เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 2 บทที่ 10: ความโกรธเกรี้ยวของเอนเดอร์แมน
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 2 บทที่ 10: ความโกรธเกรี้ยวของเอนเดอร์แมน
.
(เมล่อน)
“ไชโย ไชโย! วีรสตรีของเราได้หวนคืนกลับมาสู่เส้นทางแห่งชัยชนะ เส้นทางในตำนาน เจ้าเห็นหมัดเพลิงของนักฆ่ามังกรหรือไม่? เมล่อน เมล่อนได้มาหาเราแล้ว…”
เป็นเวลาสองวันแล้วที่คณะสำรวจกลับมาที่เมืองหลวง ข้าก็สามารถกลับมาได้ทันเวลา เพราะอีกสองวันต่อจากนี้จะมีงานวันเกิดของนายท่าน...
พวกนักกวีที่มากับเราก็กำลังร้องเพลงของนักฆ่ามังกรที่พวกเขาแต่งขึ้น แม้ว่าข้าจะซ่อนตัวอยู่ที่ปลายขบวน แต่ข้าก็อึดอัดมาก
ในระหว่างงานเลี้ยงฉลอง ข้าได้เข้าร่วมด้วยการปลอมตัว ใช่แล้ว ข้าได้ปลอมตัว ข้าได้เอาสีขาวมาทาเกล็ดของข้าและเปลี่ยนทรงผม รวมถึงชุดของข้าด้วย ซึ่งข้าก็ใช้นามแฝงอีก นั่นคือ เมอร์แลน ข้าใช้มันซ่อนตัวตนที่แท้จริงของข้า
แม้ว่าข้าจะไม่ได้แข็งแกร่งที่สุดบนโลกใบนี้ แต่การฆ่ามังกรด้วยมือเปล่าทำให้เรื่องนี้ดังและแพร่ไปไวมาก นั่นอาจจะนำความไม่สะดวกมาสู่นายท่านของข้า
ในเมื่อข้าจะปลอมตัวไปแล้ว บางทีปัญหามันอาจจะไม่เกิดก็ได้... และนั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดที่ข้าสามารถทำได้ในตอนนี้
“เอ๊ะ? แบบนี้จะดีจริงๆ เหรอ? เจ้าสามารถทำให้ชื่อของเจ้าแพร่กระจายไปจนสุดขอบทวีปได้เชียวนะรู้หรือเปล่า?”
"ได้โปรดเถอะคุณอลิซ ให้ใช้ชื่อ 'เมอร์แลน' แทนชื่อจริงของข้าในรายงานด้วย"
สิ่งแรกที่ข้าทำเมื่อกลับไปที่เมืองหลวงคือขอร้องให้คุณอลิซซ่อนชื่อจริงของข้าจากบันทึก
“อืม แต่ข้าจะบอกเจ้านะว่าการโกหกแบบนี้อยู่ได้ไม่นานนักหรอก ตราบใดที่เจ้าอยู่ในเมืองหลวง ผู้คนก็จะรู้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง”
“ข้ารู้ แต่…การให้คนอื่นรู้แม้เพียงเล็กน้อยในภายหลังอาจจะดีกว่า ในตอนนี้ข้าไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่โต อย่างน้อยก็แค่ในตอนนี้”
เมื่อข้าเดินผ่านประตูหน้าสถาบัน ข้าก็ได้ยินหลายคนพูดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น…นายท่านคงรู้สึกลำบากใจมาก ข้าจึงต้องไม่สร้างปัญหาให้เขาอีกต่อไป
แต่ข้าเริ่มรู้สึกสงสัยว่า ทำไมคุณเกรซถึงจะไปเดทกับคุณนีโอล่า… ในวันที่เป็นวันบรรลุนิติภาวะของนายท่านกัน?
ข้าพยายามใช้ [โทรจิต] เพื่อขอคำตอบจากนาง แต่นางก็ไม่ตอบ… นับตั้งแต่ที่นางและนายท่านมีปากเสียงกัน ทั้งคู่ก็ดูเหมือนจะปิด [โทรจิต] ไปเสียแล้ว ทำให้การถามไถ่นางเป็นสิ่งที่ยากมาก
ข้ารู้สึกหดหู่เล็กน้อยกับความขัดแย้งนี้ โอ้ ไม่สิ ข้าต้องมีสมาธิ คุณอลิซยังคงคุยกับข้าอยู่เลย
“เอาล่ะ ในเมื่อวีรสตรีพูดเอง…ข้าก็ไม่คิดว่าข้าจะคัดค้านได้ใช่ไหมล่ะ?”
"ขอบคุณมากค่ะคุณอลิซ โอ้! จริงสิ ข้ามีอีกคำขอที่อยากให้ช่วย”
“บอกข้ามาได้เลย! หากมีอะไรที่ข้าสามารถช่วยได้...”อลิซยักไหล่ใส่ข้า "ยังไงทางองค์หญิงเองก็พร้อมจะช่วยเจ้าอยู่แล้ว"
“เอ่อ…คุณช่วยแนะนำช่างตีเหล็กที่มีชื่อเสียงให้ข้าหน่อยได้ไหมคะ?” ข้าบอกกับนางว่า "ข้าต้องการใช้เกล็ดย้อนกลับของมังกรเพื่อทำกริช"
…
…
ในขณะเดียวกัน ภายในสถาบันการศึกษา
ข้างคลองภายในลานเล็กๆ มีฝูงชนล้อมวงดูการแสดงอยู่ที่นั่น
ในกลุ่มผู้คน เกรซกำลังจ้องมองไปที่เด็กสาวผมบลอนด์คนหนึ่งตรงหน้านาง
“ข้าไม่อยากจะเชื่อ! คนบ้านนอกอย่างเจ้ามีอะไรที่ให้ท่านนีโอล่าชายตามอง? เจ้าไม่ได้อยู่ในหอพักด้วยซ้ำ!”
“...เจ้าจะสู้หรือไม่สู้?” เกรซพูดอย่างเย็นชา “…ข้ากำลังรีบ”
"เจ้า! เจ้ากล้าดียังไง! โอมมมมมมมม...."หญิงสาวผมบลอนด์โกรธกับทัศนคติอันหยาบคายของเกรซ นางจึงดึงไม้เท้าสีเงินของนางออกมาและเริ่มคาถา เสื้อคลุมตัวใหญ่ของนางลอยพร้อมกับพลังงานเวทย์มนตร์ที่ล้นเหลือ
แต่เกรซพุ่งไปข้างหน้าและทันใดนั้น ไม้เท้าของเกรซก็เหวี่ยงเข้าหาเด็กสาวผมบลอนด์
เกรซไม่ได้ใช้คาถาแม้แต่คาถาเดียว แค่ทุบครั้งเดียวเท่านั้น
*ป๊อง! ปึก!*
*ปัง!*
หลังจากเสียงของใครบางคนถูกกระแทกด้วยวัตถุไม่มีคมดังขึ้น คาถาก็ถูกขัดจังหวะอย่างแรง และลูกไฟที่มีรูปร่างครึ่งดวงก็ระเบิดออก เกรซยื่นมือออกไปด้านนอก เชือกเวทมนตร์หลุดออกจากแขนเสื้อของนางรั้งหญิงสาวที่กรีดร้องพร้อมกับไฟลุกไหม้ขึ้น ด้วยการดึงและหวด เกรซโยนหญิงสาวลงไปในคลองใกล้ๆ
"รุ่นพี่!"
"รีบเลย! ใครก็ได้ไปช่วยนางที!" มีเสียงตะโกนจากฝูงชนมากมาย แล้วก็มีเสียงคนกระโดดลงไปในน้ำด้วย
ส่วนคนอื่นๆ ในฝูงชนก็ได้แต่จ้องมองไปทางเกรซอย่างโง่เขลา เกรซยืนอยู่กลางลานอย่างไร้ความรู้สึก ทำให้คนอื่นรู้สึกได้ถึงความเย็นชาและความโหดร้ายที่แผ่กระจายออกมา
"...คาถาที่ต้องร่ายไม่ควรใช้ในการต่อสู้ระยะประชิด โง่" เกรซพูดอย่างเฉยเมยพร้อมกับมองนักเรียนหญิงหูแมวอย่างเย็นชา "...ผู้พิพากษา คำตัดสิน?"
"ค-ค่ะ!" นักเรียนหูแมวเมื่อตั้งสติได้ก็ยกมือของนางขึ้น "[การดวล] นี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว ผู้ชนะคือเกรซจากฝั่งไม่ได้สังกัดหอพัก! นานะจากหอพักยูนิคอร์นได้พ่ายแพ้แล้ว และจะมอบเครดิตโรงเรียนให้กับผู้ชนะ 6 หน่วยกิต…นอกจากนี้เนื่องจากเกรซไม่ได้สังกัดหอพักใดๆ คะแนนเกียรติยศที่หอพักยูนิคอร์นเสียไปจะถูกสงวนไว้จนกว่าจะถึงวันที่กำหนด ผลการต่อสู้จะถูกส่งไปให้สภานักเรียนโดยอัตโนมติ"
หลังจากได้ยินคำตัดสิน เกรซก็เพียงแค่เอาไม้เท้าของนางไว้ด้านหลังและจากไปอย่างเงียบๆ
อารมณ์ของเกรซตอนนี้ไม่ดีเอามากๆ
นี่เป็นครั้งที่ห้าแล้ววันนี้! นางไม่รู้ว่าที่ไหนหรืออย่างไร แต่ข่าวลือแพร่กระจายไปทั่วสถาบันและตั้งแต่นั้นมา นางก็ถูกคุกคามโดยนักเรียนจากหอพักยูนิคอร์นทีละคน! แต่พวกนางมาพร้อมกับการท้าทายอย่างเป็นทางการ [ประลองแต้ม] และตามกฎระเบียบของโรงเรียน ไม่สามารถปฏิเสธได้
[การประลองแต้ม] เป็นการท้าทายอย่างเป็นทางการที่สร้างขึ้นมาโดยสถาบัน เพื่อให้นักเรียนเติบโตและมีการแข่งขันกัน เป็นการดวลเพื่อแลกกับหน่วยกิตของโรงเรียน
นักเรียนทุกคนได้รับอนุญาตให้มีโอกาสสามครั้งในการ [ประลองแต้ม] ต่อสัปดาห์ และหน่วยกิตสูงสุดที่มีอยู่ในการดวลแต่ละครั้งจะถูกจำกัดไว้ที่สิบ ผู้ที่ถูกท้าทายจะไม่ได้รับอนุญาตให้ปฏิเสธ อีกทั้งยังต้องกำหนดเวลาและสถานที่ ส่วนผู้ท้าชิงมีหน้าที่ต้องต่อสู้กันโดย "ไม่ถึงตาย"
นอกเหนือจากการใช้หน่วยกิตเป็นชิปการพนันแล้ว การดวลยังเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เรียกว่าคะแนนเกียรติยศ คะแนนเกียรติยศจะถูกผูกไว้กับแต่ละหอพักที่แยกจากกัน ซึ่งผู้แพ้จะต้องให้คะแนนเกียรติยศผู้ชนะเสมอเมื่อสิ้นสุดการดวล หากผู้ชนะไม่ได้อยู่ในหอพักใดๆ คะแนนเกียรติยศจะถูกสงวนไว้และจะได้รับเมื่อพวกเขามีหอพัก ส่วนนี้คือเพื่อให้แน่ใจว่านักเรียนที่ไม่มีหอพักจะได้รับการสนับสนุนโดยเร็วที่สุด
แม้ว่าจะมีกฎเพิ่มเติมเพื่อหยุดการกลั่นแกล้งเช่น "สามารถรับการดวลได้สิบห้าครั้งต่อสัปดาห์เท่านั้น" หรือ "ไม่สามารถท้าทายใครที่ไม่ใช่คนชั้นเดียวกันได้"... แต่เกรซก็ยังต้องต่อสู้กับคนพวกนี้ด้วยความน่าเบื่อหน่าย
แม้แต่เด็กสาวหูแมวจากสภานักเรียนก็ถึงขั้นต้องตามติดนาเงพื่อมาเป็นผู้ตัดสินให้เลย ตั้งแต่การดวลกันครั้งแรก เด็กสาวหูแมวก็แทบจะไม่ได้ออกห่างจากข้า...
เกรซเดินอย่างรวดเร็วไปยังอาคารที่สวยงามราวกับปราสาท… อาคารที่มีธงและป้ายที่มีภาพยูนิคอร์นอยู่
"นั่นไงนาง! คนชนบทที่กำลังออกเดทกับท่านนีโอล่า!"
“มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกัน? ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย”
เกรซเดินตรงเข้าไปในอาคารและพบกับความประหลาดใจและสายตาที่สงสารนับไม่ถ้วน…รวมถึงสายตาอาฆาตพยาบาท ส่วนใหญ่มาจากนักเรียนหญิง
"เกรซ! ข้าขอท้าให้เจ้า [ประลองแต้ม]! ข้าให้สิบหน่วยกิตเลย!" เด็กสาวผมสีแดงตัวใหญ่ถือดาบก้าวไปข้างหน้าและดึงดาบของนางออกจากฝัก “เจ้าต้องการต่อสู้เมื่อใด? ที่ไหนล่ะ?”
"...ไม่จำเป็น ที่นี่ตอนนี้เลย ข้ากำลังรีบอยากไปชั้นสิบ“เกรซพูดอย่างไม่ใส่ใจ”สัปดาห์นี้ข้าสามารถยอมรับคำท้าทายได้อีกสิบครั้ง พวกเจ้าทั้งหมดมาหาข้าพร้อมกันเลย”
…
…
…
ในห้องหรูหราบนชั้น 10
นีโอล่ากำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะอย่างสง่างาม เขากำลังจะยกถ้วยชาขึ้น ทันใดนั้นเองเสียงระเบิดก็ดังขึ้นนอกประตู
“แองกัส เกิดอะไรขึ้นข้างนอกนั่น ทำไมมีเสียงโวยวายด้วย?” นีโอล่าขมวดคิ้วและมองไปที่พ่อบ้านเก่าของชราเพื่อหาคำตอบ
“นายน้อย ให้ข้าออกไปตรวจสอบดูก่อน…”
ขณะที่พ่อบ้านชรากำลังหันไปทางประตู ประตูไม้ที่มีตราสัญลักษณ์ยูนิคอร์นก็ระเบิดออกมา
หญิงสาวได้ถือไม้เท้าเดินเข้ามาในห้อง เป็นผู้ใดกัน? จะมีใครอีกนอกจากเกรซผู้กำลังโกรธเกรี้ยว?
“โอ้แหม เกรซนี่เอง! เจ้าเปลี่ยนใจแล้วงั้นเหรอ? ในที่สุดเจ้าก็เข้าร่วมหอพักยูนิคอร์นแล้วสินะ?” เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา นีโอล่าก็ยิ้มออกมาอย่างมีเสน่ห์
“...ข้าจำได้ว่าข้าปฏิเสธไปแล้ว ท่านนีโอล่า” เกรซพูดอย่างเย็นชาว่า "ข้าไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าร่วมยูนิคอร์นและข้าก็ไม่ยอมรับคำเชิญออกเดทของท่าน"
ครั้งที่แล้ว เกรซพยายามปฏิเสธคำเชิญเป็นการส่วนตัว เพราะนางรู้สึกว่านางไม่ต้องการสร้างปัญหาอีก
แต่ข่าวลือที่ทุกคนลือกันมันมาจากไหน? ข้าเนี่ยนะยอมรับคำเชิญออกเดท?
“โอ้ อย่าทำอย่างนั้นสิเกรซตัวน้อย ตอนนี้คงไม่มีใครตั้งคำถามกับเจ้าได้แล้ว ดูสิ เจ้าพิสูจน์พลังให้ผู้อื่นเห็นกันหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าเจ้าเข้าร่วมหอพักยูนิคอร์นด้วยความสามารถและทรัพยากรของข้า เจ้าจะสามารถ…”
"ไม่!" เกรซตะโกนออกมา ไม่แม้แต่จะรอให้อีกฝ่ายพูดจบ
“เกรซ เจ้าพูดจริงเหรอ?” เมื่อได้ยินคำปฏิเสธ นีโอล่าก็ตกใจมาก
เขาตกหัวใจของเด็กสาวจำนวนนับไม่ถ้วน ทั้งยังมีความสัมพันธ์กับทายาทผู้สูงศักดิ์จำนวนนับไม่ถ้วน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโดนปฏิเสธโดยตรง
“...ข้าชอบคนอื่นอยู่แล้ว ข้าไม่ได้ชอบท่าน” เกรซกล่าวอีกว่า "นอกจากนี้ การกระทำของท่านยังสร้างปัญหาให้กับข้ามากมาย!"
ดูเหมือนการสารภาพตามตรงคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
นีโอล่าเงียบไปชั่วครู่
นั่นคือเหตุผลที่นางไม่เคยสนใจเขา…แต่มันจะสำคัญอะไรกันเล่า?
สิ่งที่สำคัญไม่ใช่ความรู้สึกของนาง แต่เป็นความสามารถของนาง! นางยังเด็กมากและมีศักยภาพมาก ไม่ต้องพูดถึงพลังวิเศษของนาง รวมถึงตัวตนลึกลับที่อยู่เบื้องหลังนางเลย!
ไม่ใช่แค่เกรซเท่านั้น กิ้งก่าสาวผู้นั้นก็สามารถล้มท่านอัคเบอร์ฟได้ด้วยหมัดเดียว นางเป็นเพื่อนของเกรซและมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ความจริงนั้น!
จากสิ่งที่เขารับรู้มา ตัวตนลึกลับที่อยู่เบื้องหลังเกรซและเมล่อนน่าจะเป็นคนเดียวกัน คนๆ นั้นไม่เพียงแต่สามารถฆ่าววานรทรราชได้อย่างง่ายดาย ทั้งยังมีทรัพยากรมากมายและนั่นคือสิ่งที่นีโอล่าต้องการ! ถ้าเขาสามารถจับคนลึกลับที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายมาได้ ตระกูลไอฟนิสจะรุ่งเรืองเป็นแน่!
“เกรซ ข้าจะไม่หยุด ข้าจะไถ่ถามเจ้าไปเรื่อยๆ จนกว่าเจ้าจะยอมรับ” นีโอล่ายังคงพูดด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์บนใบหน้าของเขา แต่ตอนนี้มันเป็นปีศาจเสียแล้ว "เด็กหนุ่ม [ชาวบ้าน] ที่มากับเจ้าจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นคือน้องชายของเจ้าใช่ไหม? ข้าได้ยินมาว่าเขาเปิดร้านเมื่อเร็วๆ นี้และ [ชาวบ้าน] ก็ค่อนข้างอ่อนแอมากด้วยสิ…เจ้าคงไม่ต้องการให้เขาถูกคุกคามใช่ไหม?”
แม้ว่าการจับคนอื่นเป็นตัวประกันจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น แต่ราชวงศ์ก็มีแนวโน้มที่จะสังเกตเห็นเช่นกัน ซึ่งกว่าจะถึงตอนนั้น แผนของเขาก็คงสำเร็๗แล้ว
“...ท่านกำลังพยายามขู่ข้างั้นเหรอ?”
"ข้าไม่เคยพยายามขู่สหายข้าเลย" นีโอล่ายังคงยิ้มอยู่
ทันใดนั้น เกรซก็หยิบไม้เท้าที่อยู่บนหลังของนางออกมา เมื่อเห็นปฏิกิริยาของนาง นีโอล่าก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“โอ้ เกรซ เจ้าจะท้าทายข้าเหรอ? ข้าผ่านการทดสอบขั้นกลางสำหรับทั้งนักดาบและจอมเวทย์ ข้าเป็น [นักดาบเวทมนตร์] ระดับกลางอย่างเป็นทางการแล้วนะ ไม่ว่าเจ้าจะชนะได้หรือไม่ เจ้าอย่าลืมกฎที่ต้องท้าทายคนที่อยู่ในระดับเดียวกันสิ? มิฉะนั้นการต่อสู้จะถูกลงโทษนะ”
"...ตามกฎระเบียบของโรงเรียน การต่อสู้โดยไม่ได้รับอนุญาตจะหักคะแนนสิบห้าคะแนนจากหอพักและหักห้าร้อยหน่วยกิตของสถาบัน" ทันใดนั้นเกรซก็ยิ้มและถอดแว่นตาออก ดวงตาของนางเปล่งประกายด้วยแสงสีม่วง
รอยยิ้มบนใบหน้าของเกรซเป็นประกายระยิบระยับ พร่างพราวและแต่งแต้มด้วยความบ้าคลั่งอย่างป่าเถื่อน
“...ช่างมีปัญหานัก ห้าร้อยหน่วยกิตเหรอ? คิดว่าข้าจะเอาคืนมายังไงล่ะ? ในหอพักนี้ที่กำลังถูกบดขยี้ด้วยเท้าของข้าจะมีนักเรียนอยู่กี่คนกัน?”
