นอกจากนี้ พื้นน้ำแข็งที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นข้างล่างเจ้าคืออะไรกัน? เจ้าทำแบบนั้นได้ยังไง? เจ้าเองก็แอบเป็น【นักเวทย์】ด้วยหรือเปล่า? เจ้าเป็น【นักสู้】ไม่ใช่เหรอ?

เดิมทีแผนของข้าคือการใช้ประโยชน์จาก【อพอลโล】เพื่อให้ได้รับชัยชนะอย่างรวดเร็วโดยไม่มีปัญหาใดๆ แต่ข้าไม่เคยคาดคิดเลยเมล่อนจะโผล่มาในจุดเดียวกับข้า!

ก่อนที่ข้าจะได้ตอบสนอง เรือของข้าก็ถูกกระสุนปืนที่เกิดจากผู้เข้าร่วมแข่งขันแต่ละคนถูกเมล่อนเตะมา

หลังจากได้【อพอลโล】คืนมา การมองเห็นของข้าก็ดีขึ้นอย่างมาก เพราะมันเป็นอาวุธเอลฟ์ที่ช่วยเสริมความสามารถของข้า

ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงสามารถเห็นฉากที่น่าสะพรึงกลัวของการชกต่อยเตะและพลิกคว่ำเรือของผู้เข้าร่วมคนอื่น ส่งผลให้แทบทุกคนต้องว่ายน้ำกันแล้ว

ถ้าจู่ๆ นางเห็นข้าและตัดสินใจที่จะจมเรือของข้าล่ะ!? ข้าเองก็ไม่รู้ว่านางคิดว่าข้าเป็นเพื่อนร่วมทีมไหม แต่ข้าหวังว่านางจะไม่ทำร้ายข้านะ

แต่เมื่อดูจากทัศนคติของนางที่ทุ่มเทให้กับการแข่งขันนี้มาก บางทีนางคงเลือกที่จะถล่มเรือข้าใช่ไหม?

ข้าคงจะไม่กลายเป็นก้อนหินที่นางเลือกก้าวข้ามผ่านไปใช่ไหม?

ทันใดนั้น ข้าก็กระโดดลงไปในน้ำ

ปลาที่น่ารำคาญพวกนี้พุ่งเข้ามาทันที แต่เมื่อเทียบกับเมล่อนแล้ว ปลาพวกนี้น่ารักกว่ามาก

จากการซ้อมครั้งก่อน และจากสิ่งที่วอลสันเล่าให้ข้าฟัง การได้ยินของเมล่อนนั้นแข็งแกร่งมากและนางก็ไวต่อแรงสั่นสะเทือนมากเช่นกัน นางสามารถตรวจจับการเคลื่อนไหวหรือแม้กระทั่งการหายใจก็ยังได้

ตอนที่ข้าอยู่ในน้ำ ข้าไม่กล้าหายใจออกหรือขยับร่างกายเลย ข้ามีความอดทนมากอยู่แล้ว ดังนั้นข้าจึงปล่อยให้ปลาพวกนี้กัดข้า ข้าอดทนรอจนกว่าจะแน่ใจว่าเมล่อนออกจากพื้นที่ไปแล้ว

ข้านไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะนางไม่สนใจข้า หรือเพราะข้าซ่อนตัวดีกันแน่ แต่ถึงยังไง ข้าก็สามารถหลีกหนีจากเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวได้แล้ว

“...เอาล่ะ ตอนนี้ข้าควรทำอย่างไรดี?” ข้าจับปลาน่ารำคาญตัวสุดท้ายที่กัดคอข้าโยนมันทิ้งไป จากนั้นข้าก็หยิบ【อพอลโล】และขึ้นมานั่งบนเรือ

เมื่อแช่ตัวอยู่ใต้น้ำ ซ่อนตัวอยู่ห่างจากเมล่อน ข้าก็รู้สึกกลัวจริงๆ ว่าข้ากำลังจะตาย

ข้าเป็นเหมือนกระต่ายน้อยที่น่าสงสาร รายล้อมไปด้วยฝูงหมาป่าอันแสนป่าเถื่อน

มในเวลานั้น ความคิดแรกของข้าคือ "ท่านแม่! ข้าอยากกลับบ้าน..." แต่แล้วข้าก็ตระหนักว่าข้าไม่มีบ้านที่จะกลับไป ดังนั้นมันจึงกลายเป็น "วอลสัน! ข้าอยากกลับไปที่【บ้านสุนัข】 แล้ว!"...

…...ดูเหมือนข้าเริ่มที่จะหวังเพิ่งเขามากแล้วใช่ไหมเนี่ย? อืม... แต่ถ้าคู่ต่อสู้คือเมล่อนและเกรซ... เขาจะยังช่วยข้าอยู่ไหมนะ...

สำหรับเขา ข้าเป็นอะไร...

ไม่นะ หยุดก่อน ข้ากำลังคิดอะไรอยู่ระหว่างการแข่งขันที่สำคัญกันเนี่ย….

การแข่งขันยังไม่จบ ข้าคิดว่าวอลสันก็ดูผ่านจอผลึกอยู่

... ...

...

...ภาพอันน่าอับอายที่ข้ากำลังดำน้ำอยู่เมื่อครู่ เขาคงจะเห็นมันแล้วใช่ไหม?...

เฮ้อ ข้ารู้สึกได้เลยว่าเขาคงหัวเราะข้าอยู่แน่

ตอนนี้จะทำอะไรดีนะ? กุญแจของส่วนนี้ เมล่อนก็คงเอาไปแล้ว

...เกรซเองก็ไม่ได้อยู่ในส่วนเดียวกับเรา แสดงว่านางควรจะอยู่ในส่วนอื่น

ในระหว่างการแข่งขัน เจ้าสามารถเลือกที่จะร่วมมือกับผู้อื่นเพื่อแบ่งปันหน่วยกิตได้ แต่... เมล่อนอาจไม่ต้องการเช่นนั้นหรอก

เกรซเองก็เช่นกัน

หากมีผู้ชนะเพียงคนเดียวในการแข่งขันนี้ ข้าคิดว่าการเผชิญหน้าระหว่างสองคนนี้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้แน่

นักเวทย์ที่สามารถใช้เวทมนตร์มิติเพื่อเคลื่อนย้ายไปรอบๆ ได้อย่างอิสระและมนุษย์กิ้งก่าตัวมหึมาที่มีความบ้าคลั่งสูง สามารถทุบทุกอย่างได้โดยใช้มือเปล่าของนางเท่านั้น

อืม…ในเมื่อข้าไม่สามารถเอาชนะพวกนางทั้งคู่ได้ในการต่อสู้ที่ยุติธรรม…ข้าไปรอให้ทั้งสองสู้กันเสร็จดีไหมนะ?

ในขณะที่ข้ากำลังยุ่งอยู่กับศีลธรรมในใจของข้า และกำลังคิดถึงความรู้สึกของวอลสัน ข้าก็ได้ยินเสียงดังมาแต่ไกล

"มีเรือที่ยังสภาพดีอยู่ตรงนั่น!"

“อย่ามาแย่งสิ ข้าเห็ฯก่อนนะ!!”

“นี่! มีคนตรงนั้นด้วย! รีบส่งเรือมา ถ้าไม่อยากจะทรมาน...”

เสียงน้ำกระเซ็นดึงดูดความสนใจของข้า

คนที่ข้าไม่รู้จักกำลังตะเกียกตะกายมาหาข้าและค่อยๆ เข้าใกล้มากขึ้น

…..คนพวกนี้เพิ่งเข้าร่วมการแข่งขันประเภทนี้เป็นครั้งแรกใช่หรือไม่? รู้ไหมว่ามันเป็นการแข่งขันเทศกาลอันแสนยิ่งใหญ่ แถมเรากำลังถูกถ่ายทอดสดโดยโดรนวิเศษสู่โลกภายนอก คนพวกนี้ตั้งใจที่จะเผยนิสัยเสียออกมาให้ผู้อื่นเขารับรู้กันหรือไงกัน….

ก่อนที่ทั้งกลุ่มจะมาถึง พวกเขาหลายคนก็เริ่มสะดุดพื้นจนล้มครืนกันหมด

…อีกข้อหนึ่ง เขาวงกตนี้ไม่น่ากลัวเลย แต่น้ำทำให้สิ่งต่างๆ ทำได้อย่างยากลำบากมาก….

"แม่สาวน้อย! ส่งเรือของเจ้ามา!"

ในขณะที่คิดไป ข้าก็ชี้【อพอลโล】ไปที่คนหยาบคายพวกนั้นและไม่ใช้อะไรเลยนอกจากลูกศรลูกเดียว ข้าระเบิดหลุมบนพื้นใส่คนหยาบคายด้วยลูกศรลูกเดียว

ขออภัยด้วย ถึงข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าจะชื่ออะไร แต่ข้าก็ต้องใช้เรือลำนี้อยู่

ผู้ที่โดนธนูไปก็ตกลงไปในน้ำด้วยความสับสน งุนงง

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ก็มีแสงระยิบระยับในน้ำ แสงเริ่มห่อหุ้มร่างกายของพวกเขาทั้งหมดและในไม่ช้ามันก็หายไป

“ข้าน่ะไม่ใช่คนใจดีนะ ถ้ากล้าเข้ามา ข้าก็พร้อมส่งพวกเจ้าออกไปเอง” ตราบใดที่พวกเขาสวม【เครื่องรางเทศกาลฤดูใบไม้ร่วง】ความตายที่เกิดขึ้นภายในเขาวงกตก็จะไม่มีผลต่อความเป็นจริง

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ คนพวกนี้ไม่สามารถถูกฆ่าได้ในที่นี้อยู่แล้ว

ข้าหยิบไม้พายเรือขึ้นมาและเลื่อนไปตามทิศทางของพื้นน้ำแข็ง

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเดินบนพื้นพวกนี้ ซึ่งเริ่มละลายแล้ว

เมล่อนใช้เวทย์มนตร์แบบไหนกัน?

ด้วยบุคลิกของเมล่อน นางคงไม่เสียเวลาเพิ่มเติม หลังจากได้รับกุญแจแน่ นางคงจะล่าผู้เข้าแข่งขันคนอื่นทันที

ดังนั้นจึงสามารถสรุปได้ว่า นางได้ไปที่แท่นบูชากลาง

พื้นน้ำแข็งบ่งบอกทิศทางที่นางไปโดยตรง

ดูเหมือนเรือจะไม่สำคัญกับนางแล้วสินะ

ในขณะที่พายไปตามทางเดินบนพื้นน้ำแข็ง ข้าก็เห็นเรือแตกจำนวนมากบนพื้นน้ำแข็งที่ละลาย ผู้คนที่หมดสติที่ล่องลอยอยู่ในน้ำอย่างไร้จุดหมาย และคนที่มีอาวุธที่กำลังมองมาที่เรือของข้า

อืม เมล่อนผ่านมาที่นี่จริง

"ลาก่อน" ข้ายก【อพอลโล】ขึ้นและยิงผู้เข้าร่วมที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างรวดเร็วเพื่อลดจำนวนพวกเขา

ในขณะที่เก็บเกี่ยวผู้เข้าร่วมแข่งขันคนอื่นๆ จากนั้นไม่นานข้าก็ได้ยินเสียงน้ำกระเซ็นเบาๆ กับบางสิ่งที่มาจากข้างหน้าพื้นน้ำแข็ง

ข้ามาถึงแล้ว

สิ่งที่ดึงดูดสายตาของข้าคือแท่นบูชาขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบด้วยช่องทางน้ำ แท่นบูชาอยู่ต่ำกว่าบริเวณโดยรอบ

เสียงน้ำไหลขนาดของน้ำตกได้ดังขึ้น มันไหลเป็นวงกลมจากทุกทิศทางไปยังแท่นบูชา

ความสูงของน้ำตกประมาณยี่สิบเมตร ถ้าไม่มีวิธีพิเศษของเมล่อน ข้าก็คงไม่สามารถมาถึงนี้ได้แน่

นี่คือจุดศูนย์กลางของชั้นเขาวงกตแห่งนี้

ที่ทางเข้าโดยรอบ มีผู้เข้าแข่งขันจำนวนหนึ่งกำลังแช่อยู่ในน้ำ คว้าเถาวัลย์บนผนัง สอดส่องสภาพแวดล้อมโดยรอบ

นอกจากนี้ยังมีคนจำนวนมากที่ถูกซัดลงฝั่งด้านล่าง

“...อา ออเรเวีย”

เสียงหนึ่งได้จากด้านบน ข้าเห็นร่างของเกรซที่ยืนอยู่บนท้องฟ้า

มีลูกบาศก์ลอยอยู่ข้างนางและข้างใต้นาง

ข้ากำลังดูอะไรอยู่เนี่ย!?

นี่มัน... หินมันบินได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?

แตกต่างจากผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ เกรซกำลังสวมเสื้อผ้าแห้งและขัดสมาธิอยู่บนก้อนหินลอยได้ที่นางสร้างขึ้นมา

รอบคอของนางมีกุญแจสองดอก

"โอ──【ธนูตะขอ】" ข้าใช้ทักษะไปที่ทิศทางของนางโดยไม่ลังเล และลูกศรเชือกที่ทำจากพลังเวทก็จับผนังข้างๆ นางอย่างแน่นหนา อย่างน้อยข้าก็ไม่ต้องกลัวว่าจะร่วงลงไป

เมื่อดึงเชือกวิเศษแล้ว ข้าก็เคลื่อนเรือไปที่กำแพงหิน ฉีกเถาวัลย์บางส่วนที่อยู่บนนั้นออกมัดไว้กับเรือของข้าและติดเรือแบบนี้

“เกร เจ้าจะไม่โจมตีข้าเหรอ?”

"...ข้าไม่คิดจะทำเช่นนั้นอยู่แล้ว" เกรซมองมาที่ข้าและพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

เดี๋ยวก่อน เจ้าอย่าคิดอย่างจริงจังสิ!

ไม่สิ ตั้งแต่แรก เหมือนเกรซกำลังรออะไรบางอย่างอยู่

“...การไหลเวียนของพลังเวทย์ค่อนข้างแปลก...มีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง ออเรเวียระวังตัวด้วย” ก่อนที่ข้าจะถามว่านางพูดถึงอะไร เกรซก็ขัดจังหวะข้า

"ฟู้มมม!!!"

ทันทีที่เกรซพูดจบ เสียงระเบิดก็ดังมาจากทางเข้าด้านหน้า

เสียงนั้นดังมากจนข้ารู้สึกตกใจ

"ข้าแข็งแกร่งที่สุด ฮ่าฮ่าฮ่า!!!"

ร่างหนึ่งลอยออกมาจากทางเข้าและตกลงไปที่ใจกลางแท่นบูชาทันที

มันเป็นคนผู้หนึ่ง

คนผู้นี้สวมเสื้อคลุมที่งดงามและถือดาบใหญ่ไว้ในมือ...ใครเนี่ย?

ฉัวะ!!!

เมื่อได้ยินอีกเสียง ออเรเวียก็สามารถมองเห็นร่างอีกร่างได้เช่นกัน

มันคือเมล่อน

เสื้อที่ไหล่ซ้ายของนางขาดและมีเลือดไหลออกมาจากบาดแผล ทว่าเมล่อนดูเหมือนจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ

มนุษย์กิ้งก่าสาวอุ้มเด็กสาวที่มีดวงตาอันหวาดกลัวไว้ในอ้อมแขนด้วยความโกรธที่กำลังแผดเผาในดวงตาของนาง

“เจ้าทาสต้อยต่ำ! จงรับชะตากรรมที่ไม่เชื่อฟังนายน้อยคนนี้เสีย!!!”

มีบรรยากาศที่เป็นลางร้ายมากรอบๆ ชายคนนั้นที่ดูเหมือนกำลังจะเป็นบ้า...จากนั้นข้าก็เข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้ทันที

มันกำลังมีเรื่องเกิดขึ้นใน【พิธีเปิดงาน】

ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด