ตอนที่ 47 ล่าหมูป่าจอมตะกละ 2(อ่านฟรี)
ตอนที่ 47 ล่าหมูป่าจอมตะกละ 2
ป่าบนเขาของหมูบ้านริมผาค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ มีต้นไม้ใหญ่และลำธารที่ใส่สะอาด ต้นไม้ใหญ่มีอยู่จำนวนมาก รวมทั้งสัตว์ป่าธรรมดาที่อาศัยอยู่ทั่วไปในป่า
งูเขียวเกราะอยู่บนกิ่งไม้ค่อย ๆ จ้องมองไปยังนกตัวเล็กที่เก็บกินผลไม้ป่าอยู่บนกิ่งไม้ที่ไม่สูงจากพื้นมากนัก หลังจากมั่นใจว่าเหยื่อไม่มีทางหลุดรอดจากมันได้ก็ฉกเข้าใส่ทันที
แต่พริบตานั้นกลับมีดาบตัดหัวงูที่ลอยอยู่กลางอากาศจนขาด ร่างงูตกตาย นกตัวน้อยตื่นตกใจกระพือปีกบินหนี แต่ก็โดนมือคว้าจับก่อนจะหักปีกทั้งสองข้าง
ตัวเตี้ยล้านมองดูนกตัวน้อยที่น่าสงสารในมือทำมันราวกับเป็นเพียงของเล่นเท่านั้น
“กริว แกเอาแต่เล่น เราต้องรีบอีกไม่นานก็จะถึงแล้ว” ชายหัวล้านที่ตามมาด้านหลังเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ
“ใจเย็นฟิวฉันกำลังเตรียมของอยู่”
“ก็ดี เราควรจะรีบไปและจัดการกับหมูป่าพวกนั้น ไม่อย่างนั้นพอสมุนไพรสุกพวกมันสวาปามจนหมดแน่”
“อืม แต่ว่ามอนสเตอร์หมูป่าจอมตะกละมีมากกว่าที่ฉันคิดไว้”
“ไม่กี่เดือนก่อนที่ฉันพบสมุนไพรยังไม่มีพวกมันสักตัว ดูเหมือนมันจะขยายพันได้อย่างรวดเร็วในเวลาไม่กี่วัน แถมพวกนั้นก็แจ้งสำนักงานเหนือมนุษย์อีก บัดซบจริง ๆ ถ้าพวกมันพบสมุนไพรพวกนั้นคงยึดเอาไปหมดแน่” ฟิวชายหัวล้านกัดฟันพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย
“หึ ถ้าไม่มีพวกมันแกจะเผยความลับนี้ให้ฉันเหรอ” กริวแสยะยิ้มในมือก็กำนกไปด้วยทำให้นกร้องจากความเจ็บปวด
“สมุนไพรเราแบ่งกันคนละครึ่ง ตามที่ตกลงนายต้องช่วยฉันกำจัดบอสหมูป่า”
“บอสหมูป่าจอมตะกละอาจจะเป็นปัญหา แต่ฉันมีนี่” กริวหยิบขวดที่ของเหลวสีเหลืองอ่อนขนาดประมาณนิ้วก้อยออกมา
“ยาพิษสลายไขมัน” ฟิวมองด้วยรอยยิ้มยินดี
“ใช่แล้ว หมูป่าจอมตะกละสะสมไขมันไว้ในร่างกาย ถ้ามันกินยานี่เข้าไป ไขมันทั้งร่างมันจะสลายเป็นของเหลว จนหมด จนผอมแห้ง ร่างไม่อาจจะดูดซับพลังงานได้ นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำร้ายมันได้ เพราะถ้ายาพิษอื่น ๆ โดนมันกินคงจะถูกย่อยเป็นสารอาหารหมด หลังจากนั้นเราสองคนยังไงก็สามารถรับมือกับระดับบอสหมูป่าจอมตะกละได้อย่างแน่นอน”
“เยี่ยม” ฟิวกล่าวชมความคิดของคู่หู
“แต่ยังมีปัญหาอยู่”
“หมายถึงหมูป่าจอมตะกละในฝูงตัวอื่น ๆ สินะ เราแค่แอบเข้าไปที่ถ้ำนั้นและไม่ปะทะกับพวกตัวอื่น ๆ ก็ได้ ปกติบอสหมูป่าจมตะกละโหดร้ายมาก นอกจากตอนผสมพันธุ์ถ้าตัวอื่นเข้าใกล้มันจะโดนจับกินหมด ทำให้บริเวณประมาณ 1 กิโลเมตรไม่มีหมูป่าตัวอื่นเข้าใกล้ อีกอย่างฉันเตรียมเจ้านี่มาเหมือนกัน”
ฟิวหยิบแท่งโลหะออกมา ด้านในมีหุ่นยนต์โดรนแมลงขนาดเล็กประมาณหัวแม่มือ มีประมาณ 10 ตัว ถูกนำมาใช้สำหรับค้นหาโดยเฉพาะโดยเฉพาะ
เนื่องจากนี่คือโลกด้านนอกไม่ได้รับผลกระทบจากคลื่นพลังแบบในชิ้นส่วนจึงสามารถใช้งานพวกมันได้ เพียงแต่มันก็ค่อนข้างหายาก เพราะเป็นอุปกรณ์ทางกองทัพ
หุ่นยนต์โดรนแมลงถูกปล่อยออกไปก่อนจะกระจายไปทั่วทั้งบริเวณ ก่อนที่จะมองภาพผ่านจอขนาดเล็กที่ยืดออกจากแกนแท่งโลหะที่เหลืออยู่
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันต่อเถอะ ซากสัตว์พวกนี้เพียงพอให้ใช้กับยาพิษที่มีแล้ว”
...
ลุคกำลังมองไปที่ศพของหมูป่าที่พึ่งฆ่าไปอย่างคาดหวัง เขาใช้มือสัมผัสไปที่ร่างกายมันก็จะเรียกใช้พลังพรสวรรค์ “ไอเทมมอนสเตอร์”
“คุณได้รับไอเทม เม็ดยาโอสถผู้หิวกระหาย ระดับ F เกรดสีฟ้า ผลพิเศษ เพิ่มการเผาผลาญสารอาหารทุกสิ่งที่กินลงไประดับ 3”
ในที่สุด...ลุคอย่างตะโกนออกไปดัง ๆ แต่ก็ยังเก็บความยินดีไว้ในใจ ในที่สุดเขาก็ได้ในสิ่งที่ตามหา จากผลพิเศษมันหมายความว่าจะเพิ่มความสามารถในการย่อยของร่างกายของเขา
การกินเนื้อมอนสเตอร์และย่อยเอาพลังงานในเนื้อมีขีดจำกัดที่กระเพาะที่ย่อยได้ในแต่ละมื้อ แต่ถ้ามีของที่ช่วยเพิ่มในการย่อย ก็หมายความว่าจะกินได้มากขึ้นเรื่อย ๆ โดยที่ร่างกายจะย่อยอย่างรวดเร็ว
นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมหมูจอมตะกละถึงแพร่พันธุ์และเติบโตได้เร็วเพราะพวกมันกินและย่อยได้อย่างรวดเร็วจึงมีพลังงานมากพอในการเติบโตและขยายพันธุ์
“นอกจากช่วยเรื่องการย่อยเนื้อมอนสเตอร์ทำให้เราดูดซับได้แล้วมันก็รวมถึงการย่อยและดูดซับยายกระดับคลื่นพลังด้วย” ลุคอย่างจะลองมันในตอนนี้ทันที แต่เขารู้ว่ายังไม่ใช่เวลา แถมยังไม่รู้ว่าจะมีผลกระทบอะไรด้วยหรือไม่
ตัวอย่างก็มีให้เห็นในยายกระดับคลื่นพลังแล้วที่จะทำให้ร่างกายเจ็บปวดแสบร้อนและอุณหภูมิร่างกายที่สูงผิดปกติ
แม้สิ่งนี้จะเป็นไอเทม แต่มันก็นับเป็นเม็ดยาชนิดหนึ่งเหมือนกัน ไอเทมแบบใช้ได้ครั้งเดียวเหมือนระเบิดมือ
“น่าเสียได้ ฉันอยากได้ไอเทมแบบหินตาแดงมากกว่าที่แสดงผลได้หลายครั้งไม่จำกัดจนกว่าจะพัง แต่เรื่องนี้ก็ช่วยไม่ได้ คงต้องใช้จำนวนในการชดเชยแทน”
ลุคกล่าวกับตัวเอง ตอนนั้นเสียงเรียกของบอสตันก็ดังขึ้นมา
“ลุค คุณมาดูทางนี้เร็วมีร่องรอยบางอย่าง”
หลังจากตามเสียงเรียกไปก็พบว่ามันเป็นรอยเท้าจำนวนมากของหมูป่าจอมตะกละ ซึ่งก็ไม่ผิดแน่เพราะมันเป็นเท้าขนาดใหญ่ที่สัตว์อื่นยากจะมีได้ แถมไม่ได้มีตัวเดียว แต่มีจำนวนมาก
รอยนั้นแยกออกจากลำธาร แต่ก็บอกได้ว่านี่เป็นเส้นทางที่พวกหมูป่าจอมตะกละเดินมาหากินแถวนี้ เส้นทางด้านหน้าต้นไม้ค่อนข้างที่จะใหญ่โตพอสมควร เป็นผลมาจากการได้รับพลังงานต่างมิติเข้าไป
“รีบตามเข้าไปกันเถอะ”
ในตอนนี้ลุคและพวกเดินลึกเข้ามาในป่าตามทางเดินของหมูป่าจอมตะกละที่ค้นพบ ก่อนจะเจอกับหมูป่าจอมตะกละที่กำลังกินต้นไม้ใหญ่ทั้งต้นอยู่ในหลุมโคลนที่พวกมันเหยียบย้ำ
“ดูเหมือนพวกมันจะหิวมาก แต่กลับไม่ยอมลงไปกินอะไรที่หมูบ้านในวันนี้” ไอกะพูดด้วยความสงสัย
ลุคเหมือนจะนึกขึ้นมาได้ ก่อนที่ทีมพวกเขาจะมาผู้ใหญ่บ้านดอนบอกว่ามอนสเตอร์หมูป่าจอมตะกละออกไปกินทุกอย่างรอบหมู่บ้านไม่หยุดและฆ่าไปหลายคนแล้ว แต่ในวันนี้พวกมันกลับไม่ออกไปจากป่า
‘น่าสงสัย’ ลุคคิดในใจ
“ฆ่าพวกมันไหม” บอสตันเอ่ยถาม ในแววตาเขามีความระวังพอสมควร
“เราควรจะฆ่าพวกมัน แต่ว่าจากจำนวนฉันจัดการคนเดียวคงไม่สะดวก”
บอสตันได้ยินก็ยิ้มเจื่อน ๆ อย่างจนปัญญา เพราะเขาและไอกะก็ไม่ได้คิดว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้ ไอกะยังไม่เท่าไหร่ เธอได้รับการสนับสนุนจากพลังพรสวรรค์สร้างสรรค์มีดทำครัว ที่ใช้จัดการร่างกายมอนสเตอร์โดยเฉพาะ ถึงจะฟันหนังไม่เข้าโดยตรง แต่การโจมตีในจุดอ่อนก็ยังพอได้อยู่
แต่สำหรับบอสตัน เขาเป็นเหนือมนุษย์ธรรมดาที่มีความแข็งแกร่งเป็นพิเศษด้านพละกำลังเท่านั้น ถ้าสู้กับหมูป่าจอมตะกละที่มีขนาดตัวใหญ่ก็ไม่มีทางสู้ได้ โดยเฉพาะตัวที่พลังมากกว่าเขาหลายหน่วย
ลุคเองก็ทราบเรื่องนี้และเขาก็ไม่ได้โทษทั้งสองคน
“ไอกะคอยโจมตีใส่ดวงตาของมัน หนังตามันบางที่สุด ทำให้มันตาบอดก็พอ ส่วนคุณ” ลุคหยิบบางสิ่งออกมาจากข้างตัว มันเป็นหอกยาวที่ทั้งบอสตันและไอกะก็ไม่รู้ว่าลุคไปเอามาจากไหน
“นี่เป็นหอกระดับ F คุณภาพ 5 ดาว มีความสามารถในการแทงทะลุที่สูงมาก ถ้าด้วยพละกำลังของคุณรวมกับหอกเล่มนี้จะแทงผ่านผิวหนังมันได้แน่นอน”
“นี่” บอสตันมีความสงสัยจำนวนมาก ว่าลุคไปเอามันมาจากไหน แต่บอสตันก็ไม่ได้ถาม ยกเว้นว่าในใจมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าลุคมีพลังพรสวรรค์
“ขอบคุณ” บอสตันไม่ปฏิเสธรับมันมา
“มีพวกระดับ F4 จำนวนสามตัวผมจัดการเอง ส่วนที่เหลือพวกคุณจัดการรอผม ถ้าผมจัดการสามตัวนั้นเสร็จจะไปช่วย”
“F4?”
“จริงสิ” ลุคลืมไปว่าคำเรียกนี้เขาตั้งมั่นขึ้นมาเองจึงอธิบายให้ตั้ง 2 คนได้ฟังถึงการแบ่งระดับตามหน่วยพลังที่เขาใช้ มันเรียกง่ายกว่าที่พวกเขาใช้กัน
“ตกลง พวกเราจะรับมือกับพวกมันเอง”
“มีหอกเล่มนี้แล้วก็ไม่น่ามีปัญหา” บอสตันมั่นใจมากขึ้น
หลังจากตกลงหน้าที่กันได้แล้ว ลุคก็เริ่มลงมือก่อนเป็นคนแรก เขาใช้วิธีการเคลื่อนไหวบนต้นไม้ เพื่อหลบสายตาของหมูป่าจอมตะกละที่มักหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา ที่จริงแล้วหมูป่ามันสายตาไม่ค่อยดีส่วนใหญ่จะฟังเสียงเอา แต่ถ้ามีอะไรเข้าใกล้ระยะสายตามันก็วิ่งหนีเช่นกัน
ลุคเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังให้เสียงเบาที่สุด ก่อนจะไปอยู่บนหัวของหมูป่าระดับ F4 ตัวหนึ่ง
‘ลงมือ’ ลุคขยับปากเพื่อให้ไอกะและบอสตันอ่านปาก ก่อนจะกระโดดจากลงจากกิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่อู่ด้านบนหัวของหมูป่าพอดี
คมดาบฟันลงมาในแนวตั้ง หมูป่าที่ได้ยินเสียงจากด้านบนเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนจะถอยหลบด้วยสัญชาตญาณ ถึงอย่างนั้นมันก็ระยะสั้นมาก หลบไปได้เพียงครึ่งก้าวเท่านั้น ดาบก็ฟันเข้าใส่หลังคอของมันแล้ว
ฉับ!
ดาบตะขาบตัดหัวของหมูป่าจอมตะกละ F4 ขาดในครั้งเดียว หัวแยกจากร่างตกลงพื้นส่วนตัวถอยออกไปอีกสองสามก้าวก่อนจะล้มลงและชักกระตุกจากการโจมตีที่รวดเร็วจนเกินไปจนร่างกายมันก็ยังไม่รู้ว่าตายไปแล้ว
แต่นั้นเป็นตอนที่เท้าทั้งสองของลุคแตะพื้นโคลนพร้อมกับที่เขาหมุนตัวอาศัยความยาวของดาบฟันหน้าของหมูป่าจอมตะกละF4 ตัวจนหน้าแหก แน่นอนว่ามันยังไม่ตาย และร้องด้วยความเจ็บปวด ส่วนหมูป่าจอมตะกละF4 ตัวที่สามก็วิ่งโจมตีลุคหวังปกป้องฝูงและอาณาเขต
ลุคหลบและถอยออกมาล่อมันออกจากฝูง หมูป่าจอมตะกละF4 ไล่ตามมา แม้แต่ตัวที่บาดเจ็บก็ด้วย
“ลุค” บอสตันตะโกนลอกก่อนจะกระโจนลงมาจากต้นไม้แบบที่ลุคทำใช้หอกไล่ฆ่าพวกหมูป่าจอมตะกละตัวเล็กที่มีพลังอยู่ที่ 2-400 หน่วย พวกนี้เป็นพวกตัวลูกและตัวที่ยังไม่เป็นวัยรุ่น ขนาดตัวจึงไม่ใหญ่ แต่ก็ไม่อาจจะประมาทได้
ไอกะไม่ได้ตามลงมา เธออยู่บนต้นไม้ใช้มีดในมือขวางใส่ตาของหมูป่าจอมตะกละตัวที่อ่อนแอ ทำให้หลายตาตาบอด จนไม่สามารถรุมโจมตีบอสตันได้ พวกที่ตาบอสวิ่งชนทุกอย่างแม้แต่พวกเดียวกันเองเปิดโอกาสให้บอกตันใช้หอกสังหารไล่ฆ่าไม่หยุด
“หอกนี่มันสุดยอดมาก” บอสตันรู้สึกเหลือเชื่อกับความแข็งแกร่งในการโจมตีของตัวเอง แต่แทงใส่ก็ทะลุร่างของหมูป่าไปจำนวนมากแล้ว ‘จะต้องฆ่าให้ได้มาก ๆ ให้สมกับที่ลุคให้ยืมหอกนี้มา’
แน่นอนว่าลุคไม่ได้คิดแบบบอสตันในใจเขาแทบตะโกนว่า ‘อย่าฆ่าเยอะเกินไปเหลือไว้ให้ฉันบ้าง’
“ตาย!” ลุครีบเร่งความเร็วในการฆ่าหมูป่าจอมตะกละ F4 ทั้งสองตัว เพราะไม่ยิ่งช้าตัวอื่น ๆ ยิ่งโดนบอสตันฆ่าจนหมดแน่ เขาไม่ได้คาดหวังว่าบอสตันที่มีอาวุธหอกหนามเกรดสีส้มในมือจะมีความสามารถในการฆ่าที่สูงมากขึ้นแบบนี้
ถ้าเป็นมอนสเตอร์แบบอื่นเขาคงไม่โอดครวญแบบนี้ แต่นี่เป็นหมูป่าจอมตะกละที่ให้เม็ดยาโอสถผู้หิวกระหายกับเขา
ดาบของลุคฟันคอของหมูป่าจอมตะกละ F4 ตัวที่แข็งแกร่งที่สุดจนคอมันแทบจะขาดจากตัวและมันล้มลงตาย เขาหันกลับไปใช้ดาบแดงไปตรง ๆ ใส่หมูป่าจอมตะกละหน้าบากที่บาดเจ็บจากดาบก่อนหน้านั้น ดาบแทงใส่เข้าไปในลำคอ ลุครู้สึกได้ถึงความบ้าของมันที่คิดจะกลืนดาบตะขาบในมือของเขาลงในท้อง
“อย่าหวัง”
ลุคบิดคมที่ตั้งให้เป็นแนวนอน ก่อนจะกรีดปากจากด้านข้างโดยตรงจนแทงทะลุไปอีกข้างของตัวดาบขวางลำตัวมัน เขาก็วิ่งสวนทางกับตัวของหมูป่าแยกช่วงกระดูกสันหลังและท้องออกจากกันเป็นสองส่วน ส่งผลให้มันตายอนาถในทันที
“บอสตันถอยไปก่อน คุณควรรักษาพลังงานไว้” ลุคตะโกนบอก ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปเชือดหมูป่าตัวอื่น ๆ
“ตกลง” บอสตันถอยออกมา เพราะถึงเขาจะมีหอกหนามเกรดสีส้ม แต่ก็ยังมีคลื่นพลังไม่สูง การใช้ผลพิเศษของหอกหนามมันดูดกลืนคลื่นพลังไปเรื่อย ๆ พอรวมกับการใช้พลังในร่างกายของเหนือมนุษย์ทำให้บอสตันอ่อนแรงลงอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นก็เป็นศึกของลุค เขาเชือดพวกที่เหลืออย่างรวดเร็ว สุดท้ายไม่มีหมูป่าตัวไหนรอดไปได้สักตัว
“มีถึง 15 ตัว” ไอกะเผยรอยยิ้มออกมา แม้เธอจะไม่ได้ฆ่ามันตรง ๆ แต่ก็มีบทบาทในการช่วยบอสตันฆ่าหมูป่าไปถึง 5 ตัว ส่วนที่เหลืออีก 10 ตัวลุคเป็นคนจัดการ
“ซากพวกนี้จะเอายังไง” บอสตันเอ่ยถาม
“ค่อยกลับมาขนออกไปภายหลัง เราไปกันต่อเถอะ” ลุครู้สึกว่าด้านหน้ามีบางสิ่ง เขาอยากจะไปที่นั่นให้เร็ว ๆ จึงไม่สนใจซากพวกนี้ เพราะขากลับยังไงก็คอยมาขนออกไปได้
ซากหมูป่าจอมตะกละถูกยกมากองรวมกันเป็นสองกอง จากนั้นพวกเขาก็วิ่งไปตามทางที่หมูป่านั้นใช้กัน แต่แล้วลุคก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังมาจากด้านหนึ่ง
“เห็นไหม” ลุคกล่าวเสียงเบา ๆ โดยไม่พยายามหันไปมองโดรนแมลงตัวหนึ่ง
“มันคือโดรนแมลงทำไมถึงมีแถวนี้ได้ ไอกะอย่าพึ่งหันไปมอง” บอสตันพูด
“มีคนกำลังสอดแนมพวกเรา พวกเดียวที่น่าจะเป็นไปได้คือสองคนนั้น แต่ดูเหมือนมันจะแค่มาดูตำแหน่งของพวกเราเฉลย ๆ ตอนนี้จากไปแล้ว”
“พวกนั้นแปลกจริง ๆ หรือปกปิดอะไรไว้อยู่” ไอกะพยายามตามชายทั้งสองคนให้ทัน
“ไม่รู้ แต่มันไปแล้ว ทิศทางก็แถว ๆ จุดที่เรากำลังไป พวกคุณช้าเกินไป ผมจะมุ่งหน้าไปก่อนพวกคุณวิ่งไปตามทางเดิม ถ้าเกิดเจอหมูป่าจอมตะกละที่สู้ไม่ได้ก็ให้ถอยกลับไปรวมที่จุดก่อนหน้าและถ้าจนเย็นผมยังไม่กลับ ถอยไปที่หมู่บ้านแจ้งเรื่องตามระเบียบภารกิจก็แล้วกัน”
“ได้” ทั้งสองเข้าใจ เพราะความเร็วพวกเขาช้ากว่าลุคจริง ๆ
‘ฉันคิดว่าคงเจอเรื่องน่าสนใจแล้ว’ มุมปากของลุคยกยิ้มขึ้นมา ก่อนเขาจะวิ่งไปด้วยความเร็วราวกับหมาป่าหายไปจากสายตาของบอสตันและไอกะ
...
