เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 2 บทที่ 9: วันในสถาบัน
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 2 บทที่ 9: วันในสถาบัน
.
(เกรซ)
สถาบันเริ่มเปิดเรียนแล้วและข้าพยายามทำความคุ้นเคยกับทุกอย่างในโรงเรียน
สถาบันการศึกษาแตกต่างจากที่ข้าคุ้นเคย ย้อนกลับไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เรามักจะเรียนรู้ในห้องเรียนเดียวกันในที่นั่งที่กำหนด โดยข้าก็จะสามารถทำความรู้จักกับทุกคนในชั้นเรียนได้
แต่ในสถาบันการศึกษา แต่ละชั้นเรียนจะตั้งอยู่ในสถานที่ที่แตกต่างกัน แต่ละชั้นเรียนเจ้าจะได้เลือกที่นั่งของเจ้า ยิ่งเจ้าไปถึงที่นั่นเร็วเท่าไหร่ เจ้าก็จะมีตัวเลือกมากขึ้นเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ ทุกวันเจ้าจะต้องจะนั่งในที่นั่งที่แตกต่างกันกับคนที่เจ้าไม่รู้จัก
นักเรียนแต่ละคนจะมีตารางเวลาของตนเอง ขึ้นอยู่กับทักษะของพวกเขา ตัวอย่างเช่น ข้าผู้เก่งในคุณสมบัติของธาตุทั้งห้า ซึ่งได้แก่ความมืดไฟ ดิน ลมและแสง ดังนั้นตารางเวลาของข้าจึงขึ้นอยู่กับคุณสมบัติทั้งห้านั้น
นอกเหนือจากชั้นเรียนพื้นฐานเหล่านั้น นักเรียนยังสามารถเรียนชั้นเรียนพิเศษอื่นๆ ได้แต่ต้องเสียค่าใช้จ่าย ข้าไม่มีปัญหากับเรื่องนั้น เพราะข้ามีเพียงพอแล้วจากการเก็บวัตถุดิบจากฝูงมอนสเตอร์
มีหกชั้นในสถาบันการศึกษา แต่ชั้นขึ้นอยู่กับจำนวนหน่วยกิตที่นักเรียน มิใช่อายุ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นนักเรียนรุ่นพี่หรือนักเรียนปี 2 มาเรียนด้วย
ยิ่งเจ้ามีชั้นสูงเท่าไหร่ เจ้าก็ยิ่งเรียนได้มากขึ้นเท่านั้น เพื่อให้ได้ชั้นสอง เจ้าต้องมี 200 หน่วยกิต ชั้น 3 สำหรับ 400 หน่วยกิต ชั้น 4 สำหรับ 700 หน่วยกิต ชั้น 5 สำหรับ 1000 หน่วยกิต ชั้น 6 สำหรับ 1500 หน่วยกิตและ 2000 เพื่อจบการศึกษา
นักเรียนสามารถได้รับหน่วยกิตจากชั้นเรียนหรือจากการต่อสู้ในสนามประลอง โดยปกติแล้วการต่อสู้จะให้มากกว่าในชั้นเรียน... แต่ข้าได้ยินจากออเรเวียว่าการต่อสู้มักมีความเสี่ยงสูงมาก บางคนถึงกับเสียชีวิตไปเลย อย่างไรก็ตาม นักเรียนจำนวนมากมักจะไปเข้าสนามประลองกันในทุกปี
เนื่องจากชั้นเรียนระดับสูงบางชั้นมีข้อจำกัดบางอย่างเช่น "เฉพาะนักเรียนที่ขึ้นชั้นปีที่ 4 ก่อนอายุเท่านั้นถึงจะสามารถเข้าร่วมได้" ดังนั้นหากพวกเขาไม่สามารถไปถึงเป้าหมายได้ทันเวลาด้วยการเรียนปกติ การต่อสู้ในสนามประลองจึงเป็นวิธีเดียวของพวกเขา หลักสูตรส่วนใหญ่ที่สอน นักเรียนส่วนมากก็มักจะเลือกวิชาที่สอนทักษะอันทรงพลังกันทั้งนั้น
ยามนี้เป็นเวลาพระอาทิตย์ตกดินแล้ว หลังจากที่ข้าเรียนเสร็จ ข้าก็กำลังเดินกลับหอพักพร้อมกับออเรเวีย
“วันนี้เป็นยังไงบ้างเกรซ?”
“...ประวัติศาสตร์วงเวทย์น่าเบื่อ” ข้าตอบ “เวทมนตร์ลมระดับกลางก็น่าเบื่อเช่นกัน การฝึกซ้อมจริงดีกว่ามาก... แต่ก็ยังไม่สามารถเปรียบเทียบกับก่อนหน้านี้ได้เลย”
"ก่อนหน้านี้งั้นเหรอ? ข้าอยากรู้จัง เกรซ ชีวิตของเจ้าเป็นยังไงก่อนมาที่นี่เหรอ?” ออเรเวียหันหน้ามาทางข้าและถามออกมา
"...ข้าอาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ซึ่งฝึกฝนโดยการวิ่งไปรอบๆ ในภูเขาและป่าไม้"
"เข้าใจแล้ว การฝึกอบรมในสถาบันคงจะเป็นเรื่องยากมากสำหรับเจ้าเลยสินะ"
"ไม่ใช่ การฝึกอบรมในสถาบันนั้นง่ายเกินไปด้วยซ้ำ" ข้าพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "สัตว์ประหลาดบนภูเขา ต้องต่อสู้และระมัดระวังตลอดเวลา ความผิดพลาดเล็กน้อยก็สามารถฆ่าเจ้าได้"
“หา? ฆ่าเหรอ?”
"ในภูเขา ฝูงมอนสเตอร์อย่างราชันแห่งขุนเขา มังกรปฐพี โลกาที่สูง 3 เมตร วานรทรราช... โอ้ ยังมีมิโนทอร์อีก การเข้าไปในป่าก็ต้องเจอกับพวกมันตามปกติ ข้าใช้วิธีนี้ในการฝึกฝนตนเอง"
“ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเจ้าอยู่รอดได้อย่างไรภายใต้สภาพแวดล้อมนั้น” ออเรเวียกะพริบตาปริบๆ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกสงสัยและไม่อยากจะเชื่อ
อืม แต่มันไม่สำคัญหรอก มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปแล้ว
“...ออเรเวีย เจ้าจะไปร้านอาหารของวอลสันเหรอ”
“ก็บางทีนะ ข้าอยากจะไปกินอาหารและน้ำดื่มฟรีพอดี ว่าแต่เจ้าถามทำไมเหรอ?”
“บอกวอลสันได้ไหมว่าข้า…อืม ไม่เป็นไรหรอก”
วอลสันไปที่เมล่อนในขณะที่เมล่อนออกไปข้างนอก…ช่างจิตใจสกปรกมาก แต่ข้าก็ไม่สามารถหาเหตุผลอื่นที่จะหยุดวอลสันได้
ข้ารู้ว่าข้าหึงแต่…ข้าตีเขามากไปหน่อยจนเขาหมดสติไปเลยหรือเปล่านะ?
แต่…วอลสันก็ทำตัวนอกลู่นอกทางนะ...แถม... มันยังเป็นส่วนหนึ่งที่ข้าต้องรับผิดชอบด้วย...
“ให้บอกวอลสันว่าเจ้าขอโทษที่ทำร้ายเขาเหรอ?”
“...เจ้ารู้?”
“เขาบ่นเรื่องนั้นกับข้ามาก่อน” ออเรเวียยักไหล่และหันกลับมามองที่ดวงตาของข้าและถามว่า “บอกข้าทีว่าเจ้าชอบวอลสันใช่ไหม?”
"..."
“อย่ามองข้าด้วยใบหน้า 'เจ้ารู้ได้อย่างไรสิ' มันชัดเจนเกินไปแล้ว ข้าไม่จำเป็นต้องเดาด้วยซ้ำ คนเดียวที่ไม่รู้น่าจะเป็นวอลสัน แต่เอาจริงๆ นะ เกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้าสองคนกัน? ข้าไม่ได้รู้จักพวกเจ้ามานานนักหรอก แต่พวกเจ้าสองคนควรจะเคยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่ไหม? ทว่าที่ข้าเห็นคือเจ้าสองคนไม่อยากอยู่ใกล้กันเลย”
“...มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด” ข้าพูดออกมา แต่ข้าไม่รู้ว่าจะอธิบายให้ออเรเวียฟังยังไง
ทั้งหมดนี้มีความลับของวอลสันอยู่มากมาย วอลสันไม่อยากให้ข้าบอกคนอื่น
“ถ้ามันยากที่จะอธิบาย ก็แค่อย่าอธิบายออกมา สิ่งสำคัญบางอย่างจะดีกว่าที่เจ้าควรจะเก็บไปบอกเขาด้วยตัวเอง… แต่ข้ามีคำแนะนำ หากเจ้ามีเรื่องกับผู้ใด ก็แค่นำของขวัญไปให้เขา หากพวกเขารู้สึกได้ถึงความรู้สึกเศร้าจากใจจริง เขาก็คงจะยกโทษให้เจ้า”
"...ของขวัญ!"
ใช่แล้ว! ของขวัญ! วิธีนี่แหละ!
อืม ทำไมข้าถึงไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อนเลย…. ข้าเตรียมของขวัญไว้แล้วเพื่อมอบให้วอลสันสำหรับการเฉลิมฉลองพิธีอายุ 15 ปีของเขา นี่มันไม่ใช่เวลาอันดีในการขอโทษเหรอ?
ข้าหยิบ [ผลึกจันทรุปราคา] ออกมา ตอนนี้วงเวทย์เล็กๆ ที่เรืองแสงกำลังหมุนอยู่ มันดูดซับมานาของข้าผ่านวงเวทย์
"นี่คือ [ผลึกจันทรุปราคา] เหรอ?! นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ต้องดูดซับมานาเป็นเวลาหลายสัปดาห์โดยไม่หยุดเพื่อสร้างมันขึ้นมาหรอกหรือ? เจ้านำเจ้าสิ่งนี้ติดตัวตลอดเวลาเลยเนี่ยนะ!” ออเรเวียอ้าปากค้าง
"...อืม" ข้าพยักหน้า
“แถมเจ้ายังไปเรียนร่ายคาถาในขณะที่เจ้ากำลังทำสิ่งนี้ด้วยเหรอ!? เจ้ามีมานาเท่าไหร่กัน? เจ้าไม่เหนื่อยเหรอ?
“...ข้าทำแบบนี้มาสามสัปดาห์แล้ว” ข้ากล่าว
ตอนนี้ข้าเหลือมานาเพียงหนึ่งในสิบเท่านั้น แต่เพราะข้าใช้มานามากในวันปกติและด้วยการพักผ่อน รวมถึงการดื่มยามานาอันน่าขยะแขยง แม้จะเป็นแบบนี้ต่อไปอีกสองสัปดาห์ ข้าก็ยังสามารถใช้มานาโดยไม่เป็นลมได้
"สามสัปดาห์?! แม้กระทั่งตอนที่เจ้าอาบน้ำหรือกินข้าวก็ด้วย?!"
"อืม"
“เจ้าเป็นสัตว์ประหลาดเหรอ!”
“...ข้าก็เกรซไง”
“ด-ด-ด...เดี๋ยวนะ เจ้าจะให้สิ่งนี้กับวอลสันเป็นของขวัญเหรอ? เจ้าต้องการมอบหินปกป้องที่สร้างขึ้นด้วยมือนี้ให้กับวอลสันหรือ? ของขวัญอันล้ำค่านี้อะนะ?!”
"อืม"
“โอ้ พระแม่ทรงโปรด ถ้าเจ้าให้สิ่งนี้แก่เขาและเขายังไม่ยกโทษให้เจ้า ข้านี้แหละที่จะสั่งสอนเขาเอง! ข้าจะมัดเขาและโยนเขาลงเรือแบบเปลือยเปล่าเลยดีไหม?”
"เอ๊? แบบนั้นเขาจะไม่รู้สึกหนาวเหรอ ไม่มีปัญหาอะไรหรือ?"
“แต่เกรซ ถ้าเจ้าต้องการมอบของขวัญให้วอลสันจริงๆ เจ้าก็มีอีกเรื่องหนึ่งที่เจ้าต้องจัดการ เพราะข้าได้ยินจากหลายๆ คนบอกว่าเจ้า…”
ก่อนที่ออเรเวียจะพูดจบ ทันใดนั้นเราก็ถูกขัดจังหวะโดยสาวๆ หลายคนที่ตะโกนออกมา
พวกเรามองไปที่ต้นตอของเสียงกรีดร้อง มันเป็นกลุ่มของ...สาวๆ ที่บ้าคลั่งที่ดูเหมือนจะไม่มีสติ
"ท่านนีโอล่า!" "ท่านนีโอล่า!" "ท่านนีโอล่า! ช่างรูปหล่อเหลือเกิน”
“สาวๆ ข้าจะลำบากใจนะถ้าพวกเจ้าทำแบบนี้ต่อไป พวกเจ้าทำให้เกรซที่น่ารักของข้ากลัวแล้ว” เสียงหนึ่งดังออกมาจากกลุ่มเด็กสาว
เสียงที่ข้าคุ้นเคย แต่ก็เป็นเสียงที่ข้ารู้สึกแย่ด้วย
น่ารำคาญ
คนพวกนี้เสียงดังมาก
ผู้ชายคนนั้นเพิ่งเดินออกมาจากกลุ่มสาวๆ ผมบลอนด์ที่เข้ากันได้ดีกับผ้าสวยๆ…...
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน?” “โอ้ ข้าได้ยินมาว่าท่านนีโอล่าได้พบกับหญิงสาวที่เขาชอบเมื่อเขากลับไปที่บ้านเกิดของเขา” “ข้าอิจฉาจัง…ที่ได้รับความรักจากเจ้าชายแห่งหอพักยูนิคอร์นของเรา…”
“ถ้าข้าจำไม่ผิด อีกสามวันต่อจากนี้คือวันบรรลุนิติภาวะ 15 ปีของเจ้าสินะ?” เขาเดินเข้ามาหาข้าพร้อมกับยิ้มและยื่นมือออกไปเป็นการเชิญชวน “ข้าขอชวนเจ้าไปเที่ยวกับข้าในวันนั้นได้ไหม? ข้าสัญญาว่าข้าจะสร้างวันฉลองอันแสนงดงามให้เจ้าแน่นอน”
ข้าขมวดคิ้ว
น่ารำคาญ น่ารำคาญ น่ารำคาญ ปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียวได้ไหม?
"...นีโอล่า"
