เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 2 บทที่ 22: มนุษย์กิ้งก่าและเอนเดอร์แมน
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 2 บทที่ 22: มนุษย์กิ้งก่าและเอนเดอร์แมน
.
(
(เกรซ)
)
วอลสันส่งข้อมูลทั้งหมดที่เขาได้รับจากสายลับที่มาให้กับเรา ข้ารู้เรื่องทั้งหมดของสายลับ...ระดับเฉลี่ยของสายลับอยู่ที่ประมาณสี่สิบและพลังการต่อสู้ทั่วไป พวกเขาทั้งหมดแข็งแกร่งมาก
...แต่ไม่ได้แข็งแกร่งมากพอ
ข้าถือไม้เท้าที่วอลสันให้ข้า เขย่าเบาๆ เพื่อเปิดใช้งาน 【ดวงตาแห่งเอนเดอร์】
ข้าเห็นทุกอย่าง
ข้าเห็นทุกอย่างที่ทำจากเวทมนตร์และเห็นการไหลเวียนของเวทมนตร์ในร่างกายของผู้คนขณะที่พวกเขาหายใจ
วอลสันบอกว่ามันเป็น "โลกภายใน" ที่ซ่อนอยู่ภายใต้โลกพื้นผิว
ข้าเทเลพอร์ตไปยังสถานที่ที่วอลสันบอก มันเป็นที่อยู่อาศัยอันไม่ค่อยโดดเด่นมากบนถนน มันเงียบมาก แต่จาก "โลกภายใน" ข้าเห็นว่ามีคนมากมายอยู่ข้างใน
...คนพวกนั้นมีความเข้มข้นของพลังเวทย์มนตร์ในร่างกายของพวกเขาสูง และข้าก็ยังสามารถรับรู้ได้ว่าพวกเขาแต่ละคนถือไอเท็มเวทย์มนตร์อยู่
ได้เวลาต่อสู้แล้ว
อะไรคือเหตุผลของการต่อสู้น่ะเหรอ?
เพื่อปกป้องออเรเวีย เพื่อปกป้องออเรเวียจากการถูกรังแก
ออเรเวีย...เป็นผู้มีพระคุณและเป็นสหายที่ดี
เมื่อเคลื่อนย้ายอีกครั้ง ข้าก็ปรากฏที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง ข้ากดกลไกบนไม้เท้าและปลายถ่านบางๆ ก็ปรากฏขึ้นใต้ไม้เท้า
วอลสันบอกว่ามันเป็นหมึกสีดำที่ทำจาก【ไม้นางฟ้าโบราณ】ผสมกับไม้หายากอื่นๆ ทำให้มันสามารถผสมกับพลังเวทย์ได้อย่างง่ายดาย【ผงมิธริล】ก็ผสมอยู่ในนั้นเช่นกัน อะไรแบบนี้คงเป็นสิ่งที่มีแค่วอลสันเท่านั้นที่สามารถทำได้
วอลสัน เจ้าช่างน่าทึ่งจริงๆ
วอลสันบอกว่านักเวทย์ควรพยายามหลีกเลี่ยงการปรากฏตัวต่อหน้าศัตรูโดยตรง ดังนั้นข้าจึงไม่ต้องการแสดงตัวต่อสายลับที่อยู่ข้างใน
แต่ข้าวาดวงเวทย์แทน
ข้าคิดว่าวงเวทมนตร์และคาถาเป็นสิ่งที่คล้ายกัน คล้ายกับคำพูด แต่ต้องดำเนินไปตามรูปแบบและไวยากรณ์ที่เฉพาะเจาะจง มิฉะนั้นเหล่าธาตุจะไม่สามารถเข้าใจได้
นอกจากนี้ สิ่งสำคัญคือต้องทำให้พลังเวทย์เป็นวัตถุดิบ
“นี่! เจ้ากำลังทำอะไรอยู่!” ข้าได้ยินเสียงจากพื้นดิน... ข้ามองลงไปข้างล่าง มันเป็นหนึ่งในศัตรู
ข้าไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยิงดาบเงาใส่เขาและทุบ "สัญญาณ" ที่เขาส่งมา
"สัญญาณ" เป็นสิ่งที่บุคคลในปาร์ตี้จะได้รับ... การอ่านคำพูดก็เป็นเวทมนตร์ชนิดหนึ่งเช่นกัน คงไม่ดีแน่ถ้าหากคนข้างในรู้ตัว
ชายคนนั้นตอบสนองอย่างรวดเร็ว... ข้าไม่แปลกใจเลย เพราะอีกฝ่ายก็เป็นนักเวทย์ระดับ 40 เขาร่ายลูกไฟอย่างรวดเร็วและปล่อยลูกไฟมาทางข้า
ถ้าข้าหลบมัน มันจะชนเข้ากับบ้าน ทำให้สายลับที่อยู่ข้างในรู้ตัว แต่ถ้าข้าป้องกันมันด้วยการใช้เวทมนตร์ชนกัน มันก็จะทำให้เกิดเสียงดัง ดังนั้น... ข้าจึงยื่นมือออกไป
วอลสันกล่าวว่านี่คือทักษะพิเศษของเผ่าพันธุ์ข้า [เอนเดอร์แมน] - ลูกไฟถูกตรึงไว้ในอากาศทันทีที่มันสัมผัสมือของข้า แล้วมันก็บิดเบี้ยวเป็นลูกบาศก์
ลูกบาศก์มันอยู่ในสภาพตามความต้องการของข้า
ข้าชอบลูกบาศก์ เพราะมันเป็นรูปทรงเดียวกับที่วอลสันทำให้
ข้าเคลื่อนย้ายไปที่ด้านหลังของชายคนนั้น และทุบลูกไฟลูกบาศก์ที่ร่างของเขาและเชือดคอของเขาด้วยใบมีดเงา ก่อนที่เขาจะกรีดร้องออกมา
เสียงกรีดร้องดังขึ้นในอากาศและเขาก็ล้มลงช้าๆ ไปพร้อมกับเปลวไฟที่ลุกโชน
【ปาร์ตี้ได้รับแต้มประสบการณ์ 2134 จุด】
...
... ...
...
วงเวทมนตร์เสร็จสมบูรณ์แล้ว ในสิบวินาทีเมืองหลวงจะได้พบกับพลุฉลองอันยิ่งใหญ่
...มีฐานทั้งหมดอยู่สามจุด
หนึ่งในนั้นถูกส่งมอบให้กับเมล่อน
เมล่อนต้องต่อสู้กับศัตรูทั้งหมดด้วยตัวเอง กล่าวคือมันอันตรายกว่ามาก
ข้าต้องกำจัดฐานที่มั่นอีกแห่งโดยเร็วที่สุดและไปช่วยเมล่อน
หลังจากนั้น ข้าก็เคลื่อนย้ายออกไป
"ตู้ม!" มีการระเบิดเกิดขึ้นในระยะไกล
ก่อนที่สายลับจากฐานที่มั่นอีกแห่งจะรู้ตัว เรามาทำให้เสร็จโดยไวเถอะ
o(*´∀｀)o
(
(เมล่อน)
)
ข้าเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม
ข้าหลับตาลงและฟัง
เสียงฝีเท้า การสั่นไหวของอาวุธ เสียงอู้อี้ที่ซ่อนอยู่ใต้แผ่นพื้น
บาร์เทนเดอร์ยิ้มกว้างและถามข้าว่าข้าอยากดื่มอะไร
...ใบหน้าของชายคนนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ข้าได้ยินและรู้สึกว่ามีความอาฆาตพยาบาทซ่อนอยู่ในโรงเตี๊ยม
“พวกเจ้าเป็นสายลับกันหมดเลยเหรอ?” ข้าพูดเสียงเบา เพื่อที่จะไม่ปลุกคนธรรมดาที่หลับอยู่ แต่เสียงของข้าก็ดังพอที่ทุกคนในโรงเตี๊ยมจะได้ยิน
ดูผิวเผินเหมือนข้าจะพูดคุยกับบาร์เทนเดอร์เท่านั้น แต่ในความเป็นจริง คำถามของข้าถูกส่งตรงไปยังทุกคน
เสียงฝีเท้าหยุดลง เสียงกระหึ่มของอาวุธหยุดลงและเสียงที่ซ่อนอยู่ใต้แผ่นพื้นก็หยุดลงเช่นกัน
อันตราย
เต็มไปด้วยเจตนาร้าย เสียงทั้งหมดในโรงเตี๊ยมได้เงียบหายไป
ไม่ทิ้งอะไรไว้เลยนอกจากเจตนาฆ่า
"ขอโทษนะ คุณหนู เจ้าเป็นใคร?"
จากแรงสั่นสะเทือน มีศัตรูสิบคน
บาร์เทนเดอร์ที่อยู่ตรงหน้าข้า...ไม่ได้เป็นศัตรู
เขาเป็นแค่เอลฟ์ที่พิการและขาหัก
มีความโกลาหลอยู่ใต้พื้นกระเบื้องข้างใต้
ไม่มีเสียงบทสนทนาอยู่ บางทีพวกเขาคงคุยกันด้วย【โทรจิตปาร์ตี้】
คู่ต่อสู้มีพลังมาก... แต่มันยังไม่มากพอที่จะสามารถชนะข้าได้
“...” ข้าย่อตัวลง สะสมพลังเวทใน【กำไลป้องกัน】
เพื่อนของนายท่าน ออเรียเวียคนนั้น... ไม่สิ ดูเหมือนนายท่านจะเรียกนางว่าบาเรลล่าใช่ไหม?
คุณบาเรล่า...เรียกนางแบบนั้นดีกว่า
นายท่านต้องการเอาชนะศัตรูทั้งหมดของบาเรลล่าและในฐานะดาบของนายท่าน มันเป็นหน้าที่ของข้าที่จะต้องปฏิบัติตามคำสั่งของนายท่าน
"ตู้ม!!!!!!"
ด้วยหมัดขวาของข้า ข้าทุบลงไปบนพื้นและไปถึงห้องลับด้านล่าง
นายท่านกล่าวว่าการเปิดตัวเป็นสิ่งสำคัญมาก
ดังนั้นข้าจึงทำสิ่งที่นายท่านเล่าให้ข้าฟัง มันคือ "การปรากฏตัวของฮีโร่"
ลมหายใจของศัตรูได้หายไปชั่วขณะ ดูเหมือนฝุ่นและไม้จะกระจายไปทั่วจนพวกเขาหายใจไม่ออกกัน
ดังนั้นเมื่อฝุ่นกระจาย ข้าจึงยัดหมัดของข้าเข้าไปในหน้าอกของศัตรูสองคนในเวลาเดียวกัน
ตอนนี้ศัตรูสองคนไร้ความสามารถ ดังนั้นข้าจึงเหลืออีกแปดคน
เพื่อทำให้การต่อสู้เป็นไปอย่างรวดเร็ว ข้าฉีดพลังเวทย์เข้าไปใน【กำไลป้องกัน】พร้อมกับเตะชายคนหนึ่งและหักขาของเขา
เมื่อหันกลับมา ข้าก็คว้าโซ่ที่ลอยอยู่เหนือศีรษะของข้าและดึงมัน ทำให้เจ้าของโซ่บินเข้ามาในขาที่ยื่นออกไปแล้วของข้า การเตะของข้าในครั้งนี้ทำให้กระดูกของอีกฝ่ายแตกทันที
คนสองคนไปแล้ว ดังนั้นจึงเหลืออีกหกคน
ข้าหันกลับมาพุ่งเป้าไปที่สายลับสามคนที่พุ่งเข้ามาหาข้าอย่างรวดเร็ว
【กำไลป้องกัน】ของข้าถูกฉีดด้วยพลังเวทมากขึ้นและหมัดที่ข้าปล่อยออกมาได้สัมผัสกับหนึ่งในนั้น ลำตัวของชายคนนั้นส่งเสียงแตกและบินทะลุเข้าไปใส่อีกสองคนทันทีจนเกิดฝุ่นหนาทึบขึ้น
ยังเหลืออีกสามคน
ข้าใช้โซ่โจมตีศัตรูที่เข้ามาตัวหนึ่ง กระแทกชายคนนั้นเข้ากับกำแพงโดยไม่มีปัญหาใดๆ
"อั้ก!"
ยังมีอีกสองคน
ชายคนหนึ่งเหวี่ยงขวานของมันมาทางข้า
หมัดของข้าปะทะกับขวานจนมันแตกสลายเป็นผุยผง ข้าเตะเข่าของเขาและส่งหมัดเสยที่กรามของเขา และด้วยการเคลื่อนไหวที่ปราดเปรียว ข้าก็หันกลับมาและปล่อยลูกเตะไปที่หน้าอกของเขา
ข้าก้าวออกจากกลุ่มฝุ่นและมองไปที่เอลฟ์ที่กำลังถือดาบ
“เจ้าเป็นคนสุดท้าย” ข้าพูดขึ้นมา
“ข้าจะไม่บอกอะไรเจ้า... จักรวรรดิบราติโอจงเจริญ!” วินาทีต่อมา ชายคนนั้นก็ทรุดตัวลงกับพื้นและมีฟองออกมาจากปากของเขา
...ณ อีกหนึ่งฐานที่เหลือ..
"ตู้ม!!!!!!!" ทันใดนั้นเสียงระเบิดดังขึ้นข้างนอก
เสียงมาจากทิศทางของฐานทัพลับสุดท้าย
“...เมล่อน เรียบร้อยแล้ว” คำพูดของคุณเกรซดังขึ้นและทำให้ข้ารู้สึกอิจฉานางเล็กน้อย
ทักษะเคลื่อนย้ายช่างเป็นสิ่งที่สะดวกสบายอะไรเช่นนี้
