เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 2 บทที่ 11: ความโกรธเกรี้ยวของเอนเดอร์แมน 2
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 2 บทที่ 11: ความโกรธเกรี้ยวของเอนเดอร์แมน 2
.
ในหอคอยหลักของหอพักยูนิคอร์นมันยุ่งเหยิงไปหมด
“นี่มัน…..ร-ไร้สาระ…..” นักเรียนหญิงผู้หนึ่งกำลังเปลี่ยนพรมที่ไหม้อยู่บนพื้น
“ช-ชนะติดต่อกันสิบครั้ง…...โดยไม่ได้พักและนางกำลังสู้กับคนที่เก่งที่ของเรานะ…..” นักเรียนอีกคนที่มีหูสุนัขพูดด้วยอารมณ์และใบหน้าที่ตกใจ
มีข่าวลือว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งชื่อเกรซ ซึ่งได้รับคำเชิญจากท่านนีโอล่าที่จะจัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองวันบรรลุนิติภาวะให้ นั่นทำให้หอพักยูนิคอร์นเกือบทั้งหมดเกลียดนาง นักเรียนยูนิคอร์นถึงกับเรียกนางว่า "สาวบ้านนอก" เป็นการดูถูก แต่ตอนนี้นางเข้ามาและยอมรับ "ประลองแต้ม" 10 ครั้งติดต่อกันและสู้จนเกินคะแนนที่ได้ด้วยซ้ำ!
ความสัมพันธ์ระหว่างเด็กสาวปีหนึ่งคนนี้กับท่านนีโอล่าได้แพร่กระจายไปทั่วสถาบัน คนส่วนใหญ่ไม่สนใจเรื่องนี้...ยกเว้นเด็กผู้หญิงในหอพักยูนิคอร์น เด็กสาวโกรธมาก บางคนถึงกับวางแผนที่จะรังควานนาง
โดยทั่วไปแล้ว นั่นทำให้คนอื่นรู้สึก "สงสาร" นางกัน และพวกเขาก็เอาเรื่องนี้มาพูดคุยกันระหว่างกินข้าว จนกระทั่ง "บุคคลน่าสงสาร" คนนี้มาอยู่ตรงหน้าพวกเขา
นักศึกษาปีหนึ่งที่มีความสามารถทั้งหมดที่เพิ่งเข้าร่วมหอพักยูนิคอร์นได้แพ้ไปในเวลาไม่กี่วินาที!
นางมาแล้ว และพวกนางทุกคนก็แพ้! แม้จะประลองแบบรุมก็ยังแพ้…นักเรียนหูสุนัขอดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจ
นักเรียนที่มีชั้นมากกว่าก็หน้าเปลี่ยนสีไปด้วยความโกรธแล้ว แต่พวกนาง "ไม่ได้อนุญาตให้มีการดวลกันระหว่างคนละชั้น" พวกนางจึงทำได้เพียงดูเกรซจัดการชั้นปีหนึ่งอย่างราบคาบ
ทำไมนางถึงมาอยู่ที่นี่? นางมาที่นี่เพื่อยุติการคุกคามงั้นเหรอ?
นางต้องมาที่หอพักยูนิคอร์นและทำเรื่องวุ่นวายเพียงเพราะเรื่องนี้ด้วยเหรอ? นางเองก็น่าจะรู้สิว่าท่านนีโอล่าเป็นผู้นำของหอพักยูนิคอร์น ไม่ใช่ว่านางกำลังจะไปฉลองพิธีบรรลุนิติภาวะกับเขาเหรอ? การทำแบบนี้มีแต่จะทำให้ท่านนีโอล่าต้องอับอายไม่ใช่เหรอ?
นางขึ้นไปหาท่านนีโอล่าที่ชั้นบน หลังจากเอาชนะเด็กปีหนึ่งทั้งหมด อ-
ชั้นบนได้เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น นักเรียนที่หูสุนัขก็หลุดออกมาจากห้วงภวังค์ทันที จากนั้นก้อนกรวดจำนวนมากก็เริ่มตกลงมากองอยู่บนพื้น ซึ่งเป็นจุดที่นักเรียนหูสุนัขเพิ่งทำเสร็จ
ในเวลาเดียวกัน เงาสองเงาก็ตกลงมาจากด้านบนเช่นกัน!
"ท่านนายน้อย!" พ่อบ้านชราลุกขึ้นปัดฝุ่นกรวดและฝุ่นบนร่างกายของอีกฝ่ายที่กำลังอยู่ในสภาพไม่ดีนัก
พ่อบ้านพยายามรับตัวนายน้อยของเขา ก่อนที่จะตกลงมายังพื้นเบื้องล่าง เขารองตัวนายน้อยได้ทัน แต่พ่อบ้านก็ล้มลงไปนอนกับกองกรวด
“...” นีโอล่าลงจอดด้วยท่าทางที่สมบูรณ์แบบ ทั้งยังคงสวมรอยยิ้มที่อบอุ่นและน่ารักของเขา แต่เขากำลังขมวดคิ้ว
เขาหันหน้าไปทางบันไดและตรงนั้นมีเด็กสาวผมสีดำที่มีไม้เท้าอยู่ในมือกำลังเดินลงบันไดอย่างช้าๆ พร้อมกับบรรยากาศที่แปลกประหลาด ราวว่านางกำลังเดินเล่นในสวนยามบ่าย
ในที่สุดนางก็มาถึงชั้นหนึ่ง นางจ้องไปที่นีโอล่าอย่างเฉยเมย ราวกับไม่สนใจความยุ่งเหยิงทั้งหมดที่นางสร้างขึ้นมา
“เกรซ ทุกคนกำลังดูเราอยู่นะ ทำไมเราไม่จัดการเรื่องนี้อย่างสันติล่ะ?” นีโอล่าสูดหายใจเข้าลึกๆ และสงบสติอารมณ์พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล
"...สันติเหรอ? ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่มีสิทธิ์พูดเรื่องสันติ" เกรซตอบด้วยรอยยิ้ม และรอยยิ้มนั้นทำให้แผ่นหลังของนีโอล่าหนาวถึงกระดูก
มีบางอย่างในตัวนางที่ต้องการให้นางทำลายทุกสิ่ง
ทุกคนมองมาที่นาง... เมื่อปราศจากแว่นตา สายตาเหล่านั้นจากนักเรียนทุกคนที่อยู่รอบๆ รู้สึกเหมือนกับเป็นเข็มที่ทิ่มแทงนางอย่างต่อเนื่อง
"เข็ม" แต่ละอันรู้สึกเหมือนเต็มไปด้วยสารกระตุ้น ทำให้นางปรารถนาที่จะทำลายล้างสูงขึ้นเรื่อยๆ
อา~ นางไม่เคยคิดเลยว่าคนตรงหน้านางคนนี้จะเข้าใจได้ง่าย คาดเดาได้ง่าย และอ่อนแอมากขนาดนี้เลย
เกรซมองไปที่ทุกคน นางยกมือขึ้น
ลูกบอลเวทมนตร์ควบแน่นปรากฏขึ้นในมือของนาง นางขว้างมันออกไป และเมื่อมันชนกำแพง มันก็สร้างวงเวทมนตร์ขึ้นมา จากนั้นลูกบอลก็แตกออกเป็นสองส่วน ลอยไปทางอื่น
ลูกบอลกระดอนและแตกออกไปเรื่อยๆ จนในที่สุด ผนังทุกด้านภายในหอพักก็เต็มไปด้วยวงเวทย์เหล่านั้น
"...แม้ว่าจะช้าไปสักหน่อย แต่สวัสดียามเย็น" เกรซเริ่มพูด เสียงของนางดังมาจากทุกที่
มันคือคาถาง่ายๆ ที่เป็นคาถาพื้นฐานสำหรับการกระจายเสียง แต่การที่มีเวทมนตร์นี้อยู่ในทุกจุด มันก็เริ่มจะทำให้นีโอล่ารู้สึกกระวนกระวายใจมากขึ้น
“เกรซ เราควรเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างเราไม่ใช่เหรอ?” รอยยิ้มของนีโอล่าเริ่มแข็งทื่อเล็กน้อย
"...ข้าขอโทษสำหรับความยุ่งเหยิงทั้งหมดที่ข้าทำด้วย แต่ทั้งหมดมันเป็นความผิดของนีโอล่า” เกรซไม่สนใจเขาขณะที่นางพูดต่อ
เสียงของนางฟังดูชัดเจนและมันก็มีอยู่ทุกที่เช่นกัน เสียงนั้นได้ดังขึ้นเรื่อยๆ ในหอพัก ตอนนี้แม้แต่คนที่อยู่นอกหอพักก็ได้ยินนาง
"เกรซ!" เป็นครั้งแรกที่รอยยิ้มของนีลล่าได้หายไป "แองกัส! ทำให้นางเงียบ!”
เขาสั่งพ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ เขาทันที
"รับทราบขอรับท่านนายน้อย!" เขาเริ่มวิ่งเข้าหาเกรซ
พ่อบ้านดึงดาบยาวสองเล่มออกจากด้านหลังของเขาและวงเวทย์สีฟ้าก็ปรากฏขึ้นใต้ฝ่าเท้าของเขาเพื่อเพิ่มความเร็วของเขา ทันใดนั้น เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าเกรซในพริบตา
“...นีโอล่า ไอฟนิส เขาไม่ได้ผู้หญิงที่เขาชอบ ดังนั้นเขาจึงข่มขู่ครอบครัวของนาง ช่างเป็นคนที่น่ารังเกียจเสียนี่กระไร!”
เกรซถอยหลังหลบการฟันและพูดต่อด้วยรอยยิ้ม
“...เขาเป็นบ้าเพราะความล้มเหลวของเขา เขาโกรธมากจนสั่งให้คนใช้ของเขาโจมตีเด็กสาววัยรุ่นคนหนึ่งด้วยดาบของเขา”
พ่อบ้านชราไม่หยุดโจมตี เขาเข้ามาใกล้เกรซมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เกรซก็ยังคงกระโดดไปรอบๆ เป็นวงกลม หลีกเลี่ยงการโจมตีทั้งหมด
ลูกบอลเวทมนตร์อีกสองสามลูกปรากฏขึ้นในมือของเกรซ นางโยนมันลงไปข้างล่างและระเบิดเหมือนระเบิดเล็กๆ ทรายและกรวดถูกระเบิดขึ้นไปในอากาศ ปิดกั้นสายตาของทุกคน
“ข้าเป็นนักผจญภัยระดับ A การโจมตีแบบนี้จะไม่ได้ผลกับข้าหรอก! เจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไปแล้ว สาวน้อย!” แต่พ่อบ้านชราได้รู้อยู่แล้วว่าเกรซจะไปไหน เขาฟันไปที่เกรซอยู่พอดิบพอดี
“...คนที่น่ารังเกียจและคนรับใช้ของเขาประเมินตัวเองสูงเกินไป ข้ารับใช้บอกว่าเขาเป็นนักผจญภัยระดับ A และเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ระยะประชิด…” เกรซกล่าว
"อะไรกั....!" ดาบกำลังจะตัดเอวของนาง แต่มันไม่ได้ตัด ดาบเหล่านั้นผ่านเกรซที่สลายกลายเป็นกลีบเชอร์รี่สีชมพู นางหายไปแล้ว ที่เหลืออยู่คือฝุ่นในอากาศและกลีบดอกไม้บนพื้นดิน
ในวินาทีต่อมา พ่อบ้านก็รู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่ข้างหลังเขา เป็นเกรซที่ใช้ไม้เท้าของนางเหมือนดาบ
ปึก!
“...แต่ขยะเก่าๆ นั้นก็แพ้ให้กับเด็กสาววัยรุ่นที่มีเพียงไม้เท้าอยู่ในมือ”
ฝุ่นหายไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย พ่อบ้านหมดสติไป และดาบสองเล่มในมือของเขาก็ล้มลงกับพื้นพร้อมกับเขา เกรซมองไปที่ผู้ชมทั้งหมด นางหมุนตัวเป็นวงกลม แต่นีโอล่า ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสีไปแล้ว...
ในตอนแรก มีคนเพียงสามสิบกว่าคน แต่เมื่อเวลาผ่านไปความวุ่นวายก็ดึงดูดผู้คนเข้ามาในหอพักที่กำลังพังทลายมากขึ้นเรื่อยๆ รวมถึงนักศึกษาและอาจารย์จากหอพักอีกแห่งหนึ่ง
"เกรซ! ข้าขอท้าให้เจ้า [ประลองแต้ม]! ข้าเป็นขุนนางและเจ้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ!” นีโอล่าละทิ้งมารยาทไปแล้ว เขารู้ว่าชื่อเสียงของเขาในฐานะคนดีตอนนี้ไม่สามารถแก้ไขได้แล้ว
เขาถึงขั้นเสียสติ สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้คือโอกาสที่จะแก้ไขเรื่องทั้งหมด เพื่อกอบกู้ความภาคภูมิใจของเขา
ซึ่งเมื่อเขาตะโกน เขาก็พบว่ามีวงเวทย์อยู่บนปากของเขา…...หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เห็นว่าทุกคนรวมถึงอาจารย์และนักเรียนทุกคนก็กำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“ข้าเชื่อว่าทุกคนคงได้ยินกันแล้ว นี่คือ นีโอล่า ชายผู้ไร้ยางอาย นักเรียนชั้นสี่ที่เป็นถึงนักดาบเวทย์ระดับกลาง เขาพยายามที่จะแหกกฎและใช้ชนชั้นทางสังคมของเขาเพื่อบังคับให้เด็กปีหนึ่ง [ประลองแต้ม] กับเขา”
นางหยุดพูดชั่วคราว
“...เอาล่ะ ข้าขอรับคำท้าของเจ้า”
ทันทีที่นางพูดจบ นางก็รู้สึกว่ามีกำแพงไอร้อนกำลังปะทะตัวนาง นีโอล่าหยิบดาบประดับเพชรของเขาออกมา คาถาเปลวไฟที่ดูน่าประทับใจ ซึ่งดูเหมือนการฟันที่ทรงพลังกำลังพุ่งเข้าหาเกรซ
เกรซไม่แม้แต่จะพยายามหลีกเลี่ยง แต่นางกลับยื่นมือไปยังกองไฟนั้น
เกรซได้ฝึกฝน [ป้องกันมิติ] ของนาง ซึ่งเป็นทักษะพิเศษที่มีเพียง [เอนเดอร์แมน] เท่านั้นที่มีอยู่ เมื่อมือของนางสัมผัสกับไฟ เส้นด้ายสีม่วงก็ปรากฏขึ้นในพริบตาจากนั้นไฟก็แยกออกจากกัน เปลี่ยนรูปร่างเป็นลูกบาศก์!
เกรซยังทำสายเวทย์เพิ่มเพื่อมัดลูกบาศก์เข้าด้วยกัน นางหมุนตัวและก้อนไฟก็กลายเป็นค้อนบินเหมือนอุกกาบาตที่กำลังจะกลับไปที่นีโอล่า!
เสียงระเบิดอย่างต่อเนื่องได้ปรากฏขึ้นและไฟเริ่มลุกไหม้ทุกที่ ผู้ชมในบริเวณนั้นกรีดร้อง บางคนที่รู้จักเวทน้ำก็พยายามดับไฟ แต่ไฟยังคงลุกโชนออกมาอยู่อย่างต่อเนื่อง ผู้ชมถอยกลับไปเพื่อหลีกเลี่ยงไฟ แต่มีผู้หนึ่งที่กำลังถูกไฟลุกไหม้อยู่
เปลวไฟบนตัวเขาได้ถูกดับลงด้วยคาถาดิน
“...เด็กสาวปีหนึ่งก็ไม่ได้ใช้เวทมนตร์ใดๆ เลย นางเพียงแค่มองดูผู้พ่ายแพ้ถูกไฟแผดเผาด้วยตัวเขาเอง นายท่านของขยะก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากขยะเลย” นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่นางพูด
เกรซยืนอยู่บนกองดิน นางยิ้มให้ผู้ชมเป็นครั้งสุดท้ายและจากไป ไม่มีใครกล้าหยุดนาง ทุกคนแค่มองดูนางจากไป
เกรซเดินต่อไปจนไกลพอที่จะไม่มีใครมองนางอีกต่อไป นางหยุดและมองไปที่มือที่ไหม้เกรียมของนาง มันแสบและเจ็บปวดอย่างมาก นางจำเป็นต้องหายาเพื่อรักษา
“...ข้าไม่มีมานาเหลือมากนัก คงยากหากข้าต้องใช้คาถาอื่นอีก” เกรซบ่นพึมพำ
นางหยิบสร้อยคอ [ผลึกจันทรุปราคา] ออกมา มันยังคงดูดซับมานาอยู่อย่างต่อเนื่อง
คราวนี้เกรซยิ้มออกมา
แต่ถ้าสิ่งนี้สามารถช่วยแก้ไขความสัมพันธ์ของนางได้ นางก็พร้อมจะทำทุกอย่าง ต้องทำทุกวิธี
มันเป็น...ความหวังเดียวของนางในตอนนี้
