที่ลุคข่มขู่ ถึงเขาอยากจะบอกตำรวจคนอื่น แต่ก็ไม่กล้า เพราะเท่ากับเป็นการเปิดเผยเรื่องของตัวเองที่เป็นสายให้พวกมาเฟีย

“ต้องแจ้งพวกนั้นหรือว่าไม่” ดาบตำรวจลังเล ที่เขากลัวพวกมาเฟียเพราะมันมีเหนือมนุษย์อยู่ แต่ถ้าเขาโทรแจ้งพวกมาเฟียเหนือมนุษย์คนนั้นอาจจะกลับมาฆ่าเขาจริง ๆ ก็ได้ เพราะขนาดอยู่ในสถานีตำรวจยังกล้าทำขนาดนี้เลย

“ช่างแม่ง ฉันไม่ขอยุ่งด้วยแล้ว”

...

เจนที่สลบไปตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงเรียกของใครบางคน

“ที่นี่คือ” เจนถามพร้อมกับอาการมึนหัว เธอกวาดตามองรอบตัวพบว่าเธอถูกจับไว้ในสถานที่คล้ายกับโกดังขนาดใหญ่

“เจนเป็นอะไรไหม” ไมซี่พยายามตะโกนถาม

“ไมซี่ เคธี่”

เจนตกใจที่เห็นเพื่อนสองคนถูกจับมา มือทั้งสองคนโดนมัดไว้ด้วยกัน เจนคิดจะขยับตัว แต่เธอก็พบว่าตัวเองก็โดนมัดมือเหมือนกัน

“ตื่นแล้วเหรอ”

ในตอนนั้นก็มีเสียงพูดดังขึ้น เป็นชายหน้าตาดุร้ายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้หลัก รอบ ๆ มีมาเฟียหลายคนกำลังมองมาที่พวกเธอทั้งสามคน

“แกจับฉันมาทำไม”

“ทำไมนะเหรอ พี่ชายของแกรู้เรื่องบางอย่าง และมีคนต้องการจะรู้มัน ถ้าฉันไม่พาพี่ชายแกไปให้ชายคนนั้นคงฆ่าฉัน”

“เรื่องอะไร พี่ชายฉันไม่ได้ทำอะไร พวกแกจะทวงเงินใช่ไหม ปล่อยพวกเราไปฉันจะขอให้พี่ชายจ่ายหนี้ให้พวกแก” เจนพยายามต่อรอง

“เด็กน้อย เธอนี่มันไม่รู้อะไรเลย หนี้ที่ลูกน้องฉันเคยบอกมันก็แค่การโกหกเท่านั้น”

“โกหก” เจนงุนงง ก่อนจะกลายเป็นโกรธ ที่แท้พวกนี้ก็ปลอมเอกสารหลอกเธอและพี่ชายเรื่องหนี้

หัวหน้าใหญ่เหลือบมองทริส ทริสก้มหน้าเงียบ

“แต่ที่ฉันสนใจคือ เธอและพี่ชายมีค่าอะไรทำไมคนพวกนั้นถึงให้ฉันจับตาดูพวกเธอสองคน ไหนลองบอกมาสิว่าพวกเธอมีค่าอะไร” หัวหน้าใหญ่ถามด้วยความอยากรู้เพื่อประเมินว่าคนสองคนนี้มีคุณค่าให้ใช้ในการหาผลประโยชน์มากแค่ไหน

เจนไม่เข้าใจว่าชายคนนี้กำลังพูดเรื่องอะไร

“...”

“เธอไม่ตอบหรือไม่รู้ บางทีพี่ชายเธออาจจะรู้ก็ได้” หัวหน้าใหญ่หยิบโทรศัพท์เจนขึ้นมา ก่อนจะเดินไปหาหญิงสาว

“โทรหาพี่ชายของเธอและพูดตามฉัน”

หัวหน้าใหญ่ส่งโทรศัพท์ให้กับเด็กสาว เพราะรอให้เจนตื่นขึ้นมาและโทรหาลุค เพื่อทำให้ลุคกระวนกระวายใจและต้องทำตามที่บอกได้ง่ายกว่า

เจนมองไปที่โทรศัพท์และกระดิ่ง เธอกัดริมฝีปากก่อนจะพยักหน้าตกลงแบมือที่มัดให้หัวหน้าใหญ่ส่งมือถือมา

“ฉลาดเลือกดี แบบนี้จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวแบบที่เพื่อนเธอโดน” หัวหน้าใหญ่กล่าวเยาะเย้ย ส่งโทรศัพท์ให้เจน

แต่ตอนที่กำลังจะโทร เจนก็ทำท่าหอบหายใจอย่างหนัก เธอกล่าวด้วยเสียงเหนื่อยล้า

“ขอยา ยาในกระเป๋า”

“เธอเป็นหอบ รีบเอากระเป๋ายามา” หัวหน้าใหญ่ประหลาดใจ แต่ไม่กล้าชักช้า เพราะถ้าเจนเป็นอะไรไปเขาจะเสียเครื่องต่อรองสำคัญไป

ทริสรีบหยิบกระเป๋ายาที่วางอยู่บนโต๊ะมาให้ทันที

เจนเอื้อมมือไปพยายามคว้า พอได้กระเป๋ามาหญิงสาวก็เปิดมันออก แต่แทนที่จะหยิบมา เจนกลับหยิบกระดิ่งออกมา

อาศัยจังหวะที่หัวหน้าใหญ่และทริสเผลอสั่นกระดิ่งอย่างรุนแรง

หัวหน้าใหญ่ไม่เข้าใจว่าเด็กสาวทำอะไร แต่แล้วพอกระดิ่งถูกสั่น คลื่นเสียงก็ดังขึ้นมาอย่างรุนแรง

“อ้ากกก!” คนแรกที่ได้รับผลกระทบคือทริส เขาเป็นคนธรรมดาจึงไม่อาจจะทนเสียงกระดิ่งได้ ทรุดตัวลงไปนอนดิ้นด้วยความทุกข์ทรมานอยู่บนพื้นน้ำลายฟูมปาก

ส่วนหัวหน้าใหญ่กุมหัวด้วยความเจ็บปวด เข่าทรุดไปกับพื้น โดยที่มาเฟียที่เหลืออยู่ไกลออกมาต่างก็มีสภาพเดียวกัน

เจนรีบเห็นว่าได้ผล เพราะพี่ชายเคยบอกว่าถ้าตกอยู่ในอันตรายให้ใช้มัน เธอรีบหันกลับไปช่วยเคธี่และไมซี่ทันทีที่เจนจับตัวทั้งสอง เคธี่และไมซี่ก็ไม่ได้รับผลกระทบจากกระดิ่งเสียงปีศาจอีก

แต่สภาพของทั้งสองก็บาดเจ็บไม่น้อย

“เราต้องรีบไป ไมซี่ช่วยฉันพยุงเคธี่หน่อย” เจนบอก

“อืม” ไมซี่รีบเข้าไปช่วยพยุงเคธี่

เด็กสาวทั้งสามรีบวิ่งไปที่ประตู แต่แล้วในตอนนั้นก็มีเสียงปืนดังขึ้น

ปัง!

“อ้า!” เจนล้มลง เพราะถูกยิงที่ขา

คนที่ยิงเป็นหัวหน้าใหญ่ เขาสามารถหลุดออกมาได้ เพราะยิ่งเจนถือกระดิ่งห่างออกไปไกลก็ยิ่งทำให้ผลกระทบจากคลื่นเสียงทำลายล้างที่ได้รับลดน้อยลงไปด้วย

ในฐานะเหนือมนุษย์ระดับ F สูงสุด เขาฟื้นตัวได้เร็วกว่าคนธรรมดามาก

ตอนที่เจนล้มลงกระดิ่งหลุดออกจากมือ ทำให้กระดิ่งหยุดทำงานในทันที ก่อนที่มันจะหมดพลังลงไป ถ้าต้องการใช้อีกจะต้องให้เหนือมนุษย์เติมคลื่นพลังให้กับกระดิ่ง

“เจน!” ไมซี่ที่พยุงเคธี่อยู่ร้องด้วยความตกใจ

เมื่อมองดูเลือดที่ไหลจากหูทั้งสองข้างเลอะมือ หัวหน้าใหญ่ก็โมโหเป็นอย่างมาก

“ในเมื่อไม่ยอมอยู่เฉยก็ตายไปซะ! ลายหายใจกรด!”

หัวหน้าใหญ่เล็งเป้าหมายไปที่เด็กสาวสองคนที่พยุงกันอยู่และพยายามเข้าไปหาเจน แต่ทันทีที่ลมหายใจกรดพ่นเข้าใส่ เด็กสาวทั้งสองก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทันที

“อ้า!”

ไมซี่และเคธี่ร้องโหยหวน ก่อนจะล้มลงไปกับพื้น ลมหายใจกรดหลอมละลายร่างกายของทั้งสองจากทางด้านหลังไปด้านหน้า

เด็กสาวทั้งสองพยายามยื่นมือไปหาเจน

“ไม่นะ!” เจนตะโกนด้วยใบหน้าซีดขาวดิ้นรนจะเข้าไปจับมือของเพื่อน สุดท้ายคว้าได้เพียงแค่มือที่เหลืออยู่ของเคธี่ ร่างกายส่วนอื่น ๆ กลายเป็นของเหลวไปแล้ว

หัวหน้าใหญ่ควบคุมความโกรธไม่ฆ่าเจน แต่สั่งให้ลูกน้องเข้าไปจับตัวเจนมา

“ฮือ...” เจนในตอนนี้นั่งกอดมือที่เหลือเพียงข้างเดียวของเคธี่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด อากาศรอบตัวเริ่มสั่นไหวกระจายกันออกมาจากตัวของเจน

“คลื่นพลังแบบนี้มัน กระบวนการปลุกพลังเหนือมนุษย์!” หัวหน้าใหญ่พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม