ตอนที่ 1229 หมูหนึ่งตัว หมีสองตัว และเสือสามตัว!(1)

หมูหนึ่งตัว หมีสองตัว และเสือสามตัว!(1)

เมื่อ หยุน ชิงเย้า เห็นว่าหมูป่าตัวใหญ่กําลังมา เธอก็ตกใจจนแทบวิญญาณครึ่งหนึ่งหลุดปลิวออกจากร่าง เธอไม่มีเวลาให้คิด หันหลัง และรีบวิ่งหนีด้วยกำลังเท่าที่มีทันที

สิ่งที่น่าเศร้าก็คือ ..เธอได้ใช้จ่ายเกินกําลังไปแล้ว ด้วยการวิ่งของเธอตอนนี้ ..ความรู้สึกจากเข็มที่ฝังอยู่ในจุดตันเถียนก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ หากวิ่งแบบนี้ต่อไป อาการบาดเจ็บของเธออาจจะหนักขึ้นเรื่อยๆ และความเสียหายที่จะเกิดขึ้นกับจุดตันเถียน ..มันคงจะกลายมาเป็นสิ่งที่เธอไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ราชาหมูป่าน้ำหนักหกร้อยจิน (ประมาณ 300 กิโลกรัม) เห็นหญิงสาวอ่อนแรงอยู่ตรงหน้า มันก็ได้รู้สึกตื่นเต้นกว่าปกติ มันได้วิ่งเข้าไปหา หยุน ชิงเย้า พร้อมกับกระโจนพุ่งเข้าใส่ สมกับเป็นราชาหมูป่าที่อยู่เหนือหมีดำ และเสือโคร่ง มันมีความเร็วที่น่าตกตะลึง

สถานะของ หยุน ชิงเย้า ตอนนี้ ..มันเป็นไปไม่ได้ที่จะวิ่งได้เร็วกว่าราชาหมูป่าได้ เธอได้หันไปมอง และพบเห็นว่าราชาหมูป่าได้กำลังเข้ามาใกล้เธอแล้ว ภายใต้สถานการณ์ที่สิ้นหวังเช่นนี้ เธอไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก ดังนั้นเธอจึงได้ตัดสินใจกระโดดออกไปข้างๆ ทันที แต่เมื่อเธอกำลังตกลงมาเหยียบพื้น เธอก็ได้ลื่นล้มลง ปรากฏว่าที่แท้ด้านข้างมันเป็นเนิน

หยุน ชิงเย้า ได้กลิ้งลงมาตามทางลาดชันอย่างไม่สามารถควบคุมได้

พลั่ก!

หยุน ชิงเย้า ได้ล้ม และกลิ้งลงมาตามทางลาด และชนกระแทกเข้ากับต้นไม้ก่อนที่จะหยุด เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงไปทั่วร่างกาย มือเท้า และร่างกายของเธอล้วนมีรอยขีดข่วน แต่เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดในจุดตันเถียนของเธอในเวลานี้ สิ่งเหล่านี้.. มันแทบไม่มีความหมายอะไรเลย..

“โอ๊ยยย!”

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในจุดตันเถียนทําให้ หยุน ชิงเย้า อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงกรีดร้องออกมา เธอรู้สึกว่าจุดตันเถียนของเธอตอนนี้มันมีความรู้สึกเหมือนถูกมีดกรีด ความรู้สึกนี้ มันช่างทำให้เธอนึกไปถึงความทรงจำที่รู้ลึกซึ้งครั้งนั้นขึ้นมา เธอรู้สึกไม่ดีในทันที และได้เอื้อมมือไปสัมผัสที่จุดตันเถียน และแน่นอนว่า มัน.. เป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ เข็มเงินที่ปักอยู่ในจุดตันเถียน มันได้หายไปแล้ว และมันต้องเป็นตอนที่กลิ้งตกลงมาที่ทําให้เข็มเงินหลุดออกไป

บ้าชะมัด.. มันจบแล้ว!

ปฏิกิริยาแรกของ หยุน ชิงเย้า ก็คือ.. ทุกอย่างมันจบเห่แล้ว

ในเวลานี้ ราชาหมูป่า ไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีกต่อไป.. เพราะเธอได้มาถึงวาระแล้วจริงๆ, ถ้าเป็นอาการบาดเจ็บโดยทั่วๆ ไป เธอก็สามารถอดทนกับมันได้ แต่นี่คืออาการบาดเจ็บจากจุดตันเถียน มันไม่ใช่ว่าจะอดทนแล้วมันจะสามารถผ่านไปได้ หลักๆ คือ มันอยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอ, เธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องทำอย่างไร

ผู้คนต่างหวาดกลัวต่อสิ่งที่ตนเองควบคุมไม่ได้ หยุน ชิงเย้า ก็เป็นเช่นนั้นในเวลานี้ เมื่อเผชิญหน้ากับ ราชาหมูป่าที่มีน้ำหนักหกร้อยจิน เธอได้แต่พยายามวิ่งหนีอย่างสุดความสามารถ แต่เมื่อเผชิญกับความเจ็บปวดจากจุดตันเถียน เธอกลับทําอะไรไม่ถูก ได้แต่รอความตาย.. ทั้งในเวลานี้ความกลัวที่จุดตันเถียนนั้นก็ได้ก้าวข้ามความกลัวของ ราชาหมูป่า ไปแล้ว

หากจุดตันเถียนของเธอยังคงเจ็บปวดแบบนี้ต่อไป ผลลัพธ์ที่เธอเผชิญอาจเป็นการสูญเสียพลังการบ่มเพาะทั้งหมดของเธอไป และกลายเป็นคนพิการ

กลายเป็นขยะ คนไร้ประโยชน์ มันกลับเป็นสิ่งที่เธอยอมรับไม่ได้ นั่นก็เพราะ ..มันมากกว่าความตาย

ในขณะนี้ หยุน ชิงเย้า รู้สึกเสียใจแล้ว

เธอเองไม่มีเวลามานึกเกลียด หลินฟาน ในเวลานี้ หรือกล่าวได้ว่าเธอไม่คิดสนใจที่จะเกลียดชัง หลินฟาน แล้ว แต่เธอแค่กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของตัวเอง เธอเสียใจที่ได้ทิ้ง หลินฟาน ไป ดูเหมือนว่า.. การหนีออกไปจากเงื้อมมือของ หลินฟาน ในตอนนี้ ..คงจะไม่ใช่เรื่องดีจริงๆ

นับตั้งแต่เธอตกไปอยู่ในมือของ หลินฟาน หยุน ชิงเย้า ก็มุ่งมั่นที่จะหลบหนี เพราะเธอคิดจะพลิกสถานการณ์ของตัวเองกลับคืนมา เธอเลยไม่ยอมตกไปอยู่ในมือของ หลินฟาน และถูก หลินฟาน ควบคุม และแน่นอนเธอยิ่งไม่ยินยอมถูก หลินฟาน พากลับไปที่ หยุนเหมิน ซึ่งนั่นมันจะทําให้เธอรู้สึกอับอาย และเสียหน้าต่อครอบครัว

เธอเลยพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะหลบหนี และในที่สุดเธอก็กําจัด หลินฟาน ได้อย่างหวัง แต่สิ่งต่างๆ ก็พัฒนาเกินความคาดหมายของเธอ.. ไปโดยสิ้นเชิง

หลี่ เสี่ยงสุ่ย ซึ่งช่วยจัดการธุรกิจของ หยุนเหมิน ก็ได้ถูกฆ่าตายไปแล้วจริงๆ ทั้งยังไม่ทราบตัวตนของฆาตกร หยุน ชิงเย้า ต้องการใช้อิทธิพลของ หลี่ เสี่ยงสุ่ย เพื่อหาทางตอบโต้ แต่ก็กลับล้มละลายไปเสียแล้ว ควบคู่ไปกับความกังวลเกี่ยวกับ หยุนเหมิน หยุน ชิงเย้า เลยไม่สนใจที่จะแก้แค้น หลินฟาน ไปชั่วคราว ..ในตอนนี้

เธอมีแต่ความคิดที่จะมุ่งมั่นกลับไปที่ หยุนเหมิน ให้ได้โดยเร็วที่สุด.. นั่นก็เพื่อจัดการกับเรื่องที่เร่งด่วนมากกว่านั้น ซึ่งก็คือเรื่องของ หลี่ เสี่ยงสุ่ย

อย่างไรก็ตาม ณ เวลานี้ จุดตันเถียนของเธอ ..มันได้รับความเสียหาย กอปรกับเสียงขู่คำรามของ ราชาหมูป่า ทําให้เธอตกไปอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง

เธอเริ่มเสียใจที่หลบหนีออกมาจาก หลินฟาน ทั้งนี้มันอาจจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดไปจริงๆ ใช่.. นี่มันเป็นการตัดสินใจที่ผิด

เธอไม่ควรทิ้ง หลินฟาน ไป, ตอนนี้.. พอมาลองคิดดูแล้ว บางทีการพา หลินฟาน กลับไปที่ หยุนเหมิน ก็ไม่ใช่เรื่องที่เสียหายแต่อย่างใด, ถึงอย่างไร หลินฟาน ก็มีความต้องการมาหา หยุนเหมิน ก่อนอยู่แล้ว

ในขณะนี้ หยุน ชิงเย้า รู้สึกเสียใจมากแล้วจริงๆ ความคิดหนึ่งก็ได้ผุดขึ้นในใจของเธอ มันคงจะดี ถ้าหาก หลินฟาน ..อยู่ที่นี่

มันคงจะดีถ้าหาก หลินฟาน อยู่ที่นี่…

ความคิดนี้ทําให้ หยุน ชิงเย้า เอง รู้สึกประหลาดใจ..

ครึ่งวันก่อน เธอจะไม่มีความคิดแบบนี้แน่ๆ ความคิดเดียวของเธอในเวลานั้นก็คือ การคิดหลบหนีจาก หลินฟาน หลังจากหลบหนีมาแล้ว เธอจะต้องตอบโต้เขากลับ

แต่ในขณะที่เธอต้องเดินลุยป่าไปอย่างยากลำบาก ความคิดนี้ก็อดไม่ได้ที่จะโผล่ขึ้นมา ซึ่งมันก็ช่างโง่เขลาจริง และมันก็ยังทําให้เธอรู้สึกว่าการออกจาก หลินฟาน มา มันอาจจะเป็นการตัดสินใจที่ผิด

จนถึงตอนนี้.. ความคิดนี้มันก็ผุดขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเกิดความคิดนี้ หลินฟาน กลับไม่ได้อยู่ที่นี่.. และบางทีเธออาจไม่มีโอกาสได้พบเจอกับ หลินฟาน อีกแล้ว

สําหรับเธอแล้ว หลินฟาน เป็นศัตรู เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งเธอจะหวังว่า หลินฟาน จะมาอยู่เคียงข้างเธอ และเธอจะไปมีความคิดที่จะพึ่งพา หลินฟาน เล็กน้อยแบบนี้ได้อย่างไร?

แต่อย่างไร.. ตอนนี้เธอก็มีความปรารถนาอย่างมากที่อยากจะให้ หลินฟาน ปรากฏตัวออกมา ก่อนหน้านี้เธอกลัวว่า หลินฟาน จะตามเธอมาทัน มาตอนนี้.. เธอแค่หวังว่า หลินฟาน จะตามเธอทัน

ปัญหาตอนนี้คือ หลินฟาน ส่วนใหญ่เขาตามเธอไม่ทัน เพราะก่อนหน้านี้เธอได้ใช้ทุกวิถีทางเพื่อป้องกันไม่ให้ หลินฟาน ไล่ตามเธอมาได้ทัน เธอได้พยายามขุดความคิด(ใช้สมอง) ที่มีทั้งหมด เพื่อจะกําจัด หลินฟาน ออกไป

เธอได้บรรลุเป้าหมายของเธอแล้ว เธอสามารถกําจัด หลินฟาน ไปได้สําเร็จ

แต่.. นี่มันกลับกลายเป็นเรื่องน่าขันมาก เธอกลับรู้สึกเสียใจที่ตัวเองทิ้ง หลินฟาน ไป ซึ่งนี่มันดูออกจะเป็นการตบหน้าตัวเองอยู่หน่อยๆ เพียงแต่.. ตอนนี้ เธอกลับไม่มีเวลาคิดเรื่องที่ตัวเองถูกตบหน้า และในตอนนี้ เวลานี้ ..เธอ ก็แค่อยากที่จะมีชีวิตอยู่

เจ้าราชาหมูป่าตัวนั้น ไม่ได้ยอมปล่อย หยุน ชิงเย้า ไป เพียงเพราะเธอกลิ้งตกลงมาจากเนินเขา มันเองได้ไล่ตามมาเหมือนราวกับก้อนหินขนาดใหญ่ ที่ได้กลิ้งตกลงมาจากเนินเขา และมันก็ได้พุ่งตรงมาที่ หยุน ชิงเย้า อย่างบ้าคลั่ง

รูม่านตาของ หยุน ชิงเย้า ได้หดตัวเป็นพักๆ

จิตใต้สํานึกของเธอพยายามจะหลีกเลี่ยง แต่ในเวลานี้จุดตันเถียนของเธอมันรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง และเธอก็พบว่าตัวเองไม่มีแรงพอที่จะให้ใช้อีกต่อไปแล้ว แม้ว่าเธอจะแข็งแกร่งแค่ไหนในการเอาชีวิตรอด.. แต่เธอก็ไม่สามารถดิ้นรนจากสถานการณ์ในตอนนี้ได้ ..แม้แต่จะสักเล็กน้อย นี่เป็นเพราะอาการบาดเจ็บจากจุดตันเถียน เข็มเงินในจุดตันเถียน มันถูกดึงออกไปตั้งแต่เมื่อเธอกลิ้งตกลงมาจากเนินเขา และตันเถียนของเธอก็เริ่มมีอาการกําเริบขึ้นมา ดังนั้นในเวลานี้เธอจึงไม่สามารถแม้แต่จะขยับตัวได้แล้ว

ทำได้แค่มองตาปริบๆ เฝ้าดู เจ้าราชาหมูป่าที่หนักหกร้อยจินตัวนั้น วิ่งพุ่งเข้ามาหาเธอเหมือนราวกับก้อนหินยักษ์

ราชาหมูป่าตัวนี้ ..จะจบชีวิตของเธอลงในไม่กี่วินาที ร่างกายของเธอตอนนี้ เป็นไปไม่ได้ และมันไม่มีความเป็นไปได้ใดๆ เลยที่เธอจะต้านทานต่อแรงกระแทกที่น่ากลัวของ ราชาหมูป่า ได้

ไม่ต้องพูดถึงสภาพในปัจจุบันของเธอ แม้ว่า หยุน ชิงเย้า จะฟื้นฟูการบ่มเพาะให้กลับมาเป็นปกติได้ หรืออยู่ในสภาพที่พร้อมที่สุดก็ตาม เธอก็ไม่เต็มใจที่จะถูกราชาหมูป่าตัวนี้ ชนกระแทกเช่นนี้ ยิ่งในฐานะผู้ฝึกยุทธ์ เธอมีความแข็งแกร่งทางร่างกายมากจริงๆ และมันก็แข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาทั่วไปมาก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะสามารถทนต่อการพุ่งชนอย่างบ้าคลั่งของ ราชาหมูป่า ที่มีน้ำหนักตัวหกร้อยจินเช่นนี้ได้

แรงกระแทกจาก ราชาหมูป่า ในตอนนี้ มันก็เหมือนกับรถออฟโรดที่เหยียบคันเร่งจนสุด ลองถามดูว่าใครจะกล้าใช้เนื้อหนัง ..ไปสู้

หยุน ชิงเย้า ในตอนนี้เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ได้แต่มอง ราชาหมูป่า ที่วิ่งมาอย่างบ้าคลั่งพุ่งชน และการตายของเธอในครั้งนี้.. มันคงไม่ใช่ว่าตายจากความเสียหายของจุดตันเถียน แต่เธอกําลังจะตายภายใต้การชนของ ราชาหมูป่า… ไปเสียก่อน

ในช่วงเวลาสุดท้ายนี้ ในหัวของ หยุน ชิงเย้า เธอกำลังคิดอะไรอยู่?

ว่ากันว่า.. เมื่อคนๆ หนึ่งกำลังจะตาย สิ่งที่เขา หรือเธอคิดขึ้นมามันไม่สามารถหลอกคนอื่นได้ และจะนับประสาอะไรกับการหลอกลวงตัวเอง

มันเหมือนราวกับอยู่ในความฝันที่ได้เห็น ราชาหมูป่าที่มีน้ำหนักหกร้อยจิน ที่มันกำลังพุ่งเข้าชน หยุน ชิงเย้า แต่.. ในห้วงเวลาที่กำลังจะถึงนั้น หยุน ชิงเย้า จู่ๆ กับรู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังขี่อยู่บนก้อนเมฆ ลอยตัวไปมาอยู่ท่ามกลางสายหมอก…

(1)[หมูหนึ่งตัว หมีสองตัว และเสือสามตัว (一猪二熊三老虎)] - เป็นที่นิยมพูดกันว่า แม้ว่าหมู และหมี จะไม่ทรงพลังเท่าเสือ แต่ก็ยังมีอันดับเหนือกว่าเสือ โดยเฉพาะหมูที่ยังไม่เก่งเท่าหมี ดังนั้นพวกมันจึงถูกมองว่าเป็นเหยื่อของเสือ แต่ในสายตาของนายพราน ‘หมูป่าโตที่เต็มวัย’ กลับอันตรายยิ่งกว่าเสือ

    โดยปกติแล้ว หมูป่าที่โตเต็มวัยจะมีน้ำหนักประมาณ 300 กิโล ด้วยน้ำหนักขนาดนี้ ผู้ใหญ่สี่คนจะควบคุมมันได้ยากมาก เราต้องรู้ว่าหมูที่ถูกมนุษย์เลี้ยงมาเป็นเวลาหลายพันปี ลักษณะนิสัย และพลังการโจมตีของพวกมันอ่อนแอลงไปอย่างมาก อย่างไรก็ตาม หมูป่าที่อาศัยอยู่ในป่ามาเป็นเวลานาน พลังโจมตี และพฤติกรรมการดำรงชีวิตของพวกมันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย

    อีกอย่างพลังการโจมตีของมัน ก็เหมือนกับนักมวยปล้ำซูโม่ที่มีน้ำหนัก 500 จิน ที่พุ่งเข้าหาคุณด้วยความเร็วหลายสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ซึ่งมันสามารถหักกระดูกของผู้คนได้อย่างง่ายดาย และอาจส่งผลร้ายแรงถึงขั้นเสียชีวิตได้ และแรงกัดที่รุนแรงยังสามารถกัดโคนขาของมนุษย์ให้หลุดออกไปได้อย่างง่ายดายอีกด้วย เราเองก็มักจะเห็นมนุษย์บางคนที่ถูกหมูป่ากัด และบางคนที่ถูกกัดก็มักมีอาการกระดูกหัก หรือเลือดออกภายใน