[ตอนฟรี] ตอนที่ 49 : สังหารเฮยถู่อย่างสบายๆ

หลังจากนั้นไม่นาน จวินหลิงหลงและจวินจ้างเจี้ยนก็กลับไปยังที่พักของจวินเซียวเหยา

“นายท่าน ขอซื้อชาจิตกระจ่างมาแล้ว” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าซีดเผือดของจวินหลิงหลง

“อืม ใช้ได้…” เพียงเมื่อจวินเซียวเหยาพยักหน้า จากนั้นเขาจึงสังเกตเห็นความผิดปกติของจวินหลิงหลงและจวินจ้างเจี้ยน

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ลุกขึ้นและเดินไปหาจวินหลิงหลง

“นายท่าน?” จวินหลิงหลงชะงักด้วยความอับอายเล็กน้อย

นางเห็นจวินเซียวเหยายกมือขึ้นและเช็ดรอยเลือดจางๆ บนมุมปากของจวินหลิงหลงอย่างนิ่มนวล

ความใกล้ชิดนี้ถึงกับทำให้จวินหลิงหลงหน้าแดงทันที

“เกิดอะไรขึ้น?”

จวินเซียวเหยาถามเบาๆ

มันไม่ใช่ว่าเขาชอบจวินหลิงหลงมากขนาดนั้น

แต่อย่างน้อย จวินหลิงหลงก็เป็นคนหนึ่งที่ใกล้ชิดกับเขา

โจมตีจวินหลิงหลงก็เหมือนโจมตีเขา

“ขออภัยท่านบุตรพระเจ้าที่ข้าไม่สามารถหยุดจวินว่านจี๋ได้” จวินจ้างเจี้ยนกล่าวขอโทษ

“เล่ามาให้ชัดๆ” จวินเซียวเหยาเอ่ย

ถัดมา จวินจ้างเจี้ยนจึงเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้าให้จวินเซียวเหยาฟัง

“พวกเจ้าทั้งสองบาดเจ็บ แล้วยังอยากจะซื้อชาให้ข้าอีก นี่พวกเจ้าโง่กันรึเปล่า?” จวินเซียวเหยาส่ายหัวเล็กน้อย

“นายท่านต้องการดื่มชา หลิงหลงแค่อยากนำมันมาให้ท่าน”

ได้ยินคำพูดที่ดูเหมือนจะปนไปด้วยความชื่นชมของจวินเซียวเหยา จวินหลิงหลงรู้สึกถึงความหวานดุจน้ำผึ้งในใจ

“ไปกันเถอะ” จวินเซียวเหยากล่าวพร้อมกับสะบัดแขนเสื้อแล้วเอามาไพล่หลัง

“ท่านจะไปไหน?” จวินจ้างเจี้ยนถามโดยไม่รู้ตัว

“แน่นอน ข้าจะไปหาจวินว่านจี๋” จวินเซียวเหยาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เพียงแต่รอยยิ้มนั้นค่อนข้างเย็นชา

ล้างแค้นสิบปีก็ไม่สายเกินไปสำหรับลูกผู้ชาย

สมาชิกทุกคนในตระกูลจวินจะต้องให้ความสำคัญกับภาพรวมมากที่สุด ส่วนความสำคัญของเรื่องยิบย่อยนั้นไม่มี!

การล้างแค้นจึงไม่ได้ใช้แค่เพียงหนึ่งคืน

ตั้งแต่ที่จวินว่านจี๋เริ่มยั่วยุเขา จวินเซียวเหยาไม่จำเป็นต้องเห็นแก่หน้าเขาอีกต่อไป

อีกด้านหนึ่ง ที่พักของจวินว่านจี๋

เฮยถู่แสดงออกถึงความไม่ยินยอมและกล่าว “นายท่าน ท่านที่แข็งแกร่งถึงขนาดนี้ ทำไมท่านจึงไม่จัดการจวินเซียวเหยาไปเลยล่ะ?”

นับตั้งแต่เขาเห็นการโจมตีอันน่าเกรงขามของจวินว่านจี๋ เฮยถู่ถึงกับบูชาเขาอย่างถึงที่สุด

ในเวลาเดียวกัน เขาก็เชื่อว่าจวินว่านจี๋สามารถเอาชนะจวินเซียวเหยาได้อย่างแน่นอน

จวินว่านจี๋ส่ายหัวเล็กน้อยและตอบ “อย่างแรกเลย จวินเซียวเหยามีกายาเทพบรรพกาล รวมถึงสุดยอดกระดูก ความแข็งแกร่งของเขาไม่อ่อนแอเลย”

“หากข้าไม่มีข้อได้เปรียบเรื่องอายุและระดับการบ่มเพาะ บางทีข้าคงรับมือเขาไม่ได้จริงๆ”

“อย่างที่สอง คลังสมบัติลับจ้าวเทวะหยวนเทียนกำลังจะเปิดเผยแล้วเช่นกัน หากข้าสู้กับจวินเซียวเหยาเป็นการภายใน มันจะส่งผลถึงสถานะของข้าและผู้อาวุโสอาจตำหนิข้าในเวลานั้น”

ต้องบอกว่าจวินว่านจี๋ไม่ใช่คนโง่เขลาที่สามารถพุ่งทะยานขึ้นมาจากจุดต่ำสุดของสาขาย่อย

กลับกัน เขาเป็นคนฉลาด

ก่อนหน้านั้น เขาแค่ลงมือกับจวินจ้างเจี้ยนและจวินหลิงหลงเพื่อลดความเฉิดฉายของจวินเซียวเหยา

เรียกได้ว่าเขาจี้ถูกจุดก็ได้

ด้วยวิธีการนี้ผลลัพธ์จึงลุล่วงด้วยดีและเขาจะไม่ถูกผู้อาวุโสตำหนิ แถมมันก็ไม่มีผลกระทบถึงการเข้าร่วมการแข่งขันในคลังสมบัติลับ

“กลยุทธ์ของนายท่านยอดเยี่ยมนัก ข้าน้อยไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย” เฮยถู่อดไม่ได้ที่จะชื่นชมมากขึ้น

“และข้ารับประกันได้ว่าจวินเซียวเหยาจะต้องกัดฟันทนกับเรื่องนี้ อย่างน้อยเขาก็ต้องรอจนกว่าเรื่องของคลังสมบัติลับสิ้นสุดลง เขาถึงจะกล้าโจมตีข้า”

จวินว่านจี๋เย้ยหยัน

อย่างไรก็ตาม เพียงสิ้นคำพูดของเขา

จู่ๆ ก็เกิดคลื่นกระแทกด้านนอกที่พักของเขา

“เกิดอะไรขึ้น?”

ตอนนั้นเองที่จวินว่านจี๋ชะงัก ตราประทับก็ได้ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าราวกับอุกกาบาต

“นั่นตราประทับราชา!”

สีหน้าของจวินว่านจี๋เปลี่ยนไปทันทีและรีบหลบออกไป

เฮยถู่หน้าซีด เขากลายเป็นควันดำมืดและพุ่งออกไปเช่นกัน

ตูมม!

ผืนฟ้าและผืนดินสั่นไหว!

ที่พักของจวินว่านจี๋มลายหายไปไม่เหลือ มีเพียงหลุมลึกใหญ่ปรากฏแทนที่

รอยแตกกระจายออกกว้างไปโดยรอบ ด้วยการเคลื่นไหวขนาดนี้ สามารถกล่าวได้ว่ามันได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนนับไม่ถ้วนจากบริเวณโดยรอบ

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ มีบางคนเริ่มสู้กันรึ?”

“ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับลำดับห้าแห่งตระกูลจวินนะ พระเจ้า มีคนทำลายที่พักของจวินว่านจี๋จริงรึ!?”

ทั่วทั้งเมืองหนานเทียนตกอยู่ในความโกลาหลอันร้อนระอุ

จำเป็นต้องรู้ว่านั่นคือที่พักของลำดับห้าแห่งตระกูลจวินอันน่าเกรงขาม

ขนาดเดินผ่านคนตระกูลจวิน เจ้ายังต้องพูดให้เสียงเบาเลย นับประสาอะไรกับทำลายที่พักจนเหลือแต่พื้น

“ดูสิ นั่น…ดูเหมือนจะเป็นบุตรพระเจ้าแห่งตระกูลจวิน!” ผู้บ่มเพาะคนหนึ่งเงยหน้าและชี้ไปบนฟ้าทันที

เหนือขึ้นไปบนฟ้า มีสี่ร่างเงากำลังยืนอยู่

จวินหลิงหลง จวินเสวี่ยฮวาง และจวินจ้างเจี้ยนยืนอยู่ด้านหลัง

และมีจวินเซียวเหยายืนอยู่ด้านหน้า

เขาเอามือไพล่หลังหนึ่งข้าง และอีกข้างกำลังถือตราประทับ

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนส่งตราประทับราชาออกมา

“จวิน…เซียว…เหยา!”

น้ำเสียงอันเย็นชาแผดออกมาพร้อมกับเส้นสายฟ้านับล้าน

เกิดเสียงดังปังและปรากฏร่างที่ห่อหุ้มด้วยสายฟ้าพุ่งขึ้นบนท้องนภา มันคือจวินว่านจี๋!

เขาจับจ้องไปที่จวินเซียวเหยา ราวกับทะเลสาบอัสนีสองสายหมุนวนไปมาในดวงตาและสายฟ้านับไม่ถ้วนวูบวาบ

เขาคาดไม่ถึงเลยว่าจวินเซียวเหยาจะเด็ดขาดถึงขนาดนี้

เขาเพิ่งจะกล่าวว่าจวินเซียวเหยาจะต้องกัดฟันทนกับเรื่องนี้จนกว่าเรื่องของคลังสมบัติลับสิ้นสุดลง

ตามที่เห็น วินาทีต่อมาเขาก็ถูกตบหน้าทันที

ด้านข้างเขา เฮยถู่เผยตัวออกมาเช่นกัน เขามองไปที่จวินเซียวเหยาด้วยความหวาดกลัว

เขาเคยได้ยินแค่นามของจวินเซียวเหยา แต่ไม่เคยพบเจอมาก่อน

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอ

แต่กลับตราตรึงใจอย่างยิ่ง

ท้ายที่สุดแล้ว ที่พักของพวกเขาก็ถูกลบหายไปโดยการโจมตีของจวินเซียวเหยา

“จวินเซียวเหยา เจ้าหมายความว่ายังไง?” จวินว่านจี๋อดกลั้นความโกรธและเอ่ยอย่างเย็นชา

“ใครบอกให้เจ้ากล้ามาหาเรื่องข้า?”

น้ำเสียงของจวินเซียวเหยาไม่แยแส แต่ก็เป็นผู้อยู่เหนือกว่า

หัวใจของจวินหลิงหลงเต้นแรงไม่หยุด

ผู้บ่มเพาะหญิงรอบๆ ตื่นเต้นกันอย่างมาก พวกนางปรารถนาที่จะอยู่ในตำแหน่งของจวินหลิงหลง

“เจ้าลงโทษเพียงเล็กน้อยและไม่ได้ทำให้ข้าเสียหายอะไรจริงๆ นี่บุตรพระเจ้าใจกว้างถึงเพียงนี้เลยรึ?” น้ำเสียงของจวินว่านจี๋เย็นชาอย่างยิ่ง

“อืม เจ้าพูดถูก ความอดทนของข้ามันน้อยนิดจริงๆ เช่นนั้น…”

จวินเซียวเหยาพยักหน้าเล็กน้อยและหันไปมองเฮยถู่

ใจของเฮยถู่ตกไปอยู่ตาตุ่มราวกับตกลงไปในถ้ำลึก

“เจ้าสินะที่เป็นคนเริ่มก่อปัญหาทั้งหมด ผู้ติดตามไร้สมองอย่างเจ้าสมควรตาย”

หลังจากจวินเซียวเหยากล่าวจบ เขายกมือขึ้นและเหยียดออกไป

ปราณทองคำอันน่าเกรงขามปะทุราวกับภูเขาไฟ มันประสานกันและควบแน่นเป็นฝ่ามือทองคำมหึมา

มันคว้ามือออกไป เหมือนภูเขานิ้วทั้งห้ากำลังร่วงลงมาบีบอัดผู้คน

“ไม่ มันเป็นไปได้ยังไง!” เฮยถู่สะพรึงกลัวมากจนเป็นเหมือนวิญญาณคนตายกำลังสั่น

มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับจวินเซียวเหยา ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งของจวินเซียวเหยาทรงพลังขนาดไหน!

ราวกับว่ากำลังเผชิญกับจักรพรรดิหนุ่ม

“พอได้แล้ว หยุดซะ!”

จวินว่านจี๋เหยียดมือออกไปลักษณะเดียวกัน และสายฟ้าผสานกันเป็นฝ่ามืออัสนีขนาดใหญ่ที่พยายามจะสกัดกั้นจวินเซียวเหยา

“ข้าบุตรพระเจ้าอยากสังหารสักคน ใครจะหยุดข้าได้?” จวินเซียวเหยาส่ายหัวและถอนหายใจ

เขาเหยียดแขนอีกข้างออกไป มันระเบิดปราณมังกรออกมากลายเป็นกรงเล็บมังกรทองคำ และปะทะเข้ากับการเคลื่อนไหวของจวินว่านจี๋

มันคือเคล็ดทักษะที่เขาสกัดออกมาจากแก่นแท้มังกรของหลงฮ่าวเทียน กรงเล็บมังกรเฉือน

และนี่ทำให้จวินเซียวเหยาลงมือโจมตีเฮยถู่ต่อ

เฮยถู่กัดฟันแน่นและปลดปล่อยทักษะเอกลักษณ์ของเผ่าเฮยยวิ๋น เขากลายเป็นหมอกควันอีกครั้ง

ฝ่ามือทองคำมหึมาตบไปที่หมอกดำมืดโดยตรงจนกระเด็น แต่มันไม่อาจสังหารเขาได้

“ฮิฮิ ลำดับศูนย์หรือ? ไม่ได้มีอะไรมากเลยนี่ ถ้าเจ้าไม่แม้แต่สังหารข้าได้ เจ้าจะไปเทียบเคียงกับนายท่านได้ยังไง!”

ร่างของเฮยถู่รวมตัวกันอีกครั้ง เขาหน้าซีดและรู้สึกหวาดกลัว แต่เขาก็รู้สึกโล่งใจด้วยเช่นกัน

ดูเหมือนชั่วขณะหนึ่ง จวินเซียวเหยาจะทำอะไรเขาไม่ได้

“นี่เจ้าไม่มีสมองจริงๆ รึ?” จวินเซียวเหยาเอียงหัวเล็กน้อยเหมือนกำลังมองตัวตลก

เขายกมือขึ้นอีกครั้ง กระตุ้นพลังเทพคชสารทลายโลกันตร์

เตาหลอมนรกอันมืดมิดร่วงลงมาจากฟากฟ้าโดยตรง ราวกับเตาหลอมที่ใช้หลอมกลั่นเหล่าเทพและปิศาจ มันกำลังระเบิดการดูดกลืนออกมาอย่างไร้จุดจบ

“ไม่ นั่นมันอะไรกัน!?” เฮยถู่สะพรึงจนวิญญาณสั่นสะเทือนและรีบผลาญพลังปราณเปลี่ยนเป็นหมอกดำมืดอีกครั้ง

แต่หมอกดำมืดกลับถูกเตาหลอมนรกดูดกลืนและหลอมกลั่นทันที

เสียงกรีดร้องของเฮยถู่ดังออกมาจากเตาหลอมนั่น

เพียงครู่เดียว เสียงกรีดร้องก็หยุดลง…

(หากมีคำแนะนำหรือข้อติเตียน สามารถคอมเมนท์เพื่อบอกกล่าวได้นะครับ ^ ^ ขอบพระคุณมากครับที่สละเวลาอ่านจนจบ)