ตอนที่ 1233 ความคิดนี้ใช้ได้ เพียงแต่เสียเวลาไปหน่อย..

แม้ว่า หยุน ชิงเย้า จะสูญเสียการบ่มเพาะไป แต่การตื่นตัวของเธอก็ยังคงดีกว่าคนทั่วไป ภายใต้สถานการณ์ปกติ เธอจะไม่พบร่องรอยของบุคคลอื่น แต่คืนนี้ไม่ใช่สถานการณ์ปกติ และเธอจะไม่พลาดที่จะออกค้นหาร่องรอยของบุคคลอื่น แต่.. ตอนนี้ เธอกลับสนใจที่จะรีบกลับไปบ้านมากกว่า ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ให้ความสนใจมัน

ตอนนี้ที่ได้ยิน หลินฟาน พูดว่า คืนนี้ยังมีคนอื่นเข้ามาในป่า เธอก็รู้สึกตกใจมาก : “คุณพูดว่าอะไร? แล้วคนๆ นี้ไปไหนแล้ว?”

เธอรู้สึกประหลาดใจ เพราะมันทำให้เธอได้นึกไปถึงการสังหารหมู่ในเมืองคุนเฉิง ซึ่งได้มีคนลงมือฆ่าสังหาร หลี่ เสี่ยงสุ่ย พร้อมกับคนของเขาลงทั้งหมด ตอนนี้พอมาได้ยิน หลินฟาน บอกว่ามีคนก้าวเข้ามาในป่านี้ มันก็ยากที่จะไม่ทําให้ หยุน ชิงเย้า นึกไปถึงเรื่องนี้

หลินฟาน กล่าวว่า : “จากการสังเกตของผม ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ได้หลงทางเข้ามา เขาก็คงไม่ได้จะมุ่งหน้าไปยัง หยุนเหมิน อยู่แล้ว นั่นก็เพราะชายคนนี้ได้เดินออกนอกเส้นทางไป หยุนเหมิน”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ หยุน ชิงเย้า จึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเล็กน้อย และพูดว่า : “หลินฟาน พาฉันกลับไป ตอนนี้ฉันอยากกลับไปเดี๋ยวนี้แล้ว ได้โปรด..”

ครั้งนี้น้ำเสียงของเธอค่อนข้างสุภาพ มันช่วยไม่ได้ เธอได้แต่ขอร้อง หลินฟาน เธอไม่สามารถทะเลาะกับ หลินฟาน หรือคิดจะทำให้ หลินฟาน รู้สึกไม่พอใจได้

หลินฟาน ได้ร้องโอ้ออกมา แล้วพูดว่า : “หากถ้าจะออกจากที่นี่ ก่อนอื่นเลยก็ต้องจัดการกับเหล่าพี่น้องที่อยู่ข้างล่างนี้ให้เรียบร้อยก่อน โดยเฉพาะราชาหมูป่าตัวนี้”

หากจะจับโจรก็ต้องจับหัวหน้าโจรให้ได้ก่อน การจัดการกับราชาหมูป่าตัวนี้ หมูป่าตัวอื่นๆ ก็ไม่น่าเป็นปัญหาอะไรอีก

หยุน ชิงเย้า กล่าวว่า : “คุณจะจัดการกับพวกมันอย่างไร ฉันมีความคิดหนึ่ง คุณสามารถลงไปล่อพวกมันออกไป แล้วกลับมาช่วยพาฉันลงไป แบบนี้จะได้หลีกเลี่ยงการปะทะกับพวกมันโดยตรง”

หลินฟาน ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า : “ความคิดนี้ใช้ได้ เพียงแต่เสียเวลาไปหน่อย แล้วอีกอย่างผมมีวิธีที่เร็ว และตรงไปตรงมามากกว่านั้น..”

เมื่อพูดจบ หลินฟาน ก็ได้ปีนกำแพงหน้าผาลงไป ในพริบตาเดียว หลินฟาน ก็ได้ลงมาถึงพื้นแล้ว และเผชิญหน้ากับหมูป่าฝูงนั้น

ราชาหมูป่าดูตื่นเต้นมาก ขาหน้าของมันได้ขุดดินบนพื้น และเตรียมพร้อมสําหรับการโจมตี มันคิดว่ามนุษย์สองคนนี้จะต้องซ่อนตัวอยู่บนนั้นตลอดเวลา ตอนนี้ หลินฟาน กลับลงมาอย่างรวดเร็วซึ่งมันเกินความคาดหมายของมันไปเล็กน้อย มันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะจบการต่อสู้นี้ลงอย่างรวดเร็ว และจะไม่คิดเปิดโอกาสใดๆ ให้ หลินฟาน ได้หนีไปอีกเป็นครั้งที่สอง

เมื่อเห็นว่า หลินฟาน ไม่มีท่าทีจะหนี ราชาหมูป่าก็ยิ่งรู้สึกมีความสุข มนุษย์คนนี้คงเบื่อหน่ายที่จะมีชีวิตอยู่เสียแล้ว

จากนั้น ราชาหมูป่า ก็พบว่า หลินฟาน ไม่ได้คิดจะหลบหนี แถมกลับยังเดินตรงเข้าหามันด้วย ราชาหมูป่า รู้สึกสับสนทันที และก็โกรธมาก มนุษย์คนนี้มันกล้าหาญเกินไป เห็นได้ชัดว่านี่มันเป็นการยั่วยุมันชัดๆ

ในฐานะราชาแห่งป่า การที่ต้องมาเผชิญหน้ากับการยั่วยุเช่นนี้ ราชาหมูป่าแบบมันก็ย่อมทนไม่ได้

ราชาหมูป่า ได้ส่งเสียงคำรามออกมา และรีบวิ่งพุ่งไปหา หลินฟาน อย่างแรง และมันก็ได้จงใจจะใช้หัวเข้ากระแทก หลินฟาน พยายามพุ่งกระแทกให้มนุษย์ที่อ่อนแอคนนี้ลอยกระเด็นขึ้นไปในอากาศ

หมูป่าตัวอื่นไม่ขยับเขยื้อน แต่มองดูอย่างคึกคักอยู่ข้างๆ ในมุมมองของพวกมัน แค่ ราชาหมูป่า ตัวเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะจัดการเก็บกวาดมนุษย์คนนี้อย่างง่ายๆ

เมื่อเห็น ราชาหมูป่า วิ่งเข้ามา หลินฟาน ก็ไม่คิดจะหลบ แต่กลับยังเดินต่อไปหา ราชาหมูป่า พร้อมกับกำหมัดแน่น เมื่อเห็น ราชาหมูป่า เข้ามาใกล้ หลินฟาน ก็ได้ยกกำปั้นขึ้น แล้วชกออกไป

ตูม!

ชั่วพริบตาเดียว กำปั้นของ หลินฟาน ก็พุ่งตรงเข้าไปที่หัวของ ราชาหมูป่า ทั้งกำปั้น และหัวของราชาหมูป่า ก็เกิดการปะทะกันอย่างดุเดือดรุนแรง และความรุนแรงที่เกิดขึ้นก็เหมือนกับการชนกันของรถสองคันที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง

หากพูดด้วยเหตุผล.. ถ้าเป็นคนธรรมดาที่ชนกับหมูป่าแบบนี้ ผลที่ตามมาก็คิดได้ง่ายๆ ว่า แขนหัก คนถูกชนก็จะกระเด็นลอยขึ้นไปในอากาศ

อย่างไรก็ตาม...

ในวินาทีต่อมา หลินฟาน เขากลับยังยืนอยู่ที่เดิม

และเจ้าราชาหมูป่าตัวนั้น คาดไม่ถึงว่าจะโดนกำปั้นของ หลินฟาน ทุบจนล้มฟุบลงไปนอนกับพื้น ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด ปากเองก็ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมาอย่างน่าสังเวชไม่หยุด

หมูป่าที่อยู่รอบๆ พอเห็นเช่นนี้ต่างก็มีท่าทางตกใจ จิตใต้สํานึกของพวกมัน ต่างก็พากันหวาดกลัว และก้าวถอยหลังออกไป

มันน่ากลัวมาก มนุษย์คนนี้น่ากลัวมากจริงๆ ราชาหมูป่า เพียงโดนเขาต่อยก็ล้มลงไปแล้ว?

เจ้าราชาหมูป่าตัวนั้นได้พยายามดิ้นรนลุกเดินขึ้นมาอย่างโซเซ และก็ได้ล้มลงไปอีกครั้งซ้ำๆ จนมาในขณะนี้มันกลับเกิดความรู้สึกกลัวมาก และมันได้เดินโซเซถอยหลัง เพียงต้องการอยู่ให้ห่างจาก หลินฟาน ปากของมันก็กรีดร้องออกมาอย่างต่อเนื่อง

หมัดของ หลินฟาน นี้ เกือบจะทําให้หัวหมูของมันแตกเป็นเสี่ยงๆ มาตอนนี้มันได้ทําลายความกล้าหาญ ความหยิ่งทะนงของมันลงอย่างสมบูรณ์ ราชาหมูป่าที่หยิ่งผยอง และบ้าคลั่ง ตอนนี้กลายเป็นเหมือนกระต่ายตัวเล็กๆ ที่ได้รับบาดเจ็บ

เมื่อเห็นราชาหมูป่าถอยออกไป หมูป่าตัวอื่นๆ ที่ไหนจะยังไปกล้ายั่วยุ หลินฟาน แน่นอนพวกมันต่างพากันหันหลังกลับตาม พร้อมกับราชาหมูป่าที่ได้วิ่งหนีออกไปก่อนใครเพื่อน และเพียงหลังจากนั้นไม่นานนัก หมูป่ากลุ่มนี้ก็ได้วิ่งหนีจากไปทั้งหมด

เมื่อเห็นฉากนี้ หยุน ชิงเย้า ที่นั่งอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ก็ได้ตกตะลึงไปแล้ว

ในที่สุดเธอก็รู้ว่าสิ่งที่ หลินฟาน พูดว่ามีวิธีที่เร็วกว่าคืออะไร ซึ่งก็คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นการเอาชนะราชาหมูป่าตัวนั้นได้ด้วยหมัดเดียว และจริงๆ แล้ว นี่ง่ายกว่าการเบี่ยงเบนความสนใจของหมูป่า

และแน่นอนว่านี่ไม่ใช่วิธีที่ใครๆ ก็สามารถใช้ได้

จะว่าไปแล้ว เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หยุน ชิงเย้า เธอเองก็เพิ่งจะได้เห็น หลินฟาน เคลื่อนไหวเป็นครั้งแรก แม้ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นหมูป่า แต่ก็สามารถเห็นความแข็งแกร่งของ หลินฟาน ได้มากขึ้น ..คราวนี้เธอได้เห็นความแข็งแกร่งของ หลินฟาน แล้วจริงๆ และความแข็งแกร่งนี้ของเขานั้น มันก็น่าทึ่งมาก!

นี่ช่างเป็นพลังที่น่าสะพรึงกลัวที่หลบซ่อนอยู่ในร่างกายของ หลินฟาน!

หยุน ชิงเย้า ได้ถามตัวเองว่าเธอสามารถล้ม ราชาหมูป่าหนักหกร้อยจินด้วยหมัดเดียวได้หรือไม่.. แน่นอนว่า เป็นไปไม่ได้ แม้ว่าเธอจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านภายในก็ตาม!

หากมองผิวเผินแล้ว ..มองไม่ออกเลยว่า หลินฟาน มีความแข็งแกร่งมากถึงขนาดนี้ ทักษะภายในที่ หลินฟาน ฝึกฝนก็น่าจะมีลักษณะพิเศษมากเช่นกัน

เมื่อเห็น หลินฟาน ล้มราชาหมูป่าหนักหกร้อยจินลงได้ด้วยหมัดเดียว หยุน ชิงเย้า ก็ได้เข้าใจความแข็งแกร่งของ หลินฟาน แล้ว และเขาก็มีความแข็งแกร่งมากกว่าเธอ!

จากมุมมองนี้ เธอยิ่งยืนยันการคาดเดาก่อนหน้านี้ว่า หลินฟาน เป็นคนที่อยู่ในสำนักนิกายซ่อนเร้นเช่นกัน ทั้งสำนักนิกายซ่อนเร้นที่อยู่เบื้องหลังของ หลินฟาน นั้น มีความเป็นมาอย่างไรกันแน่?

ด้วยความแข็งแกร่งของ หลินฟาน ที่มีมากถึงขนาดนี้ มิน่าเขาถึงได้กล้าพา หยุน ชิงเย้า มาไกลถึง หยุนเหมิน ที่มีระยะทางเป็นพันๆ ลี้ นี่เรียกได้ว่า ‘ความกล้าหาญของยอดฝีมือ’

หลินฟาน ก็ได้ปีนขึ้นไปบนกําแพงภูเขาอีกครั้ง และมาถึงหน้า หยุน ชิงเย้า แล้วพูดว่า : “พวกเราไปกันเถอะ คุณอยากให้ผมกอดอุ้มคุณลงไป หรือแบกคุณขึ้นหลังลงไป?”

หยุน ชิงเย้า ก็ได้หน้าแดงมาก คืนนี้เธอถูก หลินฟาน อุ้มมาไม่น้อย เมื่อก่อนสถานการณ์บังคับ เธอเองทำอะไรไม่ได้ มาตอนนี้เธอมีทางเลือกแล้ว หากยังต้องมาถูก หลินฟาน กอดอีก ..มันก็ช่างน่าอายเกินไปจริงๆ

“หลัง... หลังเถอะ” ในที่สุด หยุน ชิงเย้า ก็เลือกที่จะให้ หลินฟาน แบกเธอขึ้นหลัง

ดังนั้นเธอจึงปีนขึ้นไปบนหลังของ หลินฟาน และปล่อยให้ หลินฟาน อุ้มไว้

หลินฟาน แบก หยุน ชิงเย้า ลงไปตามผา และกลับลงสู่พื้นด้านล่าง และเขาก็ได้วาง หยุน ชิงเย้า ลง แล้วพูดว่า : “ต่อไป.. คุณนําทางไป”

หยุน ชิงเย้า ที่เดินไปได้แค่สองก้าว เท้าของเธอก็เกิดแพลง และเกือบจะล้มลง ที่แท้ไม่เพียงแต่น่องของเธอที่บาดเจ็บ กระดูกขาของเธอก็ได้รับบาดเจ็บด้วย พอเดินจึงรู้สึกเจ็บขึ้นมา

“ฉันเดินแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่จะไปถึง?” หยุน ชิงเย้า ได้ขมวดคิ้ว : “ถ้าคุณช่วยฉันฟื้นฟูจุดตันเถียน อาการบาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆ นี้ก็คงไม่นับว่าเป็นอะไรแล้ว”

หลินฟาน กล่าวว่า : “หากผมฟื้นฟูมันกลับให้คุณ ไม่ใช่ว่าคุณจะวิ่งไปรอบๆ เหรอไง?”

หยุน ชิงเย้า กล่าวว่า : “ฉันสัญญาว่าจะไม่วิ่งหนีไป ยังไงฉันก็ต้องกลับไปที่ หยุนเหมิน ขอร้องได้ไหม?”

หลินฟาน ส่ายหัว และพูดว่า : “ไม่ ถ้าคุณเกิดหนีไปอีก ผมก็ไม่อยากพยายามวิ่งหาคุณอีก ดังนั้นหลังจากเรื่องนี้จบลง ผมจะฟื้นฟูจุดตันเถียนของคุณให้กลับมาเป็นปกติ”

หยุน ชิงเย้า ได้กัดริมฝีปากของเธอ แล้วพูดว่า : “เป็นแบบนี้แล้ว ..จะทํายังไงต่อดี?”

หลินฟาน กล่าวว่า : “เฮ้ออ.. พอเป็นแบบนี้แล้ว ผมเองก็คงลำบากใจ คงทำได้แค่แบกคุณต่อไป หรือเอาอย่างงี้ หนึ่งคือผมแบกคุณ สองคือคุณเดินไปเอง คุณเลือกมาซักอันเถอะ”

หยุน ชิงเย้า ทําอะไรไม่ถูก เธอเองไม่เต็มใจที่จะกลับไปอยู่บนแผ่นหลังของ หลินฟาน แต่มันก็ช่วยไม่ได้ หลินฟาน เป็นศัตรูของเธอ ..อย่างชัดเจน แต่ในชีวิตนี้.. เธอเองก็ไม่เคยได้ใกล้ชิดสนิทกับผู้ชายคนไหนขนาดนี้ เหมือนกับ หลินฟาน เลย…

 ### แจ้งผู้อ่านทุกท่านครับ ###

    ผู้แปล ขออนุญาตลาหยุดในช่วงวันหยุดหลายวันที่มาถึง (นับจาก เสาร์-พุธ ทั้งหมด 5 วัน) เพื่อไปเที่ยวพักผ่อนกับครอบครัว.. เรียนขออนุญาตมา ณ ตอนนี้ ขอขอบคุณครับ…