ตอนที่ 38 ผลของยายกระดับคลื่นพลัง(อ่านฟรี)
ตอนที่ 38 ผลของยายกระดับคลื่นพลัง
หลังจากกลับมาที่ห้อง
ลุคเข้าร้านเส้นทางตะวัน ตอนนี้ร้านค่อนข้างจะเงียบเหงาเพราะไม่มีสินค้าเพิ่มมาหลายวันแล้ว ส่วนที่ยังคงเข้ามาคอมเมนต์ที่บอร์ดสนทนาของร้านก็เป็นพวกไม่มีอะไรทำและตั้งกลุ่มมาตามล่าให้เจ้าของร้านตอบคอมเมนต์
เขาไม่ได้ตอบกลับคนพวกนั้นและเลือกจะข้ามไปที่ร้านเพื่อเติมสินค้าชุดใหม่ในรายการหินตาแดง
หินตาแดงที่ได้มาประกอบไปด้วยเกรดสีขาว 20 ชิ้น เกรดสีเขียว 10 ชิ้น เกรดสีฟ้า 4 และสีม่วง 1 ชิ้น ที่จริงถ้าไม่โดนงูวารีกินไปจะมีเกรดสีม่วง 2 ชิ้น
ก่อนหน้านั้นเขาไม่มีไอเทมหินตาแดงเกรดที่สูงขึ้นมาเปรียบเทียบ แต่หลังจากภารกิจที่ท่อน้ำทิ้งแล้ว เขาก็ได้รับหินตาแดงในเกรดที่ต่างกันมาอยู่ในการครอบครอง
หลังจากได้หินตาแดงมาแล้ว ลุคก็ทดลองใช้หินตาแดงเกรดที่สูงขึ้นเพื่อดูความต่างของผลพิเศษ
ความต่างของผลพิเศษการมองเห็นในที่มืดนั้นคือระยะในการมองเห็น ผลพิเศษการมองเห็นในที่มืดระดับ 1 ของหินตาแดงเกรดสีขาวจะอยู่ที่ 150 เมตรรอบตัว มันเพียงพอสำหรับการเคลียร์ชิ้นส่วนมอนสเตอร์ประเภทถ้ำ เพราะส่วนใหญ่ขนาดของถ้ำก็ใหญ่ไม่เกินนี้
แต่ว่าพอเป็นผลพิเศษของไอเทมหินตาแดงเกรดสีเขียวระยะก็เพิ่มเป็น 200 และเกรดสีฟ้าเป็น 250 เมตรส่วนเกรดสีม่วงคือ 300 เมตร
ถึงจะเพิ่มมาทีละ 50 เมตร แต่นี่คือระยะการมองเห็นรอบตัวนั้นเท่ากับเห็นด้านหน้าและด้านหลังรวมกันคูณสองเท่าเลยทีเดียว
“ถึงจะไม่จำเป็นในบางสถานการณ์ แต่การมีก็ย่อมดีกว่าไม่มี และการที่มีของดีกว่าที่มีอยู่ก็คือสิ่งที่ทุกคนต้องการ” ลุคเผยรอยยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะกำหนดราคาหน้าเลือดลงไปในช่องราคา
หินตาแดง 1 ดาวราคายังคงเดิมที่ 200,000 เครดิต
หินตาแดง 2 ดาวราคาที่ 500,000 เครดิต
หินตาแดง 3 ดาวราคาที่ 800,000 เครดิต
หินตาแดง 4 ดาวหรือเกรดสีม่วงที่มีเพียงชิ้นเดียวเขาตั้งราคาไว้ที่ 1,500,000 เครดิต ราคาชิ้นนี้เท่ากับอาวุธพิเศษระดับ E 1 ดาวที่ถูกที่สุดแล้ว
แต่ที่เขากล้าตั้งราคาสูงแบบนี้ เพราะหินตาแดงไม่ใช่อาวุธโจมตี แต่เป็นอุปกรณ์พิเศษจำพวกสนับสนุนที่แม้แต่อาวุธระดับ E ก็ไม่มีทางมอบความสามารถนี้ให้ได้
“เพิ่มสินค้า”
ลุคกดเพิ่มสินค้าในทันทีพร้อมกับเรียกโดรนมารับไอเทมหินตาแดงไปเก็บไว้ในครั้ง เพื่อให้ระบบขนส่งไกอาจัดการส่งแบบอัตโนมัติเมื่อมีคนสั่ง มันเป็นหินตาแดงที่มีขนาดไม่ใหญ่ โดรนขนาดเล็กเพียงลำเดียวก็พอแล้ว
หลังจากรอโดนประมาณ 30 นาทีอยู่หลังบ้าน โดรนก็บินลงมาท่ามกลางความมืด
เขาใส่หินตาแดงลงในกล่องที่ล็อกอย่างแน่นหน้า และไม่มีใครบ้าพอจะโจมตีโดรนของไกอา ลุคจึงวางใจในราคาสินค้าพวกนี้ได้
พอกลับมาถึงห้องลุคก็เปิดดูปฏิกิริยาของชาวเน็ตอยู่สักพักก็พบว่ามีคนเข้ามาคอมเมนต์เป็นจำนวนมาก ถึงการตั้งราคาที่แพงสุด ๆ ของหินตาแดงคุณภาพ 4 ดาวชิ้นนั้น
หินตาแดงทั้ง 3 ชิ้นถูกซื้อไปโดยเหนือมนุษย์ต่างกันดูเหมือนว่าทั้ง 3 คนจะได้สินค้าที่พิเศษไปและเป็นที่อิจฉาของเหนือมนุษย์คนอื่นๆ ทั้ง 3 คนจึงคอมเมนต์และสาธยายสรรพคุณของหินตาแดงออกมาให้คนอื่นได้อิจฉาเพิ่ม
โดยเฉพาะเหนือมนุษย์ที่เป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่อธิบายและวิเคราะห์ละเอียดจนไปถึงแนะนำเหนือมนุษย์ที่ใช้ธนูว่าควรจะซื้อมัน และเธอยังเข้าไปต่อว่าคอมเมนต์อื่น ๆ ที่ต่อว่าร้านด้วย จนเกิดการทะเลาะกันขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่ได้ว่าอะไรเพราะนี่ถือเป็นการโฆษณาอย่างหนึ่งไปในตัวด้วย
เพียงพริบตาที่คนพวกนี้พากันบนก็มีการแย่งกันกดสั่งซื้อจำนวนมาก สุดท้ายคนที่เข้ามาคอมเมนต์ว่าร้านพวกนั้นก็ต้องหุบปากแล้วมาแยกกันกดสินค้าในร้านของลุค
เนื่องจากไม่รู้ว่าถ้าหมดชุดนี้แล้วจะมีมาอีกตอนไหน หลายคนได้รับบทเรียนจากสินค้าชุดแรกแล้ว จึงกดซื้อกันอย่างรวดเร็ว
“โชคดีที่ในเครือข่ายไกอาไม่มีการปล่อยบอท ไม่อย่างนั้นคนพวกนี้คงซื้อไม่ทันบอทพวกนั้นแน่นอน”
ลุคเองก็ไม่ชอบพวกที่ใช้บอทมากดซื้อสินค้า เพราะแบบนั้นไม่เป็นผลดีต่อร้านเขาแน่ เขาไม่ต้องการให้ใครมาเหมาซื้อไปขายต่อด้วย มันจะกระทบต่อฐานลูกค้าของร้านเส้นทางตะวันได้
เขาปิดบอร์ดสนทนาของร้าน ก่อนจะกลับเข้าไปที่ห้องของตัวเองและหลังจากชำระล้างร่างกายและเปลี่ยนชุดใหม่แล้วก็ไปนั่งอยู่ขอบบนเตียงด้วยท่าทางจริงจัง
ในมือถือขวดยายกระดับคลื่นพลัง ลุคจ้องมองมันและกำลังตัดสินใจที่จะลองใช้ดู
“ถ้าผลข้างเคียงของยาเป็นอย่างที่ตาแก่ขาพิการบอกจริง ๆ อย่างนั้นเราก็ใช้โอกาสคืนนี้ในการดื่มยาและนอนพักจากผลกระทบของมันพรุ่งนี้ก็คงจะเบาลงมากและค่อยไปเอารับมอนสเตอร์ที่สั่งไว้กับร้านอสูรกาย”
“มาลองดูกัน”
ลุคเปิดขวดยา ก่อนจะลองสูดดม กลิ่นของยายังไงก็เป็นยา โชคดีที่ไม่จำเป็นต้องฉีดเข้าร่างกาย แค่ดื่มมันตรง ๆ เลยก็ได้แล้ว
อึก...ๆ
ยาในมือถูกเขากระดกหมดในครั้งเดียว ก่อนจะกลืนลงท้อง มันรู้สึกวูบวาบอยู่ไม่น้อยในใจก็ตื่นเต้นและรอคอยอย่างเงียบ ๆ
‘นานแค่ไหนกว่าจะออกฤทธิ์’ ลุคมองดูขวดยาที่ว่างเปล่าอย่างสงสัย ก่อนหน้านั้นเขาก็ไม่ได้ถามชายชราขาพิการและนี่ก็พึ่งเคยดื่มเป็นครั้งแรกอีกด้วย
แต่ในวินาทีลุคเหมือนโดนไฟช็อตทั้งร่าง ก่อนจะนิ่งไป มันคืออาการของร่างกายที่โดนความเจ็บปวดจู่โจมกะทันหันจนเกร็งไปทั้งร่างกาย
ขวดยาในมือหล่นลงพื้น ตุบ! ต่อมาความรู้สึกของร่างกายกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับความร้อนที่กระจายจากคอไปจนถึงกระเพาะอาหารที่ร้อนมากที่สุด
“ความร้อนและเจ็บ อัก!”
ลุคโดนความแสบร้อนแผ่ขยายไปทั้งร่างกายกับเขาโดนไฟเผาทั้งเป็นจากข้างในออกมาข้างนอก อุณหภูมิของร่างกายสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว จนทำให้เขาทรุดตัวลงกับพื้นห้องเหงื่อไหลออกอย่างต่อเนื่อง
“เจ็บ อ๊าก!”
ลุคพยายามกัดฟันไม่ร้องออกมา แต่ก็ยังครวญครางรอดฟันเป็นบางครั้ง เพราะไม่อยากให้เจนที่อยู่อีกฝั่งของห้องได้ยิน
ขณะที่ความเจ็บปวดเกิดขึ้นทั่วตัว คลื่นพลังในสมองของลุคก็สั่นสะเทือนรุนแรงและเพิ่มปริมาณขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เขาไม่มีเวลาไปตรวจสอบว่าเพิ่มขึ้นเท่าไหร่ แต่ในหัวมีเสียงสะท้อนแห่งพลังเตือนเขาอยู่บ่อย ๆ
“คลื่นพลังเพิ่มขึ้น 0.1 หน่วย”
“คลื่นพลังเพิ่มขึ้น 0.1 หน่วย”
...
“อยู่แบบนี้ไม่ได้ ฉันต้องลดอุณหภูมิของร่างกาย”
ลุคใช้มือทั้งสองยันร่างกายที่เจ็บปวดให้ยืนขึ้น ก่อนจะพาร่างกายที่ร้อนระอุไปที่ห้องน้ำและทิ้งตัวลงอ่างอาบน้ำมือเอื้อมไปเปิดก๊อกน้ำ
น้ำเย็น ๆ ไหลลงมาใส่อ่างและท่วมร่างกายของลุค
ฟู่...
เสียงน้ำกระทบผิวของเขาก็ระเหยกลายเป็นไอจากความร้อนที่สูง ในอ่างเหมือนกับหม้อน้ำเดือด ทำให้ต้องเปิดน้ำทิ้งไว้อย่างต่อเนื่อง เพราะระบายน้ำที่ร้อนเกินไปออกไป
ขณะที่ลุคแช่น้ำบรรเทาอาการเจ็บปวดและลดความร้อนในร่างกาย มีไอน้ำลอยขึ้นไปทั่วทั้งห้องน้ำราวกับห้องซาวน่า
ลุคไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน แต่เขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเจนเปิดประตูห้องน้ำเข้ามา
“พี่...” เจนวิ่งมาดูพี่ชายด้วยความตื่นตระหนก
เมื่อเช้าเจนผิดสังเกตไม่เห็นลุคออกมากินข้าวเช้าตามปกติ จึงมาเคาะห้องแต่ก็ไม่มีใครตอบกลับ เธอจึงเปิดประตูเข้ามาก่อนพบว่าในห้องร้อนผิดปกติและมีเสียงน้ำไหลกับไอน้ำลอยออกมาจากห้องน้ำ
พอเปิดเข้ามาก็พบสภาพของพี่ชายที่ปากซีด ผิวแดงเถือกไปทั้งร่าง จึงเข้ามาดูอย่างร้อนรน
“พี่ค่ะ พี่เป็นอะไร หนู..หนูจะเรียกรถพยาบาลพี่อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ”
“ไม่...พี่ไม่เป็นอะไร ไม่ต้องเรียกรถพยาบาล แค่พี่กำลังฝึกฝนพลังเหนืออยู่นะ”
ลุคบอกข้ออ้างกับเจน เขาไม่อยากให้เจนเป็นกังวล และอีกอย่างไม่อยากให้เธอเรียกรถพยาบาล เพราะเขาไม่สามารถบอกกับเจ้าหน้าที่ได้ว่าตนกินยาที่ซื้อมาอย่างผิดกฎหมายเข้าไปจึงมีสภาพแบบนี้
“เจนกี่โมงแล้ว” ลุคถามด้วยเสียงที่อ่อนแรง
“7 โมงเช้าแล้ว”
“อย่างนั้นเหรอ น้องมีสอบใช่ไหม เดี๋ยวพี่ส่งรอแต่งตัวแป๊บหนึ่งนะ” ลุคใช้มือจับขอบอ่างพยายามจะลุคขึ้น แต่เจนยื่นมือไปจับไม่ให้ลุคยืนขึ้น ตอนนั้นเจนก็สะดุ้งด้วยความตกใจ เพราะตัวของลุคร้อนมาก มันไม่ใช่ความร้อนจากร่างกายที่คนธรรมดาจะทนได้
“พี่ค่ะ วันนี้พี่ไม่ต้องไปส่งหรอก พี่ควรพักผ่อนให้มาก”
“ไม่ได้ มันอันตราย”
“ถ้าพี่ไม่พักผ่อนหนูจะโทรให้รถพยาบาลมารับพี่ไปโรงพยาบาล” เจนยื่นคำขาด
ลุคไม่สามารถทำอะไรได้ สุดท้ายเขาก็ถอดถอนใจอ่อนล้าอย่างจนปัญญาเพราะเขาก็รู้ว่าสภาพของตัวเองในตอนนี้ไปไหนไม่ไหวจริง ๆ
“ก็ได้ แต่อย่าลืมเอากระดิ่งที่พี่ให้ไปด้วย ถ้าเกิดอะไรขึ้น...”
“หนูรู้แล้วให้โทรหาพี่ทันที”
“อืม” ลุคพยักหน้า ก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้ง
...
หลังจากลืมตาขึ้นมา เขาก็พบว่าตัวเองยังอยู่ในห้องน้ำและมีไอน้ำปกคลุมราวกับทะเลหมอกไปทั้งห้องน้ำ
‘นี่ไม่ใช่ผลข้างเคียงเล็กน้อยแล้ว ฉันขอถอนคำพูดที่ว่าตาแก่นั้นเป็นชายชราใจดี’ ลุคบ่นในใจ
อาการของลุคเป็นแบบนี้จนเย็นถึงเบาลงเล็กน้อย ทำให้เขาพอจะลุกยืนขึ้นออกจากอ่างน้ำได้สักพัก เขาถอดเสื้อออกเหลือเพียงกางเกงตัวเดียว เพราะเสื้อนั้นเปียกและร้อนมากจากน้ำในอ่าง
ลุคโยนเสื้อไว้ในห้องน้ำและรู้สึกหิวมาก เพราะไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน จึงเดินลงไปที่ห้องครัวชั้นล่าง เพื่อหาอะไรกินประทังความหิว แต่ตอนนั้นกลิ่นหอมชวนเตะจมูกก็ดึงดูดความสนใจ
เป็นหมอซุปที่วางอยู่บนเตาและดูเหมือนว่าพึ่งจะทำได้ไม่นานเพราะยังคงอุ่นอยู่
“เจนกลับมาแล้วเหรอ” ลุคเปิดเวลาที่แหวนเครือข่ายไกอาดู ก็พบว่าเป็นเวลา 5 โมงเย็นแล้ว เจนน่าจะกลับมาถึงเกือบชั่วโมงแล้ว
ลุคเลียริมฝีปาก รีบตักซุปเนื้อมากิน
“เนื้อกลายพันธุ์ เจนทำอร่อยกว่าที่เราทำพอสมควร”
ลุคจัดการกินเนื้อมอนสเตอร์ที่เจนทำให้จนหมดหม้อ เขาจึงรู้สึกมีแรงขึ้นมาเล็กน้อย แต่เพราะกินของร้อน ๆ เข้าไป ร่างกายจึงร้อนขึ้นอีกแล้ว
ขณะที่เดินกลับไปที่ห้องตอนนั้นเองก็มีเด็กสาวน่ารักคนหนึ่งเดินมาชนเข้าที่หน้าอกของลุคพอดี จนเธอถอยหลังด้วยความตกใจ ก่อนที่ทั้งลุคและเด็กสาวแปลกหน้าตกตะลึงกันไปทั้งสองฝ่าย
“อ้า!”
เด็กสาวปริศนาเอามือปิดตาและรีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสอง ระหว่างนั้นเธออดที่จะหันมามองร่างกายเปลือยท่อนบนของลุคไม่ได้ ก่อนจะวิ่งกลับไปอย่างเขินอาย
มุมปากของลุคกระตุกเบา ๆ
‘ทำไมถึงมีเด็กสาวแปลกหน้ามาอยู่ในบ้านฉันกัน แล้วเธอจะกรีดทำไม ฉันไม่ใช่เหรอที่ต้องอาย’
