เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 2 บทที่ 16: เจ้าหญิงที่กำลังหลบหนี
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 2 บทที่ 16: เจ้าหญิงที่กำลังหลบหนี
.
.
ในยามราตรีในปราสาทอันมืดมิด หญิงสาวผู้หนึ่งที่ห่อหุ้มด้วยผ้าคลุมสีเข้มกำลังวิ่งหนีจากองครักษ์
"ทหาร!! มีผู้บุกรุก!!!"
"จงหยุด!"
เฮ้อ แค่ข้าจะปีนกำแพง ทำไมพวกทหารถึงต้องแข็งขันขนาดนี้กันนะ? ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่ว่านางทำอะไรที่อันตรายเสียหน่อย นางแค่เลือกจะปีนกำแพงเท่านั้นเอง
จากที่เห็นพวกทหารที่ลาดตระเวนบริเวณนี้ยังคงเป็นทหารเกณฑ์กันอยู่ใช่ไหมนะ?
อืม แต่ถึงจะเป็นหน้าใหม่ก็ยังคงไล่ล่าตามนางอย่างไร้ความปราณี หลังจากปีนขึ้นไปบนกำแพงเมืองแล้ว ทหารคนหนึ่งก็เข้ามาหานางและเดินเข้าไปขอดูบัตรประจำตัวใด นางก็ให้บัตรประจำตัวไปแล้ว แต่ก็ยังถูกเขาไล่ล่าอยู่ดี
'มันช่วยไม่ได้นิ' แม้ว่าหญิงสาวจะทำไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ผู้ที่เป็นเจ้าของตราประจำราชวงศ์ก็มักจะผ่านประตูหน้าไป ไม่มีทางที่จะมาปีนกำแพงแบบนางหรอก ดังนั้นทหารจึงคิดว่านางขโมยบัตรประจำตัวหรือตราสัญลักษณ์มาจากผู้อื่น
ในอดีต ทหารที่ลาดตระเวนกำแพงเมืองรู้เรื่องนางพอสมควร ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะเห็นนางข้ามกำแพงไป พวกเขาก็จะปล่อยนางไปตราบใดที่นางแสดงตราของนางให้พวกเขาเห็น
แต่เท่าที่ดูแล้ว นางคงไม่ได้โชคดีเหมือนกับเมื่อก่อน
ทหารคนนี้คงเป็นผู้มาใหม่ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เกี่ยวกับกฎเรื่องนี้ เขาปฏิบัติหน้าที่อย่างแข็งขัน ข้าจะไปเกลียดเขาได้ยังไงกันล่ะ เขามีทัศนคติที่จริงจังและมีความรับผิดชอบ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีสำหรับทหารมาก
ทันทีที่ทหารใหม่ตะโกนออกมา ทหารกลุ่มใหญ่ก็เริ่มวิ่งเข้ามา
ใช่แล้ว สถานที่ที่เธอพยายามจะเข้าไปคือคฤหาสน์ของราชวงศ์
เป็นเรื่องปกติที่จะมียามจำนวนมากอยู่ในทุกมุมของอาคาร..
'ถ้าอย่างนั้นก็หนีไปก่อนดีกว่า อย่าเสียเวลาที่นี่เลย' หญิงสาวคิดในใจ
ในขณะที่นางกำลังจะหลบหนีไป นางก็เห็นทหารหลายคนปรากฏตัวขึ้นที่ทางเลี้ยวข้างหน้า
'หนึ่งสองสาม...ทหารห้านาย'
'อืม ผู้บัญชาการอัศวินคนนั้นชื่ออะไรนะ...? คนที่มีผิวคล้ำ คนที่ดูจะหลงรักพี่สาวข้า.... ยังไงก็ตามเถอะ ไหนขอวัดความแข็งแกร่งของเจ้าหน่อย'
'ข้ายังมีหอกสำรองอยู่ แต่ฉันไม่อยากใช้มันจริงๆ'
นางอยากลองต่อสู้กับพวกเขาด้วยมือเปล่าเหมือนกับที่กิ้งก่าสาวที่ชื่อเมล่อนทำ
ทหารยามสองคนพุ่งไปที่หญิงสาวพร้อมดาบ แต่ว่านางก็บิดร่างกายจนสามารถหลบหลีกการฟันและถอยออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อสังเกตเห็นการโจมตีของพวกเขาพลาดไป ทหารยามก็ยังคงพุ่งไปจนดาบเกือบจะแตะไปที่ปลายคอของนาง แต่นางก็ยังเร็วกว่าพวกเขา
ก่อนที่ปลายดาบของพวกเขาจะทิ้งรอยบาดไว้ที่คอของนาง หมัดของนางก็เหยียดออกและปะทะกับใบหน้าของทหารยามรักษาการณ์ทำให้ทั้งคู่ตกลงไปที่พื้น
'...ให้ตายเถอะ หากข้าใช้มือเปล่าคงจะต้องคุมความแข็งแกร่งเสียหน่อยแล้ว'
ขณะที่คิดเช่นนี้ หญิงสาวก็เอาดาบของทหารขึ้นมาและใช้ด้านแบนของใบมีดเพื่อกระแทกทหารให้หมดสติ
'อุว๊า! นิสัยเดิมของข้ากำราบซะแล้ว!'
'ไม่ไม่ ข้าควรสู้ด้วยมือเปล่าสิ'
ด้วยความคิดเช่นนี้ หญิงสาวจึงโยนดาบของทหารยามลงไปในพื้นอย่างสบายๆ
นางหันศีรษะไปด้านข้างจนสังเกตเห็นว่าทหารยามคนอื่นๆ ก็เริ่มตามมาแล้ว....
“พี่สาว!” ในหมู่คนที่ตามมา ก็มีเสียงที่คุ้นเคย ต้องบอกว่าเป็นเสียงของน้องสาวนาง
หลังจากล้มทหารยามที่เหลืออีกสองคนลงแล้ว หญิงสาวก็หันศีรษะไปและเห็นเด็กสาวตัวเล็กๆ ที่สูงเท่าเอวของนางพุ่งเข้าหานาง
นางมีผมสีเงินเหมือนกับนาง ทั้งยังสวมชุดนอนบางๆเ ท่านั้น
'นี่! น้องสาวสุดแสนน่ารักของข้าไม่ใช่เหรอเนี่ย!'
“ทิวาสวัสดิ์! นีน่า! คืนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
เดลิน่า นางอายุ 10 ขวบและเป็นน้องสาวที่น่ารักที่สุดของข้า
"อ้า พี่สาวช่วยหยุดทำอะไรแบบนี้ได้ไหม! ทำไมพี่ต้องปีนข้ามกำแพงด้วย!”
ทหารยามที่อยู่ข้างๆ เราสับสนมาก พวกเขาล้อมรอบเราและมองหน้ากันด้วยความสับสนโดยไม่มีใครก้าวเข้ามาเลย
“ถ้าข้าพยายามจะผ่านประตูมา ข้าก็ต้องสวมชุดทางการสิ แต่ชุดของข้ามัน... ถูกขายไปซื้ออาวุธหมดแล้ว”
เมื่อพิจารณาถึงจำนวนครั้งที่นางต้องใช้อาวุธของนาง ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่ 90% ของรายได้ที่นางได้รับจากการทำอะไรก็ตามจะถูกใช้ไปทันที
"โอ้! ถ้าท่านพ่อของเรารู้เรื่องนี้ ท่านพี่! ท่านจบเห่แน่!”
“อา...จริงสิ ตาแก่อยู่ที่นี่หรือเปล่า”
แย่แล้ว ถ้าตาแก่รู้เรื่องนี้ นางจะถูกพาไปหาเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และได้รับการศึกษาเรื่องมารยาทตลอดทั้งวันแน่
นางเกลียดการศึกษามารยาทมากที่สุด แม้ว่านางจะยังคงเรียนรู้มันอยู่ ทว่านางก็ไม่ค่อยยินดีสักเท่าไร แต่สิ่งที่นางได้เรียนรู้จากมันก็ช่วยนางได้มากพอสมควร
“ท่านพ่อออกไปข้างนอกและเขาจะไม่กลับมาที่บ้านจนกว่าจะถึงวันรุ่งขึ้น”
“งั้นข้าจะรอที่นี่สองสามวัน ข้าไม่ได้เจอเขามาครึ่งปีแล้ว คิดถึงตาแก่นั่นนิดหน่อยแฮะ ฮ่าฮ่า”
“ว่าแต่แล้วพี่สาวคนโตของเราล่ะ?”
“อ่า พี่สาวคนโตเหรอ? ท่านพี่ลืมไปแล้วเหรอว่าพี่สาวคนโตของเราแต่งงานกับดยุคแห่งลุกซ์แล้ว”
อ้อ จริงสินะ
นางแทบจะลืมไปเสียสนิทเลย
ข้าลืมไปเลยว่านางอายุ 19-20 ไปแล้ว
อายุยี่สิบปีถือว่าเป็นอายุปกติที่จะแต่งงาน แถมเนื่องจากเป็นพี่สาวคนโตของและอายุ 20 ปีแล้ว จึงเป็นเรื่องปกติที่นางจะแต่งงาน
“...ว่าแต่ท่านพี่ ท่านไม่ได้กลับมาครึ่งปีแล้ว ท่านช่วยเล่าเรื่องราวการผจญภัยให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม?”
“เรื่องการผจญภัยเหรอ? เอาล่ะ...ให้ข้าเล่าเรื่องของกิ้งก่าสาวที่ฆ่ามังกรด้วยมือเปล่าให้เจ้าฟังดีไหม!”
"ว้าว! ฟังดูน่าทึ่งมากเลย!!"
ที่จริงแล้ว นางมีบางอย่างที่ต้องทำถึงได้กลับมายังปราสาทแห่งนี้
นางได้ถามสมาคมนักผจญภัยเกี่ยวกับข้อมูลเด็กสาวคนนั้นแล้ว แต่ไม่มีบันทึกการลงทะเบียนเกี่ยวกับนางเลย แม้ว่านางจะเป็นนักสู้ที่ทรงพลังอย่างมากก็ตาม
เมล่อนไม่ใช่นักผจญภัย...
นางรู้เพียงว่า [นัยน์ตาแห่งแมวรัตติกาลทีมบี] มีความสัมพันธ์บางอย่างกับมนุษย์กิ้งก่าสาว นางต้องการขอข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเมล่อนจากพวกเขา แต่มันอาจจะไม่ดีนักหากนางจู่ๆ ก็โผล่หน้าไปหาเลย
“องค์หญิงรอง ได้โปรดอย่าใช้วิธีเข้ามายังคฤหาสน์เลยนะขอรับ”
ชายในชุดสูทสุดเนี้ยบที่ดูเหมือนกับพ่อบ้านได้เดินเข้ามา... เขาเป็นพ่อบ้านของพวกเขา แต่นางลืมชื่อเขาไปเสียแล้ว
"อ้อ ตาแก่หัวล้าน" ในเมื่อนางลืมชื่อเขาแล้ว ทางที่ดีที่สุดคือเรียกเขาด้วยสิ่งแรกที่อยู่ในใจของนาง
“ตาแก่หัวล้านผู้นี้มีนามว่า ฌอน ขอรับ ฝ่าบาท คราวนี้ก็ช่วยจำทีเถอะ...”
“ท่านพี่ มาที่ห้องของข้าเร็ว” นีน่าไม่สนใจฌอนและคว้ามือนางไปที่ห้องทันที
ก่อนที่น้องสาวตัวน้อยที่น่ารักของนางจะลากนางไป เจ้าหญิงลำดับสองก็หันหน้าไปทางชายชราหัวลเานและพูดว่า
“นี่ ช่วยตามหามนุษย์กิ้งก่าที่มีชื่อว่าเมล่อนให้ข้าที นางมีผมสีแดงที่ค่อนข้างโดดเด่น ถ้ามีข้อมูลอะไรก็บอกมาด้วย ขอบคุณล่วงหน้า บ๊ายบาย!”
