เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 2 บทที่ 15: สายสัมพันธ์
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 2 บทที่ 15: สายสัมพันธ์
.
(วอลสัน)
“แล้วตอนนี้เจ้ารู้หรือยังว่าเจ้าทำผิดพลาดอะไรไป?”
ข้าไม่ไว้ใจตัวเองที่จะพูด ดังนั้นข้าจึงแค่พยักหน้า เนื่องจากข้าดื่มไวน์ไปมาก หัวของข้าจึงรู้สึกหนักหน่วงพอสมควร
“งั้นเจ้าก็บอกมาสิว่าเจ้าทำผิดพลาดอะไรไป?”
“ข้าทรมานเกรซด้วยความเฉยเมยข้า ขอโทษด้วยแล้วกัน” หลังจากพูดจบ ข้าก็กระดกไวน์อีกแก้วลงคอ ณ จุดนี้ ข้าไม่สามารถบอกได้อีกต่อไปว่าทิศไหนอยู่ทางใต้และทิศไหนอยู่ทางเหนือ
"มีอะไรอีก?
“ข้าขอโทษที่ทำให้เกรซผิดหวังในวันเฉลิมฉลองบรรลุนิติภาวะของนาง”
“มาพูดขอโทษกับข้าแบบนี้จะมีประโยชน์อะไรกัน ถ้าเจ้ารู้ว่าผิด ก็จงไปบอกเกรซด้วยตัวเจ้าเองดีกว่า มาดื่มต่อ”
“วู้ว...” ในท้ายที่สุดข้าก็ล้มลงบนโต๊ะ ด้วยความอ่อนเพลีย ข้าแทบมองไม่เห็นอะไร ทุกสิ่งมันเบลอไปหมด
"ข้าล้มลงเหรอเนี่ย" ในสายตาที่พร่ามัวของข้า ข้าเห็นภาพของบาเรลล่าลุกขึ้นยืนอย่างคลุมเครือ “สุดท้ายข้ามีคำถามจะถาม เจ้าชอบเกรซใช่ไหม?”
“ข้าชอบเกรซไหมน่ะเหรอ?.... ก็อาจจะ แต่เพราะว่าเราอยู่ด้วยกันตั้งแต่เยาว์วัย ข้าจึงไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกชอบหรือเป็นอะไรอย่างอื่น”
“ก็แค่นั้นแหละ ช่างมันเถอะ เอาไว้เจ้าคิดหาทางออกเองแล้วกัน มันจะเริ่มจะดึกมากแล้ว ข้าคงต้องกลับก่อน” ยามนี้มันมืดแล้ว
หลังจากพูดคุยกับบาเรลล่าเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างข้ากับเกรซจนถึงตอนนี้ เอลฟ์ก็บอกว่าข้ามัน 'โง่' ทันทีและชี้ให้เห็นว่าข้าแค่หึง
...หึง
ฮ่า เมื่อรวมกับอายุขัยที่ผ่านมา อายุจิตใจของข้าก็ประมาณอายุได้ได้…...หือ? ข้าอายุเท่าไหร่กันน่ะ?
ข้าลืมมันไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
เหอะ ใครจะสนกันล่ะ... อย่างไรก็ตาม การที่ตาลุงอย่างข้าจะไปชอบเกรซ มันก็เหมือนกับการก่ออาชญากรรมเลยนะ
แม้โลกใบนี้มันจะไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ข้าผู้ยังมีกฎจากโลกใบเก่าฝังหัวตั้งแต่เด็กมันก็ทำให้ข้ารู้สึกประหลาดอยู่พอสมควร
ข้าอาจจะดื้อรั้นและปฏิเสธที่จะยอมรับว่าข้าชอบเกรซ... แต่ความรู้สึกรักที่มีต่อเกรซมีอยู่จริง มันเป็นสิ่งที่ข้าไม่สามารถโกหกได้แม้แต่กับตัวเอง
โลกนี้ไม่ใช่เกม
ชีวิตก่อนหน้านี้ของข้าหายไปนานแล้ว ตอนนี้ข้าใช้ชีวิตในฐานะวอลซัน
และข้าก็ชอบเกรซมากด้วย ฮ่าฮ่า
เมื่อข้ารู้สึกตัวอีกครั้ง ข้าก็รู้สึกว่าผมกำลังนอนอยู่บนสิ่งที่อ่อนนุ่ม
ข้านอนลงบนพื้นแข็ง แต่หัวของข้ากำลังถูกวางไว้บนสิ่งที่อบอุ่น…. นอกจากนี้ยังมีกลิ่นหอมด้วย…. ตักเหรอ?
เมล่อนหรือเปล่า? ช่างเป็นผู้หญิงที่ดีอะไรเช่นนี้...
เมื่อลืมตาขึ้น ข้าก็ตัวแข็งทื่อ
"...วอลสัน"
บัดซบ! ข้าแค่คิดถึงเจ้าเองนะ!
เจ้าก็รู้ว่าข้าเพิ่งยอมรับว่าข้ารักเจ้าใน หนึ่ง สอง สาม... เจ็ดบรรทัดที่ผ่านมา ทำไมจู่ๆ เจ้าถึงปรากฏตัวขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยกัน!
“...อืม” ข้าพยายามที่จะพูด และทันใดนั้นข้าก็จำได้ว่าข้าอยู่ในอาการเมาค้าง ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถพูดได้ดีขนาดนั้น แถมตัวข้ายังมีกลิ่นเหม็นโฉลอยออกมาอีก
ว่าแต่ทำไมเกรซถึงมาอยู่ที่นี่...? เอ่อใใใ เป็นฝีมือของเจ้าสินะยัยถังเบียร์! ข้าว่าแล้วเชียวว่าการดื่มกับเจ้าไม่ส่งผลดีเลยสักนิด!
“...แผลของเจ้า...” ตอนนี้ข้าเพิ่งเห็นว่าดวงตาของเกรซแดงก่ำ
...ข้าแทบไม่เคยเห็นนางร้องไห้มาก่อนเลย
...ข้ารู้สึกแย่มาก
“เฮ้ ไม่เป็นไรน่า ข้าแข็งแกร่งมากและก็มีการฟื้นฟู...เอ่อ...หือ?” ตอนนั้นเองที่ข้าสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
เสื้อผ้าที่ข้าใส่ตอนนี้และเสื้อผ้าที่ข้าใส่ตอนสลบนั้นแตกต่างกัน! ใครบางคนเปลี่ยนมันตอนที่ข้าหมดสติ!
แล้วข้าก็เห็นเมล่อนผงกหัวขึ้นๆ ลงๆ มาที่ข้า
...เก่งมาก
...แต่เจ้าเห็นร่างกายเปลือยเปล่าทุกส่วนของข้าแล้วสินะ?
แหม ถ้าอย่างงี้ข้าก็เป็นสามีใครไม่ได้แล้วน่ะสิ...หือ? ทำไมบางอย่างแปลกๆ บนร่างกายข้ากำลังลุกโชนขึ้นมากันนะ?
“...แต่ข้าทำร้ายวอลสัน...”
อ่า ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าคิดมากนะเกรซ
ข้าโกรธเจ้าไม่ลงจริงๆ เกรซ
“นั่นไม่ถือเป็นการโจมตีหรอก ถือว่าเป็นการทักทายจากมิตรสหายยังไงล่ะ” อย่างน้อยข้าก็ควรเล่นมุขอะไรเพื่อปลอบโยนนางสักหน่อย...ใช่ไหม?
“...ข้าขอโทษที่ก่อนหน้านี้...”
“หือ? ข้าสิที่ต้องขอโทษที่ทำลายวันฉลองบรรลุนิติภาวะของเจ้า”
."
“...” เกรซไม่ได้พูด แต่แค่มองมาที่ข้า
ข้าก็มองไปที่นางเช่นกัน ขณะที่นอนลงบนต้นขาที่อ่อนนุ่มของนาง
เสียงพูดคุยของเราได้เงียบหายไปในบรรยากาศอันแปลกประหลาด
เราเงียบกันทั้งคู่
...ข้าจำได้ว่าตัวข้าถูกยัยถังเบียร์ด่าว่าเป็นคนไม่เอาใจใส่สินะ
"เกรซ" ข้ากล่าว
"...?"
"ข้าขอโทษ" ข้าพยายามยิ้ม แต่ก็รู้สึกว่ามันดูไม่ดีอย่างที่เคยตั้งใจเอาไว้
"...ทำไม?"
"กับปัญหาที่ไม่มีเหตุผลที่ข้าก่อขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้"
"...อะไรอีก?"
“เอ่อ…... ขอโทษที่เปลี่ยนวันบรรลุนิติภาวะของเจ้าให้เป็นวันที่ไม่มีความสุขมากกระมัง?”
“...ไม่ใช่”
"เอ่อ? ขอโทษที่ไม่ได้เป็นคนส่งของขวัญของเจ้าด้วยตัวเองเหรอ?”
“...ไม่”
“อืม..ขอโทษที่เมื่อวันก่อนไม่ได้กินข้าวด้วยกัน... โอ๊ย! อย่าสิ! อย่า! เกรซ อย่าบิดหูข้า!!!”
“...นี่มันก็วันบรรลุนิติภาวะของวอลสันนะ ทำไมวอลสันถึงไม่ทำให้ตัวเองมีความสุขกันล่ะ”
“อ่า….ขอโทษที”
“...แต่ข้าก็ต้องขอโทษด้วย เพราะข้าอยากจะอยู่ด้วยกันกับวอลสันอีกครั้งเหมือนเมื่อก่อน”
หลังจากพูดจบ เกรซก็เม้มปากและทันใดนั้น มือทั้งสองของนางก็ตบแก้มทั้งสองข้างขอข้า
อ้าา เจ็บมากนะเกรซ!
แต่ข้าก็หัวเราะออกมาแทน
ทันใดนั้น ข้าก็รู้สึกเหมือนปลดเปลื้องภาระที่อยู่ในอกออกไป ข้าไม่รู้เหมือนกันทำไมถึงรู้สึกเช่นนี้?
“...นี่ สุขสันต์วันบรรลุนิติภาวะนะ”
"...อืม สุขสันต์วันบรรลุนิติภาวะ"
หลังจากเราพูดกัน ของขวัญก็ได้หล่นลงมาตรงหน้าอกของข้า
โอ้! ข้าลืมมันไปสนิทเลย!
ต้องแลกเปลี่ยนของขวัญสินะ! ใช่แล้ว!
“นี่! ขอบคุณ!” ข้าลุกขึ้นนั่ง แต่เกรซหยุดข้าไว้เมื่อข้ากำลังจะฉีกกล่องของขวัญออก
“...เดี๋ยวก่อน” นางก้มศีรษะลงเล็กน้อย หน้าของนางแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย "...เดี๋ยวก่อน ข้าจะต้องไปเรียนแล้ว" จากนั้นนางก็ลุกขึ้นยืน
“...ไปเรียนก่อนนะ บายวอลสัน” หลังจากที่เกรซพูดจบ นางก็หายตัวไป ทิ้งไว้เพียงอนุภาคบางอย่างไว้ข้างหลัง
อ่า...ไปซะแล้ว ถึงเราจะเพิ่งคืนดีกันก็เถอะ
จากนั้นข้าจึงเปิดของขวัญ
มันคือสร้อยคออัญมณีและ... [ไข่มุกเอนเดอร์] ลูกใหม่
นี่คือ...สร้อยคอที่ทำจากหินปกปักษ์ใช่ไหม?
เครื่องมือเวทย์มนตร์ที่สามารถเปิดโล่เล็กรอบๆ ผู้ใช้ด้วยการฉีดพลังเวทมนตร์ลงไป มันเป็นอัญมณีสีแดงตรงสร้อยคอที่แวววาวอย่างสวยงาม
นี่คงเป็นของที่ราคาสูงมากเลยใช่ไหมเนี่ย? ล่าสุดข้าได้ยินว่ามันมีราคาอย่างน้อย 10 เหรียญทองเลย
...เฮ้อ ขอบคุณนะเกรซ
ตอนนั้นเอง ข้ารู้สึกได้ว่ามีใครกำลังแตะไหล่ข้าอยู่
“หือ?” ข้าหันกลับไปและมีบางอย่างนุ่มๆ อยู่บนริมฝีปากของข้า
...! ! ! ! !
...! ! ! ! !
...! ! ! ! !
...! ! ! ! !
...! ! ! ! !
เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เหลืออยู่บนริมฝีปากของข้า กลิ่นหอมของเกรซก็ตราตรึงอยู่ในใจของข้า
ข้าเบิกตากว้างและมองไปที่เกรซตรงหน้า
นางคือเกรซที่เพิ่งจากไปเมื่อครู่ แต่ก็กลับมาด้วยทักษะเคลื่อนย้ายของนาง จากนั้นนางก็พูดสิ่งที่ทำให้ใจของข้าเต้นระรัว
“...มีบางอย่างข้าลืมบอกไปว่าจริงๆ แล้วข้าน่ะชอบวอลสันมากที่สุด”
...
...
...
หลังจากนั้น ข้าก็จำไม่ได้จริงๆ ว่าข้าทำอะไรลงไปในวันนั้น
ข้ามีความสุขมากจนหัวของข้ามึนงงไปหมด
ส่วนของขวัญสำหรับวันบรรลุนิติภาวะ นอกจากสร้อยคอหินผู้พิทักษ์และ [ไข่มุกเอนเดอร์] จากเกรซ เมล่อนก็ยังให้กริชที่ทำจากเกล็ดย้อนกลับของมังกรปฐพีกับข้ามา
เจ้าเองก็ถึงขั้นหาของขวัญมาให้ข้าด้วยสินะ เมล่อน ข้ายินดีมากเลยล่ะ
...ถึงแม้ตัวกริชจะทำมาไม่ค่อยดีนัก แต่ขอบคุณมากเลยนะเมล่อน
ดูเหมือนว่าในบ้านเกิดของนาง การมอบกริชให้กับผู้อื่นหมายความว่าเป็นคนที่ให้ความเคารพและพร้อมมอบชีวิตให้..... ดูเหมือนว่านางเคยเล่าให้ข้าฟังว่า วิธีการแบบนี้เป็นสิ่งที่หญิงสาวมักจะให้กับคนที่ชอบสินะ?
...หือ…งี้แสดงว่าข้ากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ชายหลายคนเคยใฝ่ฝันถึงหรือเปล่าเนี่ย?
