ตอนที่ 37 ร้านขายปากกา(อ่านฟรี)
ตอนที่ 37 ร้านขายปากกา
สถานที่แห่งนี้ ถึงจะเป็นหลุมหลบภัยล้าง แต่ก็ไม่แออัดและคับแคบ เพราะด้วยจำนวนคนที่น้อยกว่าพื้นที่ ทำให้แต่ละล้านมักจะตั้งห่างกันหลายสิบเมตร แน่นอนว่าก็มีสิ่งที่แย่เหมือนกันคือกลิ่นความอับชื้น เพราะการอยู่ใต้ดินและใกล้กับท่อน้ำ ซึ่งนับเป็นเรื่องธรรมดา
ลุคไม่แวะเข้าไปในร้านต่าง ๆ อย่างมั่วซั่ว แต่ตรงไปยังจุดหมาย
ร้านอสูรกาย เป็นร้านที่ประตูทั้งหมดทำจากปูนและหิน มันดูเก่า แต่ก็ได้รับการดูแลอย่างดี ลุคผลักประตูที่ทำจากเหล็กหนาเปิดเข้าไป ด้านในมีกลิ่นหอมของเครื่องหอมและควันที่ลอยมาเตะจมูก
แสงจากไฟไม่สว่างมากนัก ชวนให้ต้องเพ่งมองรอบ ๆ แต่ลุคสวมใส่เกราะหมาป่าขนเหล็กจึงมองเห็นรอบตัวอย่างชัดเจน
ลุคหรี่ตาลงเล็กน้อย เมื่อพบว่าด้านหน้ามีหญิงสาวผมสีม่วง สวมใส่ชุดขนสัตว์ ในมือถือแก้วไวน์และซิก้า กำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างไม่ละสายตา
ความรู้สึกแรกที่ได้รับจากเธอคือ เสน่ห์แบบผู้ใหญ่ แต่พอเห็นว่านอกจากตัวของเธอที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้ว ยังคงมีชายหนุ่มเปลือยเปล่าทั้งตัว โดยมีเพียงปลอกคอสวมที่สวมใส่ไว้และสายโซ่สีเงินแวววาวอยู่ในมือของหญิงสาวด้วย
ทั้งสองคนมองไปที่หญิงสาวด้วยความปรารถนา แต่ลุคสัมผัสได้ว่าร่างกายของทั้งสองเกรงกลัวหญิงสาวคนนี้ด้วยเช่นกัน
“ต้องการอะไร” หญิงสาวนักค้าทาสสอบถาม
“มอนสเตอร์เป็น ๆ แล้วก็ราคา” ลุคสนใจเรื่องของตัวเอง
“รายการอยู่บนนั้นเปิดดูเอง”
ลุคหันไปมองจอที่วางอยู่ไม่ไกล ก่อนจะเดินเข้าไปเปิดดู พบว่าเป็นรายการสินค้าที่มีรูปถ่าย รายละเอียดและราคาติดไว้อย่างชัดเจน
รายการทั้งสองแบ่งออกเป็นมนุษย์และมอนสเตอร์
‘ไม่ใช่ขายเพียงมอนสเตอร์ แต่ที่นี่ค้ามนุษย์ด้วย’
พอรู้เรื่องนี้ก็ขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์ แต่ก็ไม่แปลกใจมากนัก เพราะเขาได้ยินเรื่องค้าทาสมาจากชายชราขาพิการมาก่อน
ถึงลุคจะยอมรับการมีอยู่ของตลาดมืด แต่เขาก็ไม่ชอบเรื่องค้ามนุษย์ทุนเดิม เพราะเคยโดนพวกมาเฟียข่มขู่เรื่องนี้มาก่อน
‘มันมีมาก่อนที่เราจะเข้ามา พลังเราทำอะไรไม่ได้และมันจะมีต่อไป’ ลุคเตือนตัวเอง
ลุคกดในช่องค้นหาและใส่ชื่อของมอนสเตอร์ที่เขาต้องการลงไป ก่อนจะกดค้นหา เขาพบอยู่ทั้งหมด 3 รายการที่เกี่ยวข้องกับหมาป่าขนเหล็ก มี 3 ตัว
ตัวแข็งแกร่งสุดพลังอยู่ที่ 900 หน่วย ราคา 5 แสนเครดิต รองลงมาพลัง 500 หน่วยราคาอยู่ที่ 1 แสนเครดิต และอ่อนแอสุดคือ 50 หน่วยเป็นลูกหมาป่าพึ่งลืมตาราคาที่ 3 หมื่นเครดิต
“ราคาแพงมาก” ลุคเงยหน้ากล่าว
“มอนสเตอร์ตัวเป็น ๆ จับยากกว่าพวกที่ตาย ดังนั้นอย่าบอกว่าแพง ถ้านายจับมาเองได้มาขายให้ฉันได้เลย ฉันยินดีซื้อด้วย” หญิงสาวตอบอย่างไม่ใจว่าลุคจะคิดยังไง
ได้ยินเขาก็พอเข้าใจได้และเป็นอย่างที่เธอพูดจริง ๆ
“พาไปดูได้ไหม”
“ได้ 1 แสนเครดิตมัดจำไว้ก่อน ถ้าไม่ซื้อฉันจะได้ไม่เสียเวลาไปฟรี ๆ”
“ตกลง ยังไงเขาก็จะซื้ออยู่แล้ว”
หลังจากลุคจ่ายเงินไป หญิงสาวค้าทาสก็พาเข้าไปยังด้านหลังร้านและไม่ได้พาชายหนุ่มที่ถูกล่ามโซ่เหมือนสนุกมาด้วย
ลุคพบว่าด้านหลังร้านอสูรกายเป็นทางเดินขนาดใหญ่อีกแห่งที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นโกดัง ด้านในมีกรงจำนวนมากขนาดแตกต่างกันไป ด้านในกลับมีมนุษย์ทั้งหญิงสาวและชายหนุ่มถูกจับขังไว้ด้านใน พอได้ยินเสียงคนเดินพวกเขาพยายามจะยื่นมือมาขอให้ลุคช่วย แต่พอเห็นว่าลุคมากับหญิงสาวค้าทาสก็ถอยหนีด้วยความกลัว
“คนพวกนี้เป็นใคร” ลุคอดจะสอบถามไม่ได้
“คนที่ไม่มีใครต้องการ แม้แต่สหพันธรัฐก็ด้วย สนใจไหม หรือกลัวว่าจะโดนจับโดยพวกตำรวจ ถ้านายซื้อพวกเขาทางร้านจะมีการทำประวัติปลอมให้ หรือแค่เล่นสนุกก็ซื้อแล้วไปด้านหลังร้านได้มีห้องให้บริการอยู่”
ลุคเงียบไปไม่ตอบ หญิงสาวค้าทาสจึงไม่กล่าวอะไรอีก พาเขาตรงไปยังกรงที่ขังมอนสเตอร์ไว้ พอมาถึงที่นี่กลิ่นแรงกว่าส่วนหน้าอยู่มาก จึงทำให้ต้องมีการทำประตูกั้นไว้ ยังไงมอนสเตอร์ก็เป็นสิ่งมีชีวิต พวกมันยังต้องขับถ่าย
มนุษย์ที่อยู่ในกรงด้านหน้าตรงนั้นมีความคิดจึงสามารถขับถ่ายลงในถังที่เตรียมไว้และมีคนยกไปเทได้ แต่ที่นี่มอนสเตอร์ขับถ่ายเรี่ยราด จึงยากจะทำความสะอาด
ในตอนนี้มีคนงานสองสามคนทำความสะอาดและให้อาหารพวกมอนสเตอร์อยู่พอดี
“ออกไป” หญิงสาวค้าทาสไล่คนงานออกไปจากตรงนี้ ก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้ากรงของหมาป่าขนเหล็กทั้งสามตัว
แฮร่...
หมาป่าขนเหล็กสองตัวพอเห็นว่ามีคนเข้ามาใกล้ก็ส่งเสียงข่มขู่ทันที
“มันเป็นอะไร” ลุคสอบถามเมื่อเห็นว่าสภาพของหมาป่าขนเหล็กอ่อนแอกว่ามอนสเตอร์ทั่วไป
“มันได้รับยาทำให้เซื่องซึมอยู่ตลอดเวลาไม่อย่างนั้นมันจะอาละวาดได้ รีบดูสินค้าแล้วตัดสินใจ” หญิงสาวค้าทาสอธิบายและกล่าวเร่งลุคให้ตัดสินใจ
ลุคไม่สนใจว่ามันจะซึมหรืออะไรสิ่งที่เขาต้องการคือมันไม่ตายแค่นั้น
“ตกลงผมเอาตัวนี้”
“ราคา 5 แสนเครดิต จ่ายเงินไว้แล้วเราจะส่งไปให้ เอาที่อยู่จัดส่งมาด้วย”
“ส่งไปที่...”
ลุคบอกสถานที่ให้กับทางหญิงสาวค้าทาสจากนั้นก็จ่ายเงินและกลับออกไปทันที ถึงจะสนใจมอนสเตอร์ที่แปลกประหลาดตัวอื่น ๆ
แต่ด้วยเรื่องของราคาเขายังไม่อยากจะเสียเงินกับพวกมันมากเกินไป เพราะต้องเก็บเงินไว้ซื้อยายกระดับคลื่นพลังอยู่
การยกระดับคลื่นพลังสำคัญมากกว่ามอนสเตอร์พวกนี้ ฆ่าและเปลี่ยนเป็นไอเทมอะไรก็ยังไม่รู้ว่าจะมีประโยชน์หรือเปล่า
แถมถ้าขายก็ไม่มีทางคืนทุนได้ด้วย เนื่องจากมอนสเตอร์เป็น ๆ แพงกว่าไอเทมระดับเดียวกันมากเกินไป
ลุคชอบมอนสเตอร์ในชิ้นส่วนโลกต่างมิติมากกว่า ไม่ต้องลงทุนแค่ออกแรงก็ได้ไอเทมที่ขายได้ราคาดีมาแล้ว
...
พอออกจากร้านอสูรกาย เขาก็ไปที่ร้านขายข้อมูล แต่เขาเดินหาอยู่นานก็ไม่เจอ จนกระทั่งเดินมาเรื่อย ๆ ตามทางเดินร้านค้าเริ่มน้อยลงจนถึงจุดหนึ่งที่ไม่มีร้านค้าแล้ว เขาเกือบจะหันหลังกลับไปยังทางเดิมและไปถามชายชราขาพิการแล้ว แต่ก็เหลือบไปเห็นร้านค้าสุดปลายถนนที่ตั้งตระหง่านอยู่ซะก่อน ร้านกินพื้นที่ทั้งหมดของอุโมงค์ด้านหลังสุดจนเต็ม ด้านบนร้านมีสัญญาลักษณ์ขนนกอยู่หนึ่งอัน
“ปากกาขนนก”
เมื่อรู้ว่ามาถูกแล้วเขาก็เข้าไปในร้านทันที
กริ้ง!
ประตูเปิดเข้าไปก็ขอบด้านบนก็ชนเข้ากับกระดิ่งทองเหลืองเล็ก ๆ สั่นไหวให้ได้ยินเสียงเตือนว่ามีคนเข้ามาในร้าน
ลุคมองด้านในร้านด้วยสีหน้าประหลาดใจ เมื่อครู่ยังมั่นใจแต่พอเห็นด้านในแล้วเขาคิดว่าตัวเองอาจจะมาผิด เพราะว่าร้านนี้แท้จริงกลับเป็นเหมือนห้องสมุดหลังหนึ่ง
กำแพงทุกด้านเต็มไปด้วยชั้นหนังสือ แม้แต่ระเบียงที่ยืนมาของชั้นลอยก็มีชั้นหนังสือ แถมด้านบนยังมีชายชราร่างผอมแห้งสวมแว่นตาคนหนึ่งยืนอยู่บนบันไดกำลังเลือกดูหนังสืออยู่ด้วยคนหนึ่ง
ลุคยืนรออยู่กลางร้านเพราะไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ แต่ชายชราก็ยังคงไม่สนใจราวกับไม่ได้ยินว่าลุคเข้ามาในร้าน
“ขอโทษนะครับ ผมมาซื้อข้อมูล” ลุคตะโกนเรียกอีกครั้ง แต่ชายชราก็เหมือนจมอยู่ในโลกของการหาหนังสือ
ตอนนั้นเองก็มีประตูเปิดออกมาจากหลังร้าน เป็นหญิงชราท่าทางราวกับคุณยายใจดีคนหนึ่ง
“ตายจริงมีคนเข้ามาในร้าน” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ ก่อนจะเดินเอาไม้เท้าไปสะกิดชายชราที่อยู่บนราวบันได
“ตาแก่มีคนมาซื้อข้อมูล”
“หา...อะไรนะ” ชายชราหันมาถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดัง
“มีคนมาซื้อข้อมูล” คุณยายท่าทางใจดีพูดอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิน พร้อมทั้งชี้ไปยังลุคที่ยืนหัวโด่อยู่กลางร้านมาสักพักแล้ว
“อ้อมีคนมาซื้อข้อมูล ไอ้หนุ่มแล้วทำไมไม่เรียก”
“ผมเรียกแล้วครับ” ลุคพูดเสียงดัง
“ผมเป็นอะไรนะ หาข้อมูลเกี่ยวกับผมเหรอ” ชายชราถามด้วยความสงสัย
“เออ...” ลุคหมดคำจะกล่าว จึงปล่อยให้ชายชราเดินลงมาจากบันไดอยู่พักใหญ่ด้วยขาที่สั่นเทา ก่อนจะใช้เวลาอีกเล็กน้อยเดินมาที่โต๊ะ
“นั่ง ๆ มาดูเรื่องผมกันเป็นอะไร” ชายชราเชิญให้ลุคมานั่ง
“นี่ลองกินขนมนี่ก่อน” คุณยายเดินกลับไปเอาคุกกี้ในครัวมาให้กับลุค
ลุคไม่ได้แตะต้องอะไร ที่นี่เป็นตลาดมืด เขาไม่กล้าเสี่ยงแม้ทั้งสองจะเป็นชายแก่และหญิงชรา แต่เป็นเจ้าของร้านในตลาดมืดได้คงไม่ธรรมดา
“ผมต้องการซื้อข้อมูล”
ชายชราเหมือนจะตั้งใจฟัง แต่ก็ยังเงียบอยู่
“มาทำอะไรนะ”
“ผมมาซื้อข้อมูล”
“อ้อ...มาซื้อข้อมูล เอาอะไรละ บอกมาได้เลย”
“ผมต้องการวิธีการติดต่อกับคนที่ลักลอบขายชิ้นส่วนโลกต่างมิติระดับ F”
“..........พูดอีกที” ชายชราถามเขาอีกครั้ง
จะคุยกันรู้เรื่องใหม่เนี่ย...ลุคถอนหายใจเหนื่อยหน่าย สุดท้ายก็ใช้เวลาเกือบ 10 นาทีกว่าจะพูดคุยกันรู้เรื่องและใช้เวลาอีก 5 นาทีให้คุณตาเดินไปหาข้อมูลที่เขาต้องการ
ลุคมองดูตาที่ค้นหาของในชั้นสอง ก่อนจะเดินกลับลงมาพร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่เต็มไปด้วยตัวเลขราวกับการเข้ารหัสลับ
หลังจากเขียนอยู่สักพักก็ได้ตัวเลขบนกระดาษมาแถวหนึ่ง
“นี่และอันนี้ใช้ได้” ชายชรายื่นกระดาษมาให้ลุคด้วยมือที่สั่นเทา
“นี่คือเบอร์โทรเหรอ ราคาเท่าไหร่ครับ”
ชายชราเอียงหูมาฟังอีกครั้ง ลุครู้ว่าต้องทำยังไง
“ราคาเท่าไหร่ครับ”
“ราคาเหรอ...นั้นสิแป๊บนะ ยายแก่ราคาเท่าไหร่”
“ราคาอะไร”
“หา...! ว่าอะไรนะ!”
ลุคนั่งกุมขมับมองสองตายายตะโกนกันไปมาระหว่างห้องอยู่สักพักใหญ่ สุดท้ายคุณยายก็เดินออกมาคิดเงินให้กับลุคด้วยราคา 100,000 เครดิต
“ถ้าอย่างนั้นผมจอตัวก่อนนะครับ”
“ไม่เป็นไร” ชายชราตอบ
ลุคไม่แน่ใจว่าชายชราได้ยินแบบเดียวกับที่เขาพูดไป เขาลุคขึ้นกำลังจะออกจากร้านไป แต่ก็ได้ยินเสียงเพียง ดูเหมือนชายชราจะหันไปเปิดแผ่นเสียงฟัง
แล้วจะได้ยินไหม...ลุคคิดในใจ ก่อนจะเห็นว่าชายชราไปเปิดลิ้นชักไม้หยิบเครื่องช่วยฟังออกมาสวมใส่ที่หูและนั่งฟังเพลงอย่างผ่อนคลาย
มุมปากลุคกระตุกทันที ก่อนจะโอดครวญในใจ
‘แล้วทำไมไม่ใส่ตั้งแต่ที่แรกละคุณตา...’
