เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 2 บทที่ 5: บ้าน
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 2 บทที่ 5: บ้าน
(เปลี่ยนชื่อออเลย์ เป็น ออเรเวีย)
(วอลสัน)
ข้ากำลังนอนเอนกายอยู่บนเก้าอี้ราวกับซอมบี้ ข้าเริ่มรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ปล่อยให้เมล่อนไปโรงเรียนเสียแล้ว
จำได้ไหมที่ข้าบอกว่าข้าได้เช่าร้านค้าใกล้กับสถาบันการศึกษา? วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดให้บริการ มันอยู่ติดกับพื้นที่สถาบัน หรืออีกนัยหนึ่งคือมันอยู่ที่ขอบของพื้นที่อยู่อาศัย
เอาล่ะ กลับมาเรื่องหลัก เจ้าว่าผู้คนชอบขายอะไรใกล้สถาับน?
คำตอบคืออาหาร!
ในช่วงเวลาพัก นักเรียนสามารถรับประทานอาหารในโรงอาหารหรือออกไปเดินรอบๆ สถาบันได้
แน่นอนว่าร้านค้าไม่สามารถแค่ 'เปิด' และหวังว่าธุรกิจจะอยู่รอดได้ด้วยตัวมันเอง ข้าจึงจำเป็นต้องมีการวางกลยุทธ์ อาหารที่สถาบันการศึกษาไม่เลวเลย ดังนั้นหากเจ้าต้องการมีร้านอาหารที่นั่น เจ้าจะต้องการขายอาหารที่สามารถล่อให้นักเรียนออกมาจากโรงอาหารได้
มีนักเรียนหลายพันคนในสถาบัน ความจุสูงสุดของโรงอาหารในช่วงมื้อกลางวันสามารถรองรับนักเรียนได้เพียงแค่ 10% ดังนั้นร้านอาหารใกล้เคียงจึงมีความสำคัญ แต่นั่นก็หมายความว่าข้าจะต้องแข่งขันกับคนอื่น
นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าขายเนื้อหมัก/เบคอนที่ทำจากเครื่องเทศหายากทุกชนิด! อย่างไรก็ตาม ในโลกนี้เนื้อสัตว์และเครื่องเทศยังคงถูกนับเป็นของฟุ่มเฟือย ดังนั้นของพวกนี้จะขายได้อย่างแน่นอน อุว๊ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
กลิ่นจากเนื้อย่างเป็นสิ่งที่ไม่มีผู้ใดไม่ชอบเป็นแน่
ซึ่งข้าก็ได้ขึ้นราคาเล็กน้อย เพราะสถาบันเต็มไปด้วยนักเรียนรวย เมื่อเจ้าเปิดร้านค้า สิ่งสำคัญคือต้องตัดสินใจว่าเจ้าต้องการยึดถือลูกค้าประเภทใด แต่เมื่อดูที่ราคาปกติของเนื้อสัตว์และเครื่องเทศ ราคาของของข้าจึงถูกเกินไปเมื่อเทียบกัน
ด้วยเหตุนี้ ร้านอาหารของข้าจึงเต็มไปด้วยผู้คนทันทีที่ข้าเริ่มทำอาหาร
ระดับของข้าคือ 33 แม้ว่าข้าจะไม่มีค่าแรงกายมากเท่าเมล่อน แต่ก็เพียงพอแล้วสำหรับสามัญชน นอกจากนี้ด้วยระบบมายคราฟของข้า มันก็ทำให้งานข้าง่ายขึ้นเยอะ... แต่กล้ามเนื้อของข้ากำลังเจ็บปวดอยู่! ก็นะ มีลูกค้ามีจำนวนมากขนาดนั้น
...เอาล่ะ เนื้อย่างหนึ่งชุดคือเหรียญเงิน 1 และเหรียญทองแดง เพียงแค่ในวันเดียว ข้าได้เหรียญทอง 10 เหรียญหักค่าใช้จ่าย (ซึ่งโดยพื้นฐานแล้วไม่มีอะไรเลย) ข้าก็ได้ทองทั้งหมด 10 เหรียญ
มีการขายเนื้อย่างประมาณ 600 ชิ้น แต่นั่นมันเหนื่อยเกินไปแล้วนะ บางทีข้าควรกำหนดจำนวนเนื้อเป็น 200 ชุดต่อวัน
ข้าสามารถจ่ายค่าเล่าเรียนของเมล่อนได้ภายในสองวันของการทำงาน ดูเหมือนข้าจะสร้างเครื่องทำเงินขึ้นมาเสียแล้ว... ตอนนี้การทำร้านอาหารดูเหมาะกับข้ามาก แต่ถ้าไม่มีเมล่อน ข้าก็ทำคนเดียวไม่ได้ ไม่งั้นข้าคงทำงานจนตัวตายเป็นแน่
วันนี้หลังจากที่ข้าปิดร้านอาหาร ข้าก็ไปที่ [หอการค้ามาร์ท] อีกครั้ง ท่านประธานดูตกใจกับสภาพข้าที่เหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก
ข้าชอบที่จะทำงานทั้งหมดให้เสร็จทันทีที่เริ่มต้น ดังนั้นตารางเวลาของข้าจึงเต็มมากในช่วงนี้…อาจจะฟังดูเกินจริงไปหน่อย ที่จริงข้ามาที่นี่แค่เพราะต้องมาเซ็นสัญญาเท่านั้น
ข้าขายมัลบอร์เบต้าไปหนึ่งขวด บวกกับรุ่นเจือจาง 10 ขวดต่อเดือนเป็นเวลาหนึ่งปี บางทีข้าอาจจะคิดเกี่ยวกับการต่อสัญญาในภายหลัง เพราะข้ายังไม่ต้องการขายยาจำนวนมากขนาดนั้น
ข้าไม่ได้บอกพวกเขาว่ายาทั้งสิบนั้นเจือจางแน่นอน แค่บอกไปว่ามันมีคุณภาพต่ำกว่าขวดเบต้า ต้องทำเช่นนี้ พวกเขาจะได้คิดว่าการสร้างยาแบบนี้มันไม่ง่ายนัก ดูเหมือนว่าพวกเขาได้วิเคราะห์สองขวดที่ข้าให้กับมารอนไป นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาสนใจมาก
ด้วยสัญญานี้ ข้าจะได้รับ 500 เหรียญทองต่อเดือน…แต่ข้าไม่สามารถพกเงินได้มากขนาดนี้ ดังนั้นข้าจึงต้องทำบัญชีธนาคาร
ธนาคารในโลกนี้เจ๋งมาก พวกเขาใช้เวทมนตร์บางอย่างเพื่อยืนยันตัวตนของเจ้าเมื่อถอนเงิน ไม่มีทางเลยที่จะหลอกลวงด้วยตัวตนปลอมได้ ดังนั้นเงินของเจ้าจึงปลอดภัยอย่างแท้จริง
คงจะดีกว่านี้ถ้ามีบิลหรือเงินกระดาษ แต่น่าเสียดายที่โลกนี้ไม่ได้ทันสมัยขนาดนั้น
หลังจากเสร็จกิจ ข้าก็กลับไปที่ร้านอาหาร ในยามค่ำคืน มีเพียงโคมไฟนำทางให้ข้ากลับไป ยังไงก็เถอะ ตอนนี้ข้าอาศัยอยู่ร้านอาหารของข้าเอง ตั้งแต่ชั้นสองขึ้นไปเลย
มีเพียงชั้นแรกเท่านั้นที่ใช้สำหรับเป็นร้านอาหาร เราอาศัยอยู่บนชั้นสองและชั้นสาม
มีห้องพักสำหรับข้า เมล่อนและเกรซ... ข้าแค่สร้างไว้เผื่อ...เกรซน่ะ บางทีนางอาจจะมามั้ง? ข้าไม่อยากจะคิดเรื่องนี้ต่อเลย บางทีข้าอาจจะหวังอะไรบางอย่าง แต่นั่นมันช่างเป็นความคิดที่ไร้สาระนัก
ข้าทำให้ห้องน้ำใหญ่ขึ้นเล็กน้อยและมีระบบทำความร้อนด้วยเรดสโตน ดังนั้นจึงไม่มีปัญหาเลยที่จะอาบน้ำที่นี่โดยไม่ต้องไปที่อ่างอาบน้ำสาธารณะ
ระบบไฟฟ้าเรดสโตน ห้องฝึก โรงบ่มยาและห้องเพาะปลูกพืช… ข้าใช้เวลาทั้งวันในการอัพเกรดบ้านหลังนี้ให้อยู่ในระดับ "ไฮเทค" เหมือนฐานลับที่เคยเป็นมา
แถมข้ายังมีพื้นที่ให้ไรเฟิลใกล้ประตู เพื่อที่เขาจะได้กลายเป็นสุนัขเฝ้าบ้านยามร้านอาหารเปิด นี่คือเหตุผลที่ข้าตั้งชื่อให้กับร้านอาหารว่า "บ้านสุนัข"
ซึ่งยามนี้เมล่อนได้จากไปเป็นเวลาสองวันแล้ว ข้าอัพเกรดบ้านในวันแรกและเริ่มทำงานในวันที่สอง ข้าไม่มีเวลาหยุดพักเลย
แม้แต่ตอนกลางคืนข้าก็ยังยุ่งอยู่
อาจเป็นเพราะว่า... เกรซมีเพื่อนใหม่แล้ว นางพาผู้หญิงคนนั้นมายัง [บ้านสุนัข] ขอให้ข้าทำอาหารให้นางและซ่อมอาวุธ
ในยามค่ำคืนที่ [บ้านสุนัข]
"นี่คืออาหารพิเศษของเราเลย ขอให้อร่อยนะ" ข้ายกสเต็กแฮมเบอร์เกอร์ทอดให้นาง "บรั่นดีเป็นยังไงบ้าง? พอใจหรือเปล่า?"
“มันดีมากจริงๆ ขอบคุณมากเลยวอลสัน” นางเป็นหญิงสาวแผ่าเอลฟ์ที่มีผมหยิกสีทอง
นางมีใบหน้าที่กระจ่างใส สง่างาม แต่ดูมีอารมณ์บางอย่างที่แผ่ออกมาคล้ายกับขุนนาง นอกจากนี้ เจ้ายังสามารถเห็น...ความรู้สึกซุกซนจากดวงตาของนาง เหมือนดั่งนักวางแผน
อีกอย่างหน้าอกของนางประมาณ D+ Cup ทว่าไม่อาจเทียบกับแตงโมของเมล่อนที่แซงหน้าไปไกลแล้ว
นางมีนามว่า ออเรเวีย
อืม ในฐานะสุภาพบุรุษ เมื่อสาวสวยอยู่ตรงหน้าข้า ข้าก็ย่อมเสิร์ฟไวน์รสเยี่ยมให้นาง... ตอนนี้ข้ารู้สึกโอ่โถงมาก หลังจากดื่มไวน์ไปไม่กี่แก้ว ข้าก็พบว่าหญิงสาวผู้นี้คงจะชอบดื่มแอลกอฮอล์จริงๆ
เมื่อข้ากลับมาที่นี่ เกรซก็ได้เข้าไปในร้านบ้านสุนัขที่ปิดอยู่แล้ว
ดูเหมือนว่าพวกนางคงกำลังยุ่งอยู่กับอะไรบางอย่างในสถาบัน ดังนั้นเกรซและออเรเวียจึงไม่ได้ทานอาหารเย็น แต่เพราะทุกร้านปิดแล้ว เกรซจึงพานางมาหาข้า
นางรู้ได้อย่างไรว่าข้ากำลังทำร้านอาหาร….? โอ้ บางทีนางอาจจะได้ยินข่าวลือสินะ เพราะบ้านสุนัขได้รับความนิยมอย่างมากในวันแรกที่เปิดให้บริการ
“...วอลสัน นี่เพื่อนของข้า ออเรเวีย ขออาหารและซ่อมอาวุธให้นางที” เมื่อเกรซเข้ามาและสั่งอาหารข้า ข้าก็กำลังนอนเอนกายอยู่บนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า
ข้าไม่ค่อยยินดีเท่าไรที่เกรซมาสั่งข้าเช่นนี้ แต่บางทีนางคงจะอารมณ์ไม่ดีจากเรื่องบางเรื่องกระมัง เพราะงั้นข้าจึงอยากจะช่วยนางสักหน่อย ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรอยู่แล้ว
ข้าจึงเสิร์ฟอาหารและไวน์ให้พวกนาง แน่นอนว่าไวน์เป็นของออเรเวียโดยเฉพาะ เพราะเกรซไม่ชอบไวน์
ตอนที่ข้าเริ่มดื่มไวน์กับออเรเวีย นางนั่งดูเราดื่มกันเงียบๆ….หืม บางทีความสัมพันธ์ของเราอาจจะไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรือเปล่า?
แม้ว่าข้าจะต้องการพูดคุยกับเกรซเพื่อแก้ไขปัญหาของเรา แต่ข้าก็ยังไม่ได้ทำเพราะมีอีกคนหนึ่งที่ข้าไม่รู้จัก - คนที่ข้าเพิ่งจะพบเห็นหน้า
- เอาล่ะ ดูเหมือนเรื่องที่ข้าเล่าจะออกไปไกลแล้ว ตอนนี้กลับมาที่หญิงสาวเผ่าเอลฟ์คนนี้ดีกว่า
นางดูสง่าเหมือนสุภาพสตรี แต่มีบุคลิกที่ตรงไปตรงมาและความปรารถนาที่ไม่สามารถดับได้ของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แค่ไม่กี่แก้วข้าก็กำลังเมาแล้ว ข้าจึงปล่อยให้นางดื่มคนเดียว
"มีคำพูดที่ว่า 'หามิตรผ่านไวน์' แล้วตอนนี้เรานับเป็นมิตรสหายกันแล้วหรือยัง?" หลังจากดื่มบรั่นดีไปทั้งถัง โอ้ แหม นางยังดื่มได้ต่ออยู่ แถมยังดูสบายดีด้วย ส่วนข้าก็รู้สึกว่านางกำลังยิ้มเยาะเย้ยเยาะเย้ยความสามารถในการดื่มที่ต่ำต้อยของข้า
ข้าต้องขอบอกเลยว่าบรั่นดีของข้ามีแอลกอฮอล์อยู่สูงมาก ปริมาณแอลกอฮอล์สูงกว่าบรั่นดีทั่วไปมาก!
ผู้หญิงคนนี้แย่เหลือเกิน ช่างเป็นผู้หญิงที่เลวร้ายนัก เอาล่ะ ชื่อออเรเวียนั้นดูเรียกลำบากเกินไป ข้าจะเรียกนางว่า "บาร์เรลล่า" เลยแล้วกัน
“ใช่ เราเป็นเพื่อนกันแล้ว บาเรลล่า เจ้ามันเหมือนถังเบียร์เดินได้ชัดๆ”
“ช่างหยาบคายมากเลยนะ! คนแบบไหนกันที่คุยกับผู้หญิงแบบนี้? ไหงเจ้าเรียกชื่อข้าเหมือนกับข้าอ้วนมากขนาดนี้กัน”
"แล้วผู้หญิงแบบไหนกันที่ดื่มบรั่นดีทั้งถัง!"
บางทีสิ่งที่นางพูดก็อาจจะจริง การดื่มแอลกอฮอล์ช่างเป็นสิ่งที่ทำให้สามารถสนิทชิดเชื้อกันได้ไวมาก ถึงแม้จะเพิ่งพบหน้ากัน แต่เราก็ทะเลาะกันเหมือนกับคนที่รู้จักกันมานานแล้ว อีกทั้งนางยังทำตัวเหมือนบุรุษเพศด้วย
เจ้าอย่าด่าข้าสิ ข้าแค่แกล้งล้อนางเท่านั้นเองนะ ในที่สุดการพบปะของพวกเราทั้งสามคนก็สิ้นสุดลง มันเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว
“เอาไป นี่คือคันธนูของเจ้า” ก่อนที่พวกนางจะจากไป ข้าก็ได้ส่งคืนอาวุธที่เกรซที่ต้องการให้ข้าซ่อมแซมให้บาร์เรลล่า
นี่คือคันธนูที่มีคุณภาพระดับกลางและสภาพมันถูกหักอย่างหนัก เมื่อเจ้าพูดว่าคันธนู "หัก" มันมักจะหมายความว่าสายธนูหัก แต่คันธนูนี้ได้หักกลายเป็นไม้สองท่อนเลย
ข้าคิดว่าเอลฟ์ทุกคนควรมี "อาวุธเอลฟ์" ของตัวเอง เช่นเดียวกับไม้คทา [เอลเวนิส] ของมิราเบลล่า คันธนูนี้ดูไม่เหมือนอาวุธเอลฟ์…ยังไงก็เถอะ มันไม่ใช่เรื่องของข้าสักหน่อย
ข้าใช้ส่วนผสมที่ดีมากในการซ่อมแซมอาวุธ แม้ว่ามันจะยังไม่สามารถเทียบได้กับ [อพอลโล] ของข้า แต่คันธนูก็ยังดีกว่าที่เคยเป็นมาก่อน
“จ-เจ้าซ่อมมันเมื่อไหร่เนี่ย?! ภายในระยะเวลาอันสั้นแค่นี้เหรอ? ข้าคิดว่ามันน่าจะใช้เวลาสักสองสามวันเสียอีก...” บาร์เรลล่าดูตกใจมาก นางจ้องไปที่คันธนูที่ดีกว่าคันธนูใหม่ของนางเสียอีก
"ความลับทางการค้า" ข้าตอบไป
ด้วยความสามารถมายคราฟของข้า ข้าสามารถซ่อมแซมอะไรก็ได้ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที
"ราตรีสวัสดิ์ เกรซ" ข้าพูดก่อนที่เกรซจะจากไปพร้อมกับบาร์เรลล่า
"...ราตรีสวัสดิ์ วอลสัน" เกรซลังเลและกล่าวออกมาตาม
มันคงจะดีมากถ้าเราสามารถแก้ไขความสัมพันธ์ของเราได้เล็กน้อย เอาล่ะ ได้เวลาเตรียมของสำหรับเปิดพรุ่งนี้แล้ว
หลังจากนั้นบาร์เรลล่าก็มาที่บ้านสุนัขบ่อยมาก บางครั้งนางก็มาโดยไม่มีเกรซและแย่งอาหารจากข้าด้วย แต่นั่นมันก็อีกเรื่องในอนาคต
หลังจากที่พวกนางออกไป ทั้งอาคารก็เงียบสงบมากต่างจากตอนเช้า
ข้าปวดคอและไหล่มากจากทำงานมาหลายวัน หากมีสถานที่ที่สามารถทำให้ข้าผ่อนคลายได้...โอ้! ข้าจำได้ว่าคนของ [หอการค้ามาร์ท] ได้เชิญข้าไปที่เขตโคมแดงกับพวกเขาเพื่อเฉลิมฉลองความสำเร็จในการทำสัญญา
พวกเจ้ารู้ใช่ไหมว่าเขตโคมแดงทำอะไร? ไม่เหรอ? อืม...มันเป็นสถานที่ที่เจ้าจะได้รับการนวดผ่อนคลายจากสาวสวย
...แต่ข้ายังไม่ถึงสิบห้า ดังนั้นข้าอาจจะไม่สามารถรับบริการอื่นๆ ได้มากกว่าแค่การนวดจริง
…
…
…
ต่อมาข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมเกรซถึงรู้เรื่องนี้ แต่นางถึงขั้นตามไปทุบตีข้าที่เขตโคมแดงเลย
