ตอนที่ 46 ล่าหมูป่าจอมตะกละ 1(อ่านฟรี)
ตอนที่ 46 ล่าหมูป่าจอมตะกละ 1
หมูบ้านผาริมธาร เป็นเป้าหมายในภารกิจครั้งนี้ของลุค เขารีบวิ่งเข้าไปตามเส้นทางเข้าหมู่บ้านแห่งนี้ทันที เข้าไปประมาณ 200 กว่าเมตรก็พบกับบ้านแบบเกษตรกรรมและพื้นที่เพราะปลูกจำนวนมาก ทอดยาวสุดสายตา
ในกลางหมู่บ้านมีลำธารเล็ก ๆ น้ำใสและเย็นไหลผ่านตลอดทั้งปีและท้ายหมู่บ้านเป็นภูเขาที่ครึ่งลูกเป็นหน้าผาตัดตรง ทำให้หมู่บ้านนี้มีชื่อว่าหมูบ้านผาริมธาร
ลุคเดินไม่ได้วิ่ง แต่ลดความเร็วเดินไปตามทางเดินเลาะไปตามริมทาง แม้โดยรอบจะเป็นสภาพแวดล้อมที่บริสุทธิ์ของธรรมชาติ แต่กลับมีบรรยากาศอึมครึมและเงียบเหงา
หน้าต่างประตู รั่วบ้านแทบทุกหลังคาเรือนถูกปิดมิดชิด มีผู้คนแอบแง้มหน้าต่างมองดูลุคบ้างเป็นครั้งคราว
‘ที่นี่เกิดอะไรกัน หรือจะเกี่ยวกับมอนสเตอร์ตัวนั้นทำให้ผู้คนกลัวที่จะออกมาด้านนอก’ ลุคขมวดคิ้ว เพราะคิดว่านี่ไม่ใช่ปัญหาธรรมดาแล้ว
ในตอนนั้นเขาก็ว่ามีชายวัยกลางคนกำลังวิ่งมาทางเขาด้วยความร้อนใจ
“คุณคือเหนือมนุษย์ที่ทางการส่งมาใช่ไหมครับ”
เหนือมนุษย์ทางการ น่าจะหมายถึงสำนักงานเหนือมนุษย์...ลุคคิดในใจ
“ใช่ครับผมเอง ว่าแต่คุณคือ...”
“ผมชื่อดอนเป็นผู้ใหญ่ของหมู่บ้านหินผาครับและเป็นคนที่แจ้งเรื่องมอนสเตอร์บุกโจมตีให้กับทางการเองครับ ก่อนหน้านั้นมีเหนือมนุษย์มาถึงแล้ว 4 คน แต่เขาบอกว่าอีกคนยังมาไม่ถึงจึงต้องรอก่อน คุณมาแล้วเราไปพบพวกเขากันเลยเถอะครับ” ผู้ใหญ่บ้านค่อนข้างนอบน้อมเวลาพูดกับลุค
ลุคพยักหน้าก่อนจะเดินตาม
หลงจากตามผู้ใหญ่ดอนไปจนถึงบ้านหลังที่ใหญ่สุด เป็นบ้านของผู้ใหญ่บ้านดอน เมื่อเข้าไปด้านในลุคก็ต้องแปลกใจเล็กน้อยที่เจอกับฮันเตอร์ 4 คนนั้น
เขาไม่รู้จักสองคนที่เป็นผู้ชาย ซึ่งนั่งอยู่ไกลออกไป แต่เขารู้จักฮันเตอร์ชายหญิงสองคนที่กำลังนั่งพักกันอยู่
“บอสตัน ไอกะ”
“ลุค คุณมาช้าไปหน่อย”
บอสตันลุคขึ้นและเดินมาทักทายเขา ไอกะก็หันกลับมายิ้มและทักทายด้วย
“ดูเหมือนนิโคลจะติดต่อไปหาพวกคุณสินะ” ลุคนึกถึงสิ่งที่นิโคลบอกว่าจะให้คนไปแทน ดูเหมือนจะเป็นสองคนนี้
“ใช่แล้วนิโคลบอกว่าคุณกำลังไปทำภารกิจไล่ล่าและขาดคนพอดี มานั่งตรงนี้สิ” บอสตันพูดด้วยรอยยิ้ม
“อืม” ลุคพยักหน้า ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้
“คุณเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นมาก” ไอกะที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ สอบถาม แม้จะไม่ใช่คลื่นพลังตรวจสอบโดยตรง แต่ก็เธอสามารถสัมผัสความแข็งแกร่งของคนที่นั่งข้าง ๆ อย่างลุคได้
ในตอนนี้ลุคสวมชุดเกราะหมาป่าขนเหล็กหลังยังสะพายดาบเล่มหนึ่งไว้ ซึ่งเขาใช้สายหนังที่ซื้อมาเกี่ยวดาบโดยเฉพาะด้วย ทั้งสองเป็นไอเทมเกรดสีส้ม ซึ่งมอบคลื่นพลัง 1,000 หน่วยให้เขากับ
ถ้าในตัวของลุคมีไอเทมหลายชิ้น ไอเทมที่มอบคลื่นพลังให้จะเป็นไอเทมเกรดสูงสุดที่เขาใช้อยู่เพียงชิ้นเดียวเท่านั้น
“นายคือคนสุดท้ายสินะ”
ตอนนั้นก็มีเหนือมนุษย์อีกสองคนที่ได้เข้ามาพูดคุยกับลุค คนแรกเป็นชายหัวล้านร่างสูงแห้ง ส่วนอีกคนกลับตัวเตี้ยกว่าแต่กำยำมาก ท่าทางของทั้งสองเต็มไปด้วยความมั่นใจ บนตัวมีอุปกรณ์พิเศษหลายชิ้นที่คุณภาพดาวไม่ต่ำเลย
“ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“นายมาช้า” ชายหัวล้านกล่าวอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย
“ที่จริงภารกิจครั้งนี้ไม่ต้องมาพวกนายสามคนก็ได้รังแต่จะถ่วงภารกิจเปล่า ๆ เอาแบบนี้ไหมให้ฉันสองคนจัดการส่วนพวกนายเอาแค่ส่วนแบ่งจากรางวัลภารกิจไป” ชายตัวเตี้ยกำยำกล่าว
สองคนนี้แสดงความเป็นปฏิปักษ์ต่อลุคและพวกอย่างชัดเจน
บอสตันหน้าตึงทันที “หมายความว่ายังไง พวกนายคิดจะหุบซากมอนสเตอร์ไว้คนเดียวเหรอ”
“ได้ยินว่าซากหมูป่าจอมตะกละขายได้ราคาแพงมา” ไอกะกล่าวเสริม เธอค่อนข้างสนใจในเรื่องวัตถุทำอาหารเนื้อมอนสเตอร์จึงเป็นหนึ่งในนั้นด้วย
ลุคยังคงไม่ตอบอะไร เขาเพียงแต่มองทั้งสองคนด้วยความสงสัย
“ตามใจ อย่ามาเป็นภาระพวกเราก็พอ”
“ใช้กฎของฮันเตอร์ก็แล้ว โชคดี”
ทั้งสองคนจากไป
บอสตันและไอกะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ แต่ทั้งสองสัมผัสได้ว่าสองคนนั้นแข็งแกร่งมากจริง ๆ
“นิโคลชอบเล่าว่าในหมู่ฮันเตอร์มักจะแย่งชิงกันแบบนี้เสมอ” ไอกะพึมพำ
ลุคพอเข้าใจเพราะเขาก็พึ่งโดนเหนือมนุษย์คนหนึ่งโจมตีที่ชิ้นส่วนโลกมาเหมือนกัน
‘ยังไม่เริ่มก็แตกกันซะแล้ว’ ลุคส่ายหัวเบา ๆ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจว่าสองคนนั้นจะคิดยังไงกับพวกเขา เพราะถ้าเป็นตามภารกิจที่หมูป่าจอมตะกละเป็นระดับ F ก็ไม่มีอะไรที่เขาจะต้องกลัวว่าจะไม่สามารถจัดการได้
“ดูเหมือนพวกนั้นจะแยกกับพวกเราแล้ว ทำไมพวกเขาไม่ออกไปล่ากันก่อนเลย” ลุคสงสัยเล็กน้อย
“ในภารกิจเหมือนจะมีการระบุอยู่ว่าต้องให้คนมาพร้อมกันก่อน ผู้อธิบายภารกิจถึงจะบอกรายละเอียดเพิ่มเติมและพวกเราจึงจะสามารถปฏิบัติภารกิจได้ น่าจะเพื่อปกป้องไม่ให้ฮันเตอร์ที่รับภารกิจเสี่ยงอันตรายเกินไปจากการไม่ยอมรอทีม และป้องกันการตัดหน้าแย่งชิงผลประโยชน์กัน” บอสตันอ่านในรายละเอียดให้ลุคฟัง
‘การที่เรามาช้าและท่าทีที่ไม่พอใจของสองคนที่นั่นก็มาจากสาเหตุนี้สินะ แต่ภารกิจล่าคนเดียวที่เราเคยทำที่ท่อระบายน้ำไม่มีข้อกำหนดตรงนี้ เราเลยไม่ได้รู้’ ลุคคิดในใจ
หลังจากนั้นผู้ใหญ่บ้านดอนก็ยืนยันจำนวนสมาชิกไล่ล่าในภารกิจครั้งนี้ ก่อนจะบอกรายละเอียดเพิ่มเติมที่ไม่มีในภารกิจให้กับทั้ง 5 คนได้รับรู้
เมื่อ 7 วันก่อนมีชาวบ้านที่ไปทำไร่แถวเชิงเขาหายตัวไป 2 คน ตอนแรกพวกเขาคิดว่าเป็นคดีคนหาย จึงแจ้งกับทางตำรวจในท้องที่ไป แต่หาอยู่สองวันกลับไม่เจอคน แถมยังมีคนในทีมค้นหาหายไปเพิ่มด้วย ทำให้ทุกคนเลือกจะถอยออกมาและสันนิษฐานว่ามีมอนสเตอร์กำลังอาละวาดแถวนี้
จนกระทั่งอีกวันหนึ่งพืชผลจากการเกษตรของไร่ติดแถบภูเขาโดนกินจนหมดไม่มีเหลือ และมีบ้านสองสามหลังแถวนั้นโดนโจมตีในตอนกลางคืนในคืนเดียวกัน
จึงมีคนตายเพิ่มไปอีก 5 คนมีคนเดียวที่รอดมาได้เป็นภรรยาของเจ้าของที่ติดภูเขาคนหนึ่ง แต่ก็บาดเจ็บและรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล เธอบอกว่ามอนสเตอร์ที่โจมตีเป็นหมูขนาดใหญ่ที่กินทุกอย่างไม่เลือกหน้า
และบังเอิญว่าเธอถ่ายรูปพวกมันไว้ได้ พอแจ้งให้ตำรวจพวกนั้นดูพวกเขาก็ตรวจสอบและบอกว่ามันเป็นมอนสเตอร์หมูป่าจอมตะกละ
ผู้ใหญ่บ้านดอนจึงสั่งให้ชาวบ้านย้ายเข้ามาอยู่ที่ใจกลางหมู่บ้านก่อน ทิ้งบ้านที่อยู่ไกลออกไป เพราะกลัวจะโดนโจมตี จากนั้นก็รีบแจ้งทางการให้มาจัดการ
พวกเขาพบว่าหมูพวกนี้แพร่พันธุ์มากขึ้นพวกมันกินสัตว์ในคอกที่ชาวบ้านเลี้ยงไว้จนหมด และอีกไม่นานคงจะมากินพวกเขา
‘พอเข้าใจได้ทำไมผู้ใหญ่บ้านดูรีบร้อนไม่น้อย กลัวว่าหมูพวกนั้นจะขายพันธุ์จนไม่สามารถจัดการได้’ ลุคนึกถึงท่าทางร้อนรนของผู้ใหญ่บ้านก่อนหน้านั้น
“ทำไมพวกคุณไม่ย้ายออกไปอยู่ในเมืองกันก่อน แล้วค่อยย้ายกลับเข้ามาที่นี่ตอนที่มอนสเตอร์โดนจัดการหมดแล้วละค่ะ” ไอกะสอบถามด้วยความสงสัย
“บางคนก็ย้ายไปพักกับญาติในเมืองแล้ว แต่ที่อยู่ส่วนใหญ่ก็ไม่มีญาติหรือไม่ก็ไม่มีเงินมากพอให้ใช้ชีวิตในเมือง พวกเราเป็นเกษตรกรรายได้ไม่ได้มาก” ผู้ใหญ่บ้านตอบอย่างจนปัญญา
“มีรายละเอียดอื่น ๆ อีกไหม” ชายหัวล้านยกมือสอบถาม
“มีอีกอย่างพวกมันน่าจะมีกันมากกว่า 10 ตัวเมื่อ 3 วันก่อนตอนนี้ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่”
“เอาละ พวกเราจะเริ่มงานแล้ว”
สองคนนั้นลุกขึ้นและเดินออกไปจากบ้านในทันที โดยไม่สนใจลุคกับพวกที่นั่งอยู่ ซึ่งพวกเขาสองคนต้องการแยกกันตรงนี้อยู่แล้ว
ลุคเหลือบมองทั้งสองคน ดูเหมือนพวกเขาจะรีบร้อนอยู่ไม่น้อย
“แปลก” ลุคกล่าวขึ้นมาคำหนึ่ง
“แปลก? ยังไง” ไอกะหันหน้ามาถาม
“ไม่แน่ใจ เราก็ไปกันเถอะ ก่อนที่พวกนั้นจะล่าจนหมด” ลุคเองก็อยากจะเชือดหมูจอมตะกละสักตัวหนึ่งแล้ว เพราะอยากรู้ว่าไอเทมของพวกมันจะเป็นไอเทมแบบไหน
ผู้ใหญ่บ้านเดินพาทั้ง 5 คนมาจนถึงไร่ท้ายหมู่บ้าน ซึ่งพอมาถึงลุคและพวกก็ต้องตกใจ เนื่องจากไร่ที่ควรจะมีพืชผลทางการเกษตรกลับแทบไม่เหลืออะไร ราวกับโดนบางอย่างขุดขึ้นมากินจนหมด
“พื้นที่ตรงนี้ประมาณ 3-400 ไล่พวกมันกินจนหมดในเวลาไม่กี่วัน หวังว่าทางการจะชดเชยให้บ้าง” ผู้ใหญ่บ้านบ่นให้พวกเขาฟังเล็กน้อย
“หลังจากจบภารกิจฉันจะช่วยแจ้งพวกเขาให้อีกทีค่ะ” ไอกะที่เป็นแม่บ้านค่อนข้างจะเห็นใจชาวบ้านพวกนี้
“ขอบคุณมากครับ รอยของพวกหมูป่าอยู่ทางภูเขาตรงนั้น แต่ลึกเข้าไปไม่แน่ใจว่าจะไปทางไหนต่อ เพราะไม่มีชาวบ้านคนไหนกล้าเข้าไปตรวจสอบต่อ”
พวกเขาทั้ง 5 พากันวิ่งตรงไปยังภูเขาที่อยู่ไกลออกไป ก่อนจะข้ามลำธารน้ำก็เจอกับรอยเท้าหมูขนาดใหญ่เท่าหัวของมนุษย์หลายคู่เข้าออกตรงป่าบริเวณนี้พอดี แต่ว่าทิศทางนั้นค่อนข้างที่จะกระจัดกระจาย
สองคนนั้นแยกกับกลุ่มของลุคจากตรงนี้ เลือกจะเดินเข้าไปในป่าตรงจุดหนึ่ง
“เราเอายังไงกันดี” ไอกะถาม
“มีความคิดดี ๆ ไหม” ลุคหันไปถามบอสตัน
“ไปที่ลำธารกันไหม อาจจะมีร่องรอยของพวกมันแถวนั้น” บอสตันเสนอ
ลุคเห็นด้วยกับความคิดนี้ พวกเขาจึงเริ่มจากการเดินขึ้นไปตามลำธารบนภูเขา ซึ่งเป็นลำธารเดียวกับที่ไหลผ่านเข้าไปในหมู่บ้าน
หลังเดินไปได้สักพักในที่สุดพวกเขาก็พบเจอกับมอนสเตอร์ตัวใหญ่เท่ากับวัวที่โตเต็มวัยตัวหนึ่ง ซึ่งจากรูปร่างที่เห็นและสารานุกรมที่แหวนของลุคได้บอกอย่างขัดเจนว่ามันคือ หมูป่าจอมตะกละ ในตอนนี้มันถึงจะไล่กินปลาในลำธารจนหมด
อ๊าชชช
เสียงร้องของหมูป่าจอมตะกละประหลาดมาก แต่ก็สร้างให้ความสยองปนขนหัวลุกอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว มันสะบัดหัวที่เต็มไปด้วยเขี้ยวยาวเกือบสองและตะกุยขา ก่อนจะวิ่งตรงเข้ามาหาพวกเขาทั้งสามคน
พละกำลังของหมูป่าจอมตะกละเยอะมาจนขนาดที่ว่าพวกมันชนหินที่ขวางทางอยู่จนแตกกระเด็นไปคนละทิศละทาง
“มันคลั่งแล้ว” ไอกะตะโกน ก่อนจะมีมีดสองเล่มปรากฏในมือ เธอขวางออกไปใส่หัวของมัน แต่มีดกลับสร้างเพียงรอยขีดเขียนที่ผิวหนังให้มันเท่านั้น ไม่สามารถเจาะผ่านจนถึงเนื้อในได้
“หลบไปก่อน” ลุคกล่าว ก่อนจะชักดาบออกมาฟันเข้าใส่หัวของมัน
ตูม!
ลุคและหมูป่าปะทะกันอย่างรุนแรง จนน้ำในลำธารแตกกระจาย เท้าของลุคถอยครึ่งก้าว เพราะแรงปะทะเมื่อครู่
“หืม” ลุคหรี่ตาลง เพราะไม่คิดว่ามันจะมีแรงมากขนาดนี้ แต่ถึงอย่างนั้นลุคก็อาศัยความได้เปรียบของดาบที่ฟันปะทะอยู่ออกแรงมากขึ้นจนดาบเฉือนเข้าหัวลากยาวไปจนสุดข้างลำตัวของมัน รอยดาบบาดลึกตัดเส้นเลือดจนเลือดสาดกระจาย
หมูป่าร้องครวญครางก่อนจะค่อย ๆ เซล้มพับใส่ลำธารร่างกระตุกเลือดไหลผสมกับน้ำไหลลงไปตามลำธารที่เข้าไปในหมู่บ้าน
“แข็งแกร่งมาก” บอสตันนับถือการโจมตีนี้ของลุคและอดที่จะเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้
ลุคตวัดดาบเอาเลือดออก ก่อนจะเดินไปที่หมูป่าจอมตะกละ
“เจอพวกมันจริง ๆ ด้วย” ไอกะกล่าวกับบอสตันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“เมื่อก่อนพ่อผมเคยพาไปล่าหมูป่าอยู่ ถึงจะเป็นมอนสเตอร์ แต่ยังไงก็ยังเป็นพวกหมู มันชอบหากินริมน้ำไม่ก็บึง” บอสตันกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เจ้านี่เป็นระดับ F ที่มีคลื่นพลัง 500 หน่วย แต่หนังหนาสุด ๆ ไปเลย ข้อมูลบอกว่าพวกมันจะเติบโตได้เร็วมากตามจำนวนอาหารที่ได้กินลงไป” ลุคกล่าวขึ้นมา
“แล้วพวกมันจะแข็งแกร่งแค่ไหน ในเมื่อมันกินพืชไปหลายร้อยไร่และคนอีกจำนวนหนึ่ง” บอสตันพูดความคิดของเขา
“ไม่แน่ใจ แต่คงไม่มีมีแค่ตัวเดียวแน่” ลุคกล่าว
ไอกะมีสีหน้ากังวล เพราะพลังของหมูป่าจอมตะกละเหมือนจะเกินระดับของเธอและบอสตันไปมาก
“พวกคุณเดินกันไปก่อนผมขอจัดการหมูป่าตัวนี้ก่อน” ลุคบอกทั้งสอง
ไอกะและบอสตันพยักหน้าตกลง ก่อนจะเดินไปก่อน ส่วนในใจคิดว่าลุคคงไม่อยากเปิดเผยพลังของตัวเอง ที่จริงทั้งสองและนิโคลได้เคยพูดคุยกันว่าลุคน่าจะมีพลังพรสวรรค์ที่แข็งแกร่งบางอย่าง เพียงแต่เขาค่อนข้างจะระวังตัวมาก
